Ο επόπτης, οι Βραζιλιάνοι οπαδοί και ο Μπαρίκκο

Στο “City” – ένα απ’ τα λιγότερο καλά βιβλία του, όπως θα σχολίαζαν κάποιοι φανατικοί αναγνώστες του – ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο, συγγραφέας, φανατικός ποδοσφαίροφιλος (όπως κάθε Ιταλός που σέβεται τον εαυτό του, την καταγωγή του και τον Λουίτζι Ρίβα) αλλά και μέλος της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας των Ιταλών συγγραφέων, πλάθει ένα δευτερεύων χαρακτήρα που είναι προσκολλημένος με το λιγότερο θεαματικό συστατικό του παιχνιδιού: τον διαιτητή!

Ο καθηγητής Τάλτομαρ ήταν μιας κάποιας ηλικίας με χιλιάδες ώρες παρακολούθησης ποδοσφαίρου στην πλάτη του. Το παιχνίδι τον ενδιέφερε σχετικά λίγο. Εκείνος παρατηρούσε τους διαιτητές. Τους μελετούσε. Κρατούσε πάντοτε σφιχτά ανάμεσα στα χείλη ένα άφιλτρο τσιγάρο σβηστό και κατά διαστήματα πέταγε κάτι μασημένες φράσεις του τύπου “βγες έξω” ή “πλεονέκτημα, αρχίδι”. Συχνά κουνούσε το κεφάλι. Ήταν ο μόνος που χειροκροτούσε σε πράγματα όπως μια αποβολή ή η επανάληψη ενός πέναλτι. Είχε διάφορες αμφισβητούμενες πεποιθήσεις που τις συνόψιζε σε μια ύψιστη με την οποία εδώ και χρόνια έκλεινε οποιαδήποτε συζήτηση: “Το χέρι στην περιοχή είναι πάντα επίτηδες, το οφσαίντ δεν αμφισβητείται ποτέ, οι γυναίκες είναι όλες πουτάνες”. Υποστήριζε ότι το σύμπαν είναι “ένας αγώνας παιγμένος χωρίς διαιτητή” αλλά με τον τρόπο του πίστευε στο Θεό: “Κάνει τον επόπτη γραμμών και σφυρίζει ανάποδα όλα τα οφσάιντ”.

Η περιγραφή κάποιου που ασχολείται μόνο με το διαιτητή μπορεί να ακούγεται ακραία, κλασσικό δημιούργημα ενός εξαιρετικά ευφάνταστου συγγραφέα, αλλά δεν απέχει τόσο απ’ την πραγματικότητα, αποτελώντας κλασσικό δείγμα της έλλειψης ορίων στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Για να το επιβεβαιώσεις δεν χρειάζεται καν να ρωτήσεις έναν διαιτητή. Μπορείς να απευθυνθείς στους βοηθούς του.

Τόσα χρόνια στις κερκίδες του Χαριλάου έχω παρακολουθήσει ανθρώπους να διανύουν ολόκληρα χιλιόμετρα πίσω από τους επόπτες, αδιαφορώντας για την εξέλιξη του παιχνιδιού. Ανθρώπους που ξοδεύουν ενενήντα ποδοσφαιρικά λεπτά προσπαθώντας να τον πείσουν να σηκώσει ή να μην σηκώσει το σημαιάκι σωστά όταν θα κάτσει η καλή φάση, ανθρώπους που θέτουν ως στόχο ζωής να τον πετύχουν με μια γεμάτη χλέπα, που είναι μια αρκετά ικανοποιητική μορφή αυτοδικίας στο μυαλό τους σε περίπτωση που έχει υποδείξει λανθασμένα κάτι εναντίον του Άρη, ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν μαζί του το περιεχόμενο του μπουκαλιού με το νερό που αγόρασαν, ανεξαρτήτως θερμοκρασίας, ανθρώπους που προσπαθούν με αξιομνημόνευτη υπομονή να… επικοινωνήσουν μαζί του, δίχως όμως επιτυχία τις περισσότερες φορές. (Εξαίρεση αποτελεί ένας κακομοίρης βοηθός – το όνομα του οποίου φυσικά δεν θυμάμαι, αφού σε πλήρη αντίθεση με τους φακελωμένους διαιτητές, το 98% των βοηθών αποκαλούνται απλά “ο γαμημένος επόπτης” – που μετά από αμέτρητα μπουγελώματα σ’ ένα ντέρμπι που διεξαγόταν χειμωνιάτικα, στράφηκε κάποια στιγμή με βλέμμα  βρεγμένο, παγωμένο και γεμάτο απόγνωση προς τους “νέους του φίλους” και ανοίγοντας τα χέρια τους παρακάλεσε να τον λυπηθούν πριν η πνευμονία του χτυπήσει την πόρτα).

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που επικεντρώνονται μεν στους επόπτες αλλά με πιο χιουμοριστική και αγαθή διάθεση. Όπως οι παρακάτω οπαδοί της Bahia de Feira στον αγώνα απέναντι στη Vitoria στα πλαίσια του Campeonato Baiano, ενός εκ των περιφερειακών πρωταθλημάτων της Βραζιλίας: