Η μέρα που χόρεψε ο Ρεβεγιέρ

Στα 18 χρόνια της ύπαρξης του το Τσάμπιονς Λιγκ μας έχει προσφέρει εκατοντάδες μεγάλες στιγμές που αν προσπαθήσεις να τις ανακαλέσεις θα ανατριχιάσεις, κάνοντας την κλασσική συνειδητοποίηση ότι τα χρόνια πέρασαν και “κανένας δεν σου είπε πότε πρέπει να ξεκινήσεις να τρέχεις”, όπως θα έλεγε και ο Ρότζερ Γουότερς. Όπως είναι αναμενόμενο, με μια τέτοια προσπάθεια η μνήμη των περισσότερων θα επέστρεφε σε κάποια απίστευτα γκολ (κατά βάση ψαλιδάκια ή τακουνάκια), σε κάποιες αμφισβητούμενες φάσεις που προκάλεσαν αμέτρητες λογομαχίες ή σε κάποιες έντονες στιγμές από τελικούς, που είναι εκ φύσεως τα ματς που θυμάσαι περισσότερο. Οποιαδήποτε όμως συλλογή στιγμών από την πιο κερδοφόρα διοργάνωση της ΟΥΕΦΑ, που κυκλοφορεί στην ελληνική πιάτσα με το παρατσούκλι “Τσου Λου”, δεν περικλείει μέσα το δεύτερο γκολ της Ρόμα μέσα στην έδρα της Λιόν το 2007, θα πρέπει να θεωρηθεί ελλιπέστατη και ανάξια ύπαρξης.

Γιατί τα έξι εκείνα δευτερόλεπτα που χρειάστηκε ο Βραζιλιάνος Μαντσίνι για να κοντρολάρει τη μπάλα, να κάνει τα διάσημα πλέον 6 stepovers, να “χορέψει” τον Ρεβεγιέρ (Τον Άντονι Ρεβεγιέρ, των 5 πρωταθλημάτων, των εκατοντάδων συμμετοχών σε ανώτατο επίπεδο, τον διεθνή με την εθνική Γαλλίας και όχι κάποιον τυχαίο, ατάλαντο αμυντικό του σωρού – ασχέτως αν το ζουμάρισμα στα νευρικά αλλά εξαναγκασμένα πατήματα προς τα πίσω, στο απελπισμένο αλλά συνάμα χορευτικό μπαλαντζάρισμα του σώματος δεξιά και αριστερά, στα ορθάνοιχτα τρεμάμενα χέρια, στην γενικότερη έλλειψη ισορροπίας και στην τελική θεαματικά αποτυχημένη προσπάθεια για τάκλιν που προκαλείται από την απεγνωσμένη απόφαση ότι πρέπει να κάνει κάτι, πρέπει να σταματήσει να είναι ο παθητικός παρτενέρ της χορογραφίας που έχει αφεθεί στην έμπνευση του άλλου, μας οδηγεί στην ίδια ακριβώς συναισθηματική έκκριση συμπάθειας αναμεμειγμένης με οίκτο που μας είχε προκαλέσει και η εικόνα του ταλαίπωρου άγνωστου ποδοσφαιριστή από το Εκουαδόρ, τον οποίο είχε εξευτελίσει “χορέψει” ο Ρομπίνιο) και να κεραυνοβολήσει τον Κουπέ είναι στιγμές καλλιτεχνικής τελειότητας που πιθανόν να εντυπωσίαζαν όχι μόνο πολλούς κριτικούς Τέχνης αλλά ακόμα και τον Νουρέγιεφ ή τον Φρεντ Αστέρ.

Σχετικά κείμενα:
Ένα γκολ του Μέσσι
Ένα γκολ του Ριβάλντο