Η τρέλα πάει στα βουνά

Ο Δημήτρης από τη Βέροια ζει εδώ και δέκα χρόνια στη Βιέννη της Αυστρίας. Δουλεύει ως σεφ σε εστιατόριο. Την τελευταία Τετάρτη του Ιούνη αντί να πάει στην δουλειά του μπήκε στο τρένο για το Σάλτσμπουργκ. Από εκεί πήρε νέο τρένο για το Bernau, που είναι μια μικρή κωμόπολη της Γερμανίας, περπάτησε για μισή ώρα για να φτάσει στο σημείο που κάνει στάση το λεωφορείο που σε πηγαίνει στο μικρό χωριό Grassau, το οποίο και αναγκάστηκε πάλι να διασχίσει όλο με τα πόδια για να βρεθεί στον πολυπόθητο προορισμό του, που ήταν το μικρό, γραφικό γηπεδάκι του χωριού. Μετά από, περίπου, τεσσεράμισι ώρες μοναχικού (!) ταξιδιού ήταν στις μικρές κερκίδες του γηπέδου για να δει το φιλικό παιχνίδι Άρης – Σάλτσμπουργκ, έναν χαλαρό αγώνα προετοιμασίας απ’ αυτούς που ακόμα και οι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν ξεχνάνε μετά από λίγες εβδομάδες. Ο Άρης ηττήθηκε με 1-0, με τον Κούπερ να κάνει εφτά αλλαγές – κάτι που σου αποκαλύπτει έμμεσα την ποιότητα που μπορεί να είχε το παιχνίδι – και ο Δημήτρης πήρε ξανά το μεγάλο δρόμο της επιστροφής, γλιτώνοντας τουλάχιστον το λεωφορείο μέχρι το Bernau χάρη σε κάτι άλλους ‘τρελούς’ από τη Γερμανία που τον συνόδευσαν με αυτοκίνητο μέχρι εκεί, συνεχίζοντας μετά τα δικά τους 400 χιλιόμετρα της επιστροφής!

“Όλη αυτή η ταλαιπωρία για ένα απλό φιλικό μιας Ανώνυμης Εταιρείας στου διαόλου τη μάνα. Μόνος του! Γιατί;” θα ρωτήσει κάποιος αδαής. Ποιο το νόημα να ψάξεις για απάντηση; Αν δεν το έχει νιώσει, δεν θα καταλάβει ποτέ. Αν το έχει νιώσει, δεν θα ρωτούσε ποτέ.