1978 ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Η FIFA είχε υποσχεθεί από το 1966 στην Αργεντινή την διεξαγωγή της τελικής φάσης του Μουντιάλ του 1978. Κανείς δεν γνώριζε όμως τι θα συνέβαινε στη χώρα που είχε επιτέλους πάρει το χρίσμα να φιλοξενήσει τους αγώνες, έστω και τρίτη μετά από Βραζιλία και Ουρουγουάη. Το 1976 ο στρατηγός Βιντέλα ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ιζαμπέλα Περόν και εγκαθίδρυσε δικτατορικό καθεστώς. Χιλιάδες αντικαθεστωτικοί δολοφονήθηκαν, «εξαφανίστηκαν» , φυλακίστηκαν ή βασανίστηκαν από τη χούντα.

Οι εξελίξεις «πάγωσαν» πολλές ευρωπαϊκές χώρες που απείλησαν με αποχώρηση από τη διοργάνωση αν η FIFA δεν όριζε άλλο τόπο τέλεσης της τελικής φάσης. Η στρατιωτική κυβέρνηση της Αργεντινής, υποσχέθηκε στην παγκόσμια ομοσπονδία ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά και η τελευταία αποφάσισε να επιμείνει στην αρχική της απόφαση. Η δολοφονία του προέδρου της οργανωτικής επιτροπής του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στρατηγού Ακτίς, από τους ακροαριστερούς Μοντονέρος δημιούργησε νέα προβλήματα στη διοργανώτρια χώρα. Αυτά επίσης … ξεπεράστηκαν όταν οι αντάρτες εξέδωσαν την παρακάτω ανακοίνωση : «Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν θα υπάρξουν πράξεις βίας, αφού το ποδόσφαιρο είναι ένα παιγνίδι για την εργατική τάξη».

Έτσι το Μουντιάλ του 1978 πήρε «σάρκα και οστά» και κατέληξε σε … στρατιωτικό θρίαμβο της Αργεντινής… Το πώς θα το δούμε, παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή…

Στην προκριματική φάση οι εκπλήξεις ήταν αρκετές. Η Πολωνία πήρε με τη … φόρα του 1974 την πρόκριση από τον 1ο όμιλο, ενώ η Ιταλία άφησε πάλι εκτός νυμφώνα την Αγγλία στη διαφορά τερμάτων. Οι Άγγλοι είχαν να αντιμετωπίσουν την αποχώρηση του ομοσπονδιακού τους , Ντον Ρέβι, ο οποίος δεν άντεξε στην πρόσκληση των «πετροδολλαρίων» των Αραβικών Εμιράτων. Στον 3ο όμιλο η Αυστρία υπερκέρασε τους Ανατολικογερμανούς ενώ στον 4ο η Ολλανδία έκανε έναν … ευχάριστο περίπατο. Βουλγαρία και Γαλλία συναντήθηκαν ξανά σε προκριματική φάση στον 5ο όμιλο, με τους τρικολόρ να παίρνουν αυτή τη φορά το εισιτήριο σε βάρος των Βαλκανίων. Στον εύκολο 6ο όμιλο η Σουηδία κέρδισε την πρόκριση την ώρα που στον 7ο η Σκοτία έβαλε τα γυαλιά στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσεχοσλοβακία. Η Ισπανία άφησε τις γειτονικές Γιουγκοσλαβία και Ρουμανία να «σφαχτούν» μεταξύ τους και ταξίδεψε στην Αργεντινή.

Τέλος η Ελλάδα συνετέλεσε σε ακόμα μια έκπληξη. Τον αποκλεισμό της Σοβιετικής Ένωσης για δεύτερη τελική φάση στη σειρά. Οι διεθνείς ξεκίνησαν με ισοπαλία 1-1 με την Ουγγαρία στο Καραϊσκάκη, πριν χάσουν 2-0 στη Μόσχα. Στη Θεσσαλονίκη επιβλήθηκαν όμως 1-0 των Σοβιετικών και έφτασαν έτσι να διεκδικούν την πρόκριση στο τελευταίο παιγνίδι της Βουδαπέστης. Όμως η ανώτερη Ουγγαρία νίκησε με 3-0 πήρε το εισιτήριο για τους

αγώνες μπαράζ με τη Βολιβία, και εκεί με δύο νίκες (6-0 και 3-2) πήρε την πρόκριση για τα τελικά.

Στη Ν. Αμερική Βραζιλία και Βολιβία πήραν αρχικά την πρόκριση, ενώ το ανερχόμενο Περού πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα της Χιλής στο τελευταίο παιγνίδι. Βραζιλία και Περού πήραν απ’ ευθείας την πρόκριση, ενώ η Βολιβία έπεσε στα … δόντια της Ουγγαρίας. Αξιοσημείωτος ο αποκλεισμός της Ουρουγουάης.
Η Βόρεια και Κεντρική Αμερική συνέχισε να ταλαιπωρείται με ένα δαιδαλώδες προκριματικό σύστημα. Μέσα από αυτό και μετά από 9 συνολικά παιγνίδια ο … συνήθης ύποπτος, δηλαδή το Μεξικό πήρε την πρόκριση για τα τελικά. Μετά από σειρά αγώνων ξεπετάχτηκε από την Αφρική η Τυνησία, που κέρδισε την πρώτη της συμμετοχή. Από τη ζώνη της Ασίας και Ωκεανίας τέλος, έκανε την παρθενική του εμφάνιση το Ιράν, προς απογοήτευση της Ν. Κορέας και της φιναλίστ του 1974 Αυστραλίας.

Φτάσαμε έτσι στις αρχές του Ιουνίου του 1978 και η Αργεντινή ήταν έτοιμη να υποδεχθεί τις άλλες 15 φιναλίστ. Το σύστημα που ακολουθήθηκε ήταν το ίδιο με αυτό που ίσχυε και πριν τέσσερα χρόνια στη Γερμανία. Οι διοργανωτές είχαν καταφέρει να ανακαινίσουν έγκαιρα τα γήπεδα, όχι όμως να παραδώσουν στους ποδοσφαιριστές και τους κατάλληλους για την περίσταση αγωνιστικούς χώρους, αφού οι χλοοτάπητες ήταν σε μέτρια κατάσταση. Το τουρνουά ξεκίνησε πάντως χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και με τα πρώτα αποτελέσματα άρχισαν να ξεχωρίζουν τα φαβορί.

Ο 1ος όμιλος ήταν ιδιαίτερα δύσκολος (Ιταλία, Γαλλία, Αργεντινή και Ουγγαρία). Η Ιταλία είχε αφήσει κατά μέρος το κατενάτσιο και έπαιζε πλέον πιο ανοικτό ποδόσφαιρο (Ρομπέρτο Μπέτεγκα, Φράνκο Καούζιο, Πάολο Ρόσι ήταν η επιθετική της τριπλέτα) την ώρα που η Γαλλία είχε στις τάξεις της ονόματα όπως ο Μισέλ Πλατινί και ο Μάριους Τρεζόρ. Η Ιταλία επιβλήθηκε 2-1 των «τρικολόρ» και η Αργεντινή με το ίδιο σκόρ της Ουγγαρίας των Τοτ, Νίλαζι και Τόροσικ. Οι δύο τελευταίοι αποβλήθηκαν σε αυτό το παιγνίδι και έτσι η Ουγγαρία έχασε μεγάλο μέρος από τη δύναμή της. Ομοσπονδιακός τεχνικός της Αργεντινής ήταν ο 40χρονος Λουίς Σεζάρ Μενότι. Ο φανατικός αυτός καπνιστής είχε προκαλέσει έκπληξη αφήνοντας εκτός ομάδας τα αστέρια που αγωνιζόταν σε ευρωπαϊκούς συλλόγους, με εξαίρεση τον Μάριο Κέμπες της Βαλένθια. Είχε όμως να βασιστεί στα χέρια του τερματοφύλακα Ουμπάλντο Φιγιόλ και επίσης στους Ντανιέλ Πασαρέλα, Οσβάλντο Αρντίλες, Αμέρικο Γκαγέγκο, Λεοπόλντο Λούκε, Λουίς Γκαλβάν και Ντανιέλ Μπερτόνι. Η Αργεντινή νίκησε και τη Γαλλία (2-1) σε ένα παιγνίδι που άφησε πολλά παράπονα στους «τρικολόρ». Αφ’ ενός αμφισβήτησαν έντονα το σε βάρος τους πέναλτι με το οποίο η Αργεντινή προηγήθηκε ενώ είδαν το διαιτητή να κλείνει τα μάτια σε ανατροπή του Σιξ. Σε συνδυασμό με τη νίκη της Ιταλίας επί της Ουγγαρίας η Αργεντινή πανηγύρισε την πρόκρισή της στην επόμενη φάση. Έτσι Ιταλία και Αργεντινή έπαιξαν για την πρώτη θέση (1-0 οι Ιταλοί), ενώ η Γαλλία που παρέδωσε μαθήματα ποδοσφαίρου αποκλείστηκε από τη συνέχεια.

Ο 2ος όμιλος (Δ. Γερμανία, Πολωνία, Μεξικό και Τυνησία) φαινόταν εύκολος για τις δύο πρώτες. Πράγματι Δ. Γερμανία και Πολωνία (0-0 μεταξύ τους) πήραν την πρόκριση, αφού βρήκαν όμως τον μπελά τους από την εκπληκτική Τυνησία. Οι Αφρικανοί νίκησαν 3-1 το Μεξικό, έχασαν 1-0 από την Πολωνία δύσκολα και κράτησαν στο 0-0 τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές. Με νίκη θα τους άφηναν εκτός δεύτερης φάσης, αλλά παρά την εδαφική υπεροχή που διατήρησαν δεν κατάφεραν να σκοράρουν. Το Μεξικό αποδείχθηκε ο κομπάρσος της υπόθεσης και με τρεις ήττες (3-1 από την Πολωνία και 6-0 από τη Γερμανία) δεν κατάφερε τίποτα.

Στον 3ο όμιλο (Βραζιλία, Σουηδία, Αυστρία και Ισπανία) η Βραζιλία φάνταζε ως το μεγάλο φαβορί που ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην κορυφή. Η «σελεσάο» είχε τρίξει τα δόντια της στην ευρωπαϊκή περιοδεία που είχε πραγματοποιήσει λίγο πριν τη διεξαγωγή της τελικής φάσης. Ξεκίνησε άσχημα με 1-1 με τη Σουηδία. Ήταν η πρώτη φορά που οι Σκανδιναβοί δεν έχαναν από τη Βραζιλία. Στο παιγνίδι πάντως αυτό έγινε κάτι ανεπανάληπτο σε αγώνες τελικής φάσης. Οι Βραζιλιάνοι πέτυχαν γκολ στις καθυστερήσεις , το οποίο δεν μέτρησε επειδή ο Ουαλός διαιτητής Κλάιβ Τόμας σφύριξε τη λήξη την ώρα ακριβώς που η μπάλα είχε φύγει από τα πόδια του Ζικο και κατευθυνόταν στα δίχτυα του Χέλστρομ. Οι Βραζιλιάνοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα και η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε. Ο

Ουαλλός είχε εφαρμόσει μεν τον τύπο των κανονισμών , αλλά…
Η Αυστρία επέστρεψε σε τελική φάση μετά από 20 χρόνια και με μια σπουδαία ομάδα (Πετσάι, Ζάρα, Γιάρα, Προχάσκα, Σάχνερ, Κρανκλ, Κοντσίλια). Πρώτο θύμα της υπήρξε η απογοητευτική Ισπανία (2-1) και δεύτερο η Σουηδία (1-0). Η Βραζιλία είχε να αντιμετωπίσει και εσωτερικά προβλήματα αφού ο αρχηγός της Ρομπέρτο Ριβελίνο είχε επικρίνει δημόσια τον ομοσπονδιακό τεχνικό Κλαούντιο Κουτίνιο. Ο τελευταίος τον άφησε εκτός ομάδας για το ματς με την Ισπανία (0-0). Στον τελευταίο αγώνα η «σελεσάο» πήρε την νίκη που χρειαζόταν (1-0) επί της αδιάφορης Αυστρίας και πέρασε μαζί της στην επόμενη φάση ενώ την νίκη της τιμής πέτυχε η Ισπανία επί της Σουηδίας (1-0).

Στον 4ο όμιλο (Ολλανδία, Περού, Σκοτία και Ιράν) η Ολλανδία έδειξε τη μεγάλη κλάση της, παρά την απουσία του Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος είχε αφ’ ενός κοντραριστεί με την ομοσπονδία, αφ’ ετέρου έκανε μποϋκοτάζ στο χουντικό καθεστώς της Αργεντινής. Έτσι ο Ερνστ Χάπελ βασίστηκε στον Ρέζεμπρικ, τον Γιόχαν Νέεσκενς, τον Ρούντι Κρόλ, τον Άρι Χάαν και τα αδέρφια Ρενέ και Βίλι Βαν ντε Κέρκοφ. Η «οράνιε» δυσκολεύτηκε πάντως να πάρει την πρόκριση από τον όμιλο. Μετά το 3-0 επί του Ιράν αναδείχθηκε ισόπαλη 0-0 με το Περού, ενώ έχασε 3-2 από τη Σκοτία. Η Βρετανική ομάδα είχε πολλά αστέρια (Νταλγκλις, Σούνες, Τζόρνταν, Μάκαρι, Χάρτφορντ) αλλά στα δύο πρώτα παιγνίδια δεν παρουσίασε το αντίστοιχο σύνολο (3-1 από το Περού και 1-1 με το Ιράν). Στο τελευταίο παιγνίδι με την Ολλανδία χρειαζόταν νίκη με δύο γκολ διαφορά και παίζοντας για πρώτη φορά σύμφωνα με τις δυνατότητές της έφτασε κοντά στο θαύμα αφού προηγήθηκε 3-1.Ένα γκολ όμως του Ρέπ στο 71’ την προσγείωσε για μια ακόμα φορά νωρίς, νωρίς στη … Γλασκόβη.
Το Περού ήταν η ευχάριστη έκπληξη του Μουντιάλ. Με το 3-1 επί της Σκοτίας, το 0-0 με την Ολλανδία και το 4-1 επί του Ιράν πέρασε πανηγυρικά πρώτο στην επόμενη φάση. Ο τερματοφύλακας Κιρόγα και οι Τσούμπιτας, Κουμπίγιας και Όμπλιτας ήταν τα μεγάλα αστέρια του.

Αρκετές συγκινήσεις είχε να προσφέρει και η δεύτερη φάση αφού οι νικητές των ομίλων θα έφταναν στον τελικό. Στον 1ο όμιλο (Ιταλία, Δ. Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία) άρχισε να δουλεύει για τα καλά η μηχανή του Ερνστ Χάπελ. Ξεκίνημα με το εντυπωσιακό 5-1 επί της Αυστρίας την ώρα που Ιταλία και Γερμανία έμεναν στο 0-0 στο 300ο παιγνίδι στην ιστορία των Μουντιάλ. Στον ίδιο αγώνα ο Ζεπ Μάγερ συμπλήρωσε 449 λεπτά χωρίς να δεχθεί γκολ σε τελική φάση Μουντιάλ (το τελευταίο ήταν στο 2ο λεπτό του τελικού του 1974). Η συνέχεια ήταν συγκλονιστική και η αναμέτρηση μεταξύ των φιναλίστ του 1974 ένα από τα καλύτερα παιγνίδια της διοργάνωσης. Ολλανδία και Δ. Γερμανία αναδείχθηκαν ισόπαλες με 2-2, κι όπως καταλάβατε Ολλανδός ήταν και πάλι αυτός που νίκησε τον Μάγερ. Το 1974 ήταν ο Νέεσκενς, το 1978 ο Χάαν. Η Ιταλία μετά από ένα κακό ματς νίκησε 1-0 την Αυστρία. Φτάσαμε έτσι στην τελευταία αγωνιστική με την Ιταλία να θέλει μόνο νίκη επί της Ολλανδίας για να προκριθεί, και τη Δ. Γερμανία 5 γκολ διαφορά σε βάρος της Αυστρίας και ισοπαλία στο άλλο παιγνίδι. Η Ολλανδία νίκησε 2-1 τους Ιταλούς και προκρίθηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στον τελικό, ενώ η Αυστρία έφυγε με ψηλά το κεφάλι αφού επιβλήθηκε 3-2 των έκπτωτων πια παγκόσμιων πρωταθλητών.

Στον 2ο όμιλο η παρουσία τριών λατινοαμερικάνικων ομάδων (Βραζιλία, Αργεντινή, Περού) και αυτή της Πολωνίας επίσης εγγυούταν μεγάλες συγκινήσεις. Η Βραζιλία μπήκε δυναμικά στο χορό με νίκη 3-0 επί του Περού ενώ η Αργεντινή επικράτησε 2-0 των Πολωνών. Ο Μενότι δεν είχε στη διάθεσή του τον τραυματία Λούκε, αλλά ο Κέμπες έπαιζε σε γνώριμα εδάφη (είχε αγωνιστεί στη Ροζάριο Σεντράλ) και πέτυχε αμφότερα τα γκολ της Αργεντινής. Το κρίμα ήταν για τον Κάζιμιρ Ντέινα. Ο Πολωνός άσος συμπλήρωσε σε αυτό το ματς 100 διεθνείς συμμετοχές και έχασε πέναλτι στο 1-0 και μαζί την ευκαιρία για την ομάδα του να πετύχει κάτι καλύτερο. Η Πολωνία ανέκαμψε στο 1-0 επί του Περού, που χαρακτηρίσθηκε ως το χειρότερο παιγνίδι της διοργάνωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τερματοφύλακας του Περού, Κιρόγα , είδε την κίτρινη κάρτα για φάουλ επί του Λάτο μέσα στην … Πολωνική μεγάλη περιοχή!!! Το μεγάλο ματς έγινε στο Ροζάριο μεταξύ της Αργεντινής και της Βραζιλίας. Ήταν κάτι σαν ημιτελικός, αφού όποια ομάδα κέρδιζε θα έπαιρνε σοβαρό προβάδισμα για την πρόκριση στον τελικό. Το παιγνίδι σημαδεύτηκε από πολλά σκληρά μαρκαρίσματα (4 παίκτες τραυματίστηκαν και άλλοι τόσοι «κιτρινίστηκαν»). Τελικό σκορ 0-0 και οι λογαριασμοί έμεναν ανοικτοί. Η τελευταία αγωνιστική του ομίλου επιφύλαξε και ένα μεγάλο σκάνδαλο. Το ματς της Βραζιλίας με την Πολωνία, ορίστηκε νωρίτερα από αυτό της Αργεντινής με το Περού. Οι Βραζιλιάνοι αντέδρασαν κατηγορώντας τους διοργανωτές για … νοθεία, αλλά οι τελευταίοι απαντούσαν πως αν τα δύο ματς γινόταν ταυτόχρονα θα συνοδεύονταν από … οικονομική αποτυχία! Το επιχείρημα δεν έπεισε βέβαια κανέναν, αλλά και τίποτα δεν άλλαξε. Η Βραζιλία επιβλήθηκε των Πολωνών με 3-1 και η Αργεντινή γνώριζε ότι χρειαζόταν να σημειώσει νίκη με τουλάχιστον 4 γκολ διαφορά επί των Περουβιανών. Το Περού που είχε πραγματοποιήσει εντυπωσιακές εμφανίσεις παρουσιάστηκε … αγνώριστο, η Αργεντινή σαν σε … προπόνηση επιβλήθηκε με 6-0 (για το φόβο και των … Ιουδαίων) και έτσι πανηγύρισε την πρόκριση στον τελικό. Οι Βραζιλιάνοι φώναζαν για δωροδοκία της χούντας στο Περού. Οι υποψίες ήταν σαφώς βάσιμες αλλά από τη στιγμή που δεν αποδείχθηκε τίποτα, η Βραζιλία περιορίστηκε στην 3η θέση νικώντας τους Ιταλούς με 2-1 στον μικρό τελικό.

Το «Μονουμεντάλ» του Μπουένος Άιρες είχε γεμίσει ασφυκτικά από σχεδόν 78.000 θεατές. Με την είσοδο της εθνικής Αργεντινής όλα έγιναν κυανόλευκα από τους τόνους χαρτιού που πετάχτηκαν από τις εξέδρες. Ενενήντα χώρες σε όλο τον κόσμο μετέδωσαν τον τελικό του 11ου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο αγώνας άρχισε με δεκάλεπτη καθυστέρηση αφού οι Αργεντινοί διαμαρτυρήθηκαν για ένα … νάρθηκα που φορούσε στο χέρι του ο Ρενέ Βαν ντε Κέρκοφ… Διαιτητής ήταν ο Ιταλός Γκονέλα, αν και αρχικά είχε οριστεί ο Ισραηλινός Κλάιν. Οι οικοδεσπότες διαμαρτυρήθηκαν γιατί οι Ολλανδοί είχαν … καλές σχέσεις με τους Εβραίους, και έτσι ο Γκονέλα πήρε το χρίσμα… Η εύνοια των … πάντων με την Αργεντινή…

Το παιγνίδι άρχισε τελικά με τους Ολλανδούς να επιστρατεύουν αρκετή σκληρότητα για να σταματήσουν τους αντιπάλους τους. Ο Κέμπες άνοιξε το σκορ στο 37’ ύστερα από συνδυασμό των Αρντίλες και Λούκε και το γήπεδο της Ρίβερ Πλέιτ πήρε φωτιά. Μέρες πριν τον τελικό ο Ντικ Νανίγκα έλεγε διαρκώς στους δημοσιογράφους ότι θα μπει αλλαγή στον τελικό και θα πετύχει γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο. Πράγματι ο Χάπελ τον πέρασε στο παιγνίδι στο 58’ και ο Νανίγκα ισοφάρισε στο 81’!!! Το γήπεδο πάγωσε αλλά η Ολλανδία δεν είχε την τύχη που ίσως της άξιζε. Στο 90’ ο Ρέζεμπρικ έστειλε από ευνοϊκή θέση την μπάλα στο δοκάρι και τους Αργεντινούς μια ανάσα από τα … ομαδικά εμφράγματα. Ο τελικός οδηγήθηκε στην παράταση. Η Αργεντινή αναδιοργανώθηκε και ο Κέμπες την πήρε στις πλάτες του. Ο άσος της Βαλένθια έκανε το 2-1 με εκπληκτική ατομική προσπάθεια στο 104’, ενώ δημιούργησε το τελικό 3-1 για τον Μπερτόνι στο 114’. Η Ολλανδία είχε χάσει για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε τελικό, αμφότερες όμως αντιμετωπίζοντας τις οικοδέσποινες και γηπεδούχους. Αυτό ήταν και το «ρέκβιεμ» της σπουδαίας «οράνιε» της δεκαετίας του ’70. Ήταν από την άλλη η «ανατολή» ενός 17χρονου που ο Μενότι είχε απλά πάρει κοντά του στο Παγκόσμιο Κύπελλο για να τον βάλει στο κλίμα. Το όνομά του ήταν Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα…

1. Μάριο Κέμπες (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ) 6 γκολ
2. Ρόμπι Ρέζεμπρινκ (ΟΛΛΑΝΔΙΑ), Τεόφιλο Κουμπίγιας (ΠΕΡΟΥ) 5 γκολ
3. Λεοπόλντο Λούκε (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ), Χανς Κράνκλ (ΑΥΣΤΡΙΑ) 4 γκολ
4. Κάρλος Ρομπέρτο ντε Ολιβέιρα, Ντιρσέου (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ), Τζόνι Ρεπ (ΟΛΛΑΝΔΙΑ), Πάολο Ρόσι (ΙΤΑΛΙΑ) 3 γκολ

Ρόμπι Ρέζεμπρινκ (ΟΛΛΑΝΔΙΑ)
Για μερικά … χιλιοστά δεν κατάφερε να γράψει ιστορία. Στον τελικό με την Αργεντινή στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας του αγώνα από πλάγια θέση μέσα στην περιοχή έστειλε την μπάλα στο δοκάρι της εστίας του Φιγιόλ. Αν η «στρογγυλή θεά» του έκανε το χατίρι, η Ολλανδία δεν θα ήταν «βασίλισσα χωρίς στέμμα» και ο ίδιος θα είχε κερδίσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης. Όμως έμεινε στα πέντε γκολ και η Αργεντινή τελικά στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια. Ο Ρέζενμπρινκ τη δεκαετία του ’70 υπήρξε από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές μορφές παγκοσμίως. Ήταν από τα καλύτερα αριστερά εξτρέμ της εποχής, με κύρια προσόντα την ταχύτητα και την άριστη τεχνική κατάρτιση, καθώς και την έφεση στο σκοράρισμα. Θεαματικός παίκτης έδινε την εντύπωση ότι «χόρευε» με τη μπάλα όταν πραγματοποιούσε τις επελάσεις του. Γεννήθηκε στις 3/7/1947 και παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε ποδοσφαιρικά από την DWS του Άμστερνταμ, ξέφυγε του Άγιαξ καθώς έκανε καριέρα στο Βέλγιο όπου έπαιξε μεγάλη μπάλα στις ΦΚ Μπριζ και Άντερλεχτ. Με την ομάδα των Βρυξελλών στέφθηκε δύο φορές κυπελλούχος Ευρώπης ( 1976 και 1978 ) ενώ αγωνίστηκε και στον τελικό του 1977.
Τεόφιλο Κουμπίγιας (ΠΕΡΟΥ)
Ο Κουμπίγιας υπήρξε ίσως ο κορυφαίος παίκτης που ανέδειξε το Περουβιανό ποδόσφαιρο. Το άστρο του έλαμψε για πρώτη φορά σε ηλικία 21 ετών στο Μουντιάλ του 1970 στα Μεξικάνικα γήπεδα, όμως 8 χρόνια αργότερα , στην Αργεντινή παρουσιάστηκε το ίδιο ακμαίος. Πέτυχε 5 γκολ ,μοιράστηκε τη δεύτερη θέση των σκόρερ με τον Ρέζενμπρινκ και συνέβαλε τα μέγιστα στην καλή παρουσία του Περού στην πρώτη φάση όπου τερμάτισε πρώτο στον όμιλο. Στην ημιτελική όμως φάση οι Περουβιανοί στιγματίστηκαν για το 0-6 από την Αργεντινή. Ήταν παίκτης με μπρίο, λατινοαμερικάνικη φινέτσα και πολύ καλή σχέση με το γκολ. Το γεγονός ότι και στο Μεξικό και στην Αργεντινή πέτυχε από 5 γκολ μιλάει από μόνο του. Στην καριέρα του αγωνίστηκε στην Αλιάνζα Λίμα, την ομάδα της πόλης που γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1949. Όμως καλό ποδόσφαιρο έπαιξε και στην Ευρώπη με τη φανέλα της Ελβετικής Βασιλείας τη σαιζόν 1973-74 και της Πόρτο τη διετία 1974-76. Στην πατρίδα του και την Αλιάνζα επέστρεψε το 1976, έμεινε μέχρι το 1979, και στη συνέχεια έκλεισε την καριέρα του στην αμερικάνικη Φορτ Λοντερντέιλ όπου αγωνίστηκε από το 1979 μέχρι το 1983. Με την εθνική Περού έδωσε 88 αγώνες και πέτυχε 38 γκολ , ενώ το 1972 ανακηρύχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Νότιας Αμερικής.
Χέρμπερτ Προχάσκα (ΑΥΣΤΡΙΑ)
Θεωρείται ο κορυφαίος μέσος που ανέδειξε το Αυστριακό ποδόσφαιρο μετά τον πόλεμο. Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1955 στη Βιέννη και υπήρξε για χρόνια ο φυσικός ηγέτης της Αούστρια, τη φανέλα της οποίας φόρεσε σε δύο διαφορετικές περιόδους. Πρώτα την οκταετία 1972-80 και στη συνέχεια την επταετία 1983-90. Ήταν κλασικός επιτελικός μέσος και οργάνωνε το παιγνίδι της ομάδας. Με την εθνική αγωνίσθηκε 84 φορές σημειώνοντας 10 γκολ από το 1974 μέχρι το 1990, οπότε και εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο. Ο Προχάσκα διακρινόταν για τα ηγετικά του προσόντα, την μπαλιά ακριβείας και τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούσε τους επιθετικούς συμπαίκτες του. Δύο χρόνια μετά το Μουντιάλ του 1978 πήρε μεταγραφή για την Ιντερ με τη φανέλα της οποίας έπαιξε δύο χρόνια πριν περάσει το καλοκαίρι του 1982 στη Ρόμα με την οποία κατέκτησε το «σκουντέτο». Μετά το τέλος της καριέρας του έγινε προπονητής και δούλεψε μεταξύ άλλων στην Εθνική Ελπίδων της Αυστρίας, βοηθός του Χάπελ στην Εθνική Ανδρών και μετά το θάνατο του Ερνστ Χάπελ ανέλαβε και την εθνική ομάδα.
Φράνκο Καούζιο (ΙΤΑΛΙΑ)
Στην εποχή του ήταν από τους κορυφαίους δεξιούς εξτρέμ που εμφανίστηκαν μεταπολεμικά στο Ιταλικό ποδόσφαιρο. Παίκτης φινετσάτος με καλή τεχνική κατάρτιση που διακρινόταν για τις επελάσεις του. Βασικό στέλεχος της εθνικής για μια δεκαετία, έδωσε το παρόν σε τρία Μουντιάλ (1974,1978,1982) και στέφθηκε στο τελευταίο παγκόσμιος πρωταθλητής. Με τη «σκουάντρα ατζούρα» συμμετείχε σε 63 αγώνες και πέτυχε 6 γκολ. Διάσημος όμως έγινε και από τη θητεία του στη μεγάλη Γιουβέντους της δεκαετίας του ’70 με την οποία στέφθηκε έξι φορές πρωταθλητής Ιταλίας ενώ κέρδισε και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1977. Το παιγνίδι του είχε στυλ αρχοντικό και γ’ αυτό το λόγο οι Ιταλοί τον αποκαλούσαν «βαρόνο». Στην καριέρα του αγωνίστηκε στις Λέτσε, Γιουβέντους, Ρετζίνα, Παλέρμο, Ουντινέζε, Ίντερ και Τριεστίνα στην οποία έκλεισε την καριέρα του σε ηλικία 39 ετών.
Μάριο Κέμπες (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ)
Συνετέλεσε τα μέγιστα (όσον αφορά τα … εντός γηπέδου) στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς εκτός από πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ήταν μεταξύ των κορυφαίων σε όλα τα ματς της εθνικής Αργεντινής. Υπήρξε παίκτης με άριστη σχέση με το γκολ και πολύ επικίνδυνος μέσα στην περιοχή. Γεννήθηκε στην Μπέλβιλ στις 15 Ιουλίου του 1954 και ξεκίνησε την καριέρα του στην ομώνυμη ομάδα της γενέτειράς του, ενώ το 1971 πήρε μεταγραφή για την Κόρδοβα, και το 1974 για τη Ροζάριο. Το καλοκαίρι του 1976 πέρασε τον ωκεανό και εντάχθηκε στο δυναμικό της Ισπανικής Βαλένθια με την οποία πραγματοποίησε μεγάλη καριέρα. Την περίοδο 1977-78 πέτυχε 24 γκολ στο Ισπανικό πρωτάθλημα ενώ τη σαιζόν 1979-80 28 και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ. Το Μάιο του 1980 στέφθηκε Κυπελλούχος Ευρώπης στον τελικό με την Άρσεναλ και την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Αργεντινή, όπου για τέσσερα χρόνια αγωνίστηκε στη Ρίβερ Πλέιτ, ενώ στη συνέχεια έπαιξε στην Ισπανική Έρκουλες Αλικάντε και στις αυστριακές Βίνερ και Ζανκτ Πόλτεν. Με την εθνική ομάδα αγωνίσθηκε 45 φορές και σημείωσε 20 γκολ ενώ το 1978 αναδείχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Νοτίου Αμερικής.

• Τα έργα ανακατασκευής των γηπέδων που θα φιλοξενούσαν τους αγώνες της τελικής φάσης του Μουντιάλ είχαν καθυστερήσει λόγω της αλλαγής στην διακυβέρνηση της χώρας. Ο Βιντέλα για να προλάβει τις προθεσμίες ίδρυσε έναν οργανισμό που σκοπό είχε να προωθήσει τα έργα. Προκειμένου να συγκινήσει το λαό έλεγε : «Εικοσιπέντε εκατομμύρια Αργεντινοί θα παίξουμε στο Μουντιάλ».
• Αρκετές εκατοντάδες γυναίκες, μητέρες και σύζυγοι αγνοούμενων, διαδήλωναν κάθε Τρίτη στην Πιάτσα ντε Μάγιο έξω από το προεδρικό μέγαρο προκειμένου να μάθουν την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων.
• Μόνο ένας Αργεντινός που αγωνιζόταν εκείνη την εποχή σε ομάδα του εξωτερικού συμμετείχε στην εθνική. Πρόκειται για τον Μάριο Κέμπες, ο οποίος ανήκε στο δυναμικό της Βαλένθια.
• Μια Βραζιλία με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία παρουσιάστηκε στα γήπεδα της Αργεντινής. Η «σελεσάο» είχε στον πάγκο της τον Κλαούντιο Κουτίνιο ο οποίος πίστευε ότι η ομάδα για να καταφέρει να διακριθεί πρέπει να έχει άψογη φυσική κατάσταση. Γι’ αυτό και οι Βραζιλιάνοι διεθνείς ήταν στην πλειοψηφία τους παίκτες δυνατοί , με μεγάλη αντοχή. Τους έλειπε όμως το ταμπεραμέντο και η Βραζιλιάνικη φινέτσα και εκρηκτικότητα. Παρ’ όλα αυτά η «σελεσάο» δεν έπαιξε στον τελικό εξ’ αιτίας του «στημένου» 6-0 μεταξύ Αργεντινής και Περού.
• Στο 11ο παγκόσμιο κύπελλο η διαιτησία έκανε όργια σε βάρος των ομάδων με εξαίρεση βέβαια την Αργεντινή. Το αποτέλεσμα ήταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος να υποστηρίζει στον τελικό την Ολλανδία. Όταν μάλιστα ο Ιταλός Γκανέλα «έσφαξε» την Ολλανδία στον τελικό, στην Ελλάδα οι φίλαθλοι έλεγαν «Ο Γκανέλα κι ο Βιντέλα, έδωσαν το κύπελλο στον Πασαρέλα»…
• Ο Ιταλός προπονητής της Γιουβέντους Τζιοβάνι Τραπατόνι, βρέθηκε στην Αργεντινή προκειμένου να παρακολουθήσει το Μουντιάλ. Μετά το τέλος της διοργάνωσης δήλωσε δημόσια πως αν το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξαγόταν σε άλλη χώρα και με αντικειμενική διαιτησία, η Αργεντινή δεν θα είχε καταφέρει να περάσει στη β’ φάση.
• Ο 17χρονος Ντιέγκο Μαραντόνα αποκλείστηκε από την τελική 22άδα , όμως ο Μενότι τον κράτησε στην ομάδα επειδή η οικογένειά του ήταν τόσο φτωχή που δεν μπορούσε να τον θρέψει.
• Χρήση απαγορευμένων ουσιών έκανε ο Σκοτσέζος Γουϊλι Τζόνστον, ο οποίος ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια των αγώνων και διαγράφηκε από τα μητρώα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Σκοτίας.
• Η ιστορία λέει πως οι Δυτικογερμανοί διεθνείς κάθισαν και έχασαν στον αγώνα με την Αυστρία με 3-2 προκειμένου να γλιτώσουν την ταλαιπωρία του μικρού τελικού.