Το πολιτισμικό σοκ της γιαγιάς

Ζευγάρι ηλικιωμένων αποφασίζει να αφήσει την θαλπωρή και συγχρόνως την ρουτίνα του σπιτιού και να έρθει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει, Τετάρτη απόγευμα, τον αγώνα του Άρη με τον Αστέρα Τρίπολης. Φτάνουν στο γήπεδο από πολύ νωρίς, επιλέγουν δυο τυχαία καρεκλάκια κάπου στο κέντρο της κερκίδας και ξεκινάνε ένα ασταμάτητο και σε βαθμό εθισμού φάγωμα σποριών.

Κάπου στα μισά του πρώτου ημιχρόνου κι ενώ το σκορ είναι ακόμα 0-0 και ο Αστέρας – πιστός στην, καθ’ όλα Ελληνική και εντελώς ξένη προς την ποιότητα αρκετών παικτών του, φιλοσοφία του – αμύνεται σθεναρά περιμένοντας είτε μια καλή αντεπίθεση είτε το τελικό σφύριγμα που θα οδηγήσει το ματς στην παράταση, ο Οράσιο Καρντόσο σωριάζεται στο έδαφος μετά από μια συνηθισμένη μονομαχία πόδι με πόδι μ’ έναν μέσο του Άρη και σφαδάζει με τρόπο τόσο έντονο που νομίζεις ότι τον υποβάλλουν σε αφαίρεση σκωληκοειδούς απόφυσης μ’ ένα πιρούνι κι ένα μαχαίρι. Χωρίς αναισθητικό! Την ίδια ώρα, μερικά μέτρα πιο πέρα το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά με τον Άρη να βγαίνει στην αντεπίθεση. Οι παίκτες του Αστέρα προσπαθούν με κάθε τρόπο να δείξουν στους αντιπάλους ότι το παιχνίδι πρέπει να σταματήσει, καθώς ο Καρντόσο βρίσκεται στο έδαφος τραυματισμένος και η υγεία είναι ιερό πράγμα. Ο Κάμπορα εκνευρισμένος πετάει την μπάλα εκτός γηπέδου και όλο σχεδόν το γήπεδο σηκώνεται όρθιο γιουχάροντας καθώς είναι γνωστό τοις πάσι πως στο Χαριλάου το μόνο ιερό πράγμα είναι ο Άρης.

Η γιαγιά δίπλα μου με κοιτάει και με βλέμμα σχεδόν σοκαρισμένο, προφανώς μετανιωμένη που παράτησε την Λαμπίρη για να έρθει σ’ αυτήν την φωλιά απολίτιστων αγροίκων, με ρωτάει: “Μα γιατί τον βρίζουν; Αφού χτύπησε άσχημα το παιδί”. Όση ώρα προσπαθώ να της εξηγήσω ότι στο ποδόσφαιρο τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο υπερβολικά όσο δείχνουν κι ότι το παρελθόν μας έχει διδάξει να είμαστε δύσπιστοι σε παρόμοιες καταστάσεις, οι γιατροί του Αστέρα βοηθάνε τον Αργεντινό, που δείχνει ανίκανος ακόμα και να πατήσει το πόδι του, να ανέβει στο αυτοκινητάκι των πρώτων βοηθειών. Η εικόνα αυτή αυξάνει την αμφιβολία της για την εγκυρότητα όσων της λέω τόση ώρα αλλά πριν προλάβει καν να με απαξιώσει, γυρνώντας από την άλλη πλευρά για να συνεχίσει τα σπόρια της, το θαύμα γίνεται.

Με το που περνάει το αυτοκινητάκι την πλάγια γραμμή του άουτ ο Καρντόσο μ’ ένα μικρό πηδηματάκι πετάγεται υγιέστατος προς τον τέταρτο διαιτητή απαιτώντας να επιστρέψει στο παιχνίδι! Σαν άλλη Κολυμβήθρα του Σιλωάμ η πλάγια γραμμή του γηπέδου γιατρεύει όλα σου τα προβλήματα και μάλιστα στη στιγμή: Αν έχεις πονοκέφαλο, σ’ εκείνο το σημείο σου περνάει. Αν είσαι κουτσός, αποκτάς πόδι. Αν έχεις την νέα γρίπη, εκεί γίνεσαι περδίκι. Αν είσαι δημόσιος υπάλληλος, εκεί γίνεσαι συνεπής. Αν το αίμα τρέχει ποτάμι απ’ το χέρι σου, εκεί η πληγή κλείνει άμεσα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο δυναμικός Αργεντινός είναι ξανά μέσα στο παιχνίδι και με σπρίντ επιστρέφει στην θέση του. Από τον… τραυματισμό του έχουν περάσει τουλάχιστον τρία λεπτά χωρίς να έχει παιχτεί μπάλα.

Βλέποντας τον ανανεωμένο και ορεξάτο, η γιαγιά γυρνάει το πρόσωπο της ξανά προς το μέρος μου. Κι ενώ ετοιμάζομαι να πάρω το ύφος της ικανοποίησης για την πλήρη επιβεβαίωση των λεγόμενων μου, σχολιάζει ανακουφισμένη: “Ευτυχώς δεν χτύπησε σοβαρά το παλικάρι.”