Στην αγκαλιά της μαμάς πατρίδας

Δεν γνωρίζω όλες τις παραδοσιακές σοφιστείες της Βραζιλίας αλλά είναι πολύ πιθανόν σε κάποια από τις αμέτρητες παραλίες της να πιστεύουν στο “Όλα τα γυναικεία μπούτια του κόσμου είναι ωραία, αλλά μπούτια σαν αυτά που συναντάς στην Βραζιλία δεν θα βρεις πουθενά”. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Ροναλντίνιο και ακολουθώντας τα χνάρια του Ρονάλντο, του Ντέκο, του Ρομπέρτο Κάρλος, του Αντριάνο και αμέτρητων άλλων ποδοσφαιρικών οικονομικών μεταναστών επέστρεψε σαν άλλος Οδυσσέας στην Πηνελόπη του (και την Ρενάτα και την Κλαούντια και την Αντριάνα και την Κριστιάνα και…) για κλείσει την καριέρα του στην Φλαμένγκο και το Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα, πιθανόν το μοναδικό στον κόσμο στο οποίο υπάρχει μια έστω πιθανότητα να κάνει την μεγαλύτερη φαντασίωση του πραγματικότητα: να σταματήσει ένα παιχνίδι χορεύοντας στο κέντρο του γηπέδου και κάνοντας τσαλιμάκια με τα δυο μεσαία μόνο δάχτυλα του δεξιού του ποδιού, την ώρα που όλο το γήπεδο θα χτυπάει παλαμάκια στους ρυθμούς της μουσικής του Αντώνη Ρέμου σάμπα.