Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο ντε Λίμα

Οκτώβριος του 1996, μια μόλις εβδομάδα μετά από εκείνο το –φημισμένο πλέον- απόγευμα στην Κομποστέλα όταν σκόραρε ξεκινώντας από το κέντρο εφαρμόζοντας το αντιεκπαιδευτικό σύστημα «εγώ μόνος απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα παιδάκια», και η Μπαρτσελόνα υποδέχεται στο Καμπ Νου την άσημη Λογκρόνες. Λίγο πριν την λήξη του πρώτου ημιχρόνου γίνεται ένα γέμισμα στην περιοχή από τα δεξιά, ο Ρονάλντο κολλάει την μπάλα στα πόδια του στο ύψος της μικρής περιοχής και με μικρά ανεπαίσθητα αγγίγματα προσπερνάει ανάμεσα από δυο αμυντικούς την ίδια ώρα που το πάνω μέρος του σώματος του τζαρτζάρει αποτελεσματικά τα σώματα τους που προσπαθούν να τον συνθλίψουν.

Έχοντας αφήσει πίσω το εμπόδιο τους και ευρισκόμενος πλέον στα πέντε μέτρα από την τεράστια –βάσει της συγκεκριμένης θέσης του παρατηρητή– εστία, με τους ήδη ηττημένους μια φορά αντιπάλους να ακολουθούν ψάχνοντας για εκδίκηση, αποφασίζει στιγμιαία ότι δεν θα διαλέξει μια από τις αφύλακτες γωνίες, δεν θα σουτάρει πριν προλάβει ο τερματοφύλακας να πέσει στα πόδια του, δεν θα διώξει απαλλακτικά την μπάλα από το πόδι του πριν στραβώσει η φάση, δεν θα επιδιώξει το γκολ με τον πιο άμεσο δυνατό τρόπο, δεν θα ακολουθήσει την πεπατημένη αλλά θα σμπαραλιάσει την ποδοσφαιρική συμβατικότητα που διακρίνει τέτοιες φάσεις και θα ντριπλάρει και τον τερματοφύλακα.

Έτσι, εκεί στα πέντε μέτρα από την Ιθάκη του επιθετικού στην οποία άλλοι φτάνουν σπάνια, στο ένα απλό σουτ απόσταση από ένα ακόμα γκολ στο παλμαρέ και από την αποθέωση του λαού, ο Ρονάλντο προσπερνάει και τον τερματοφύλακα πριν σπρώξει την μπάλα στην ανυπεράσπιστη εστία απλά και μόνο για την χαρακτηριστική αποτύπωση της διαφοράς επιπέδου, για την επιβεβαίωση της διαφορετικότητας του από χιλιάδες άλλους στράικερ του σωρού και για την καύλα της υπεροχής.

Έχουν περάσει 15 χρόνια και χιλιάδες ποδοσφαιρικές εικόνες στα μάτια μου από τότε αλλά ποτέ δεν είδα ξανά κάποιον παίκτη να σκοράρει τόσες φορές ντριμπλάροντας στο τέλος και τον τερματοφύλακα σε κλασσική μονομαχία «ένας με έναν» με την μπάλα όχι διεκδικούμενη αλλά κοντρολαρισμένη στα πόδια του επιθετικού, αψηφώντας τον άτυπο επαγγελματικό κανόνα «πρώτα πλασάρουμε σωστά κι αφού η μπάλα καταλήξει στο πλεκτό σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι διαφορετικό». Θα μπορούσα να δικαιολογήσω την απουσία νέων παραδειγμάτων, τοποθετώντας την παρατήρηση αυτή σε μια γενικότερη παραδοχή ότι –παρά το μικρό βάθος χρόνου- οι άμυνες έχουν αλλάξει, η ταχύτητα του αγώνα έχει αλλάξει, το ποδόσφαιρο γενικότερα έχει αλλάξει κι έχει εμπορευματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που κάθε επιπρόσθετο ρίσκο πριν το επικερδές γκολ είναι αχρείαστο.

Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος ο Ρονάλντο θα επιστρέψει στο μυαλό μου με την σημερινή του φορεσιά, το «κουστούμι» του παλαίμαχου με την κοιλίτσα του συμβιβασμού με τον Χρόνο και τον Πλούτο και με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο με τα πεταχτά δόντια, θα μου τονίσει την μοναδικότητα του υπενθυμίζοντας μου μερικές ακόμα ανάλογες στιγμές της καριέρας του με την φανέλα της Ρεάλ ή της εθνικής Βραζιλίας, στιγμές που έλαβαν χώρα αφού είχε ζήσει τον Παράδεισο και την Κόλαση του παιχνιδιού, αφού είχε φτάσει στην παγκόσμια κορυφή, αφού τον είχαν σπρώξει κάτω πιέζοντας τον να υπερβεί τα όρια του κι αφού βρήκε το κουράγιο να επανέλθει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, στιγμές στις οποίες βρέθηκε ξανά σε τετ-α-τετ που έκριναν τίτλους και δόξα και στις οποίες πάλι –παραβλέποντας όλη αυτή την ανυπολόγιστη πίεση που κρύβει η σύνδεση του ποδοσφαίρου με το χρήμα και τη φήμη– επέλεξε να προσπεράσει και τον τερματοφύλακα. Απλά γιατί μπορούσε.

Κείμενο γραμμένο για το Fight Club

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Joga bonito, παγκόσμιο ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

«Ο Κρόιφ, σαμπάνιες, γυμνά κορίτσια, βουτιές» και το Μουντιάλ του 1978

Δεκέμβριος 1971. Ο 24χρονος Γιόχαν Κρόιφ κερδίζει την πρώτη από τις τρεις Χρυσές Μπάλες της καριέρας του φορώντας ένα σακάκι με κεντημένο ένα τεράστιο λογότυπο, κι από κάτω ένα παπούτσι, ώστε και οι αναλφάβητοι φίλοι του ποδοσφαίρου να μάθουν τι παπούτσια προτιμά. Τον συνοδεύουν το πρώτο του παιδάκι και η σύζυγός του, η τρομερή Ντάνι, […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

10 χρόνια Σομπρέρο

Την αδυναμία μας στη φανέλα με το νούμερο 10 την έχουμε καταγράψει παλιότερα: Τα παλιά τα χρόνια (μετάφραση=ακόμα και πριν από δυο δεκαετίες) στο ποδόσφαιρο υπήρχαν δυο ειδών παίκτες: Τα 10αρια και όλοι οι υπόλοιποι. Τα 10αρια δεν ήταν απλά ξεχωριστοί παίκτες, ήταν απεσταλμένοι του ποδοσφαιρικού Θεού στη Γη. Το 10 δεν ήταν ένα ακόμα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

9 σχόλια σχετικά με το “Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο ντε Λίμα”

  1. Ο/Η DiChatz0707 λέει:

    To περι ου ο λογος γκολ: http://www.youtube.com/watch?v=6Dvzujk0BEU

  2. Ο/Η Jan Kepura λέει:

    Χόρευε τη σάμπα καλύτερα απ’ όλους.
    Παρακολουθήστε τα χέρια του στο κοντινό πλάνο στο 0:40 στο παιχνίδι με τη Γκάνα.Σήμα κατατεθέν.
    Το ίδιο χόρευε και στο γκολ στον τελικό με τη Λάτσιο.

  3. Ο/Η duendes λέει:

    Όλο του το σύστημα “προσποίησης-επιτάχυνσης-προσπέρασης” ήταν νομίζω εξωπραγματικό, γι’ αυτό και δεν μπόρεσα ποτέ να διαφωνήσω με τον υπερβολικό χαρακτηρισμό “φαινόμενο”.

    Το βίντεο που ανέβασε η Ρεάλ στο κανάλι της στο youtube με τον Ρονάλντο της μετά-τραυματικής περιόδου να συνεχίζει να προσπερνάει τερματοφύλακες για πλάκα:
    http://www.youtube.com/watch?v=w5t0PHKFsuU

  4. Ο/Η er-rounder λέει:

    ποιον έφτασαν να λένε χοντρό, τον Ρονάλντο, που κάποιοι από εμάς μάθαμε μπάλα…

  5. Ο/Η charlie λέει:

    Να μην είχε διπλά ψωμοσάκουλα να μην τον λέγαμε χοντρό.
    Εδώ και πολλά χρόνια ήταν παλαίμαχος.

  6. Ο/Η er-rounder λέει:

    για παλαίμαχος καλές ποδιές κάνει… http://www.youtube.com/watch?v=bZr4JS0qHXI&feature=related

  7. Ο/Η sokrateas λέει:

    και τι έγινε που χόντρυνε ? – Τα πήρε όλα? – Πήγε από το Ζενίθ στο Ναδίρ (χωρίς να φταίει ο ίδιος) και ξανά στο Ζενίθ? – Ε, αφού τα έκανε όλα, χόντρυνε … και τι έγινε?

  8. Ο/Η Bill λέει:

    Αυτός χοντρός και σεις κομπλεξικοι. Ρε ουστ από δω.

  9. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Σιγά το σέντερ φορ… Όλα σε άδειο τέρμα τα έβαζε χαχαχα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *