Ευρώπη είναι και η Πορτογαλία
Πολύς λόγος έγινε αδέρφια σ αυτό το μουντιάλ περί του ευρωπαϊκού προφίλ της Βραζιλίας.
Και ξοδεύτηκαν τόνοι μελάνης για να αναλυθεί επαρκώς το ζήτημα. Μήπως δηλαδή η Βραζιλία απεμπολώντας το σάμπα-φιγουρατζίδικο παρελθόν της θα έχανε κάτι από την μαγεία της και θα γινόταν πιο ρεαλιστική, πιο βαρετή, λιγότερο αρεστή στους φίλους του θεαματικού ποδοσφαίρου.
Κατ αρχήν θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Τι είναι αυτό το πράγμα και πώς ακριβώς εκφράζεται; Μήπως η Ευρώπη παίζει κάποιο συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου και δεν το έχουμε καταλάβει; Μήπως η Μπαρσελόνα ας πούμε παίζει το ίδιο ποδόσφαιρο με την Ιντερ, την Μπάγερν ή την Γιουνάϊτεντ;
Κακά τα ψέμματα. Ολοι θέλουν την επιτυχία και τους τίτλους. Κάθε ένας έχει τον δικό του τρόπο, αυτόν που πιστεύει πως τον εξυπηρετεί καλύτερα με βάση το διαθέσιμο υλικό και όχι την ποδοσφαιρική του παράδοση. Με εξαίρεση ίσως τους Αγγλους που θα ζήσουν και θα πεθάνουν με τη μπάλα στα σύννεφα (αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο), όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν κάθε φορά να προσαρμόσουν το στυλ παιχνιδιού τους στα δυνατά τους σημεία.
Κατά συνέπεια, δεν νομίζω πως ήταν θέμα ξεροκεφαλιάς του Ντούνγκα αυτό που παρουσίασε στα γήπεδα της Αφρικής. Αυτή η Βραζιλία ήταν ένα … ανώριμο τέκνο της ανάγκης που δεν θα γίνει ποτέ ώριμο τέκνο της οργής, όχι γιατί το στυλ παιχνιδιού της δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν, αλλά γιατί οι παίκτες που διέθετε δεν μπορούσαν να πετύχουν ούτε καν με αυτό το μοντέλο.
Προσωπικά, έχω χρόνια να θυμηθώ την Βραζιλία με τέτοια ένδοια σε μεσοεπιθετικούς και επιθετικούς παίκτες. Κι εκεί πάνω, συναισθάνομαι την ανάγκη του Ντούνγκα να παίξει πιο κλειστά για να ελέγχει καλύτερα το παιχνίδι. Ελα όμως που αυτή η Βραζιλία δεν διαθέτει και αξιόπιστες λύσεις ανασταλτικά σε καίριες θέσεις; Ποιο είναι το αριστερό μπακ της Βραζιλίας; Ποια είναι τα αμυντικά της χαφ; Κι έπειτα είναι και το άλλο. Για παρατηρήστε σε ποιους συλλόγους παίζει η πλειοψηφία των παικτών της Εθνικής Βραζιλίας. Με εξαίρεση τους Ζούλιο Σέζαρ, Μαϊκόν, Λούσιο, Ντάνι Αλβες και Κακά, οι υπόλοιποι παίκτες προέρχονται από την … «δεύτερη ταχύτητα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για να μην πω ότι κάποιοι βρίσκονται στην τρίτη.
Δεν φταίει λοιπόν το στυλ, δεν είχε πολλά πράγματα να επιλέξει ο Ντούνγκα και διάλεξε το χειρότερο. Φανταστείτε ότι του τραυματίστηκε ο Ελάνο και έχασε το έδαφος κάτω απ τα πόδια του. Για τέτοια παικτική φτώχεια μιλάμε.
Οσο για το … ευρωπαϊκό προφίλ της «σελεσάο», εγώ χθες το απόγευμα διέκρινα κάποιο. Αυτή η Βραζιλία όταν βρίσκεται πίσω στο σκορ φέρνει πολύ της … ομόγλωσσής της και «μητέρας» της Πορτογαλίας. Κλάψα, γκρίνια, νεύρα και απόγνωση.
Γιατί και οι Πορτογάλοι, Ευρωπαίοι είναι. Μην το ξεχνάμε …
7 σχόλια σχετικά με το “Ευρώπη είναι και η Πορτογαλία”
Αυτά περί Ευρωπαϊκού τρόπου παιχνιδιού κλπ κι εγώ δεν τα έχω πολυκαταλάβει αφού με εξαίρεση κάποια παιχνίδια, από το 1994 και μετά η Βραζιλία παίζει πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο, ενώ μια φορά που πήγε να παίξει πιο ανοιχτά (το ’06) έφαγε τα μούτρα της.
Απλά σε αυτό που λες περί υλικού, θα διαφωνήσω λίγο, αφού θυμάμαι ότι σε κάθε Μουντιάλ έφερνε και κάποιους ψιλοάγνωστους σε μας που έπαιζαν στο εκεί πρωτάθλημα και τους αναδείκνυε από το πουθενά. Σκέψου ας πούμε πόσα λεφτά έβγαλε ο Κλέμπερσον από το Μουντιάλ του 2002, ενώ κι ο Ζιλπέρτο τότε έφτιαξε το όνομά του. Οπότε αυτά περί ομάδων δεύτερης ταχύτητας δεν μπορώ να τα ασπαστώ 😉
Νομίζω πως ήμουν σαφής
Μίλησα γιά δεύτερη ταχύτητα ευρωπαϊκών ομάδων.
Το τί γίνεται στην Βραζιλία δεν το γνωρίζω απόλυτα, αλλά και δεν πιστεύω να υπάρχει κάτι εξαιρετικό και να μην το έχουμε δει να αγωνίζεται έστω και σε ένα φιλικό τα τελευταία 4 χρόνια
Ήμουν έτοιμος να προσθέσω σ’ αυτά που ανέφερες Νίκο ότι προσωπικά δεν θυμάμαι την σύγχρονη Βραζιλία να παρουσιάζει διαφορετικό πρόσωπο εδώ και 4-5 τουλάχιστον Μουντιάλ (άρα κρίνεται ως υπερβολή η φετινή μανία με την “Ευρωπαϊκή Βραζιλία”) αλλά ο Miristis με πρόλαβε. 🙂
Εγώ πάλι διαφωνώ και έχοντας δει το κατενάτσιο μες στο Μαρακανά στο Βραζιλία-Αργεντινή 0-0 στον πρώτο γύρο των προκριματικών θεωρώ ότι ήταν πολύ διαφορετική ομάδα η Βραζιλία.
Νομίζω ο Ντούνγκα ντύθηκε λίγο Φερνάντο Σάντος. Αποφάσισε να χτίσει άμυνα πρώτα και σιγά σιγά τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι εξελίχθηκε και η ομάδα μαζί του και σιγά σιγά βελτιώθηκε βάζοντας και άλλα πράγματα στο παιχνίδι της.
H αλήθεια είναι οτι εγώ είμαι ακόμα υπερμαχος της φρασης. Εχοντας δει τη Βραζιλια του 82 και του 86 που έπαιζε “αλλο ποδοσφαιρο”, με εμφαση στη δημιουργια , και μου αρεσε, ακομα κι αν ετρωγε τα μούτρα της , επιμενω οτι παιζει “εξευρωπαϊσμενο ποδοσφαιρο”.
Οσο για το “τι σημαινει αυτο” ειναι πάναπλο. Ποδοσφαιρο ρεαλιστικο, λογικής , με σκοπό τη νίκη και ζμπουτζαμας οι φίλαθλοι, το θέαμα και οτιδήποτε αλλο. Πριν αντιγυρισετε οτι και ευρωπαϊκες ομάδες κατα καιρους επαιζαν (δεν παιζουν εδω και 20 χρονια με εξαιρεσεις το ξερω) καλο ποδόσφαιρο, θα σας πω οτι αυτες προσπαθουσαν καπου να μιμηθουν τη Βραζιλια.
Ειναι απλο και ορατο δια γυμνου οφθαλμου. Οσο για τα τελευταία 4-5 μουντιαλ που λετε, σε αυτα αναφερομαι κι εγω. Η “ενδεια παικτων” φυσικα και εχει να κανει με το γεγονος αυτο. Οταν το ποδοσφαιρο σου εχει προσανατολιστει σε Λουσιους και Κακάδες είναι λογικό ότι οι “εκκολαπτόμενοι” Σωκρατες, Φαλκαο, Ζουνιορ, Ρομαριο και σια θα πεθάνουν στην πορεία.
Η Βραζιλία ναι, παιζει εξευρωπαϊσμένη μπαλα. Και γι’ αυτο χάνει και τους τελευταίους “πιστους” της εκτος χώρας. Προσωπικά οι Βραζιλίες από το 90 και μετά δε μου έδιναν περισσότερους λόγους να χαρώ που θα τις εβλεπα απ’ οτι μου έδινε πχ η Δανία ή η Ρουμανία. Ετσι απλά.
Για μένα δεν ειναι λοιπον “φετινο” γεγονος η “Ευρωπαϊκη Βραζιλία”. Εικοσι ετών ιστορία είναι. Και την απεχθάνομαι , τοσο , όσο γούσταρα την Προ-Εξευρωπαϊσμού Βραζιλία.
Εγώ πιο απλά θα’λεγα ότι στη μπάλα λέμε “ευρωπαϊκό”, αυτό που δεν είναι κάτι άλλο, χαρακτηριστικό π.χ. λατίνικο. Συμφωνώ με Εξαρχιώτη ότι και η Μπάρτσα και η Ίντερ στο ευρωπαϊκό λογίζονται, αλλά συμφωνώ και με Δράκουλα ότι ουσιαστικά η Μπάρτσα αυτή μας αρέσει για έχει ξεφύγει από τη νόρμα του ευρωπαϊκού προτύπου που υπόσχεται επιτυχία ή κλέψιμο αποτέλεσματος. Το βασικό με τους Λατίνους -με όλους τους Λατίνους- είναι ότι ΠΟΤΕ δεν έπαιξαν για να κλέψουν αποτέλεσμα. Αυτή η Βραζιλία το κάνει και γι αυτό τ’ακούει περί εξευρωπαϊσμού. Δηλαδή του ευρωπαϊκού με την κακή έννοια. Γιατί υπάρχει και η καλή, που είναι η φετινή Γερμανία, σωστά;
Επίσης, ο ντινγκιΝτούνγκας θαμπώθηκε τα μάλλααλλά από τους φουτμπολμανατζεράτους άσους που (ξε)λιγώθηκαν φέτο στο Τσαμπιοσλή. Με εξαίρεση τον παλτοΡομπίνιο που βολοδέρνει σε κάποια θέση της Σάντος, όλοι οι άλλοι παίζουν Εουρόπα. Και γι αυτό παίζουν και εουροπαϊκά. Χώρια το πόσο ξεθεωμένοι είναι από τους Μουρίνιους όλη τη χρονιά. Ο και καλά χύμα, και καλά ο,τινάναι, και καλά μουρλός Ντιέγκο προτίμησε να μην πάρει όλους τους ξεθεωμένους (πλην Μέσι ίσως), αλλά να έχει και κάποιους από δαύτους που επιμένουν αργεντινολιμανι ώτικα -βλέπε και Βερόν, βλέπε και Παλέρμο, βλέπε και Οταμέντι, βλέπε και Παστόρε. Προς χάριν της όποιας ομοιογένειας εν είδει εθνικού στυλ. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Περί Βραζιλίας συνέχεια, μια μικρή εξαίρεση θα ζητούσα για τη Βραζιλία του ’94, την τελευταία επιθετικογενή Σελεσάο που κατέβαινε ΚΑΙ με δύο σεντρεφόρ ΚΑΙ το ένα από αυτά ήταν ο τεράστιος Ρομάριο ΚΑΙ η άμυνά της ήταν σοβαρή άμυνα και όχι αυτό το ανέκδοτο με τους Μαϊκόνηδες που την έχουν δει Καφού και παίζουν στη σέντρα, ενώ πίσω μπάζει στα στεγανά.
Και αν με ρωτήσετε, ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν γνωρίζω τι είναι τα “μάλλααλλά” που έγραψα παραπάνω. Μπορεί να είναι και δεύτερος τερματοφύλακας στη Μπαφάνα βέβαια…