Υπόκλιση στον Αρσέν Βενγκέρ
Γιατί όταν πέρσι έκανε το “εγκληματικό” λάθος να προσπαθήσει να κοντράρει την Μπαρτσελόνα χωρίς διάθεση να παρκάρει ένα λεωφορείο μπροστά από τον τερματοφύλακα, με αποτέλεσμα την συντριβή του, κάποιοι (στην Ελλάδα: την χώρα της νίκης με κάθε κόστος, της άμεσης επιτυχίας, της λατρείας σε οτιδήποτε μετριέται σε κούπες, της ανίκητης και κοντόφθαλμης λογικής “Και τι με νοιάζει εμένα αν παίζει ωραία μπάλα ή αν δημιουργεί σιγά-σιγά παικταράδες απ’ το τίποτα. Έφαγε τέσσερα γκολάκια στο Καμπ Νου; Έχει σηκώσει κάνα τρόπαιο στην Ευρώπη; Απάντησε μου”, λογική την οποία παρά την αδιαπραγμάτευτα σωστή της βάση δεν συμμερίζονται πλήρως οι ίδιοι οι οπαδοί της Άρσεναλ που κάθε χρόνο βλέπουν από τον καναπέ τους τα διάφορα Ευρωπαϊκά πανηγύρια αλλά και κάθε χρόνο υμνούν τον άνθρωπο που έβαλε την Αλσατία στον παγκόσμιο χάρτη) τον αποκάλεσαν “άχρηστο”, “αφελή”, “αιώνιο loser”, “λίγο” και “ικανό μόνο στο να ανακαλύπτει παιδάκια με ταλέντο“.
Γιατί όταν η Μερφική κληρωτίδα έφερε ξανά στον δρόμο του την υπερομάδα από την Βαρκελώνη, αυτός δεν άλλαξε. Δεν πούλησε τα πιστεύω του, δεν ξέχασε την ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του, δεν φοβήθηκε το πιθανό κράξιμο από μια επανάληψη του περσινού διασυρμού, δεν ζήτησε από τους παίκτες του να παίξουν κάπως αλλιώς απ’ Αυτό που ο ίδιος τους είχε διδάξει τόσα χρόνια να παίζουν (Αυτό που όταν πρωτοπήγε στην Αγγλία πριν 15 χρόνια δεν έπαιζε κανείς, γιατί ο εθνικός ποδοσφαιρικός ύμνος της χώρας όριζε το “σέντρα-ξύλ0-κεφαλιά” ως την σωστή διαδρομή μέχρι το νέκταρ του γκολ, Αυτό το οποίο ολομόναχος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και πίστη στο όραμα του, κατόρθωσε να φτιάξει κάνοντας την “Boring boring Arsenal” του παρελθόντος, μια ομάδα που απολαμβάνεις να παρακολουθείς), δεν κάθισε αμέτοχος στα μετόπισθεν, παίζοντας αντιποδόσφαιρο και περιμένοντας την καλή στιγμή που θα του επιτρέψει να κλέψει το ματς.
Με καλύτερες αλληλοκαλύψεις, με περισσότερο τρέξιμο και σωστότερο πρεσάρισμα, με παίκτες έναν χρόνο πιο ώριμους και με την απαραίτητη τύχη στο πλευρό του τις στιγμές που την χρειάστηκε, κόντραρε στα ίσια την Μπαρτσελόνα, γύρισε αντρίκεια ένα χαμένο παιχνίδι, πρόσφερε ένα εντυπωσιακό θέαμα ανώτατου επιπέδου σε εκατομμύρια στερημένους ποδοσφαιρόφιλους χωρίς να αρκεστεί ξανά στο να κρατάει τον καμβά για να ζωγραφίσει η Μπάρτσα και απέδειξε στους διάφορους εθισμένους με την νίκη ότι δεν είναι το κατενάτσιο ο μόνος δρόμος για την επιτυχία απέναντι στην ομάδα που με ίδιο μεράκι και αγάπη για το παιχνίδι έχει φτιάξει ο Γκουαρντιόλα όπως με στόμφο υποστήριζαν όταν οι διάφοροι υπερεπιτυχημένοι Χίντινκ ή Μουρίνιο μας πρόσφεραν ένα ανεπανάληπτο ποδοσφαιρικό έκτρωμα – που εναλλακτικά και ανάλογα με τα γούστα του καθενός, αποκαλείται μεγαλοφυές αμυντικό παιχνίδι – το οποίο υποτίθεται ότι θα έπρεπε και να δικαιολογήσουμε λόγω της υποτιθέμενης διαφορά ποιότητας των δυο αντιπάλων, λες και απέναντι στους Μέσσι, Τσάβι και Ινιέστα κατέβαιναν να παίξουν ο Κοντοές, ο Βάλλας και ο Νεμπεγλέρας και όχι ο Λάμπαρντ, ο Ντρογκμπά, ο Σνάιντερ και ο Λούσιο.
13 σχόλια σχετικά με το “Υπόκλιση στον Αρσέν Βενγκέρ”
Δόξα και τιμή στον Νεμπεγλέρα.
Συμφωνώ απόλυτα! Ήταν καιρός αυτός ο τρόπος ποδοσφαίρου,η επιμονή και η υπομονή ενός ανθρώπου που δουλεύει τόσα χρόνια χωρίς να έχει τα κεφάλαια άλλων να ανταμειφθεί με μια τέτοια “υπερβατική” νίκη. Όπως επισήμανες, ο τρόπος που αντιμετώπισε τη Μπαρτσελόνα, ειδικά μετά το περσινό κάζο(;), δείχνει πως λειτουργεί ένας προπονητής που πιστεύει στον τρόπο δουλειάς του. Να τα βλέπουν αυτά οι δικοί μας εδώ, που περιμένουν σε 3 μήνες ένας προπονητής να φτιάξει υπερομάδα…
Μην παίρνεις και όρκο βέβαια ότι δεν θα χτίσει το τέρμα στον επαναληπτικό φέτος 😛
(πέρσυ με το 2-2 ήθελε ουσιαστικά μόνο νίκη εκτός)
Ποδοσφαιρο δεν ειναι μονο επιθεση και θεαμα,δεν καταλαβαινω τη λογικη της υποτιμησης της τακτικης και της αμυνας.Ο μονος λογος που η αρσεναλ δεν επαιξε το συστημα “ταμπουρια-θερμοπυλες” ειναι οτι πολυ απλα δε μπορει να το κανει,δεν εχει τους παιχτες γι’αυτο…αμα ελεγες στο βενγκερ να παρκαρει το πουλμαν στο τερμα για να περασει στους 8 νομιζεις δε θα το εκανε?
Η (σωστη) ανταπαντηση οτι αυτος διαλεγει τους παιχτες και τους δινει αλλη φιλοσοφια και νοοτροπια στο παιχνιδι τους καταληγει αναποφευκτα στο “καλα κανει,βλεπουμε κι ωραια μπαλα,αλλα καμια κουπα θα σηκωσουμε ποτε?”
Παρεμπιπτοντως,εγκληματικη η αλλαγη βιγια-κειτα, γελαει ο κοσμος…
@panago, δεν καταλαβαίνω αυτή την θεοποίηση (στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν γνωρίζω για το εξωτερικό) της “τακτικής και της άμυνας”. Η Μπαρτσελόνα δεν παίζει άμυνα; Είναι με διαφορά η καλύτερη άμυνα στο Ισπανικό πρωτάθλημα: Αυτό τα λέει όλα! Η χθεσινή τακτική του Βενγκέρ δεν περιείχε δουλειά στο αμυντικό κομμάτι; Δεν κέρδισε κρατώντας την Μπάρτσα των 3+ γκολ μ.ο. σε κάθε ματς, στο 1; Γιατί στο μυαλό μας “άψογα στημένη άμυνα από τον προπονητή” θεωρούμε μόνο όταν κατεβαίνει η ομάδα με 9 αμυντικογενείς παίκτες και έναν επιθετικό που τρέχει σαν τον χαζό παντού;
Αν και ήδη απάντησες μόνος σου στο σχόλιο σου, εκεί ακριβώς καταλήγουν όλα. Μιλάμε για ομάδες εκατομμυρίων, για ομάδες με μεγιστάνες από πίσω και όχι για την Κέρκυρα ή την Σαλερνιτάνα και την Αλμερία που προσαρμόζονται στο αναπόφευκτα έλλειπες ρόστερ τους. Είναι καθαρά θέμα γενικότερης φιλοσοφίας και όχι θέμα επάρκειας υλικού.
Και για να μην ξαναμπούμε σε παλιές ατέρμονες συζητήσεις (“ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η επίθεση” και λοιπές λανθασμένες κατ’εμένα οπτικές) και χωρίς πάλι να θέσω το θέμα ότι οι οπαδοί της Άρσεναλ μια χαρά θεοποιούν τον ..λούζερ προπονητή τους σαν Έλληνας φίλαθλος που κάθεται να απολαύσει ξένο καλοπληρωμένο ποδόσφαιρο μακριά από τα οπαδικά κολλήματα της ντόπιας παραγωγής, δεν μ’ ενδιαφέρει η λογική του κατεβαίνω για το αποτέλεσμα. Αν ήμουν μέτοχος της Τσέλσι προφανώς και θα συζητούσα από άλλη βάση. Αλλά όταν κάθομαι να δω δυο μεγάλες ομάδες να κοντράρονται φυσικά και θα εκθειάζω πάντα αυτήν που κατεβαίνει για να παίξει επίθεση και να κερδίσει και όχι την άλλη που επιλέγει την – πάντα – πιο ‘εύκολη’ λύση της καταστροφής του παιχνιδιού.
@Προμηθέα, δεν αποκλείω τίποτα πλέον στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Χώρος για ρομαντισμό δεν υπάρχει. Όλα είναι ρευστά και αλλάζουν αγώνα με τον αγώνα. Γι’ αυτό το κείμενο δεν γενικεύει αλλά αναφέρεται συγκεκριμένα στο χθεσινό ματς. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε και μέχρι να γίνει ο επαναληπτικός, ο Βενγκέρ στο μυαλό μου είναι άξιος υπόκλισης. Μετά την ρεβάνς βλέπουμε…
Φίλε Panagos, φάουλ!
Μια χαρά η Άρσεναλ θα μπορουσε να έχει τους παίχτες για να παίζει με το πούλμαν. Το οτι δεν τους έχει οφείλεται ξεκάθαρα στον προπονητή της και τη φιλοσοφία του.
Δεν υπάρχει στο Έμιρετς όμως η νοοτροπία του “καμιά κούπα θα σηκώσουμε”. Πίστεψέ με…η νοοτροπία των κανονιέρηδων και η αθλητική τους παιδεία (της πλειοψηφίας δηλαδή) είναι τέτοια που εκτιμούν πολύ περισσότερο μια ήττα με επιθετικό ποδόσφαιρο, παρά μια νίκη με το πούλμαν.
Υπάρχει ιστορία πίσω απο αυτή την τεράστια αλλαγή φιλοσοφίας στην Άρσεναλ. Φυσικά δεν οφείλεται μόνο στον Βενγκέρ αλλά στο γενικότερο ποδοσφαιρικό κλίμα (παίχτες, διοίκηση, προπονητές) που βίωσαν όλοι στο Λονδίνο τη δεκαετία 90.
Ξεχνάς όμως φίλε μου ότι η τριάρα που έριξε η Ίντερ στην Μπαρτσελόνα (πάλι από 0-1 και νωρίς-νωρίς στο παιχνίδι, ε) μόνο παρκαρισμένο λεωφορείο δεν ήταν. Στον εκτός έδρας επαναληπτικό, με δύο γκολ συν κι έναν παίχτη μείον, προφανώς και δεν υπήρχε περίπτωση να ανοιχτεί. Η Μπαρτσελόνα ας μην έτρωγε τρία, για να μην βρισκόταν στη θέση να κυνηγάει στο σκορ την πιο ατόφια ιταλική και σκληροτράχηλη ομάδα που είδαμε εδώ και καμιά 10αριά χρόνια.
Στην τελική, η κάθε ομάδα έχει την φιλοσοφία της. Αν σε μια δίκαιη, ίσος-προς-ίσο αναμέτρηση 180 λεπτών σε βάλει από κάτω, δεν φωνάζεις “μα η δική του φιλοσοφία βρωμάει”. Ας έπαιζες καλύτερα.
και προφανώς υποκλινόμαστε στον Αρσέν.
Και δεν περιμέναμε τη νίκη αυτή να το κάνουμε.
«Και τι με νοιάζει εμένα αν παίζει ωραία μπάλα ή αν δημιουργεί σιγά-σιγά παικταράδες απ’ το τίποτα. Έφαγε τέσσερα γκολάκια στο Καμπ Νου; Έχει σηκώσει κάνα τρόπαιο στην Ευρώπη; Απάντησε μου.
είναι ισοδύναμο με το “Πως αυτή η ομάδα που παίζει ωραία μπάλα και δημιουργεί σιγά-σιγά παιχταράδες απ’ το τίποτα, δεν θα ξαναφάει 4 γκολάκια στο Καμπ Νου και θα σηκώσει κάνα τρόπαιο στην Ευρώπη;”Και η απάντηση που λένε “κάποιοι”, όπως λες είναι “Δεν με νοιάζει.”
Η απάντηση που περιγράφεις είναι άστοχη.
Αλλά το σκεπτικό είναι σωστό.
Το θέμα είναι ότι αν πας πάλι έτσι πολύ πιθανό να αρπάξεις 3+ γιατί παίζεις στη Βαρκελώνη.
Σε αρκετούς είναι η αλήθεια δεν αρέσουν να υποκλίνονται αλλά να δίνουν το χέρι.
Η διαφορά είναι ότι στον Κ.Βενγκέρ υποκλίνεσαι και στον Ζοσέ του δίνεις το χέρι.
If you know what i mean.
@dark_tyler,
Αρχικά ας αφαιρέσουμε από τις δικαιολογίες για τον περσινό επαναληπτικό την αποβολή του Μότα. Η φάση έγινε κοντά στο μισάωρο, χρόνος υπεραρκετός για να καταλάβεις το σκεπτικό μιας ομάδας και ως τότε η Ίντερ ζήτημα να πέρασε 2-3 φορές το κέντρο με δυο παίκτες.
Απλή σημείωση το προηγούμενο, αφού έτσι κι αλλιώς δεν στέκομαι τόσο σ’ εκείνο το ματς κατανοώντας ότι οι Ιταλοί ερχόταν με δυο γκολ υπέρ άρα θα ήταν υπερβολικό ακόμα και για μένα να τους κράξω περισσότερο.
Από εκεί και μετά, ο Μουρίνιο εκτός της εξαίρεσης της 3αρας εκείνης στο Μιλάνο (για την οποία ουσιαστικά δεν είχε και πολλές άλλες επιλογές από το να βγει μπροστά αφού ήταν ήδη πίσω στο σκορ από τα πρώτα λεπτά του ματς!) έχει δείξει αμέτρητα διαπιστευτήρια τα οποία αρκούν για να τον τοποθετήσουν σαν αντιπαράδειγμα στο κείμενο. Πριν τους ημιτελικούς άλλωστε, είχε ξαναπάει στο Καμπ Νου το φθινόπωρο και πάλι δεν τολμούσε να περάσει το κέντρο. Ακόμα χειρότερα, πριν λίγα χρόνια με την Τσέλσι των εκατομμυρίων, την οποία τόσο καιρό ‘έχτιζε’, πήγε στην Βαρκελώνη με εις βάρος του σκορ (1-2!) και ΠΑΛΙ αντί να κατέβει να κυνηγήσει το ματς, μην έχοντας άλλη επιλογή, κλείστηκε πίσω περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι, μέχρι να βρει τρόπο να σκοράρει ο Ροναλντίνιο.
Όσο για τον επίλογο, νομίζω ότι ήδη απάντησα σε άλλο σχόλιο. Φυσικά ισχύει το “ας έπαιζες καλύτερα κι ας απέκλειες την Ίντερ”. Αλλά αυτό είναι δουλειά των ανθρώπων/οπαδών της Μπάρτσα. Ας προβληματιστούν, ας δουλέψουν κι όλα τα σχετικά. Εδώ μιλάμε όμως από την οπτική των ξένων φιλάθλων που κάθονται να δούνε μπάλα και εκθειάζουν κάποια πράγματα ή κράζουν κάποια άλλα, ανάλογα με τα ποδοσφαιρικά τους γούστα.
@Jan Kepura,
i know what you mean στον επίλογο αλλά δυστυχώς σε χάνω στην αρχή όταν λες ότι “Η απάντηση που περιγράφεις είναι άστοχη”. Δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη από τα παραδείγματα σου. Καμιά επιπλέον εξήγηση;
Κι εγώ με την οπτική του ξένου φιλάθλου σχολιάζω, επειδή βλέπω συχνά ότι το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται σαν να υπάρχει ενιαία αλήθεια και ενιαία αισθητική σε αυτό, κάτι που δεν ισχύει. Ο Μουρίνιο φυσικά και είναι αντιπαράδειγμα σε αυτό το κείμενο (απόλυτα σεβαστό), αλλά αντιμετωπίζεται και ως villain (όχι εξίσου σεβαστό).
Δεν προσπαθούσα να πείσω ότι η Ίντερ έπαιζε ιδιαίτερα επιθετικό ποδόσφαιρο – μόνο πως όταν χρειάστηκε να το κάνει, για όσο χρειάστηκε, το έκανε. Με εξαιρετικό τρόπο. Πιο αποτελεσματικά από τη Μπαρτσελόνα. (Όπως και η Τσέλσι παλιότερα που ανέφερες, με την 4άρα.) Το ότι αυτές οι ομάδες αλλάζουν ταχύτητες και κατευθύνσεις με τέτοιο τρόπο, τις κάνεις για εμένα απείρως πιο συναρπαστικές από το τίκι-τάκα της Μπάρτσα. Η οποία σε μια άποψη που θα υμνούσε την περσινή Ίντερ, θα ήταν εκείνη αντιπαράδειγμα. Όχι όμως κι ο villain, εκεί θέλω να καταλήξω.
(Και στο ότι ας περιμένουμε και τη ρεβάνς για να βγάλουμε μεγάλα συμπεράσματα. Ψιλοέκλεισε ο θεός τα μάτια του για να έρθει αυτό το 2-1, δεν θα γίνονται κάθε μέρα αυτά.)
Έχει αποδειχτεί άπειρες φορές (ακόμα κι εδώ μέσα σε παλιότερα ποστ) ότι ενιαία αισθητική δεν υπάρχει στην μπάλα – όπως και στα περισσότερα στην ζωή.
Με βάση την κατεύθυνση του κειμένου ο Μουρίνιο (τον οποίο σε αρκετά άλλα ποστ έχω παραδεχτεί και ακόμα και σ’ αυτό η λέξη “υπερεπιτυχημένος” πριν το όνομα του είναι αντικειμενική πραγματικότητα) είναι αναπόφευκτα ένα αντιπαράδειγμα ‘Κακού’ για λόγους που εξηγώ και στο προηγούμενο σχόλιο και τους οποίους δεν μπορώ να διαγράψω επειδή κάποιες φορές και η Ίντερ του Μοράτι, των Σνάιντερ, Ετο, Μιλίτο, Μαικόν κτλ κτλ έπαιξε επιθετικά. To “Villain” είναι υπερβολικός σαν χαρακτηρισμός και θα μπορούσες να το εντοπίσεις μόνο αν έγραφα ότι κέρδισε κάτι με αθέμιτο τρόπο.
Στην τελική όλα καταλήγουν στο: Όλα είναι θέμα οπτικής όπως ακριβώς σχολιάζεις κι εσύ και απλά μετά την τοποθέτηση απέναντι σ’ ένα ζήτημα είναι λίγο και ικανότητα ‘ωραιοποίησης’ του, όπως εκείνο το “μαγικό/αριστοτεχνικό/σεμιναριακό αμυντικό στήσιμο” του Χίντινγκ στο Καμπ Νου. Κάποιος ερεθίστηκε με το τακτικό του εκείνο παιχνίδι, κάποιος έφτασε στα πρόθυρα να ξεράσει.
Beauty is in the eye of the beholder.
ΥΓ. Η αναφορά για το τίκι-τάκα σε συνδυασμό με τα διάφορα ειρωνικά σχόλια που ακούστηκαν μετά το γκολ του Αρσάβιν “είδες Μπάρτσα πως μπαίνουν γκολ και με 3 πάσες” σηκώνει ολόκληρη κουβέντα αλλά το αφήνω για ποστ κάποια άλλη φορά για να μπορέσουμε να ‘μαλώσουμε’ ξανά. 🙂
@duendes
το άστοχο ήταν η απάντηση στο δικό μου ισοδύναμο στην αναφορά σου περί της αναποτελεσματικότητας (αν μπορώ να το πω αυτό) της Αρσεναλ.Δλδ το “Δεν με νοιάζει”.
Δεν μας νοιάζουν αυτοί που δεν τους νοιάζει αν θα φάει 4 στο Καμπ Νου η Αρσεναλ και αν δεν θα σηκώσει ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Είναι ένα φαινόμενο που χρήζει αθλητικής συζήτησης στους ποδοσφαιρόφιλους.
Όσους δεν τους νοιάζει μπορούν να μην μιλάνε γιατί …δεν τους νοιάζει.
Μάλλον δεν θα έχουν παίξει ποτέ τους με το τόπι.
σόρυ αν έγινα και γίνομαι ακατανόητος
“Ποδοσφαιρο δεν ειναι μονο επιθεση και θεαμα,δεν καταλαβαινω τη λογικη της υποτιμησης της τακτικης και της αμυνας.Ο μονος λογος που η αρσεναλ δεν επαιξε το συστημα «ταμπουρια-θερμοπυλες» ειναι οτι πολυ απλα δε μπορει να το κανει,δεν εχει τους παιχτες γι’αυτο…αμα ελεγες στο βενγκερ να παρκαρει το πουλμαν στο τερμα για να περασει στους 8 νομιζεις δε θα το εκανε?”
Κλαπ, κλαπ, κλαπ…
Μια χαρά πίσω έπαιξε ο Βενγκέρ φέτος, σε σχέση με πέρσυ στο ίδιο ματς. Προσαρμόστηκε εκεί που μπορούσε και λογικά. Να παίξει όπως η Τσέλσι ή η Ιντερ στο Καμπ Νου, απλά δεν έχει παίκτες να το κάνει, θα’ταν αυτοκτονία. Δε νομίζω ότι έχει κι άλλη επιλογή ο Αρσέν.
Οι υστερικές κραυγές που ακούστηκαν κιόλας απ’τα ΜΜΕ της Βαρκελώνης μετά το ματς, μάλλον δείχνουν ότι μυαλό δεν έχουν βάλει (ευτυχώς οι παίκτες αυτή τη φορά δεν ακολούθησαν- προπονητής και δκση έτσι κι αλλιώς είναι πάντα σοβαρές). Κακό κάνουν στην ομάδα, όχι καλό. Υπάρχει ένα ντεφορμάρισμα, φάνηκε και με τη Χιχόν, τραγικό τερνόβερ με τον Βίγια, ας γίνουν κτήμα αυτά πρώτα και μετά ανακαλύπτουμε… φιλίες του διαιτητή με τον Μουρίνιο :ο
Άντε να επιστρέψει και ο Πουγιόλ σιγά-σιγά να “χαλαρώσουν” και λίγο για την άμυνα…