Με την Ατλέτικο Μαδρίτης εκτός έδρας, Parte dos

(Συνέχεια από εδώ)

Τετάρτη βράδυ, λίγο πριν την σέντρα.
Μετά από μια ατέλειωτη αναμονή έξω από την κερκίδα, οι μπάτσοι αποφασίζουν επιτέλους να μας αφήσουν να μπούμε στο γήπεδο περίπου 45 λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Περνάω τον διαδικαστικό έλεγχο στην είσοδο της θύρας και αρχίζω να ανηφορίζω για το πάνω διάζωμα. Η πρώτη εικόνα από το εσωτερικό του Καλντερόν είναι απογοητευτική. Η ανάβαση στην κερκίδα γίνεται με το ίδιο ντεκόρ που θα συναντούσες αν ανέβαινες σε νεόχτιστη πολυκατοικία. Μόνο τα πεταμένα τσιμέντα δεξιά-αριστερά και ο Παπαμιχαήλ λείπουν. Ψάχνω κάτι να πιω και το βρίσκω στον τελευταίο όροφο. Ένας πάγκος όλος κι όλος, σε σχήμα ‘Π’, είναι αυτό που αυτοαποκαλείται κυλικείο. Ασυναίσθητα αισθάνομαι λίγο περισσότερο Ευρωπαίος αφού η εικόνα πλέον ‘βρωμάει’ κανονικά πατρίδα. “Άρη γερά, στο Χαριλάου παίζουμε ακόμα μια φορά”. Είμαι σχεδόν σίγουρος πλέον ότι βρίσκομαι κάπου στην Ελλάδα και ότι αν πάω να ζητήσω ένα φραπέ, ο τύπος δεν θα με κοιτάξει περίεργα αλλά θα απαντήσει “με γάλα φιλαράκι;”

Μπαίνω στη θύρα από τους τελευταίους και στριμώχνομαι κάπου ψηλά. Το γήπεδο είναι όμορφο και η οπτική από το πάνω διάζωμα άψογη. Μισή ώρα πριν τη σέντρα και ουσιαστικά στις κερκίδες βρισκόμαστε μόνο εμείς, κλασσικοί άρρωστοι που πέρα από τα 90 λεπτά του ματς μας ενδιαφέρει και το πριν. “Nα μυρίσουμε το χόρτο”. Απέναντι μας είναι διάσπαρτοι ελάχιστοι Ισπανοί, μετρημένοι στα δάχτυλα λίγων χεριών. Προφανώς όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν ακόμα σε κάποιο πεζοδρόμιο για να παίξουν Λόττο, που κληρώνει ένα απίστευτο ποσό ικανό να στείλει όλη τη χώρα σε μια ατέλειωτη ουρά μέσα στο κρύο. Διακρίνεις με άνεση κάτι πιτσιρικάδες στο πέταλο, κάποιους ηλικιωμένους και αρκετούς μοναχικούς. Κανέναν χοντρό. (Είναι εντυπωσιακό – και αντικρουόμενο με τις επίσημες στατιστικές λίστες – αλλά στους δρόμους της Ισπανίας σπάνια συναντάς κάποιον παχύσαρκο. Αν είσαι απ’ αυτούς που κουβαλάς πάνω σου τα κοψίδια μιας ζωής και διακατέχεσαι από ψυχολογικά θέματα σχετικά μ’ αυτό, τότε καλύτερα πάρε έναν μαρκαδόρο και βάψε στο χάρτη σου την Ισπανία μπλε, στο χρώμα της θάλασσας. Δεν είναι τυχαίο ότι δυσκολεύεσαι απίστευτα να βρεις να φας μετά από κάποια ώρα το βράδυ.)

Τετάρτη απόγευμα, έξω από την κερκίδα.
Έχουμε διασχίσει ένα μεγάλο κομμάτι της Μαδρίτης με τα πόδια – στιγμή από αυτές που κρατάς μια ζωή -, έχουμε τραγουδήσει, έχουμε πιει ότι μπορούμε για να ζεσταθούμε και ξαφνικά βρισκόμαστε για περισσότερη από μια ώρα καθηλωμένοι έξω από τις κερκίδες που θα μας φιλοξενήσουν. Οι Ισπανοί μπάτσοι μας έχουν ακινητοποιημένους και περικυκλωμένους, απαγορεύοντας μας να πάμε οπουδήποτε εκτός του προκαθορισμένου χώρου, κάτι που σημαίνει ότι όσοι δεν έχουν καταφέρει να κατουρήσουν πριν την έναρξη της πορείας κινδυνεύουν σοβαρά πλέον να στιγματίσουν την κύστη τους, όπως οι βετεράνοι σημαδεύονται από κάποιον πόλεμο: “Χρόνιο πρόβλημα με το κατούρημα; Βιθέντε Καλντερόν, 2010”. Το να παρακαλέσεις έναν αστυνομικό να σ’ αφήσει να πας να σώσεις την αξιοπρέπεια σου πριν κατουρηθείς πάνω σου είναι εντελώς ανέφικτο, αφού είναι ξεκάθαρο ότι έχει οδηγίες από τους ανώτερους του να μην επικοινωνεί. Δεν χαμογελάει, δεν μιλάει τίποτα άλλο από Ισπανικά, δεν μπαίνει σε διαδικασία καμίας συζήτησης και ακούει μόνο στην εντολή “Χτυπάμε ό,τι δεν υπακούει”. Μια αυστηρότητα που ακόμα και ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης θα απέρριπτε ως υπερβολική. Για το καλό όλων μας, κανένας δεν παρεκτρέπεται και όσοι φτάνουμε στο γήπεδο, τόσοι μπαίνουμε και μέσα έστω και με τρέμουλο στα πόδια και μια κύστη στα όρια της έκρηξης.

Τετάρτη μεσημέρι, μεταξύ Plaza Mayor και Sol.
Το κέντρο της πόλης είναι πλημμυρισμένο από Αρειανούς σε τέτοιο βαθμό που χάνεις σχεδόν την τουριστική αίσθηση ότι περιτριγυρίζεσαι από ξένους. Είναι σαν να βρίσκεσαι ακόμα στην Θεσσαλονίκη, σε μια πιο όμορφη εκδοχή αλλά χωρίς θάλασσα και παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Και με μετρό. Πιο συχνά ακούς στους δρόμους την λέξη “ξεμπουκώσει” παρά οτιδήποτε Ισπανικό. Μαζευόμαστε όλοι στην πλατεία Mayor, όπως μας έχουν ενημερώσει, και περιμένουμε να ξεκινήσει η πορεία. Όσο νυχτώνει η θερμοκρασία πέφτει ασταμάτητα κι εκεί αρχίζω να ανησυχώ όλο και περισσότερο. Την τελευταία φορά που η ομάδα έπαιξε κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς εκτός έδρας με πολύ κρύο, ο Χαλκιάς έσπρωχνε στα δίχτυα του ότι ενοχλούσε την αύρα του…