Οι ομάδες του Μουντιάλ: Παραγουάη

ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ:

Μέχρι το Μουντιάλ του 1998 ήταν καταχωρημένη στο μυαλό μου ως μια ακόμα χώρα της Λατινικής Αμερικής, η οποία όταν μεγαλώσει θα ήθελε να γίνει Ουρουγουάη. Ένα κλασσικό καλοκαιρινό μεσημέρι Κυριακής όμως, απ’ αυτά που έξω σκάει ο τζίτζικας κι εσύ έχεις μόλις γυρίσει από την θάλασσα γεμάτος και φαγωμένος και απολαμβάνεις τις μαγικές δυνατότητες ενός κλιματιστικού με τα παντζούρια κλειστά, απέκτησε την απεριόριστη συμπάθεια μου. Απέναντι στην διοργανώτρια Γαλλία στην φάση των ’16’ η ομάδα του Τσιλαβέρτ έδωσε και το τελευταίο εκτάριο της ψυχής της πριν πάρει τον δρόμο για την πατρίδα από μια ολιγωρία της άμυνας στην παράταση.

Η εικόνα του τιτανομέγιστου τερματοφύλακα-ηγέτη (Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ: Τερματοφύλακας με περισσότερα από 50 γκολ στο ενεργητικό του από στημένες μπάλες και αμέτρητες ατομικές διακρίσεις. Άνθρωπος που αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Κόπα Αμέρικα που διοργάνωσε η χώρα του, επειδή θεωρούσε ότι πρόκειται για κακό-διαχειρισμένα λεφτά από διεφθαρμένους πολιτικούς, λεφτά τα οποία έπρεπε να πάνε στον τομέα της εκπαίδευσης. Επιχειρηματίας που πλέον επενδύει σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειες χρησιμοποιώντας… φύκια! Ένας μικρός θρύλος.) να σηκώνει τους απαρηγόρητους αμυντικούς του μετά την υπερπροσπάθεια όλου του αγώνα, είναι από τις στιγμές που δύσκολα ξεχνάς.

Το όνειρο: Οτιδήποτε πέρα από την φάση των ’16’ είναι λόγος για να βγει όλη η χώρα στους δρόμους.

Η ρεαλιστική προσέγγιση: Με την εις άτοπον απαγωγή καταλήγεις ότι περνάνε τον όμιλο. Ύστερα όμως τα μαθηματικά σηκώνουν τα χέρια ψηλά και αράζουν στο χόρτο περιμένοντας τον αντίπαλο που θα τους κάτσει. Ανεξαρτήτως μεγέθους του, η αυταπάρνηση των Παραγουανών πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Ποιον προσέχω: Τον επιθετικό Όσκαρ Καρντόζο που εδώ και χρόνια κάνει όργια στην Μπενφίκα αλλά φέτος άγγιξε την ατομική του τελειότητα με 38 γκολ σε 47 ματς.