1982 ΙΣΠΑΝΙΑ

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 ήταν το πρώτο που διεξήχθη με τη συμμετοχή 24 εθνικών ομάδων. Ο πρόεδρος της FIFA Ζοάο Χαβελάντζε προκειμένου να ευχαριστήσει τους ψηφοφόρους του από την Αφρική , την Ασία και την Ωκεανία αύξησε τις ομάδες της τελικής φάσης σε 24 με αποτέλεσμα αυτές οι περιοχές του πλανήτη να εκπροσωπηθούν στο Μουντιάλ με δύο αντί μιας χώρας.

Βεβαίως αυξήθηκαν και οι ευρωπαϊκές παρουσίες που προκρίθηκαν καθώς από τις 24 φιναλίστ οι 14 ήταν από τη γηραιά ήπειρο. Αλλαγές επήλθαν και στον τρόπο διεξαγωγής των αγώνων μετά την α’ φάση. Οι 24 χωρίστηκαν σε 6 ομίλους των 4 ομάδων και από τον καθένα προκρίθηκαν οι δύο πρώτοι.

Οι δώδεκα που συνέχισαν χωρίστηκαν ξανά σε τέσσερα γκρουπ των τριών και οι πρώτες των ομίλων πέρασαν στα ημιτελικά όπου και ξεκίνησαν τα νοκ άουτ παιγνίδια. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι παρά την αύξηση των ομάδων αυτές που έφτασαν στους δύο τελικούς (μικρό και μεγάλο) έδωσαν τον ίδιο αριθμό αγώνων όπως και το 1978, δηλαδή 7 αγώνες.

Αυτόματα προκρίθηκαν η διοργανώτρια Ισπανία και η κάτοχος Αργεντινή. Απούσα όμως ήταν η Ολλανδία, η μεγάλη χαμένη των δύο προηγούμενων τελικών. Οι μεγάλοι παίκτες της δεκαετίας του 70 είχαν πια γεράσει και το ολλανδικό ποδόσφαιρο περνούσε κρίση. Στα προκριματικά οι «τουλίπες» τερμάτισαν στην 4η θέση πίσω από το Βέλγιο , τη Γαλλία (που πήραν τα εισιτήρια) και το Έιρε που τερμάτισε τρίτο. Η Αγγλία μετά από 12ετή απουσία επέστρεψε κερδίζοντας την πρώτη θέση στον 4ο προκριματικό όμιλο με δεύτερη την Ουγγαρία. Η Βρετανία εκπροσωπήθηκε συνολικά από τρεις ομάδες καθώς το παρών έδωσαν και η Σκοτία και η Βόρεια Ιρλανδία, που αμφότερες προκρίθηκαν από τον ίδιο όμιλο, τον 6ο. Η Δ. Γερμανία και η Αυστρία πήραν τις δύο πρώτες θέσεις του 1ου προκριματικού ομίλου και μαζί και την πρόκριση, ενώ Τσεχοσλοβακία και Σ. Ένωση πέρασαν από τον 3ο όμιλο. Στον 5ο όμιλο Ιταλία και Γιουγκοσλαβία εξασφάλισαν την παρουσία τους στα τελικά, ενώ στο ίδιο γκρουπ ήταν και η Εθνική μας που δεν κατάφερε να πετύχει ότι δύο χρόνια νωρίτερα, όταν είχε προκριθεί στο Κύπελλο Εθνών της Ιταλίας. Η Εθνική ξεκίνησε με μεγάλη νίκη στην Κοπεγχάγη επί της Δανίας (1-0) αλλά στη συνέχεια ήρθε η εντός έδρας ήττα από τους Ιταλούς (0-2), δύο νίκες επί του Λουξεμβούργου με το ίδιο σκορ (2-0), και η συντριβή από τη Γιουγκοσλαβία στο Σπλιτ με 5-1, ήττα στην Θεσσαλονίκη από τους Δανούς με 2-3, τιμητική ισοπαλία 1-1 στο Τορίνο και ήττα από τους Γιουγκοσλάβους στην Αθήνα με 1-2.
Από τη Νότια Αμερική προκρίθηκαν Βραζιλία , Περού και Χιλή. Η Αφρική εκπροσωπήθηκε από το Καμερούν και την Αλγερία, η Ασία από το Κουβέιτ, η Ωκεανία από τη Νέα Ζηλανδία και η Κεντρική και Βόρεια Αμερική από τις Ονδούρες και το Σαλβαδόρ.

Η Βραζιλία όπως σε κάθε Μουντιάλ ήταν το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Η «σελεσάο» παρουσίασε στα γήπεδα της Ισπανίας την καλύτερη ίσως ομάδα όλων των εποχών μετά το Μεξικό. Ο Τέλε Σαντάνα είχε διαδεχθεί στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος τον Κλαούντιο Κουτίνιο που είχε πεθάνει σε ατύχημα. Η ομάδα είχε στις τάξεις της ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης και στην πλειοψηφία τους ήταν αστέρια που έκαναν καριέρα σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Οι αμυντικοί Λεάντρο, Όσκαρ, Λουϊζίνιο, Εντίνιο και Ζούνιορ διέθεταν τόσο καλή τεχνική κατάρτιση που στις ομάδες τους πολλές φορές χρησιμοποιούνταν σαν … μεσοεπιθετικοί ή και οργανωτές. Τι να πει κανείς για τη μεσαία γραμμή! Σόκρατες, Φαλκάο, Σερέζο ήταν αυτοί που μάγευαν τα πλήθη όλου του πλανήτη με τις περίτεχνες ενέργειές τους. Όσον αφορά τους επιθετικούς ήταν … ξυράφια. Ζίκο , Έντερ και Σερζίνιο αποτελούσαν την τριπλέτα της γραμμής κρούσης και είχεν τέτοια σχέση με τη μπάλα που την έκαναν στην κυριολεξία σκλάβα τους. Σε εκείνη την ομάδα είχαν ακόμα θέση οι μέσοι Πάολο Ισιντόρο και Μπατίστα και ο αμυντικός Εβεράλντο. Παραφωνία σε εκείνη την ομάδα ο τερματοφύλακας Βαλντίρ Περέζ του οποίου τα λάθη η «σελεσάο» πλήρωσε πολύ ακριβά.

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή με τον Λουις Σεζάρ Μενότι και πάλι στον πάγκο της συγκαταλεγόταν στα φαβορί και λόγω της παρουσίας του Μαραντόνα. Το άστρο του «πίμπε ντ’ όρο» πρωτοέλαμψε στο Μουντιαλίτο της Ουρουγουάης το Δεκέμβριο του 1980 και από εκείνη την εποχή αποτελούσε τη μεγάλη δύναμη της Αργεντινής. Η ομάδα συγκριτικά με αυτήν πριν τέσσερα χρόνια δεν είχε σημαντικές αλλαγές. Η Δ. Γερμανία ήταν κι αυτή μεταξύ των φαβορί καθώς δύο χρόνια νωρίτερα στα Ιταλικά γήπεδα είχε στεφθεί Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το μεγάλο αστέρι του Γερμανικού ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή ήταν ο Μπέρντ Σούστερ, τον οποίο όμως η γυναίκα του Γκάμπι δεν τον άφηνε να παίξει στην Εθνική ώστε να μη χαλάσουν οι … καλοκαιρινές τους διακοπές!!! Έτσι η «Νατσιοναλμανσαφτ» δεν είχε στη διάθεσή της τον κορυφαίο μέσο της ο οποίος δύο χρόνια πριν στο Κύπελλο Εθνών έβγαζε μάτια.

Η Ιταλία παρά την αποτυχία της στο Κύπελλο εθνών είχε και πάλι στον πάγκο της τον Έντζο Μπέαρζοτ ο οποίος διατήρησε τον κορμό της ομάδας του 1978. Απών ήταν ο Ρομπέρτο Μπέτεγκα λόγω σοβαρού τραυματισμού. Ο ήρωας του 1978 Πάολο Ρόσι είχε τιμωρηθεί με τριετή αποκλεισμό για την συμμετοχή του σε σκάνδαλο στημένων αγώνων. Όμως η ποινή του με παρέμβαση του Μπέαρζοτ μειώθηκε σε δύο χρόνια και έτσι επέστρεψε στη δράση τρεις μόλις αγωνιστικές πριν τη λήξη του «καμπιονάτο». Τα δίχτυα της «σκουάντρα ατζούρα» υπερασπιζόταν ο 40χρονος Ντίνο Τζόφ, ο οποίος ήταν και αρχηγός της ομάδας. Στην άμυνα ο Κλαούντιο Τζεντίλε, ο Αντόνιο Καμπρίνι, ο Φούλβιο Κολοβάτι και ο Γκαετάνο Σιρέα ύψωναν αδιαπέραστα τείχη για τους επιθετικούς. Στη μεσαία γραμμή κουμάντο έκανε ο Τζιανκάρλο Αντονιόνι, μαζί με τους Μάρκο Ταρντέλι και Τζιανπιέρο Μαρίνι ενώ την τετράδα των μέσων συμπλήρωνε ο Μπρούνο Κόντι, ο διάδοχος του «βαρόνου» Φράνκο Καούζιο στη βασική ενδεκάδα. Καθαροί φορ ήταν ο Φραντζέσκο Γκρατσιάνι και ο Πάολο Ρόσι , ενώ πολύ συχνά συμμετείχε και ο Αλεσάντρο Αλτομπέλι με τους Γκαμπριέλε Οριάλι και τον 18χρονο Τζουζέπε Μπέργκομι.

Η ανατέλλουσα δύναμη εκείνης της εποχής ήταν η Γαλλία του Μισέλ Πλατινί η οποία παρουσίαζε θεαματικό ποδόσφαιρο και θεωρείτο αουτσάιντερ της διοργάνωσης. Οι Ετορί, Αμορός, Τρεζόρ, Μποσίς, Πλατινί, Ζιρες, Τιγκανά, Ζενγκινί, Λακόμπ ήταν μερικά από τα αστέρια που είχε στη διάθεσή του ο Μισέλ Ινταλγκό.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες ομάδες δεν έδειχναν ότι μπορούσαν να απειλήσουν τα φαβορί. Οι Άγγλοι με τις απουσίες των Κέβιν Κίγκαν και Τρέβορ Μπρούκινγκ λόγω τραυματισμών δεν έδειχναν τόσο δυνατοί. Η οικοδέσποινα Ισπανία ήταν ομάδα περιορισμένων δυνατοτητων ενώ τους Πολωνούς κανείς δεν τους υπολόγιζε, άσχετα αν έφτασαν μέχρι και τα ημιτελικά.

Στο εναρκτήριο παιγνίδι του Μουντιάλ το Βέλγιο έκανε τη μεγάλη έκπληξη καθώς νίκησε την Αργεντινή με 1-0. Στη συνέχεια οι Βέλγοι με τον Γκυ Ταις στον πάγκο τους νίκησαν δύσκολα το Σαλβαδόρ με 1-0 και παραχώρησαν ισοπαλία στην Ουγγαρία (1-1) και τερμάτισαν στην πρώτη θέση του ομίλου. Η Αργεντινή μετά την ήττα της πρεμιέρας κέρδισε τους Ούγγρους (4-1) και το Σαλβαδόρ (2-0) και πέρασε ως δεύτερη από τον 3ο όμιλο. Η Ουγγαρία αν και ξεκίνησε με ένα … εκπληκτικό 10-1 εις βάρος του Σαλβαδόρ , περιορίστηκε στην 3η θέση και αποκλείστηκε.

Στο 1ο γκρουπ η Ιταλία λίγο έλειψε να μείνει εκτός συνέχειας καθώς έφερε τρεις ισοπαλίες με την Πολωνία (0-0) , το Περού (1-1) και το Καμερούν (1-1). Οι Πολωνοί αναδείχθηκαν ισόπαλοι με το Καμερούν 0-0, συνέτριψαν όμως στον τελευταίο τους αγώνα το Περού με 5-1 και εξασφάλισαν την πρόκριση. Η «σκουάντρα ατζούρα» ισοβάθμησε με το Καμερούν στην 2η θέση και προκρίθηκε λόγω τερμάτων (2-2 έναντι 1-1 των Αφρικανών).

Στο 2ο όμιλο Δ. Γερμανία και Αυστρία εγκλημάτησαν εις βάρος του ποδοσφαίρου και της Αλγερίας. Προσέξτε τι ακριβώς έγινε. Οι Αφρικανοί στο πρώτο ματς του ομίλου νίκησαν τους Γερμανούς με 2-1, στη συνέχεια έχασαν 2-0 από την Αυστρία και στο τρίτο τους παιγνίδι νίκησαν τη Χιλή 3-2 στις 24 Ιουνίου και συγκέντρωσαν 4 βαθμούς. Η Αυστρία εκτός από την Αλγερία είχε νικήσει και τη Χιλή με 1-0 και περίμενε τη Γερμανία (νικήτρια της Χιλής με 4-1) στο τελευταίο ματς του ομίλου που θα έκρινε και την τελική κατάταξη και έγινε μια μέρα μετά τον αγώνα Αλγερίας – Χιλής! Οι παράγοντες των δύο χωρών συναντήθηκαν και έστησαν το παιγνίδι! Οι Αυστριακοί κάθισαν στην κυριολεξία και έχασαν όσο χρειαζόταν (1-0) από τους Δυτικογερμανούς, για να περάσουν και οι δύο στην επόμενη φάση, ή αν θέλετε οι Δυτικογερμανοί δεν κέρδισαν με μεγαλύτερο σκορ την Αυστρία. Εδώ να αναφέρουμε ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και η FIFA που όρισε σε διαφορετικές ημερομηνίες τα δύο τελευταία παιγνίδια. Μετά το στήσιμο του αγώνα αυτού η παγκόσμια ομοσπονδία αποφάσισε και έθεσε σε εφαρμογή τον κανονισμό σύμφωνα με τον οποίο τα δύο τελευταία ματς κάθε ομίλου διεξάγονται την ίδια ημερομηνία και ώρα.

Στον 4ο όμιλο η Αγγλία παρά τα προβλήματά της πέτυχε 3 νίκες και «καθάρισε την πρόκριση με συνοπτικές διαδικασίες. Νίκησε την Τσεχοσλοβακία με 2-0, τη Γαλλία με 3-1 και το Κουβέιτ με 1-0. Οι Γάλλοι ταλαιπωρήθηκαν και εξασφάλισαν τη 2η θέση την τελευταία στιγμή. Μετά την ήττα από τους Άγγλους κέρδισαν το Κουβέιτ με 4-1 και έφεραν ισοπαλία 1-1 με τους Τσεχοσλοβάκους παίρνοντας τη 2 θέση , αφού οι τελευταίοι δεν κατάφεραν να κερδίσουν ούτε το Κουβέιτ (1-1).

Στον 5ο όμιλο το μπαμ έγινε από τη Βόρεια Ιρλανδία. Σε αυτό το γκρουπ ήρθαν τα πάνω κάτω αφού ακόμα και οι Ονδούρες διεκδίκησαν την πρόκρισή τους. Τελικά οι Ιρλανδοί διατήρησαν το αήττητο (με Γιουγκοσλαβία 0-0, με Ονδούρα 1-1 και με Ισπανία 1-0) και κατέλαβαν την 1η θέση. Η Ισπανία με τα χίλια ζόρια και με την αμέριστη συμπαράσταση των διαιτητών ισοβάθμησε στη δεύτερη θέση με τη Γιουγκοσλαβία και προκρίθηκε στη διαφορά τερμάτων. Παράγοντες της FIFA δεν έκρυψαν πόσο απαραίτητη για την επιτυχία της διοργάνωσης θεωρούσαν την πρόκριση των Ισπανών στην επόμενη φάση. Έτσι παρά την ήττα από τους Ιρλανδούς η Ισπανία νίκησε 2-1 τη Γιουγκοσλαβία και παραχώρησε 1-1 στις Ονδούρες (μετά από όργια της διαιτησίας) περνώντας στην επόμενη φάση.
Περίπατο έκανε η Βραζιλία στον έκτο και τελευταίο όμιλο. Η «σελεσάο» νίκησε κατά σειρά τη Σ. Ένωση με 2-1, τη Σκοτία με 4-1 και τη Ν. Ζηλανδία με 4-0, συγκέντρωσε 6 βαθμούς και τερμάτισε πρώτη. Η δεύτερη θέση κρίθηκε μεταξύ Σκοτίας και Σ. Ένωσης και στη διαφορά τερμάτων. Οι Σκοτσέζοι πιστοί στην … παράδοση αποκλείστηκαν για τρίτη συνεχή φορά με τον ίδιο τρόπο!!!! (6-4 έναντι 8-8 τα τέρματα των αντιπάλων)

Στη β’ φάση οι δώδεκα ομάδες χωρίστηκαν σε τέσσερα γκρουπ των τριών. 1ο: Βέλγιο, Πολωνία, Σ. Ένωση, 2ο: Αγγλία, Δ. Γερμανία, Ισπανία, 3ο: Αργεντινή, Βραζιλία , Ιταλία, 4ο: Αυστρία, Β. Ιρλανδία, Γαλλία. Οι νικητές του 1ου και του 3ου θα βρίσκονταν στον 1ο ημιτελικό και οι νικητές του 2ου και του 4ου στον 2ο. Οι αγώνες του 1ου και 3ου γκρουπ έγιναν στο «Καμπ Νου» και «Σαριά» της Βαρκελώνης. Τα παιγνίδια του 2ου και 4ου γκρουπ στη Μαδρίτη, στα «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» και «Βιθέντε Καλντερόν».

Από τη μεγάλη πολωνία του 1974 στην Ισπανία είχαν έρθει μόνο οι Λάτο και Ζμούντα όμως τώρα το μεγάλο αστέρι άκουγε στο όνομα Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ. Στο πρώτο γκρούπ το Βέλγιο έπαιξε ρυθμιστικό ρόλο. Οι Πολωνοί νίκησαν τους Βέλγους με 3-0, έφεραν ισοπαλία 0-0 με τους Σοβιετικούς, και κέρδισαν το εισιτήριο για τα ημιτελικά αφού οι Σοβιετικοί νίκησαν μόνο 1-0 τους Βέλγους.

Στο 2ο γκρουπ η Δ. Γερμανία αναδείχθηκε ισόπαλη 0-0 με την Αγγλία και νίκησε 2-1 τους οικοδεσπότες. Οι Άγγλοι στο ματς με τους Ισπανούς ήθελαν πάση θυσία τη νίκη για να τερματίσουν πρώτοι και να προκριθούν στα ημιτελικά. Όμως οι Ισπανοί δεν τους χαρίστηκαν (0-0) και έτσι οι Δυτικογερμανοί πέρασαν στα ημιτελικά.

Η Ιταλία κληρώθηκε στο δυσκολότερο γκρουπ έχοντας να αντιμετωπίσει την Βραζιλία και την Αργεντινή (κάτοχο του τροπαίου) αλλά και την απογοητευτική εμφάνιση της ομάδας στην α’ φάση. Προς γενική κατάπληξη οι Ιταλοί νίκησαν την Αργεντινή στο πρώτο ματς με 2-1! Η «σελεσάο» στη συνέχεια αντιμετώπισε τους κατόχους, ήταν όμως τουλάχιστον μια κλάση επάνω από τη «σελεσιόν» και «καθάρισε» τους αντιπάλους της με 3-1 αφού προηγήθηκε 3-0 για να δεχθει το γκολ ένα λεπτό πριν τη λήξη. Σε αυτό το ματς αποβλήθηκε στο 85’ ο Ντιέγκο Μαραντόνα για σκληρό φάουλ επάνω στον Μπατίστα. Η Αργεντινή λοιπόν με δύο ήττες είχε αποκλειστεί και η πρόκριση θα κρινόταν στο τρίτο και τελευταίο παιγνίδι του ομίλου ανάμεσα στη Βραζιλία και την Ιταλία. Στη «σελεσάο» αρκούσε ακόμα και η ισοπαλία ενώ οι Ιταλοί ήθελαν μόνο νίκη. Κανείς μα κανείς ουδέτερος δεν έδινε την παραμικρή τύχη στους Ιταλούς, δεν ήταν μάλιστα και λίγοι αυτοί που την είχαν για πολλά γκολ. Όμως στο ποδόσφαιρο δεν χωρούν προγνωστικά και τα φαβορί, όσο μεγάλα κι αν είναι πεθαίνουν μέσα στο γήπεδο, όπως είπε οκτώ χρόνια αργότερα ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Οι Ιταλοί μπήκαν στο «Σαριά» αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα και ότι βγει. Μόλις στο 5’ ο Πάολο Ρόσι άνοιξε το σκορ με το πρώτο του γκολ στη διοργάνωση. Η απάντηση της Βραζιλίας ήταν άμεση καθώς στο 12’ ο γιατρός, Σόκρατες, ισοφάρισε σε 1-1. Όμως οι Ιταλοί στο 25’ , πάλι με τον Ρόσι, πήραν το προβάδισμα στο σκορ με 2-1 και κυνηγούσαν και τρίτο γκολ. Ο Μπέαρζοτ είχε αποτινάξει το «κατενάτσιο» από την ομάδα , όμως ο κόσμος δεν το είχε συνειδητοποιήσει καθώς οι Ιταλικές ομάδες στα κύπελλα Ευρώπης εξακολουθούσαν να το παίζουν. Παρά την υπεροχή των Ιταλών η Βραζιλία κατάφερε να ισοφαρίσει στο 68’ με τον Φαλκάο, όμως η «σκουάντρα ατζούρα» στο 75’ πέτυχε και τρίτο γκολ, πάλι με τον Πάολο Ρόσι. Η «σελεσάο» βγήκε μπροστά και τα έδωσε όλα. Όμως ο Ντινο Τζοφ στο 90’ σταμάτησε την κεφαλιά του Σερέζο στην αριστερή του γωνία και διατήρησε το 3-2. Η Ιταλία προκρίθηκε πανηγυρικά.

Στο 4ο γκρουπ η Γαλλία δεν συνάντησε την παραμικρή δυσκολία να τερματίσει πρώτη καθώς νίκησε τόσο τους Αυστριακούς με 1-0 όσο και τους Βορειοιρλανδούς με 4-1 και έφτασε στο ψηλότερο σημείο στη διοργάνωση από την εποχή του Φοντέν και του Κοπά.

Οι δύο ημιτελικοί διεξήχθησαν την ίδια μέρα (8 Ιουλίου) αλλά σε διαφορετική ώρα. Πρώτα, το απόγευμα στο «Καμπ Νου» της Βαρκελώνης, η Ιταλία αντιμετώπισε την Πολωνία. Η «ατζούρι» βεβαίως υπολόγιζαν τους Πολωνούς όμως τα πόδια των παικτών της είχαν πλέον φτερά. Βλέπετε δεν είναι και λίγο να πετάς έξω από τη διοργάνωση την κάτοχο του τίτλου, Αργεντινή και το μεγάλο φαβορί, τη Βραζιλία. Οι Ιταλοί δεν δυσκολεύτηκαν λοιπόν ιδιαίτερα να κάμψουν την αντίσταση των Πολωνών που αγωνίσθηκαν χωρίς τον τιμωρημένο Μπόνιεκ και με δύο γκολ του Πάολο Ρόσι που είχε ξυπνήσει πια για τα καλά (22’ και 72’) νίκησαν 2-0 και προκρίθηκαν στον τελικό του Μουντιάλ για τέταρτη φορά στην ιστορία τους ( 1934,1938,1970 οι προηγούμενες). Εκείνο το βράδυ η Βαρκελώνη έζησε μοναδικές στιγμές από τους «τιφόζι» που πανηγύρισαν έξαλλα την επιτυχία των «ατζούρι» ενώ ολόκληρη η Ιταλία δεν έκλεισε μάτι.
Στον άλλο ημιτελικό δεν μπορούσαν να γίνουν προγνωστικά. Η Γαλλία είχε πλέον βρει τη φόρμα της ενώ η Δ. Γερμανία αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμών καθώς οι Χάνσι Μίλερ και Καρλ Χαιντς Ρουμενίγκε δεν μπορούσαν να παίξουν. Ο ημιτελικός αυτός ήταν ένας από τους συγκλονιστικότερους που έγιναν στην ιστορία των Μουντιάλ. Η «Νατσιοναλμανσάφτ» προηγήθηκε στο σκορ με τον Πιέρ Λιτμπάρσκι στο 18’ όμως οι «τρικολόρ» στο 27’ ισοφάρισαν με πέναλτι που κέρδισε ο Ντομινίκ Ροστό σε ανατροπή του από τον Φέρστερ και εκτέλεσε ο Μισέλ Πλατινί. Το ημίχρονο έληξε 1-1 και στην έναρξη του β’ μέρους ο Ινταλγκό έβαλε στον αγώνα τον Πατρίκ Μπατιστόν στη θέση του Ζενγκινί. Στο 58’ έγινε η φάση που θα μείνει στη μνήμη των φιλάθλων. Ο Μπατιστόν από καθαρή θέση ξεχύθηκε μόνος του προς την περιοχή των Γερμανών και ο Σουμάχερ βλέποντας τον διαγραφόμενο κίνδυνο βγήκε έξω από την εστία του και «γκρέμισε» τον Γάλλο με τον πλέον βάναυσο τρόπο. Ο Μπατιστόν τραυματίστηκε σοβαρά, του έσπασαν δύο δόντια και διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Ο Ολλανδός διαιτητής Κόρβερ όφειλε βάσει των κανονισμών να αποβάλλει τον Σουμάχερ και να δώσει φάουλ υπέρ των Γάλλων. Όμως έκανε τα στραβά μάτια και είπε «παίζεται» προφασιζόμενος ότι … δεν είδε τη φάση!!! Το ίδιο διέπραξε και ο αρμόδιος επόπτης. Η εγκληματική ενέργεια του Σουμάχερ στιγμάτισε τον ίδιο σε μεγάλο βαθμό και μετέτρεψε τους ουδέτερους σε εχθρούς των Γερμανών. Το σκορ δεν άλλαξε μέχρι τη λήξη και το ματς πήγε στην παράταση. Ο Ινταλγκο βρισκόταν σε μειονεκτική θέση έναντι του Ντέρβαλ καθώς είχε πραγματοποιήσει και τις δύο αλλαγές του με αποτέλεσμα να μην έχει φρέσκο παίκτη στην παράταση. Οι Γάλλοι όμως στο 92’ προηγήθηκαν με τον Μάριους Τρεζόρ , ενώ στο 98’ ο Αλέν Ζιρες έκανε το σκορ 3-1. Στο 96’ ο Ντέρβαλ έριξε στον αγώνα τον τραυματία Ρουμενίγκε στη θέση του Χανς Πέτερ Μπρίγκελ. Ο «Κάλε» μείωσε στο 102’ και έδωσε νέα αγωνία στο ματς, που οι Γάλλοι νόμιζαν πως είχαν καθαρίσει. Οι «τρικολόρ» έδειχναν ότι δεν μπορούσαν καθώς ήταν κουρασμένοι και οι Γερμανοί διατηρούσαν τον έλεγχο του αγώνα, με αποτέλεσμα στο 107’ ο Κλάους Φίσερ να κάνει το 3-3.

Για μια ακόμα φορά το πείσμα των Γερμανών έφτασε και περίσσεψε και από εκεί που έχαναν 3-1 τώρα διεκδικούσαν τη νίκη. Τελικά το παιγνίδι πήγε στα πέναλτι. Οι Ζιρές, Καλτς, Αμορός, Μπράιτνερ και Ροστό ευστόχησαν ενώ το πέναλτι του Στίλικε απέκρουσε ο Ετορί. Το τέταρτο πέναλτι των Γάλλων εκτέλεσε ο Σιξ αλλά ο Σουμάχερ απέκρουσε στη γωνία του και ο Λιτμπάρσκι αμέσως μετά ισοφάρισε σε 3-3. Οι Πλατινί και Ρουμενίγκε ευστόχησαν κάνοντας το 4-4 μετά τα πέντε πρώτα χτυπήματα. Ο Μποσίς αστόχησε στο 6ο Γαλλικό πέναλτι, ο Χρούμπες έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα και τη «Νατσιοναλμανσάφτ» στον τελικό για τέταρτη φορά στην ιστορία της μετά το 1954, το 1966 και το 1974. Ήταν ένας συγκλονιστικός ημιτελικός και ευτυχώς που δεν υπήρχε ο αντιποδοσφαιρικός κανονισμός του «χρυσού γκολ» για να χάσει ο κόσμος μια τέτοια τιτάνια αναμέτρηση.
Απογοητευμένη η Γαλλία αντιμετώπισε στον μικρό τελικό τους Πολωνούς, με αρκετούς αναπληρωματικούς. Ο Πλατινί ζήτησε να μη χρησιμοποιηθεί, ενώ ούτε ο Ετορί είχε όρεξη να παίξει, όπως και οι Σιξ, Μποσίς, Ζιρές και Ροστό. Οι Γάλλοι προηγήθηκαν με τον Ζιράρ στο 13’ όμως οι Πολωνοί πέτυχαν στη συνέχεια τρία γκολ (Σάρμαχ 41’, Μαγιέφσκι 45’ , Κούπτσεβιτς 48’) και προηγήθηκαν 3-1 ενώ οι αδιάφοροι και απογοητευμένοι «τρικολόρ» κατάφεραν απλά να μειώσουν στο 73’ με τον Κουριόλ. Η Πολωνία λοιπόν όπως και πριν οκτώ χρόνια κατέκτησε την τρίτη θέση.

Την Κυριακή 11 Ιουλίου το επιβλητικό «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει τον τελικό του Μουντιάλ, μεταξύ των Ιταλών και των Γερμανών. Η Ιταλία μέχρι τότε δεν είχε χάσει από τους Γερμανούς σε επίσημο παιγνίδι και θεωρείτο το μεγάλο φαβορί. Παράλληλα είχε και την υποστήριξη όλων των ουδέτερων φιλάθλων εξ’ αιτίας της ενέργειας του Σουμάχερ στον ημιτελικό. Τον τελικό έσπευσε να παρακολουθήσει και ο Σάντρο Περτίνι, ο μεγάλος αυτός πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας και φανατικός υποστηρικτής της «σκουάντρα ατζούρα» που έκανε σα μικρό παιδί από την αγωνία του για την έκβαση του αγώνα. Παρών και ο καγκελάριος της Δ. Γερμανίας , Χέλμουτ Κόλ, ο βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος, και πολλές άλλες προσωπικότητες της πολιτικής της τέχνης και του αθλητισμού.
Ο Έντζο Μπέαρζοτ προβληματιζόταν με την απουσία του Αντονιόνι , ο οποίος ήταν τραυματίας. Αποφάσισε λοιπόν να βάλει στη θέση του τον Οριάλι, ενώ εμπιστεύθηκε στον 18χρονο Μπέργκομι τη θέση του κεντρικού αμυντικού δίπλα στον Κολοβάτι, ενώ ο Γκαετάνο Σιρέα ανέλαβε να βοηθάει περισσότερο την μεσαία γραμμή. Ο Ντέρβαλ ξεκίνησε τον Ρουμενίγκε ο οποίος δε βρισκόταν στην καλύτερή του κατάσταση και άφησε εκτός αγώνα τον Χρούμπες ο οποίος τον έβριζε σκαιότατα.
Η Ιταλία διατηρούσε τον έλεγχο του αγώνα και στο 24’ κέρδισε πέναλτι σε ανατροπή του Κόντι από τον Μπρίγκελ. Ο Καμπρίνι ανέλαβε την εκτέλεση , όμως έστειλε τη μπάλα άουτ! Στο ημίχρονο οι Γερμανοί τσακώνονταν μεταξύ τους και η περίφημη πειθαρχία είχε πάει περίπατο. Ο Στίλικε έβριζε τον Ρουμενίγκε που αγωνιζόταν τραυματίας και ο «Κάλε» ζήταγε από τον Ντρέμλερ να χτυπήσει τον υβριστή του!!! Μάταια ο Μπράιτνερ προσπαθούσε να ηρεμήσει την κατάσταση…
Στην επανάληψη οι «ατζούρι» μπήκαν αποφασισμένοι να «καθαρίσουν» το ματς. Στο 57’ ο Πάολο Ρόσι, άνοιξε το σκορ και πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσουν την κατάσταση οι Γερμανοί δέχθηκαν και δεύτερο γκολ στο 68’ από τον Ταρντέλι. Η «ατζούρα» κυριαρχούσε πλέον ολοκληρωτικά στο γήπεδο και η «Νατσιοναλμανσάφτ» παρέπαιε. Ο Αλτομπέλι στο 81’ μέσα σε γενική αποθέωση πέτυχε και τρίτο γκολ, ενώ ο Μπράιτνερ στο 83’ απλά σημείωσε το γκολ της τιμής για τους Γερμανούς.
Η Μαδρίτη τη νύχτα της 11ης Ιουλίου δεν κοιμήθηκε από τους πανηγυρισμούς 40000 «τιφόζι» που ξεχύθηκαν στους δρόμους , ενώ η Ιταλία «καιγόταν» ολόκληρη από τα πανηγύρια ενός ολόκληρου λαού που ανέβαινε στην κορυφή του κόσμου ξανά μετά από 44 χρόνια.

1. Πάολο Ρόσι (ΙΤΑΛΙΑ) 6 γκολ
2. Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ) 5 γκολ
3. Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ (ΠΟΛΩΝΙΑ) 4 γκολ
4. Λάζλο Κίς (ΟΥΓΓΑΡΙΑ), Αλέν Ζιρές (ΓΑΛΛΙΑ), Πάουλο Ρομπέρτο Φαλκάο (ΒΡΑΖΙΛΙΑ), Τζέρι Άρμστρονγκ (Β. ΙΡΛΑΝΔΙΑ) 3 γκολ

Ντίνο Τζόφ (ΙΤΑΛΙΑ)
Γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1942 και ευτύχησε 40 χρόνια αργότερα να πανηγυρίσει θριαμβευτής το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Ουντινέζε (1961-63) και αγωνίστηκε επίσης στις Μάντοβα (1963-67), Νάπολι (1967-72) και Γιουβέντους (1972-83). Στην εθνική Ιταλίας έχει συμμετάσχει 112 φορές από το 1968 έως το 1983. Επίσης κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ ανέπαφης εστίας με εθνική ομάδα (1142 λεπτά από το Σεπτέμβριο του 1972 έως τον Ιούνιο του 1974). Ήταν από τους καλύτερους τερματοφύλακες που ανέδειξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και το επιβεβαίωσε και στα γήπεδα της Ισπανίας. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας υπήρξε βοηθός προπονητή στην Εθνική ομάδα (1984-86), τεχνικός της Ολυμπιακής Ομάδας, της Γιουβέντους και της Λάτσιο, της οποίας έγινε και πρόεδρος.
Ζίκο (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Γεννήθηκε ως Άρτουρ Αντούνες Κοϊμπρα στο Ρίο στις 3 Μαρτίου του 1953 και γρήγορα βαφτίστηκε «λευκός Πελέ». Ο δαιμόνιος μεσοεπιθετικός αγωνίστηκε στις Πιεράντε (1963-67), Φλαμένγκο (1967-83 και 1985-90), Ουντινέζε (1983-85) καθώς και σε ομάδες της Ιαπωνίας μέχρι τα 43 του χρόνια. Ο Βραζιλιάνος , ειδικός στα χτυπήματα φάουλ – μπανάνα, πρωτοφόρεσε τη φανέλα της «σελεσάο» το 1976 και συνολικά 89 φορές πετυχαίνοντας 66 γκολ! Το 1978 τα είχε βάλει με τον ομοσπονδιακό τεχνικό Κλαούντιο Κουτίνιο για το αμυντικό στυλ που χρησιμοποιούσε. Το 1982 η Βραζιλία επέστρεψε στο γνώριμο επιθετικό της στυλ και ο Ζίκο… βρήκε την υγειά του. Παρ’ ότι συμμετείχε σε τρία Μουντιάλ (1978,1982,1986) ήταν μεταξύ των Βραζιλιάνων άσων που δεν ευτύχησαν να κατακτήσουν το τρόπαιο.
Πάουλ Μπράιτνερ (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Ο «αναρχικός» του γερμανικού ποδοσφαίρου γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1951. Αγωνίστηκε στις Κόλμπεμορ (1957-61), Φραϊλάσινγκ (1961-70), Μπάγιερν (1970-74), Ρεάλ Μαδρίτης (1974-77 και 1978-83) και Μπραουνσβάικ (1977-7:cool:. Στην εθνική ομάδα έπαιξε συνολικά 48 φορές (11 γκολ) αλλά στο διάστημα 1975-81 είχε έρθει σε ανοικτή ρήξη με την ομοσπονδία και παρέμενε εκτός εθνικής. Έχοντας ήδη πανηγυρίσει την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1974, ο έξυπνος μέσος οδήγησε τη Δ. Γερμανία και στον τελικό του 1982, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να ντουμπλάρει τις επιτυχίες του στη δύση της καριέρας του.
Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ (ΠΟΛΩΝΙΑ)
Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1956 και υπήρξε ο καλύτερος Πολωνός της πρώτης γενιάς μετά από αυτήν του 1974. Αγωνίστηκε στις Ζάβιτσα (1970-75), Βίτζεβ Λοτζ (1975-82), Γιουβέντους (1982-85) και Ρόμα (1985-87). Με την εθνική ομάδα της Πολωνίας αγωνίστηκε 80 φορές και πέτυχε 24 γκολ. Στο Ισπανικό Μουντιάλ ήταν πρώτος σκόρερ της εθνικής του με 4 γκολ και την οδήγησε μέχρι τα ημιτελικά και τελικά την τρίτη θέση.
Πάολο Ρόσι (ΙΤΑΛΙΑ)
Ο Πάολο Ρόσι γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1956 και μετά τα πρώτα του βήματα στις Βίρτους Φλωρεντίας και Πράτο, ενσωματώθηκε στα εφηβικά της Γιουβέντους (1972). Ένας τραυματισμός στο γόνατο, ανάγκασε την «κυρία» να τον δώσει δανεικό στην Κόμο και μετά στη Λανερόσι Βιτσέντσα. Ο Ρόσι πέτυχε την πρώτη του χρονιά 21 γκολ και βοήθησε την ομάδα να προαχθεί στη μεγάλη κατηγορία. Ο σύλλογος τον αντάμειψε αγοράζοντάς τον από τη Γιουβέντους. Όταν υποβιβάστηκε τον πούλησε στη Νάπολι, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε και έτσι δόθηκε δανεικός στην Περούτζια. Το 1980 κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε στημένο παιγνίδι (Περούτζια-Αβελίνο 2-2 με τον Ρόσι να σημειώνει και τα δύο γκολ) και τιμωρήθηκε με τριετή αποκλεισμό. Ο ίδιος υποστήριξε την αθωότητά του , η ποινή μετριάστηκε μετά από επέμβαση και του Μπέαρζοτ στα δύο χρόνια , έληξε στις 29 Απριλίου του 1982 και ο Έντζο Μπέαρζοτ τον προσκάλεσε άμεσα στη «σκουάντρα ατζούρα» (48 συμμετοχές, 20 γκολ). Στο Μουντιάλ του 1982 ο Ρόσι άργησε να πάρει μπροστά αλλά «χτύπησε» στα πιο κρίσιμα παιγνίδια. Πέτυχε χατ τρικ στο 3-2 επί της Βραζιλίας, εξασφαλίζοντας την πρόκριση των Ιταλών στα ημιτελικά. Εκεί με άλλα δύο γκολ έβγαλε εκτός μάχης την Πολωνία (2-0), και στον τελικό άνοιξε το δρόμο για το μεγάλο θρίαμβο. Το κατόρθωμά του αυτό τον ανέδειξε κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης για το 1982. Συνέχισε την καριέρα του στις Γιουβέντους , Μίλαν και Βερόνα.

• Όταν η εθνική Ιταλίας παρουσιάστηκε αγνώριστη στη β’ φάση σε σχέση με την 1η πολλοί ήταν αυτοί που ισχυρίστηκαν ότι οι παίκτες έκαναν χρήση απαγορευμένων ουσιών. Όταν ερωτήθηκε ο Μπέαρζοτ, να εξηγήσει πως η ομάδα εμφανίστηκε τόσο δυνατή είπε χαμογελώντας : «Μας έκανε καλό ο καθαρός αέρας της Γαλικίας». Σε αυτή την περιοχή της Ισπανίας είχε καταλύσει η αποστολή της «σκουάντρα ατζούρα».
• Γερμανική φιλολογία είχε σπουδάσει ο Πάουλ Μπράιτνερ και την εποχή που αγωνίστηκε στο Μουντιάλ της Ισπανίας είχε ήδη ολοκληρώσει τις σπουδές του. Ο Μπράιτνερ γνωστός για τις αριστερίστικες ιδέες του εκείνη την εποχή αρθρογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά ενώ ανέπτυσσε έντονη κοινωνική δραστηριότητα.
• Με τη «Νατσιοναλμανσάφτ» δεν συμμετείχε στο Μουντιάλ ο κορυφαίος Γερμανός μέσος της εποχής, Μπερντ Σούστερ, ο οποίος αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα. Τον Σούστερ δεν τον άφησε να πάει στο Μουντιάλ η σύζυγός του Γκάμπι και πολλοί ήταν αυτοί που ισχυρίστηκαν ότι με αυτόν η Γερμανία θα είχε παρουσιάσει πολύ διαφορετικό πρόσωπο.
• Ο Λόταρ Ματέους στα 18 έπεισε τον ομοσπονδιακό τεχνικό Γιουπ Ντέρβαλ για την αξία του και ο τελευταίος τον περιέλαβε στην αποστολή ενώ αγωνίστηκε και σε δύο ματς.
• Ο Βορειοιρλανδός Νόρμαν Γουάιτσαϊντ έγινε ο πιο μικρός σε ηλικία ποδοσφαιριστής που είχε μέχρι τότε αγωνιστεί σε τελική φάση Μουντιάλ. Ο διεθνής επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν 17 ετών και 5 εβδομάδων και κατέρριψε το ρεκόρ του Πελέ που το 1958 είχε εμφανιστεί σε ηλικία 17 ετών και οκτώ μηνών
• Μόνο καλό κλίμα δεν υπήρχε στην εθνική Γερμανίας και η περιβόητη πειθαρχία είχε πάει περίπατο. Ο Ντέρβαλ είχε χάσει τον έλεγχο και «άγετο και εφέρετο» από τον τραυματία Ρουμενίγκε. Ο Ντέρβαλ δεν χρησιμοποιούσε στη βασική ενδεκάδα τον Χρουμπες με αποτέλεσμα ο επιθετικός του Αμβούργου να τον βρίζει μπροστά στους συμπαίκτες του με βαρύτατες εκφράσεις.
• Κατά τη διάρκεια του αγώνα της α’ φάσης Βραζιλίας-Σκοτίας που έληξε με 4-1 υπέρ των Βραζιλιάνων δέκα κρατούμενοι απέδρασαν από τις φυλακές της Μπραζίλια την ώρα που όλοι οι δεσμοφύλακες παρακολουθούσαν το παιγνίδι.
• Το πιο γρήγορο γκολ της διοργάνωσης πέτυχε ο Μπράιαν Ρόμπσον στον αγώνα Αγγλία – Γαλλία 3-1. Ο Ρόμπσον σκόραρε στο 27ο δευτερόλεπτο και γι’ αυτό του το επίτευγμα πήρε από τους διοργανωτές δώρο μια λιθογραφία του Σαλβαδόρ Νταλί και ένα χρυσό ρολόι.
• Στον ημιτελικό της Σεβίλλης ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία ο γκολκίπερ των Γερμανών Χάραλντ Σουμάχερ έστειλε στο νοσοκομείο τον Πατρίκ Μπατιστόν. Όταν μετά τη λήξη του αγώνα ενημερώθηκε για την κατάσταση του αντιπάλου του δήλωσε: «Δεν πειράζει, ένας Γάλλος λιγότερος».
• Στον αγωνιστικό χώρο του γπέδου «Χοσέ Χορίγια» κατά τη διάρκεια του αγώνα Γαλλίας-Κουβέιτ 4-1 εισέβαλλε ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της αραβικής χώρας προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για ένα γκολ που σημείωσαν οι Γάλλοι και θεώρησε ως οφσάιντ.
• Συνολικά 146 γκολ επιτεύχθηκαν στην τελική φάση του Μουντιάλ και ο μέσος όρος ήταν 2,81 γκολ ανά αγώνα.