Έφταιγε το ..γρήγορο γκολ

ΠΟΡΤ ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ (Ελλάδα – Ν. Κορέα):
Καλοκαιρινό μεσημέρι Σαββάτου. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό ενός οποιουδήποτε σοβαρού ποδοσφαιρόφιλου κάπου στον κόσμο για να καταλάβω την λογική με την οποία κάθεται να δει την Ελλάδα απέναντι στους Νοτιοκορεάτες. “For God’s sake.. Greeks against Koreans? Better count my fingers!”. Από την μια είναι οι καημένοι σχιστομάτηδες που προσπαθούν φιλότιμα αλλά πληρώνουν την ..καταγωγή τους. Ασιάτες ποδοσφαιριστές; Πιθανόν στην Βραζιλία οι πιο γραφικοί εκ των σχολιαστών, να μην αναφέρουν καν τα ονόματα τους στις μεταδόσεις: “Ο 8 πασάρει στον 6, ο 3 γυρίζει την μπάλα πιο πίσω στον 5”.

Κι απ’ την άλλη η εθνική Ελλάδος με ανάπτυξη επίθεσης που θυμίζει την κατασκευή του Μετρό της Θεσσαλονίκης. Ξεκινάει με ενθουσιασμό στην αρχή (από τα σέντερ μπακ), επιβραδύνεται διαρκώς κατά την πορεία και στο τέλος όλοι είναι σίγουροι ότι δεν θα καταλήξει πουθενά. Έτσι μεγάλωσαν τα παιδιά, έτσι παίζουν. Αν υπήρχε η δυνατότητα τάιμ άουτ μετά το γκολ στην αρχή, πιθανόν η εθνική να μπορούσε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο αναπρογραμματίζοντας την μηχανή της και επαναπροσδιορίζοντας τον λόγο για τον οποίο βρίσκεται στο γήπεδο. “Μας κατάφεραν νωρίς οι κερατάδες. Έφτασε η καταραμένη στιγμή που πρέπει να παίξουμε για να βάλουμε γκολ”.

Σκέψη δύσκολη αν έχεις μεγαλώσει με το σκεπτικό πως η επίθεση είναι αυτό που αναγκαζόμαστε να κάνουμε όταν ο αντίπαλος οπισθοχωρεί για να πάρει κάποιες ανάσες. Κι όταν ο αντίπαλος βρίσκεται μπροστά στο σκορ με 2-0, χαλαρώνει κι αναγκάζεται η ομάδα να βγει μπροστά; Τότε μ’ έναν “καλό” σπίκερ στο μικρόφωνο η εθνική εμφανίζει επιτέλους τις κρυφές της αρετές, τρομοκρατεί την αντίπαλη άμυνα με καταιγισμό επιθέσεων και ασταμάτητη πολιορκία και για εφτά λεπτά, γήινου χρόνου, δείχνει στους άμοιρους νεαρούς Κορεάτες πως ακριβώς ένιωθαν οι πρόγονοι τους όταν οι Ιάπωνες εισέβαλαν στην χώρα τους.