Ο καλός και ο βρώμικος

Δεύτερο ημίχρονο του πρώτου ημιτελικού και η Ουρουγουάη κερδίζει φάουλ σε πολύ καλή θέση. Ο Ντιέγκο Φορλάν, που αγωνίζεται με χτύπημα από τα πρώτα λεπτά, ζητάει την μπάλα, την χαϊδεύει επιδεικτικά, την στήνει στο χόρτο, την γυρνάει προσεκτικά ώστε η βαλβίδα του αέρα να κοιτάει τον ουρανό – κίνηση που την χρησιμότητα της επιστημονικά δεν μπορώ να εξηγήσω αλλά εμπειρικά μπορώ να επιβεβαιώσω ότι βοηθάει στο χτύπημα, ή τουλάχιστον έτσι μ’ έπεισαν να πιστεύω οι πρώτοι προπονητές μου -, την σκουπίζει με γρήγορες κινήσεις σαν να επηρεάζει το παραμικρό κολλημένο χορταράκι πάνω της την μετέπειτα πορεία της προς το τέρμα και την χαϊδεύει για μια τελευταία φορά πριν πάρει φόρα για την εκτέλεση.

Ο Φορλάν έχει σπουδάσει το ποδόσφαιρο, έχει μεγαλώσει μαζί του. Δεν καταλαβαίνει από νέες τεχνολογίες, αερόμπαλες, περίεργες τροχιές μετά τα 70 χλμ κι άλλα τέτοια αλαμπουρνέζικα της NASA. Ότι κυλάει, θα βρει έναν τρόπο να το κλωτσήσει σωστά. Μέλος μιας στιβαρής, πειθαρχημένης αλλά καθόλου – παραδοσιακά – αντιαθλητικής Ουρουγουάης, της έδωσε το ‘κλικ’ που χρειαζόταν για να αγγίξει έναν τελικό μετά από αμέτρητες δεκαετίες.

Δεν χρειαζόταν να κάνει θαύματα, να περπατήσει στον αέρα πάνω απ’τα πόδια των αντιπάλων ή να περάσει όλους τους αμυντικούς από δυο φορές τραγουδώντας ταυτόχρονα τον ύμνο της Ουρουγουάης. Απλά έβαζε γκολ όταν έπρεπε, ακόμα κι όταν δεν περίμενες ότι υπάρχουν συνθήκες για να μπει γκολ. Κι αυτό αρκούσε.  Ο Ντιέγκο δεν έφτασε τελικά ως το τέρμα του δρόμου άλλα κέρδισε δικαιωματικά μια θέση στο πάνθεον αυτού του Μουντιάλ. Γιατί κάθε του κίνηση ‘βρωμάει’ ποδόσφαιρο…

…σε πλήρη αντίθεση με τον Μαρκ Φαν Μπόμελ, που απλά… βρωμάει. Σε τέτοιο βαθμό που ανάγκασε ακόμα και τον Άγγλο σπίκερ του ITV να βγάλει μια περίεργη τσιρίδα όταν ο διαιτητής καταδέχτηκε επιτέλους να του δώσει μια κάρτα, έστω κι αν αυτή ήρθε γιατί κλώτσησε την μπάλα μακριά νομίζοντας ότι το παιχνίδι τελείωσε! Το γεγονός ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο πήρε την πρώτη (!) του κάρτα στην διοργάνωση, μετά από αρκετές προσπάθειες να σακατέψει κάποιον αντίπαλο, αρκεί για να αντιληφθείς την διαιτητική τραγωδία αυτού του μουντιάλ.

Ο Φαν Μπόμελ δεν ανήκει στην συνομοταξία του Φελίπε Μέλο, γιατί ούτε χαζός είναι, ούτε άμπαλος. Κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Ανθρώπους σαν κι αυτόν θέλεις αν τους πετύχεις σ’ ένα σκοτεινό σοκάκι με το αμάξι, να τους πατήσεις. Δυο φορές! Για σιγουριά. Μια κόκκινη κάρτα στον τελικό είναι πλέον μέρος της φαντασίωσης μου για τον αγώνα της Κυριακής. Γιατί η εικόνα του στον προημιτελικό του περσινού Τσάμπιονς Λιγκ, να διαμαρτύρεται στον διαιτητή και να κοιτάει αφ’υψηλού τον πεσμένο (πρώην συμπαίκτη του!) Μέσσι, χωρίς καν να καταδεχθεί να δώσει το χέρι να τον σηκώσει, μετά από αγκωνιά στο πρόσωπο κι ενώ η μπάλα είχε φύγει απ’ τα πόδια του, δεν ξεχνιέται εύκολα κι ας έχει προσθέσει από τότε αρκετές ακόμα παρόμοιες.

Και το χειρότερο είναι ότι έχω την εντύπωση πως ούτε τότε είδε κίτρινη κάρτα!