Νευράκια…

Και τελικά η “έκπληξη” έγινε και πέρασε η Ολλανδία. Και τελικά ο “σοβαρός” Ντούνγκα τα ακούει επειδή έχασε ένα ματς και φεύγει από την  Εθνική. Κι όμως η Βραζιλία μπήκε δυνατά. Με συνδυασμούς, χωρίς να κινδυνεύει, με απίστευτη μίρλα στον Γιαπωνέζο (που αργότερα απέδωσε όταν αυτός δεν έβγαλε 2η κίτρινη στον Μπάστος), με 2-3 κλωτσιές στον Ρόμπεν για να του κοπεί ο τσαμπουκάς και με ένα ωραίο γκολ.

Και πάνω που λες “τώρα θα μαζέψει η Ολλανδία κι άλλα” και βλέπεις να χάνει ευκαιρίες η Βραζιλία, το δεύτερο ημίχρονο είναι αλλιώς. Πρώτο τόσο σοβαρό λάθος στην καρδιά της άμυνας της Βραζιλίας και μετά κατάρρευση. Νεύρα, νεύρα και νεύρα για μια ομάδα που δεν ξέρει να χάνει και δεν γουστάρει να συναντάει αντίσταση. Η Ολλανδία δεν έπαιξε μπαλάρα, έβγαλε όμως στο γρασίδι χαρακτήρα και μια φανέλα με πολύ βάρος. Δεν σκιάχτηκε από τη Βραζιλία και αυτό τις έδωσε ελπίδες για νίκη. Τις οποίες ελπίδες ήρθε να αυξήσει ο εξαιρετικά ανόητος Μέλο. Ο Ντούνγκά δεν είχε και τόσες επιλογές στη συνέχεια πιστεύω, η Βραζιλία δεν είχε αυτοσυγκέντρωση στο παιχνίδι της και η Ολλανδία από την άλλη δεν καθάριζε το ματς με αποτέλεσμα να υπάρχει αγωνία μέχρι το τέλος.

Τώρα η Βραζιλία γυρίζει σπίτι της, η Ολλανδία περιμένει την κουρασμένη και με απουσίες Ουρουγουάη και στο μυαλό των Ολλανδών ίσως στριφογυρίζει η εκδίκηση για τους 2 χαμένους τελικούς. Γερμανία (πιθανότερο) ή Αργεντινή. Αν και προσωπικά βλέπω την Ισπανία να έχει συνέλθει… Οι σημερινοί προημιτελικοί μπορεί να μην είχαν σούπερ μπάλα, είχαν όμως συγκινήσεις.