Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Πέντε (Ή αλλιώς ‘Το Φαινόμενο Μπαρτσελόνα’)

Είναι τα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου του clasico, με το σκορ στο 2-0. Είναι ουσιαστικά η στιγμή εκείνη που σχεδόν όλος ο κόσμος, στοιβαγμένος μπροστά στην τηλεόραση σε σπίτια και καφετέριες, περιμένει πως η Ρεάλ θα βγει στο γήπεδο για να προσπαθήσει τουλάχιστον να κάνει τη μεγάλη της αντεπίθεση. Γιατί έχει μερικούς από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, γιατί έχει στον πάγκο της τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο, που δεν έχει καμία σχέση με τον “λούζερ Βενγκέρ” και τα ρομαντικά κολλήματα του (που, όπως σχολιάστηκε πολλάκις, αφελώς κατέβασε πέρσι την Άρσεναλ στο Καμπ Νου χωρίς να στήσει λεωφορείο και δεν κατάλαβε από που του ήρθαν τα τέσσερα γκολ, τα οποία βέβαια ανεξαρτήτως ποδοσφαιρικής οπτικής και κοσμοθεωρίας, σύμφωνα με την απλή αριθμητική παραμένουν πάντα λιγότερα από τα πέντε), γιατί είναι 20+ παιχνίδια αήττητη φέτος, γιατί είναι ανανεωμένη και παντοδύναμη, γιατί είναι η Ρεάλ Μαδρίτης βρε αδερφέ, κι αυτή η ατάκα σ’αυτόν τον πλανήτη αρκεί.

(Αυτή θα ήταν η φυσιολογική εξέλιξη απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, που έχοντας το σκορ υπέρ του θα περίμενε υπομονετικά τους παίκτες της Ρεάλ να κάνουν την κίνηση τους, ώστε να προσπαθήσει να τους αποτελειώσει σε κάποια αντεπίθεση. Αλλά η Μπάρτσα στο ελληνικό μυαλό μου δεν είναι “mes que un club” για λόγους που σχετίζονται με την Καταλωνία. Είναι, κυρίως, για αγωνιστικούς λόγους. Γιατί έχει καταφέρει να αναπτύξει το παιχνίδι της σε τέτοιο εξωπραγματικό βαθμό που αδυνατώντας να το καλουπώσεις σε κάποια γνωστή σύγχρονη ποδοσφαιρική θεώρηση, απλά το δέχεσαι πλέον ως κάτι δικό της. Είναι το ποδόσφαιρο όλων των άλλων, μικρών και μεγάλων, Μουρίνιων και Σούληδων Παπαδόπουλων, που υπόκειται σε κάποιους συγκεκριμένους άτυπους και τυπικούς κανόνες και παραδόσεις και είναι και το ποδόσφαιρο το δικό της, ένα άλλο παιχνίδι, σχεδόν ουτοπικό, στο οποίο δεν υπάρχουν συμβατικά προβλήματα όπως κολασμένες έδρες, πολύ μεγάλος αντίπαλος, χρόνοι προσαρμογής και κλείσιμο στην περιοχή. Δεν υπάρχουν, γιατί δεν τα επιτρέπει να εμφανιστούν.

Είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που ξεκινάει από τα χέρια του τελευταίου κηπουρού στις ακαδημίες της Μασία και καταλήγει στα πόδια του Μέσσι, το οποίο προσκολλημένο (με τέτοιο τρόπο που θα ζήλευε ακόμα και το ΚΚΕ) στα πιστεύω του και την ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του δεν δέχεται να αλλάξει για κανέναν και για τίποτα, ακόμα κι αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα να το εκθέτει μια στο τόσο κάποια Τσέλσι (επί Ράικαρντ) ή κάποια Ίντερ. Είναι ένα σύστημα το οποίο τα τελευταία χρόνια έφτασε στην κορύφωση του προσφέροντας ταυτόχρονα και τα υλικά – από το δικό του μπαχτσέ – και τη συνταγή για το πιο όμορφο ποδοσφαιρικό τσιμπούσι αν όχι όλων των εποχών, σίγουρα των τελευταίων δεκαετιών. Και παρ’ όλους τους χιλιάδες παραλληλισμούς του ποδοσφαίρου της Μπάρτσα με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι ένα σύστημα καθαρά ανθρώπινο κι αυτό είναι η μεγαλύτερη μαγκιά του.)

Ένα σύστημα που μας προσφέρει μια ομάδα η οποία, αγνοώντας επιδεικτικά το μέγεθος οποιουδήποτε αντιπάλου και τα κλασσικά ποδοσφαιρικά πρότυπα που πρέπει να ακολουθηθούν όταν κατεβαίνεις να παίξεις για παράδειγμα στο Μπερναμπέου και το Αλιαντζ Αρίνα ή όταν είσαι μπροστά στο σκορ απέναντι σε ένα πολύ μεγάλο αντίπαλο, επιτίθεται διαρκώς, με ψυχραιμία και τρομερή αυτοπεποίθηση, χρησιμοποιώντας αυτό το ασύλληπτο passing game (683 πάσες με 89% ακρίβεια στο μεγαλύτερο ντέρμπι του κόσμου!), που άλλους ενθουσιάζει κι άλλους εκνευρίζει, μέχρι να καταφέρει να βρει τη σωστή τρύπα που θα την οδηγήσει σε ένα ακόμα γκολ. Και μετά σε άλλο ένα. Και μετά… Κι όλα αυτά την ώρα που υποτίθεται πως θα έπρεπε να αμύνεται.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

el clasico, Ισπανικό πρωτάθλημα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ένας Σπουδαίος Υπηρέτης του Αθλήματος

Ο Ραούλ Σάντσεθ είναι ένα παιδί από την Μπαδαλόνα. Όπως τα περισσότερα παιδιά στην Καταλωνία παράλληλα με το σχολείο του έπαιζε από χόμπι ποδόσφαιρο. Επειδή ήταν λίγο καλύτερος από το μέσο όρο, χωρίς να είναι κάτι το σπουδαίο, και καθώς του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο, άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά τις κατηγορίες. Πήγε από την ομάδα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ομάδα που δεν παίζει για να αρέσει

Το παιχνίδι είχε τελειώσει στο Μεστάγια και η κατάσταση ήταν κομματάκι παρανοϊκή. Στις εξέδρες οι οπαδοί της Βαλένθια πανηγύριζαν έξαλλα τη μεγάλη ανατροπή. Στο πρώτο παιχνίδι του κυπέλλου, στη Μαδρίτη, η Χετάφε κέρδισε με 1-0 και στη ρεβάνς προηγήθηκε μόλις στο πρώτο λεπτό. Το παιχνίδι από εκείνη την ώρα ήταν μία ατελείωτη κοκορομαχία. Οι γηπεδούχοι […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *