Malditos sean los recuerdos dolorosos

Πολλά γράφονται και θα γραφτούν για το σημερινό ματς Αργεντινής-Γερμανίας. Χωρίς να θεωρώ ότι είμαι κάποιος ειδήμων, απλά με την εμπειρία που έχω αποκτήσει παρακολουθώντας την Αργεντινή σε όλη την πορεία της μέχρι εδώ θα πω την άποψή μου…

1. Το πρόβλημα ξεκινάει από τις κλήσεις. Δεν γίνεται ομάδα να κατεβαίνει χωρίς πλάγια μπακ στο ρόστερ της. Ένα μόνο καθαρόαιμο αριστερό μπακ (Ροντρίγκες) και μισό δεξί μπακ (Οταμέντι). Η Αργεντινή δεν το πλήρωσε αυτό στους ομίλους με τους ανύπαρκτους Κορεάτες και Έλληνες, ενώ με τη Νιγηρία φάνηκε σε κάποιες φάσεις. Με το που αντιμετώπισε μια ομάδα με τρεξίματα από τα πλάγια έγινε πάρτυ πίσω. Το ίδιο θα γινόταν και με Ολλανδία ή Βραζιλία.
2. Δεν γίνεται να επιμένεις σε παίκτες που γελάει το σύμπαν μαζί τους, μόνο και μόνο επειδή παίζουν στην Ευρώπη. Δεν νοείται να παίζει ο Ντε Μιτσέλις και ο Χάιντσε. Τραγικές επιλογές.
3. Δεν γίνεται να μου παίζεις ρόμβο ή 4-3-3 ή 4-3-1-2 ή όπως διάολο θες να το λες και τα χαφ σου στο κέντρο να είναι ο δόλιος Μαστσεράνο μαζί με τον Ντι Μαρία και τον Μάξι (Θεέ μου τι νεκροταφείο παικτών αυτή η Λίβερπουλ) που οι άνθρωποι δεν παίζουν εκεί κανονικά.
4. Θέμα Μέσσι. Το είχα ξαναπεί στα σχόλια ενός κειμένου. Θλιβερό Μουντιάλ. Δεν ξέρω αν του λείπουν τα φιλαράκια του από την Μπαρσελόνα ή αν δεν… αγαπάει τη φανέλα (όπως διαβάζω σχόλια Αργεντίνων σε διάφορα σάιτ) αλλά τα ματς που έκανε ήταν επιπέδου Αριέλ Ορτέγκα. Τρομακτική κούραση, να περάσει 3 και 4 παίκτες για να κάνει τι;
5. Πέρα από όλα αυτά όμως και μακρυά από συγκεκριμένα πρόσωπα, υπάρχει μια αλήθεια για την Εθνική Αργεντινής. Είτε είναι ο Ντιέγκο, είτε ο Πέκερμαν, είτε ο Μπιέλσα. Είτε ο Μέσσι, είτε ο Ρικέλμε, είτε ο Ορτέγκα. Είτε ο Πιπίτα, είτε ο Κρέσπο, είτε ο Μπατιστούτα. Τα πρόσωπα αυτά αλλάζουν, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Η Αργεντινή δεν είναι ομάδα. Δεν νομίζω ότι ο κρίαρος Μερτεσάκερ και ο Φρίντριχ (όνομα βγαλμένο από ταινία με Άννα Φόνσου να παίζει την αντιστασιακή και να ερωτεύεται τον Κώστα Καρρά) είναι τόσο καλοί παίκτες, ούτε πια ότι οι διάφοροι στα χαφ της Γερμανίας έχουν παραπάνω ταλέντο από τους αντίστοιχους της Αργεντινής. Η Αργεντινή την πατάει μονίμως έτσι. Σαν τον έφηβο που έχει διαβάσει όλα τα Πλέιμποι και έχει δει 200 τσόντες και μπορεί στη θεωρία να σου πει πώς γίνεται το βιδωτό ανάποδο καρεκλάτο, αλλά μόλις βρεθεί με την γκόμενα θα τελειώσει με το που θα γδυθεί.  Τόσο ταλέντο που μπουκώνει η ομάδα. Δεν μπορεί να βάλει την μπάλα κάτω και να κάνει 1-2 προσπάθειες να τελειώσει το ματς. Και ναι, το τίκι-τίκι που λένε οι Αργεντίνοι είναι ωραίο, αλλά δυστυχώς στην Εθνική μάλλον παίζουν τσούκου τσούκου. Το σημερινό ματς το έχω ξαναδεί πολλές φορές. Και μάλιστα με πολύ χειρότερο τρόπο (γιατί σήμερα οι Γερμανοί ήταν πολύ καλοί). Το έχω δει στο τελευταίο Κόπα Αμέρικα που η Αργεντινή ήταν έξω από την περιοχή της Βραζιλίας με σκηνές και είχε στήσει και ψησταριές και η Βραζιλία σε κάθε αντεπίθεση έβαζε γκολ. Το είδα και στο Αργεντινή-Βραζιλία στα προκριματικά. Κατοχή μπάλας, μυριάδες πάσες, καλές προθέσεις, τρύπια άμυνα και… αντίο ζωή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Κλείνω με την ωραιότερη ποδοσφαιρική διαφήμιση που έχει γυριστεί ποτέ και πού πάντα μετά από κάθε Μουντιάλ φαίνεται πόσο κοντά είναι στην αλήθεια. Καταραμένες οι αναμνήσεις που πονάνε: