Ζητείται καλό αριστερό μπακ

Στην πρώτη συγκέντρωση της πρώτης ομάδας που επέλεξα πιτσιρικάς για να παίξω μπάλα λίγο πιο σοβαρά – δηλαδή κάπου που θα μου δίναν σορτσάκι και φανέλα με το ’10’ – ο προπονητής μας μάζεψε στο κέντρο για να μας βάλει σε θέσεις. Όταν η διαδικασία έφτασε στην θέση του αριστερού μπακ, το βασικό ξεσκαρτάρισμα έγινε με την κλασσική ερώτηση “ποιοι βαράνε με το αριστερό”. Από τα 15-20 παιδάκια, μόνο 2 σήκωσαν το χέρι. Ο Τάσος και ο Χρηστάκης. Ο Τάσος ήταν μαγκάκι, αλάνι και οξύθυμος όλα σ’ ένα πακέτο και ήθελε να γίνει ο μεγαλύτερος γκολτζής του κόσμου, σαν τον Βαζέχα δηλαδή, ο οποίος κατά την παιδική του γνώμη διατηρούσε τον τίτλο αυτό. Ήταν από εκείνα τα παιδάκια που πίστευε πολύ στην φιλοσοφία του φουλ επιθετικού ποδοσφαίρου κάτι που πιο λαϊκά ο ίδιος εξηγούσε με την ατάκα “εγώ παίζω μόνο μπροστά”. Το να αποφασίσεις να τον στείλεις να παίξει πίσω αριστερά στην άμυνα θα ήταν σαν να οδηγείς απ’ ευθείας ένα ακόμα παιδάκι στα ναρκωτικά εκτός αθλητισμού. Έτσι λοιπόν, με την εις άτοπον απαγωγή ο Χρηστάκης έγινε η αριστερή κολόνα της άμυνας μας, ρόλο που διατήρησε για αρκετά χρόνια ακολουθώντας μερικές απλούστατες και συγκεκριμένες οδηγίες που ίσα-ίσα αντεπεξερχόταν από τις βασικές ικανότητες του: “Χρηστάκη δεν ξεχνιόμαστε μπροστά από το κέντρο ποτέ. Χρηστάκη δεν αφήνουμε τον αντίπαλο εξτρέμ να μας περάσει. Χρηστάκη δεν πουλάμε εύκολα την μπάλα γύρω από την περιοχή μας. Χρηστάκη στα ζόρια διώχνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη”.

Από εκείνη την περίοδο έως και σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Οι απαιτήσεις της θέσης παγκοσμίως έχουν αυξηθεί κατακόρυφα αλλά και δυσανάλογα με την “δεξαμενή” άντλησης παικτών διαθέσιμων αλλά και ικανών να παίξουν πίσω αριστερά. Τα παλιά καλά, ρομαντικά χρόνια ο αριστερός μπακ χρειαζόταν να κάνει 5 πράγματα, ήξερε να κάνει τα 4 και ο κόσμος ικανοποιημένος χειροκροτούσε και τον κερνούσε και κανένα σοκολατάκι μετά στο αστικό της επιστροφής. Στην σύγχρονη εποχή, ο αριστερός μπακ πρέπει να κάνει 8 πράγματα, συνήθως μπορεί να κάνει τα 5 κι έτσι το υπόλοιπο της αφαίρεσης μετατρέπεται σε γκρίνια στην εξέδρα και στα διάφορα forum και ραδιόφωνα.

Τα καλά αριστερά μπακ σπανίζουν τόσο όσο οι καλοί Έλληνες διαιτητές. Μια γρήγορη ματιά στις αποστολές κάποιων εκ των ομάδων του Μουντιάλ, δηλαδή της αφρόκρεμας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, επιβεβαιώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την θεωρία ότι επίσημα πλέον μιλάμε για “είδος υπό εξαφάνιση” λίγο κάτω στην κατάταξη από την καρέτα-καρέτα και λίγο πάνω από το “σοβαρός Έλληνας παράγοντας”. Η μεγάλη Βραζιλία των “2 καλών ποδοσφαιρστών ανά σπερματοζωάριο” τοποθετεί εκεί τον Μπάστος που στην φορολογική του δήλωση στο επάγγελμα γράφει “αριστερό χαφ/εξτρέμ”. Η πολυτάλαντη Αργεντινή βασίζεται στον 32χρονο Χάιντσε. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία κατεβαίνει με τον επίσης 32χρονο τόσο-ξέρω-τόσο-παίζω Καπντεβίλα ενώ η Ολλανδία με τον 35χρονο Φαν Μπρόνκχορστ! Η σοβαρή Γερμανία στηρίζει την άμυνα της από εκείνη την πλευρά στον ελλιπή πιτσιρικά Μπαντστούμπερ. Η μη στερημένη από καλούς παίκτες Πορτογαλία βάζει εκεί τον Κοεντράο που κατά κύριο λόγο είναι αριστερό χαφ (όπως και ο Τιενέ της αντιπάλου της στο πρώτο ματς, Ακτής) ενώ και η Ελλάδα παρατάσσει τον πάω-όπου-υπάρχει-δουλειά Τοροσίδη.

Με απλά λόγια, όταν την επόμενη φορά θελήσεις να κράξεις το αριστερό μπακ της ομάδας σου καλό είναι να αναλογιστείς ότι είναι μέρος ενός παγκόσμιου ποδοσφαιρικού “προβλήματος”.