1970 ΜΕΞΙΚΟ

Το Μουντιάλ του Μεξικού πέρασε στην ιστορία για τη σούπερ Βραζιλία του Πελέ και των άλλων μεγάλων αστέρων της εποχής όπως οι Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον, Τοστάο. Όμως εκτός από τη «χρυσή» Βραζιλία από τη μνήμη των φιλάθλων όλου του κόσμου δεν θα σβήσει και ο ημιτελικός Ιταλίας – Δ. Γερμανίας 4-3. Μέχρι σήμερα το ματς αυτό θεωρείται το πιο συγκλονιστικό που έγινε ποτέ σε τελική φάση, και όχι άδικα.

Η FIFA στο συνέδριο του 1964 στο Τόκιο, αποφάσισε να αναθέσει τη διεξαγωγή του Μουντιάλ στο Μεξικό. Υποψήφια ήταν και η Αργεντινή, όμως η χώρα της Κεντρικής Αμερικής με ψήφους 56 έναντι 32 και 7 λευκά υπερίσχυσε. Πάντως στα δωμάτια και τις γωνιές του πολυτελέστατου ξενοδοχείου που συνεδρίαζε η FIFA έγιναν αρκετά «παζάρια» για εξαγορά ψήφων, μέχρι που ο πρόεδρος τότε της ομοσπονδίας, Σερ Στάνλεϊ Ράους αναγκάστηκε να πει «Αρκετά πια…».

Στα προκριματικά συμμετείχαν 71 ομάδες που διεκδίκησαν τα 14 εισιτήρια. Η Ευρώπη εκπροσωπήθηκε με 9 ομάδες στις οποίες όμως δεν συμπεριλαμβανόταν η Πορτογαλία που είχε εντυπωσιάσει στο παγκόσμιο κύπελλο του 1966. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τερμάτισε τελευταία στον όμιλό της, όπου ανήκε και η Εθνική μας, που για ένα μόλις βαθμό έχασε την πρώτη θέση. Η Ελλάδα μετά την ήττα στη Βασιλεία από τους Ελβετούς με 1-0, συνέτριψε τους Πορτογάλους με 4-2 στην Αθήνα, ήρθε ισόπαλη με τη Ρουμανία με 2-2 και την Πορτογαλία εκτός έδρας με το ίδιο σκορ, διέλυσε 4-1 τους Ελβετούς στη Θεσσαλονίκη και απώλεσε τη μεγάλη ευκαιρία ερχόμενη ισόπαλη με τους Ρουμάνους στο Βουκουρέστι (1-1).

Από τη Νότιο Αμερική, έκπληξη ο αποκλεισμός της Αργεντινής. Η Βραζιλία το Περού και η Ουρουγουάη ήταν οι 3 ομάδες που προκρίθηκαν. Όμως το γεγονός που σημάδεψε την προκριματική φάση δεν ήταν οι δύο αποκλεισμοί των φαβορί Πορτογαλίας και Αργεντινής αλλά ο πόλεμος που ξέσπασε ανάμεσα στο Σαλβαδόρ και τις Ονδούρες. Οι δύο ομάδες χρειάστηκε να δώσουν αγώνα μπαράζ που έγινε στην πόλη του Μεξικού και έληξε με νικητή το Σαλβαδόρ με σκορ 3-2. Το ματς ήταν πολύ σκληρό και συνοδεύτηκε με ξυλοδαρμούς μεταναστών του Σαλβαδόρ στις Ονδούρες. Το αποτέλεσμα ήταν να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών και να ξεσπάσει πόλεμος που διήρκεσε τρεις ημέρες και στον οποίο έχασαν τη ζωή τους 10.000 άνθρωποι. Βέβαια το παιγνίδι ήταν η αφορμή που έψαχναν αμφότερες οι χώρες αρκετό καιρό πριν τη διεξαγωγή του, καθώς οι σχέσεις τους ήταν ήδη τεταμένες.

Από την Αφρικάνικη ήπειρο προκρίθηκε στα τελικά το Μαρόκο και έγινε η πρώτη ομάδα της Αφρικής που συμμετείχε σε μεταπολεμικό Μουντιάλ. Η Αίγυπτος του 1934 αποτελούσε μέχρι τότε την μοναδική εκπροσώπηση της Αφρικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου ήταν η Βραζιλία. Στο μουντιάλ του 1970 η «σελεσάο» διέθετε την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, καθώς μηδενός εξαιρουμένου οι παίκτες της ήταν αστέρια πρώτου μεγέθους. Ο Πελέ βρισκόταν στην καλύτερή του εποχή, καθώς εκτός από το πηγαίο ταλέντο συγκέντρωνε πλέον και τεράστια εμπειρία. Δίπλα του υπήρχαν παίκτες παγκόσμιας ακτινοβολίας όπως οι μέσοι Ζέρσον και Τοστάο, οι επιθετικοί Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο και Ζαϊρ. Κάτω από τα δοκάρια δέσποζε η μορφή του Φελίξ ενώ η τετράδα των αμυντικών απαρτιζόταν από τον αρχηγό Κάρλος Αλμπέρτο και τους Μπρίτο, Πιάτσα και Κλοντοάλντο. Η Βραζιλία μερικούς μήνες πριν το Μουντιάλ αντιμετώπισε σοβαρά «οικογενειακά» προβλήματα και χρειάστηκε να παρέμβει ο τότε πρόεδρος της ομοσπονδίας της Ζοάο Χαβελάνζε. Συγκεκριμένα ο ομοσπονδιακός προπονητής Ζοάο Σαλτάνια είχε έρθει σε ρήξη με ορισμένους παίκτες, μεταξύ τους και ο Πελέ. Στις 4 Μαρτίου του 1970 η Βραζιλία έχασε στο Πόρτο Αλλέγκρε σε φιλικό από την Αργεντινή με 2-0. Ο Σαλτάνια «φόρτωσε» έμμεσα την ήττα στον Πελέ και δήλωσε ότι θα τον αποκλείσει από την αποστολή του Μουντιάλ. Ε, αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Χαβελάνζε χωρίς την παραμικρή χρονοτριβή τον απομάκρυνε από την τεχνική ηγεσία και ανέθεσε την ομάδα στον Μάριο Ζαγκάλο ο οποίος το 1958 και το 1962 ήταν βασικό στέλεχος των ομάδων που στέφθηκαν παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Ο Ζαγκάλο στάθηκε και τυχερός γιατί ο προκάτοχός του είχε δημιουργήσει ένα πανίσχυρο σύνολο. Όμως κακά τα ψέματα, με ποδοσφαιριστές τέτοιας ακτινοβολίας, ακόμα και ο πιο αδαής περί τα ποδοσφαιρικά, θα μπορούσε να γίνει προπονητής αυτής της ομάδας.

Σαν φαβορί εμφανιζόταν και η παγκόσμια πρωταθλήτρια Αγγλία. Όμως η αλαζονική συμπεριφορά του Σερ Αλφ Ράμσεϊ δημιούργησε αρνητικό κλίμα σε βάρος των Άγγλων. Ήδη οι Νοτιοαμερικανοί είχαν προηγούμενα με τον Ράμσεϊ όταν τέσσερα χρόνια νωρίτερα στην Αγγλία αποκάλεσε τους Αργεντινούς «ζώα». Άλλωστε αντιπαθούσαν την Αγγλία θεωρώντας ότι κέρδισε το τρόπαιο με την εύνοια της διαιτησίας. Εξ’ άλλου από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Μεξικό ο Ράμσεϊ άρχισε να γκρινιάζει για την ποιότητα των γηπέδων, χαρακτήρισε τη διοργάνωση ελλιπή με αποτέλεσμα η Αγγλία να γίνει η πιο μισητή ομάδα του Μουντιάλ. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην τελετή έναρξης αποδοκιμάστηκε έντονα η Αγγλική σημαία. Αγωνιστικά πάντως η Αγγλία χωρίς μεγάλες αλλαγές από το 1966, είχε μια πολύ καλή ομάδα.

Οι Ιταλοί κατά την προσφιλή τους τακτική έφτασαν στο Μεξικό «σκοτωμένοι» και χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα. Αυτό του Τζιάνι Ριβέρα και του Σάντρο Ματσόλα. Ο ένας ήταν εγκέφαλος της Μίλαν (Ριβέρα) και ο άλλος της Ίντερ (Ματσόλα). Αμφότεροι παίκτες παγκόσμιας ακτινοβολίας αγωνιζόταν στην ίδια θέση και ο τότε προπονητής της «σκουάντρα ατζούρα» Φερούτσιο Βαλκαρέτζι δεν τολμούσε να χρησιμοποιήσει και τους δύο στην ίδια ενδεκάδα. Άλλωστε αυτή η ατολμία διακατέχει εδώ και δεκαετίες τους Ιταλούς προπονητές, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι το προπατορικό τους αμάρτημα… Μήπως και ο Αρίγκο Σάκι τα ίδια δεν έκανε στο Μουντιάλ των Η.Π.Α. με Μπάτζιο και Τζόλα; Τον Ριβέρα τον ενόχλησε σε αφάνταστο βαθμό ο αποκλεισμός από την εθνική του «κολλητού» του στη Μίλαν, Τζιοβάνι Λοντέτι. Το «χρυσό αγόρι» του κάλτσιο κατηγόρησε τον βοηθό του Βαλκαρέτζι Βάλντερ Μαντέλι σαν υπεύθυνο. Προς στιγμή επικράτησε η ιδέα να αποκλειστεί και ο Ριβέρα όμως με παρέμβαση της ομοσπονδίας τιμωρήθηκε με «σιωπηρό αποκλεισμό» από τους δύο πρώτους αγώνες της εθνικής. Η Δ. Γερμανία είχε σαν ηγέτες τους Μπεκενμπαουερ και Όβερατ ενώ το νέο αστέρι της ομάδας άκουγε στο όνομα Γκέρντ Μίλερ. Ο μικρόσωμος και κοντούλης σέντερ φορ έκανε την εμφάνιση του για πρώτη φορά στα τελικά. Αντίθετα ο Ούβε Ζέελερ συμμετείχε για τέταρτο σερί μουντιάλ. Αμφότεροι ήταν γκολτζήδες και αγωνίζονταν στην ίδια θέση. Ο πανέξυπνος Χέλμουτ Σέν από την αρχή της προετοιμασίας τους έβαλε στο ίδιο δωμάτιο ώστε να γίνουν φίλοι. Τα κατάφερε και οι δυό τους όχι μόνο δεν συγκρούστηκαν αλλά έκαναν θαύματα. Η «Νατσιοναλμανσαφτ» διέθετε ένα καλό και δεμένο σύνολο με τους Λερ, Λίμπουντα, Χελντ , Μάγιερ, Φογκτς, Σνέλιγκερ, Σουλτς και Χέτγκες δίπλα στους προαναφερόμενους, σύνολο ικανό να φτάσει πολύ ψηλά, ακόμα και στην κατάκτηση του τροπαίου.

Στον πρώτο όμιλο ήταν η διοργανώτρια ομάδα του Μεξικό μαζί με τη Σ. Ένωση, το Βέλγιο και το Σαλβαδόρ. Στο δεύτερο αντίπαλες ήταν οι ομάδες της Ιταλίας, της Ουρουγουάης, της Σουηδίας και του Ισραήλ ενώ ο 3ος όμιλος περιλάμβανε τη Βραζιλία την Αγγλία, την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία. Τέλος στον 4ο όμιλο συμμετείχαν η Γερμανία, η Βουλγαρία, το Μαρόκο και το Περού.
Το εναρκτήριο παιγνίδι ανάμεσα στο Μεξικό και τη Σοβιετική Ένωση έληξε 0-0 και στιγματίστηκε από την κατάχρηση της κίτρινης κάρτας που έκανε ο Γερμανός διαιτητής Χερ Τσένσερ σε βάρος των Σοβιετικών. Πάντως οι Σοβιετικοί νίκησαν τα επόμενα δύο παιγνίδια με Βέλγιο (4-1) και Σαλβαδόρ (2-0) και τερμάτισαν στην πρώτη θέση του ομίλου. Το Μεξικό επιβλήθηκε του Σαλβαδόρ με 4-0 και του Βελγίου με 1-0 και τερμάτισε δεύτερο στη διαφορά τερμάτων από τη Σ. Ένωση.

Στο 2ο όμιλο η Ιταλία είδε κι έπαθε για να προκριθεί. Στο πρώτο ματς με γκολ του Ντομεγκίνι νίκησε τη Σουηδία 1-0 και στα δύο επόμενα έφερε λευκές ισοπαλίες με την Ουρουγουάη και το Ισραήλ. Το γκολ του Ντομεγκίνι αποδείχθηκε χρυσό για τη «σκουάντρα ατζούρα» που εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία αποτελεσμάτων πήρε την πρώτη θέση στον όμιλό της! Παρά την παρουσία παικταράδων στο ρόστερ της η Ιταλία ήταν υποχρεωμένη από τον Φερούτσιο Βαλκαρέτζι να αναλώνεται στο αντιποδοσφαιρικό «κατενάτσιο». Στη δεύτερη θέση του ομίλου ισοβάθμησαν Ουρουγουάη και Σουηδία όμως οι Νοτιοαμερικάνοι προκρίθηκαν στη διαφορά τερμάτων.

Το 3ο γκρουπ ήταν αυτό που συγκέντρωνε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αγγλία θα έδινε μάχη για την πρώτη θέση του ομίλου με το άλλο μεγάλο φαβορί, τη Βραζιλία. Οι Άγγλοι στο πρώτο ματς νίκησαν 1-0 τη Ρουμανία και οι Βραζιλιάνοι σε μια επίδειξη ισχύος συνέτριψαν την Τσεχοσλοβακία με 4-1. Στις 7 Ιουνίου οι δύο μεγάλες ομάδες του τουρνουά, Αγγλία και Βραζιλία συναντήθηκαν στην Γκουανταλαχάρα. Οι Άγγλοι είχαν επιλέξει σαν τόπο διαμονής ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, το οποίο όμως βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Και αυτό ήταν το λάθος τους καθώς την παραμονή του αγώνα και όλη τη νύχτα αρκετοί Μεξικάνοι είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ξενοδοχείο και φώναζαν «Brazil, Brazil». Το αποτέλεσμα ήταν οι περισσότεροι Άγγλοι να μείνουν ξύπνιοι όλο το βράδυ και να πληρώσουν με αυτό τον τρόπο την υπεροπτική συμπεριφορά τους. Την επόμενη μέρα έχοντας σαφώς λιγότερες δυνάμεις έλιωσαν κάτω από τους 36 βαθμούς Κελσίου και μοιραία έχασαν από τη Βραζιλία με 1-0 με γκολ του Ζαϊρζίνιο. Αυτό το παιγνίδι όμως έμεινε στην ιστορία για την απόκρουση του Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ. Ο Ζαϊρζίνιο με σέντρα ακριβείας βρήκε τον Πελέ, ο οποίος έπιασε καρφωτή κεφαλιά στέλνοντας τη μπάλα στη δεξιά γωνία του Μπανκς. Όλοι φώναξαν «γκολ» όμως ο Άγγλος γκολκίπερ σαν αίλουρος εκτινάχθηκε και απόκρουσε. Αυτή η ενέργεια αποκλήθηκε από τους ιστορικούς του ποδοσφαίρου η απόκρουση του αιώνα. Οι Βραζιλιάνοι στο τρίτο παιγνίδι τους νίκησαν και τους Ρουμάνους με 3-2 και τριπλασίασαν τις νίκες τους. Η Αγγλία νίκησε με τα χίλια ζόρια τους Τσεχοσλοβάκους με 1-0 και προκρίθηκε σαν δεύτερη.

Στον 4ο όμιλο η Δ. Γερμανία νίκησε και τους τρεις αγώνες της, 2-1 το Μαρόκο, 5-2 τη Βουλγαρία και 3-1 το Περού και προκρίθηκε άνετα πρώτη. Το Περού με προπονητή τον Βραζιλιάνο Ντίντι που το 1958 και το 1962 στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής παίζοντας με τη «σελεσάο», είχε δημιουργήσει ένα πολύ καλό και οργανωμένο σύνολο που κέρδισε τη 2η θέση και την πρόκριση χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία με δύο νίκες επί του Μαρόκου (3-0) και της Βουλγαρίας (3-2).

Τα ζευγάρια των προημιτελικών ήταν Δ. Γερμανία – Αγγλία, Βραζιλία – Περού, Ιταλία – Μεξικό και Ουρουγουάη – Σ. Ένωση. Ο πλέον αμφίρροπος αγώνας ήταν αυτός μεταξύ της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Αγγλίας και της Γερμανίας σε μια επανάληψη του τελικού του 1966. Η Αγγλία αναγκάστηκε να αγωνιστεί χωρίς τον Γκόρντον Μπάνκς που έπαθε τροφική δηλητηρίαση και παραχώρησε τη θέση του στον Πίτερ Μπονέτι. Οι Άγγλοι μπήκαν δυνατά στο ματς και στο 31’ προηγήθηκαν με τον Μιούλερι, ενώ ήταν καλύτεροι στη μεγαλύτερη διάρκεια του α’ ημιχρόνου. Τέσσερα λεπτά στο β’ μέρος και ο Μάρτιν Πίτερς πέτυχε και 2ο γκολ για τους Άγγλους που πίστεψαν ότι «καθάρισαν» το ματς. Και αυτό ήταν το λάθος τους. Οι πεισματάρηδες Γερμανοί δεν το έβαλαν κάτω, αντεπιτέθηκαν και κατάφεραν να μειώσουν στο 68’ με τον Μπεκενμπάουερ. Οι Γερμανοί συνέχισαν να επιτίθονται μανιασμένα και ισοφάρισαν στο 76’ με κεφαλιά του Ούβε Ζέελερ. Στη φάση αυτή ο Άγγλος γκολκίπερ έκανε κακή εκτίμηση και φέρει ακέραια την ευθύνη για το γκολ. Το αποτέλεσμα δεν άλλαξε μέχρι τη λήξη και οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στην παράταση. Οι Γερμανοί με περισσότερες δυνάμεις κατάφεραν να πετύχουν και τρίτο γκολ με τον Γκερντ Μίλερ στο 108’ και να κερδίσουν τον αγώνα, την πρόκριση καθώς και να πάρουν εκδίκηση για την ήττα τους το 1966.
Η Ιταλία με αντίπαλο το Μεξικό δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα. Οι «ατζούρι» εναντίον των Μεξικάνων πραγματοποίησαν την καλύτερή τους εμφάνιση και συνέτριψαν τους διοργανωτές με 4-1 με γκολ των Ρίβα (2), Ριβέρα και Πένια (αυτογκόλ) μετατρέποντας το ματς σε περίπατο, ιδιαίτερα στο β’ μέρος. Οι Μεξικανοί είχαν καταφέρει να προηγηθούν στο 13’ με τον Γκονζάλες αλλά στη συνέχεια κατέρρευσαν.
Η Ουρουγουάη δυσκολεύτηκε αλλά κατάφερε να κάμψει την αντίσταση της Σοβιετικής Ένωσης καθώς το ματς πήγε στην παράταση (0-0). Οι Νοτιοαμερικάνοι χάρη σε ένα γκολ του Εσπαράγκο τρία λεπτά πριν τη λήξη της παράτασης κατάφεραν να προκριθούν.
Η Βραζιλία κέρδισε το Περού ακόμα ευκολότερα απ’ όσο δείχνει το τελικό 4-2. Η «σελεσάο» προηγήθηκε στο ημίχρονο με 2-0 με γκολ των Ριβελίνο και Τοστάο και ήταν πάντα μπροστά στο σκορ. Ο Γκαγιάρντο μείωσε αρχικά σε 2-1 στο 28’ όμως ο Τοστάο στο 52’ έκανε το 3-1 , νέα μείωση από τον Κουμπίγιας στο 70’ και στο 75’ ο Ζαϊρζίνιο έκανε το τελικό 4-2.

Δύο ευρωπαϊκές (Ιταλία, Δ. Γερμανία) και δύο νοτιοαμερικανικές (Βραζιλία, Ουρουγουάη) ήταν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τα προημιτελικά και τέθηκαν αντιμέτωπες μεταξύ τους, γεγονός που απέκλειε έναν τελικό με ομάδες από την ίδια ήπειρο. Βραζιλία και Ουρουγουάη είχαν να συναντηθούν σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου από τον τελικό του 1950, όταν η «σελέστε» είχε νικήσει μέσα στο «Μαρακανά» με 2-1 και είχε κατακτήσει για δεύτερη φορά το τρόπαιο. Οι Βραζιλιάνοι περίμεναν 20 χρόνια για να πάρουν τη ρεβάνς. Οι Ουρουγουανοί στην αρχή καρδιοκτύπησαν τους Βραζιλιάνους καθώς προηγήθηκαν στο 19’ με τον Κουμπίγια και στη συνέχεια κλείστηκαν στην άμυνα. Όμως η «σελεσάο» απάντησε στο 44’ με τον Κλοντοάλντο, και στο β’ μέρος, απελευθερωμένη από το άγχος πέτυχε άλλα δύο γκολ με τους Ζαϊρζίνιο (76’) και Ριβελίνο (89’) καθαρίζοντας το παιγνίδι με 3-1 και περνώντας για τρίτη φορά μέσα σε 12 χρόνια σε έναν τελικό παγκοσμίου κυπέλλου.
Στον άλλο ημιτελικό στο στάδιο Αζτέκα η φιναλίστ του 1966 Δ. Γερμανία αντιμετώπισε την Ιταλία που είχε απογοητεύσει στη φάση των ομίλων, αλλά είχε αρχίσει να συνέρχεται στα προημιτελικά. Οι Ιταλοί ξεκίνησαν το ματς με γκολ από τα αποδυτήρια καθώς κατάφεραν να προηγηθούν στο 7’ με τον Ρομπέρτο Μπονισένια. Από εκείνο το σημείο του αγώνα και μετά έπαιζαν το γνωστό αντιποδόσφαιρο, το «κατενάτσιο», και ζήτημα είναι αν πέρασαν στα ενενήντα λεπτά δέκα φορές τη σέντρα. Οι Γερμανοί δεν το έβαλαν κάτω και σφυροκόπησαν άγρια την Ιταλική άμυνα, η οποία αμυνόταν απεγνωσμένα. Τελικά στις καθυστερήσεις (91’) ο Σνέλιγκερ έλυσε το γόρδιο δεσμό των Ιταλών και ισοφάρισε. Αυτό που έγινε στα τριάντα λεπτά της παράτασης δεν έχει ξανασυμβεί από τότε και θα μείνει για πάντα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Οι Γερμανοί στο 94’ προηγήθηκαν 2-1 με τον Γκερντ Μύλερ, όμως τέσσερα λεπτά αργότερα ο δεξιός ακραίος οπισθοφύλακας Ταρτσίσιο Μπούρνιτς ισοφάρισε σε 2-2. Ο Τζίτζι Ρίβα στο 103’ έδωσε το προβάδισμα στους «ατζούρι» όμως στο 109’ ο Μύλερ και πάλι ισοφάρισε σε 3-3 για τους Γερμανούς. Η «σκουάντρα ατζούρα» δεν έχασε το θάρρος της και το «χρυσό αγόρι» του «κάλτσιο», ο Τζιάνι Ριβέρα στο 110’ πέτυχε το 4-3 που ήταν και το τελικό σκορ. Στα τελευταία δέκα λεπτά η Νάτσιοναλμανσάφτ δεν κατάφερε να ισοφαρίσει και η Ιταλία ήταν στον τελικό. Το ματς αυτό αποκαλέστηκε «ο αγώνας του αιώνα» και χωρίς καμιά δόση υπερβολής από τότε δεν έχει ξαναγίνει αγώνας ίδιου επιπέδου σε αγωνία και διακύμανση του σκορ. Άξιος αναφοράς είναι ο Φραντς Μπεκενμπάουερ που αναγκάστηκα να αγωνισθεί σε όλη τη διάρκεια της παράτασης με δεμένο το χέρι, καθώς είχε βγάλει τον ώμο του και είχαν πραγματοποιηθεί και οι δύο αλλαγές από τον Χέλμουτ Σεν.

Η Βραζιλία ήταν το μεγάλο και αδιαφιλονίκητο φαβορί καθώς διέθετε ομάδα με σπάνιο ταλέντο και ποιότητα. Στο δυναμικό της υπήρχαν παίκτες παγκόσμιας κλάσης οι οποίοι είχαν αναπτύξει με τη μπάλα σχέση ερωτική. Από την άλλη πλευρά οι «ατζούρι» δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι δεν είχαν στις τάξεις τους καλούς ποδοσφαιριστές, αλλά, κακά τα ψέματα, δεν ήταν καλύτεροι από τους Βραζιλιάνους. Ο Άγγλος άσος Φράνσις Λι, είχε συμβουλεύσει τους Ιταλούς να μην παίξουν «κατενάτσιο», αλλά να τους χτύπαγαν με το ίδιο τους το όπλο, την επίθεση. «Αν φέρετε το παιγνίδι στην περιοχή σας, είστε χαμένοι, καθώς οι άνθρωποι σε στενό χώρο δεν παίζονται, είναι απίστευτοι τεχνίτες.» είπε ο Λι στον Βαλκαρέτζι. Στου κουφού την πόρτα όμως… Ο Ιταλός ομοσπονδιακός τεχνικός παρέταξε την ομάδα του με άκρως αμυντικούς προσανατολισμούς. Η Ιταλία είχε παίκτες σαν τους Ματσόλα, Ριβέρα, Ρίβα, Μπονισένια που μπορούσαν να αναστατώσουν ακόμα και την καλύτερα οργανωμένη άμυνα. Όμως ο Βαλκαρέτζι δεν τους άφηνε να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Η «σελεσάο» μπήκε στον αγώνα δυνατά και η Ιταλία κατά την προσφιλή της τακτική αμυνόταν μαζικά και προσπαθούσε να βγει στην αντεπίθεση. Ο Πελέ στον τελευταίο τελικό της καριέρας του ξεπέρασε τον εαυτό του. Πέτυχε στο 18’ με κεφαλιά το πρώτο γκολ της Βραζιλίας ενώ δημιούργησε άλλα δύο. Δίχως αμφιβολία έκανε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του και διέλυσε την Ιταλική άμυνα. Οι «ατζούρι» μετά το γκολ που δέχθηκαν βγήκαν κάπως μπροστά και ισοφάρισαν με τον Μπονισένια στο 37’. Φυσικά αμέσως μετά … γύρισαν όλοι πίσω και πάλι. Το ημίχρονο έληξε 1-1 όμως στην επανάληψη η «σελεσάο» μετέτρεψε το ματς σε παράσταση για έναν ρόλο. Στο 65’ ο Ζέρζον πετυχαίνει το 2-1, στο 70’ ο Ζαϊρζίνιο το 3-1 και το σκορ έκλεισε στο 86’ ο Κάρλος Αλμπέρτο (4-1). Η νίκη της Βραζιλίας ήταν η αποθέωση του επιθετικού ποδοσφαίρου και η συντριβή της Ιταλίας το πιο γερό χαστούκι που δέχθηκε ποτέ το «κατενάτσιο». Η επικράτηση των Βραζιλιάνων απόλυτα δίκαιη και χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από τότε δεν εμφανίστηκε ξανά μια τέτοια ομάδα με τόσα αστέρια…

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΣΚΟΡΕΡ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ

1. Γκερντ Μίλερ (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ) 10 γκολ
2. Φίλιο Ζαϊρζίνιο (ΒΡΑΖΙΛΙΑ) 7 γκολ
3. Τεόφιλο Κουμπίγιας (ΠΕΡΟΥ) 5 γκολ
4. Πελέ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), Ανατόλι Μπίσοβετς (Σ. ΕΝΩΣΗ) 4 γκολ
5. Ρομπέρτο Ριβελίνο (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), Λουϊτζι Ρίβα (ΙΤΑΛΙΑ), Ούβε Ζέελερ (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ) 3 γκολ

Ζαϊρζίνιο (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Το πλήρες όνομά του είναι Ζάιρ Βεντούρα Φίλιο, όμως τον αποκαλούσαν «Ζαϊρζίνιο». Θεωρείται ο φυσικός διάδοχος του Γκαρίντσα στο δεξί άκρο της επίθεσης της Βραζιλίας. Παίκτης παγκόσμιας κλάσης με εκπληκτική τεχνική κατάρτιση μπορούσε να αναστατώσει μόνος του ακόμα και την καλύτερη άμυνα. Η υψηλή τεχνική του, του επέτρεπε να κάνει απίθανα πράγματα σε πολύ κλειστό χώρο. Αγωνιζόταν στην ίδια ομάδα με τον Γκαρίντσα, την Μποταφόγκο, και πήρε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά μαθήματα από το μεγάλο αυτό άσο. Όταν ξεκίνησε το ποδόσφαιρο αγωνιζόταν σαν κεντρικός επιθετικός ή σαν αριστερός εξτρέμ και πέρασε δεξιά όταν τραυματίστηκε ο Γκαρίντσα. Στο Μουντιάλ του Μεξικού σκόραρε και στα έξι παιγνίδια που έδωσε η Βραζιλία. Συνολικά σημείωσε επτά γκολ, όμως τον ξεπέρασε ο Γερμανός Μύλερ για τη θέση του πρώτου σκόρερ. Συμμετείχε και στο παγκόσμιο κύπελλο του 1974, όμως δεν κατάφερε να διακριθεί ιδιαίτερα. Με την εθνική Βραζιλίας αγωνίστηκε 74 φορές και σημείωσε 18 γκολ. Για τελευταία φορά φόρεσε τη φανέλα της «σελεσάο» σε ηλικία 38 ετών.
Λουϊτζι Ρίβα (ΙΤΑΛΙΑ)
Υπήρξε μια από τις κορυφαίες μορφές που ανέδειξε το Ιταλικό ποδόσφαιρο και συνέδεσε το όνομά του με την πορεία της Εθνικής στο Μουντιάλ του Μεξικού. Ο Τζίτζι – όπως τον αποκαλούσαν- υπήρξε βασικό στέλεχος της «σκουάντρα ατζούρα» και στα έξι ματς που έδωσε στην τελική φάση, ενώ αυτός ήταν που με τα γκολ του στα προκριματικά την οδήγησε στο Μεξικό. Το 1970 ήταν η καλύτερη χρονιά του αφού κατάφερε να οδηγήσει και την Κάλιαρι στην κατάκτηση του μοναδικού μέχρι σήμερα πρωταθλήματος της ιστορίας της. Ο Ρίβα παρά το γεγονός ότι πρωτόπαιξε με την Εθνική στο 1-2 με την Ουγγαρία στη Βουδαπέστη στις 27/06/1965, αγωνίστηκε μόνο σε 42 αγώνες συνολικά με τους «ατζούρι» πετυχαίνοντας όμως 35 γκολ! Και αυτό γιατί δύο σοβαροί τραυματισμοί και ο ανεξήγητος αποκλεισμός του από το Μουντιάλ του 1966 δεν του επέτρεψαν να συμμετάσχει σε περισσότερα ματς. Διέθετα πολύ καλό αριστερό πόδι, και μεγάλη αίσθηση του γκολ. Αναδείχθηκε τρεις φορές πρώτος σκόρερ του «καμπιονάτο» το 1967 (18 γκολ), το 1969 (20 γκολ) και το 1970 (21 γκολ) ενώ το 1968 στέφθηκε με την Εθνική πρωταθλητής Ευρώπης. Για τελευταία φορά αγωνίστηκε με την Ιταλία στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 1974, στο 1-1 με την Αργεντινή.
Γκόρντον Μπανκς (ΑΓΓΛΙΑ)
Ο Μπανκς γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1937, και έμελλε να γίνει ο κορυφαίος τερματοφύλακας που ανέδειξε ποτέ η Αγγλία. Ο «κινέζος» όπως τον αποκαλούσαν για τα σχιστά του μάτια, ξεκίνησε την καριέρα του στην Στιλ Γουορκ και τη συνέχισε στις Ρόμαρς, Τσέστερφιλντ και Λέστερ πριν την κορυφώσει με τη φανέλα της Στοουκ. Ο Μπανκς αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου το 1966 , ενώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 πραγματοποίησε την «απόκρουση του αιώνα» σε κεφαλιά του Πελέ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο τελευταίος έσπευσε να τον συγχαρεί γι’ αυτή την απόκρουση που ακόμα και σήμερα φαντάζει εξωπραγματική. Ο Μπανκς που είχε και το παρατσούκλι «τράπεζα της Αγγλίας», ήταν φύλακας άγγελος της Αγγλικής εστίας για 73 παιγνίδια και είδε την καριέρα του να διακόπτεται άδοξα το 1973. Πηγαίνοντας με την Jaguar του στο γήπεδο για ένα παιγνίδι της Στόουκ, τράκαρε και τραυματίστηκε σοβαρά , με αποτέλεσμα να χάσει την όρασή του από το ένα μάτι.
Γκέρντ Μίλερ (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Ο Γκέρχαρντ Μύλερ γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου του 1945 στο Νέρντλινγκερ και έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στην ομώνυμη ομάδα. Το 1964 πήγε στην Μπάγιερν Μονάχου (1964-1979) την οποία και βοήθησε να κατακτήσει εκτός από τους εγχώριους τίτλους και τρία κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης. Είχε το παρατσούκλι «μπόμπερ» για την ικανότητά του να σκοράρει. Δεν είναι τυχαίο ότι αγωνίστηκε στην τελική φάση μόνο δύο παγκοσμίων κυπέλλων και πέτυχε συνολικά 14 γκολ εκ των οποίων και το νικητήριο στον τελικό του 1974. Ο Μύλερ κατέρριψε το ρεκόρ του Ούβε Ζέελερ στην εθνική ομάδα της Γερμανίας (43 γκολ) σημειώνοντας 68 σε 62 διεθνείς συμμετοχές!!! Χρίστηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Ευρώπης το 1970, ενώ ολοκλήρωσε την καριέρα του αγωνιζόμενος στην Αμερικάνικη Φορτ Λόντερντεϊλ. Η ζωή του πήρε στη συνέχεια την κάτω βόλτα και ο «μπόμπερ» έγινε αλκοολικός. Ευτυχώς γι’ αυτόν ο παλιός του φίλος Φράντς Μπεκενμπάουερ, τον βοήθησε να αποτοξινωθεί το 1994 και του έδωσε δουλειά στην ποδοσφαιρική ακαδημία της Μπάγιερν.