Επίτηδες το κάνουν!

Και τώρα αγαπητοί φίλοι και φίλες, ας μεταφερθούμε για λίγο σ ένα φανταστικό κόσμο.

Είναι λέει το ελληνικό ποδόσφαιρο, με τις συγκεκριμένες ομάδες, τους συγκεκριμένους παράγοντες, τους συγκεκριμένους παίκτες και τους συγκεκριμένους προπονητές, αλλά (προσέξτε τη διαφορά) με δίκαιες διαιτησίες για τις οποίες κανείς δεν θα έχει να πει κουβέντα.

Εσείς τι λέτε;

Με τι θα τη βγάζαμε όλη τη βδομάδα;

Με το υπερθέαμα που μας προσφέρουν οι ομαδάρες μας;

Πλήξη θα μας είχε πιάσει αγαπητοί φίλοι. Πλήξη και βαρεμάρα και θα περιμέναμε εναγωνίως να ξεκινήσουν τα νέα σούριαλ σε Μέγκα και Αντένα για να τη βγάλουμε το χειμώνα.

Ενώ έτσι, έχουν βρει ένα τρόπο να μας κρατάνε συνεχώς στη τσίτα και να ασχολούμαστε συνεχώς με μαλακίες.

Θυμάμαι λοιπόν τα χρόνια τα παλιά, όταν κατέβαινε ο Χατζηπαναγής να παίξει στην Αθήνα τα γήπεδα γέμιζαν ασφυκτικά.

Ένα καφενείο στην Καστέλα είναι όλοι κι όλοι οι φίλαθλοι του Εθνικού, το ξέρουν και οι πέτρες. Κι όμως. Όταν έπαιζε Εθνικός – Ηρακλής το Καραϊσκάκη ήταν τίγκα και μπορεί να υπήρχαν και μερικές χιλιάδες απ έξω που δεν πρόλαβαν να πάρουν εισιτήρια.

Μέσα στο γήπεδο σχεδόν επικρατούσε νεκρική σιγή. Όχι γιατί το κοινό ήταν ξενέρωτο, αλλά γιατί όλοι είχαν στραμένη την προσοχή τους στο χόρτο και κυρίως σ αυτόν τον μαλλιά με το 10 στη πλάτη.

Κανείς δεν έδινε σημασία σε τίποτε άλλο.

Γιατί όταν έχεις να δεις ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν.

Ενώ σήμερα που το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα απουσιάζει, οι Κουκουλάκηδες, οι Δαλούκες, οι Κάκοι και οι κάλοι περισσεύουν …

ΥΓ. Και Δομάζος, Παπαϊωάννου, Δεληκάρης, Κούδας, Χάϊτας, Βαλαώρας, Ζάετς, Ντέταρι, Οκόνσκι, Ντορουνικολάε, Μαύρος, Σαραβάκος και … και … και .

Μελαγχολία …