Κάλλιο 30 και στο χέρι παρά 30 και καρτέρι

Το μουντιάλ τελειώνει αδέρφια και σιγά-σιγά θα πρέπει και πάλι να προσαρμοστούμε στην ευχάριστη ελληνική πραγματικότητα, η οποία εδώ που τα λέμε δεν σ αφήνει να πλήξεις ποτέ.

Ο μεταγραφικός σχεδιασμός των ομάδων είναι σε εξέλιξη, τα ονόματα όπως κάθε χρόνο πολλά και οι βλακείες που ακούμε και διαβάζουμε ακόμα περισσότερες.

Το κακό είναι πως τις περισσότερες τις αφήνουμε να περνάνε από δίπλα μας και δεν τις παίρνουμε ούτε χαμπάρι.

Όπως για παράδειγμα αυτή η τελευταία μπόμπα που έσκασε και θέλει τον Ολυμπιακό να δίνει 30 εκατομμύρια για τρία χρόνια στον Ροναλντίνιο, χωρίς να υπολογίζουμε πόσα θα πρέπει να δώσει και στον Μπερλουσκόνι.

Και βγαίνει ο καθένας και λέει το κοντό του και το μακρύ του.

Αν αξίζει λέει η επένδυση κι αν μ αυτά τα λεφτά φτιάχνεις δύο ομάδες κι άλλα τέτοια συγκλονιστικά.

Κι εγώ κάθομαι κι απορώ: ποιος σας είπε ρε παιδιά πως έχει την διάθεση ο Μαρινάκης να φτιάξει … δύο ομάδες με καμιά 40αριά εκατομμύρια ευρώ; Δηλαδή εσείς πιστεύετε πως αν δεν πάρει τον Ροναλντίνιο θ ανοίξει το πουγκί και θα τα σπρώξει να πάρει καμιά δεκαριά Νενέδες;

Γι αυτό αφήστε τις φιλοσοφίες και μην ξυνίζεστε πολύ. Αν του έχει κάτσει του προέδρου να πάρει τον Ροναλντίνιο ας τον πάρει. Ο,τι σου προσφέρουν ευχαριστώ να λες. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάς και την παλιά καλή τακτική των μεγάλων ελληνικών ομάδων: αραδιάζουμε δέκα ονοματάρες στις μεταγραφές, παλεύουμε τον έναν, ακουμπάμε τον άλλον, δεν παίρνουμε τίποτα και μετά βγαίνουμε και λέμε, χτυπήσαμε απ το πάνω ράφι αλλά αφού δεν μπορέσαμε ν αγοράσουμε κανέναν, τι να κάνουμε τώρα; Να τη βγάλουμε με κατιμάδες;

Δεν θα ψωνίσουμε καθόλου.