Μια μπάλα για το διάολο
Ομολογώ πως από το πρώτο παιχνίδι του μουντιάλ δεν πρόλαβα πολλά πράγματα καθότι με πέτυχε στην επιστροφή από τη δουλειά στο σπίτι.
Αλλά το δεύτερο παιχνίδι το απόλαυσα πραγματικά.
Μπαλάρα και μην πείτε όχι.
Δεν εννοώ το παιχνίδι, εννοώ αυτή καθ αυτή την στρογγυλή θεά που μάλλον δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για τους τερματοφύλακες.
Πολλά λανθασμένα κοντρόλ μέτρησα, ειδικά όταν κάποιοι αμυντικοί προσπαθούσαν να την σταματήσουν με το στήθος. Είδαν και απόειδαν λοιπόν και ξεκίνησαν τα … μπάπατις μπούπατις. Από κοντά και οι τερματοφύλακες βέβαια που με το που τους επέστρεφαν την στρογγυλή τσαχπίνα την πετούσαν όπως-όπως σαν να ήταν χειροβομβίδα που φοβόντουσαν μη σκάσει στα χέρια τους.
Μ αυτά και μ αυτά η μπάλα ελάχιστες φορές έφτασε στο κέντρο. Απ την άμυνα στην επίθεση και τανάπαλιν (να μην πω από τερματοφύλακα σε τερματοφύλακα).
Οσοι σκέφτηκαν πως μ αυτό τον τρόπο θα βελτιώσουν το θέαμα και θα ωφελήσουν τους επιθετικούς μάλλον έπεσαν έξω. Και για να πω τη μάυρη αλήθεια μου, νομίζω πως η μόνη ομάδα που θα βγει κερδισμένη από μια τέτοια μπάλα θα είναι η Αγγλία (μάλλον φταίει ότι μου χει κάτσει άσχημα πως θα το σηκώσει και ψάχνω λόγους να το τεκμηριώσω)
6 σχόλια σχετικά με το “Μια μπάλα για το διάολο”
Ασε πολυ χαλι…
Αφου στο πρωτο αγωνα σε 2-3 περιπτωσεις, η μπαλα εσκασε μπροστα απο τον παιχτη και εκει που περιμενες να παει στο στηθος του, την εβλεπες να περναει απο πανω του.
Εγώ την ψιλιάστηκα σε μία από τις 427 “ελληνικές” γιόμες προς τον Αγκιλάρ (τέντωσε το παιδί) όπου η μπάλα έσκασε στο Γιοχάνεσμπουργκ και προσγειώθηκε στην Τζακάρτα και αφου βεβαιώθηκα ότι δεν έβρεχε τότε κατάλαβα ότι ακόμη μια φορά η μαλακιά με τα δύο χέρια βάρεσε κόκκινο στη φίφα (τα ίδια και το 2002 με “fever nova” – βλ. Καν, στον τελικό).
Άντε και το 2014 με μπαλόνόφατσα πίκατσου από ήλιον για περισσότερο θέαμα…
Εξ’ άλλου άσε που λόγω αύριο με Βύντρα, Χαριστέα, Καπετάνο και “τ’ άλλα παιδιά” το “Πορτ Ελίζαμπεθ – Μακρυνίτσα Πηλίου” έχει ήδη φραγεί από τις στοιχηματικές λόγω υπερφόρτωσης…
Υ.Γ. Όχι τίποτα άλλο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι έχασα “το απόλυτο” στην πρεμιέρα των “σομπρεροπρογνωστικών” από έναν παίκτη που σε όλο το παιχνίδι σχεδόν υποκρινόταν προκλητικά τον Χαριστέα και που αν αφαιρέσεις το “Τσ” από την αρχη του επιθέτου δικαιώνομαι ηθικά…
Θα το “χρεώσω” στην μπάλα και το Αθηναϊκό κατεστημένο…
Έλα ρε παιδιά, σε κάθε διοργάνωση η ίδια ιστορία.Με την μπάλα, που είναι περίεργη, που είναι έτσι, που είναι γιουβέτσι, που είναι πόρνη και δεν ξέρω γω τι.Μια χαρά μπάλα είναι.
μια χαρά μπάλα είναι
ο καθηγητής ο τερματοφύλακας της νότιας αφρικής τους έβρισκε όλους με βολέ.
Πράγματι έχει γίνει αρκετά κουραστική αυτή η ιστορία με τις μπάλες σε κάθε διοργάνωση (έχει γίνει η πρώτη δικαιολογία κάθε ηττημένου) αλλά κακά τα ψέμματα μια ‘διαφορετική’ μπάλα επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό τους παίκτες τουλάχιστον μέχρι να προσαρμοστούν μ’ αυτήν.
Μη δίνεις ιδέες για δικαιολογίες στο Ντομενέκ.