Στο μυαλό του Αλέκου Θεοφιλόπουλου

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι κάνει τον Αλέκο Θεοφιλόπουλο να ξεχωρίζει από όλους αυτούς τους δεινόσαυρους που τρώμε στην μάπα τα τελευταία περίπου 20 χρόνια στην ελληνική τηλεόραση; Είναι πραγματικά δύσκολο να βρει κανείς τι απ’ όλα κάνει τη διαφορά.

Είναι το παρουσιαστικό του, που παραμένει σταθερό μέσα στο χρόνο; Θα πίστευε κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε με γκρίζα μούσια.

Είναι μήπως η διαπεραστική του φωνή που δεν αντέχεται για πάνω από 5 λεπτά;

Είναι τα λάθη που κάνει σε κάθε αγώνα που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους παίκτες, ανεξάρτητα αν είναι άσπροι ή μαύροι, κοντοί ή ψηλοί, φαλακροί ή με κοτσίδα;

Είναι το κρύο και αποτυχημένο χιούμορ του; Οι ατάκες για τον…. μελαγχολικό Ρωμαίο ιππότη; Οι ιστορίες που πλάθει με τον Ρωμαίο ξιφομάχο που θα κινδυνεύσει να φύγει από το γήπεδο λόγω των… Σλοβάκων;

Είναι το πετυχημένο ντουετάκι που κάνει τώρα τελευταία με τον Ηλία Βλάχο, ντουέτο που είχαμε να δούμε από την εποχή Πάντζα-Γκιωνάκη;

Ο καθένας διαλέγει αυτό που νομίζει… Εγώ πάντως αυτό που ξεχωρίζω είναι το περιεχόμενο της κριτικής του.

Δεν υπάρχει παιχνίδι που να μεταδίδει ο Αλέκος και το φαβορί δεν σκοράρει στα πρώτα 10 λεπτά στο οποίο να μην αρχίζει να ξιφουλκεί. Ειρωνεία και κόντρα ειρωνεία και υψηλή κριτική στον προπονητή. Και αν τύχει και το φαβορί βάλει γκολ, τότε αρχίζουν οι ύμνοι. Για το μεγαλείο του τάδε παίκτη, για το πόσο καλή είναι η ομάδα κτλ. Αν ξαναστραβώσει όμως αρχίζουν τα ίδια. Τα τελευταία δε χρόνια, ανάλογα με το τι έχει παίξει στο στοίχημα σχολιάζει κι αυτό. Ήταν λέει άντερ το ματς της Ιταλίας και έγινε όβερ. Συγχαρητήρια. Και αφού τελειώσουν όλα αυτά, αφ’ υψηλού κριτική στον προπονητή. Δεν πάει να είναι ο Μπάμπης Τενές ή ο Λίπι; Το ίδιο για τον Αλέκο. Γιατί δεν έβαζε τον Πίρλο λέει πιο νωρίς. Λες να μην ήθελε βρε άνθρωπέ μου; Γιατί δεν έβαλε τον Κουαλιαρέλα πιο πριν. Λες και αν ρωτούσες κάποιον στο 2-0 γιατί χάνει η Ιταλία θα σου έλεγε “μα είναι δυνατόν να μην ξεκινάει ο Κουαλιαρέλα;”.

Αλέκο ζεις, εσύ μας οδηγείς… Μαζί και στο επόμενο Μουντιάλ…