Πυροβολήστε με!

Αν μου πεις τώρα φίλε αναγνώστη πως οι παρακάτω γραμμές είναι ποτισμένες απ την ανείπωτη χαρά μου που ο Μαραντόνα πήγε σπίτι του, δεν θα έχεις άδικο.

Η εμπάθειά μου για το συγκεκριμένο πρόσωπο εκτός των τεσάρων γραμμών του γηπέδου είναι δεδομένη και γνωστή σε όσους με γνωρίζουν λίγο παραπάνω και τους τα έχω κάνει τούμπανα αυτές τις μέρες στο facebook.

Γι αυτό μπορείς να με βρίσεις, να με σιχτιρίσεις, να με διαγράψεις από φίλο σου, να μην με διαβάζεις ποτέ από δω και στο εξής, να μου κόψεις την καλημέρα, να θυμηθείς να μου ζητήσεις επιτακτικά εκείνα τα πενήντα ευρώ που σε «τράκαρα» πέρυσι το καλοκαίρι στις διακοπές, όλα τα δέχομαι, γιατί πράγματι είμαι ένας αμετανόητος άθεος που τα βάζει με τις κατεστημένες αξίες του ποδοσφαίρου και δεν ξέρει να συγχωρεί εκεί που οι άλλοι ψάχνουν συνεχώς κρυφά νοήματα και επαναστατικές πράξεις εφάμιλες των φλογισμένων λόγων του Τσε.

Όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν ένα τέλος φίλε μου, για όποιον μπορεί να το αντέξει.

Ο έρωτας όμως δεν τελειώνει ποτέ, δεν έχει λογική, συνεχίζει να υπάρχει και να επιμένει, γιατί μιλάει η καρδιά και η καρδιά σχεδόν ποτέ δεν λέει την αλήθεια.

Ντιέγκο, απεχθή προσωπικότητα και αντιπαράδειγμα για μένα, παιχταρά που σαν κι εσένα δεν είδα άλλον και πιθανόν να μην ξαναδώ ποτέ μου, έκανες μεγάλο καλό και ταυτόχρονα μεγάλο κακό με το πέρασμά σου από τη γη.

Γέμισες τα μάτια μας με όμορφες παραστάσεις βγαλμένες απ την πιο απερίγραπτη φαντασία μας, φόρτωσες την ψυχή μας με αγαλλίαση γιατί το ποδόσφαιρο μπορεί να έχει τόσο όμορφα κεφάλαια και ταυτόχρονα μας γέμισες πεποιθήσεις στρεβλές και άμπαλες, μας έκανες να ονειρευόμαστε τον Σούπερμαν, τον Μπλεκ και τον Σπάϊντερμαν ποδοσφαιριστές, μας έκανες να αγιοποιήσουμε την μορφή σου και να θεωρούμε πως μπορεί να υπάρχουν σταλμένοι απ τον Θεό και προορισμένοι να διαλύουν τα συστήματα, τις τακτικές και τους νόμους του ποδοσφαίρου με το μοναδικό τους ταλέντο, την ικανότητά τους να μετατρέπουν ένα ομαδικό άθλημα σε ατομικό.

Το κατάφερες αυτό Ντιέγκο με το ασύλληπτο παίξιμό σου, έγινες Θεός ακόμα και στην απατεωνιά σου κι από τότε, η τάξη του ’82 περιμένει καρτερικά τον επόμενο που θα κάνει τα ίδια, που θα συντρίψει κανόνες και αρχές, που θα τα βάλει με όλους και με όλα και θα κατακτήσει τα πάντα.

Οι οπαδοί σου Ντιέγκο δεν σηκώνουν πολλά-πολλά, επιμένουν δογματικά να σε υμνούν ακόμα και στις μαλακίες σου, θεωρούν πως η μοίρα, το ποδόσφαιρο και η χώρα σου σού χρωστούν τα πάντα.

Οι οπαδοί σου Ντιέγκο, άνθρωποι που κατά τα άλλα μπορεί να γνωρίζουν καντάρια μπάλα, όταν φτάνουν στο δικό σου κεφάλαιο, κλείνουν μάτια και αυτιά, απορρίπτουν τη λογική και πέφτουν στα τέσερα προσκυνώντας αυτά που αν τα έκανε ο Αλέφαντος τώρα θα τα χλεύαζαν και θα κρατούσαν την κοιλιά τους απ τα γέλια.

Οι οπαδοί σου Ντιέγκο οπαδοί και άλλων ομάδων, μόνο στον πάγκο της Αργεντινής πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει προπονητής.

Στους πάγκους των άλλων ομάδων που υποστηρίζουν είναι με το δάχτυλο στην σκανδάλη έτοιμοι να πυροβολήσουν όποιον κάνει έστω και μισή στραβή αλλαγή. Με σένα όμως Ντιέγκο είναι αλλοιώς, γιατί είπαμε, ο έρωτας δεν έχει λογική, τα αυτιά και τα μάτια κλείνουν ερμειτικά, ό,τι πίπα και να κάνεις συγχωρείται Ντιέγκο και όχι μόνο αυτό, θεωρείται και επανάσταση για το ποδόσφαιρο, μια επανάσταση αλητείας καλώς εννοούμενης με χαρακτηριστικά αλάνας πάλι καλώς εννοούμενης (αν και δεν υπάρχει κακή αλάνα), οι οπαδοί σου Ντιέγκο περιμένουν καρτερικά σαν μουσουλμάνοι να τους οδηγήσεις στη Μέκκα, έστω κι αν μέσα τους ξέρουν πως δεν θα φτάσουν ποτέ.

Σ αυτό το μουντιάλ Ντιέγκο δεν είχες πλάγια μπακ, ήρθες με ένα μόνο αξιόπιστο αμυντικό χαφ, με επιτελικό χαφ ταχυτήτων ελληνικής σουπρολίγκας, αλλά δεν πειράζει Ντιέγκο γιατί στο γήπεδο υπήρχε ο Μεσσίας, αυτός που μπορεί να επαναλάβει αυτό που έκανες κι εσύ κάποτε, να πάρει τα πάντα μόνος του, χωρίς την δική σου βοήθεια, γιατί αυτή η ομάδα Ντιέγκο δεν χρειαζόταν προπονητή, αλλά έναν Θεό – καθοδηγητή να την εμπνέει και να της λέει παλιές ιστορίες γύρω από το τζάκι, τότε που περνούσες τρεις-τρεις όποιους θαρραλέους τολμούσαν να σου φράξουν το δρόμο.

Η τάξη του ’82 Ντιέγκο γέμισε τα τετράδιά της με αυτοκολλητάκια σου, κοιμόταν και ξυπνούσε κι ονειρευόταν πως θα έρθει πάλι μια μέρα που θα ξανακατέβει στη γη κάποιος θεόσταλτος να κάνει όσα έκανες, να κάνει επανάσταση Ντιέγκο, έστω και χωρίς τατού του Τσε στο μπράτσο.

Τώρα που το κεφάλαιο έκλεισε, αλλά όχι το βιβλίο, γιατί είπαμε πως αυτή η ιστορία είναι μια ιστορία άγριου πάθους και έρωτα, αγιοποίησης και θέωσης κι όχι μια απλή ιστορία ποδοσφαίρου, οι πιστοί περιμένουν σιωπηλοί το επόμενο.

Εκείνο που θα δικαιώσει τα παιδικά τους όνειρα και θα βάλει οριστικά στην άκρη τις παιχνιδομηχανές.

Δυστυχώς Ντιέγκο, εσύ το ξέρεις καλά, τέτοιο κεφάλαιο δεν μπορεί να υπάρξει. Και δεν θα υπάρξει όχι γιατί είναι κακός ο Μπλάτερ ή απάνθρωπο σύστημα ο καπιταλισμός, αλλά γιατί το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι ομαδικό άθλημα, στο οποίο όλα τα κομμάτια χρειάζονται, παίκτες όλων των θέσεων και προπονητής σε μια καλή ισοροπία και σε συγκεκριμένες ποσότητες.

Μπορεί μια φορά να τα κατέρριψες όλ αυτά Ντιέγκο, αλλά στ αλήθεια, πόσες φορές κατέβηκε ο Χριστός στη γη;

Μέχρι λοιπόν να κατέβει ο επόμενος, οι πιστοί σου μπορούν να συνεχίσουν να ζουν αντιμετωπίζοντας την Αργεντινή τους όπως όλες τις υπόλοιπες ομάδες που αγαπούν.

Μια ομάδα που θα χρειάζεται και παίκτες και προπονητή. Εστω και κάποιον που δεν θα είναι ο Θεός. Απλά και πεζά κάποιον σοβαρό και επαγγελματία.

Και τώρα, που είπα καμπούρα και στραβοπόδα την αγάπη σας, πυροβολήστε με!