Εδώ είναι το ταξίδι

Έφτασε επιτέλους αυτή η μέρα που ο Άρης κατάφερε να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε υπερνικώντας την πίεση του φαβορί και εκπληρώνοντας τις προσδοκίες του κόσμου. Που πέταξε εκτός διοργάνωσης την κάτοχο του τροπαίου από τον πρώτο γύρο. Που πέρασε από έναν όμιλο επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να ‘κλέψει’ τίποτα, χωρίς μίζερες εκτός έδρας εμφανίσεις κρεμασμένος από τα δοκάρια κλωτσώντας την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται, χωρίς να πάρει καν έναν πόντο το βράδυ που έκανε πάρτι ευκαιριών στην Γερμανία, μέσα στην έδρα της δεύτερης καλύτερης Γερμανικής ομάδας αυτήν την στιγμή. Που από μικρό, διακριτικό κουτάκι στην κάτω άκρη της πρώτης σελίδας – σαν μια υποχρέωση που πρέπει απλά να αναφερθεί για τυπικούς λόγους -, έγινε απονενοημένο κεντρικό θέμα στα πρωτοσέλιδα αυτών των φυλλάδων που στο όνομα λίγης φανταστικής ποιοτικής αυτοεπιβεβαίωσης, αποκαλούνται αντικειμενικές. Που από τα απλά ρεπορτάζ της ΕΤ3 μέσα σε 4,5 χρόνια βρέθηκε στην πρώτη σελίδα της ΟΥΕΦΑ. Που από το λυτρωτικό εκείνο γκολ στις καθυστερήσεις του Χρήστου Βελώνη το οποίο τον επανέφερε στην πρώτη κατηγορία, έφτασε στο πανέμορφο γκολ – που ξεκίνησε και με sombrero – στις καθυστερήσεις του Ρικάρντο Φατί το οποίο καθάρισε και τυπικά την είσοδο της ομάδας στις “32” του Europa League αλλά και στις 100 καλύτερες της Ευρώπης την δεδομένη στιγμή.

Έφτασε επιτέλους αυτή η ρουφιάνα μέρα που μπορούμε να πούμε για όλους αυτούς τους αθεράπευτους τρελούς που παρόλο που σύρθηκαν τόσα χρόνια στα ποδοσφαιρικά σκατά επιμένουν να σπρώχνουν με το ζόρι μπροστά (διοικώντας έμμεσα) αυτήν την ομάδα, μια από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες της ομορφότερης ταινίας όλων των εποχών: “ARIS – who crawled through a river of shit and came out clean on the other side“.