Έξω πάμε καλά…

Μια όχι και τόσο ευχάριστη πρωτιά διατηρεί το αργεντίνικο ποδόσφαιρο πλέον, ξεπερνώντας αυτό τον καλών… φίλων Βραζιλιάνων. Σύμφωνα με μια εταιρεία αθλητικού μάνατζμεντ, η Αργεντινή πλέον είναι η πρώτη χώρα σε εξαγωγές ποδοσφαιριστών. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009 η Αργεντινή έχει δώσει 1716 ποδοσφαιριστές (!!) στον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η Βραζιλία 1443. Το 81,4% κατέληξε στην Ευρώπη και οι υπόλοιποι σε χώρες που παράγουν πετρέλαιο και το νερό είναι πιο ακριβό από τη βενζίνη (κλισέ, αλλά μου αρέσει). Από το 1995 οπότε και άρχισε να ισχύει ο περιβόητος νόμος Μπόσμαν, το ποσοστό των εξαγωγών έχει αυξηθεί κατά 789%. Συνολικά 117 εκατομμύρια δολάρια άλλαξαν χέρια πέρσι, ενώ τα χρήματα που βγήκαν πέρσι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αντιστοιχούν σε 2 φορές το χρέος της Βραζιλίας και 4 φορές το χρέος της Αργεντινής. Πέρσι, οι πιο ακριβές μεταγραφές ήταν του Παστόρε, του Σαντ και του Μπεργκέσιο όλες κοντά στα 7 εκατομμύρια δολάρια, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας των παικτών που φεύγουν κατεβαίνει συνεχώς.

Και μπορεί όλα αυτά να δείχνουν αφ’ ενός την ποιότητα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου και ο υπόλοιπος κόσμος να έχει βρει αρκετές καλές λύσεις για τις ομάδες του, από την άλλη όμως το εγχώριο πρωτάθλημα περνάει σημαντική κρίση. Η ποιότητα των ομάδων πέφτει, οι μάνατζερ θησαυρίζουν την ώρα που οι σύλλογοι χρωστάνε τρομακτικά ποσά, ενώ τα χρήματα από την τηλεόραση και το κράτος είτε δεν επαρκούν, είτε δεν χρησιμοποιούνται σωστά.

Το χειρότερο όλων είναι ότι συντηρείται ένας φαύλος κύκλος, καθώς πλέον οι παίκτες φεύγουν στο εξωτερικό χωρίς να έχουν παίξει καν στην ‘Α Εθνική. Το παράδειγμα του Μέσσι πλέον γίνεται συνήθεια, με ένα μεγάλο αριθμό πιτσιρικάδων από τις μικρές ομάδες των συλλόγων που τους κλέβουν ευρωπαϊκοί σύλλογοι.  Οι ομάδες στην Αργεντινή δεν τολμούν να ρισκάρουν και πουλάνε αμέσως τους παίκτες, καθώς δεν ξέρουν αν σε ένα ή δυο χρόνια θα βρουν τα ίδια χρήματα για τον ίδιο παίκτη. Φυσικά όλα αυτά οφείλονται στην καλή δουλειά που γίνεται στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες των ομάδων. Παρά τα πενιχρά οικονομικά μέσα, η δουλειά γίνεται καλά και αυτό αποδεικνύεται από τις… εξαγωγές.

Οι ομάδες όμως προτιμούν τα βραχυπρόθεσμα οφέλη (τα άμεσα χρήματα) και όχι το να κρατήσουν τους παίκτες δημιουργώντας ένα ισχυρότερο πρωτάθλημα με πιο ποιοτικούς συλλόγους φέρνοντας πλέον περισσότερα χρήματα από άλλες πηγές όπως εισιτήρια, τηλεοπτικά κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή η πιο συνηθισμένη ένεση ποιότητας στο πρωτάθλημα είναι μεγαλύτεροι παίκτες που μετά από μια καριέρα στο εξωτερικό επιστρέφουν πίσω στην Αργεντινή. Αρκούν όμως αυτοί;