Το μεγάλο ματς της Τσετσενίας
Τοπικός ηγέτης-πρόεδρος-ήρωας-επαναστάτης-μικρός Θεός θέλει να προσφέρει στους συμπολίτες του μια διαφορετική διασκέδαση από την κλασσική ρουτίνα του κάθομαι-σπίτι-μπροστά-στο-αναμμένο-τζάκι-και-ακούω-τον-παππού-να-μιλάει-για-τον-πόλεμο-στα-βουνά. Έτσι αποφασίζει να καλέσει στην πατρίδα του μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του πλανήτη για ένα φιλικό παιχνίδι. Επειδή οι ρυθμοί ζωής του σύγχρονου καλύτερου ποδοσφαιριστή δεν επιτρέπουν τέτοια ρομαντικά διαλείμματα, την πρόσκληση αποδέχονται πρώην κορυφαίοι ποδοσφαιριστές από τη Βραζιλία, που έχουν άπλετο ελεύθερο χρόνο τώρα που τελείωσε το καρναβάλι. Το τμήμα μάρκετινγκ του εμπνευστή της όλης ιδέας δεν λειτουργεί ακόμα καλά κι έτσι το παιχνίδι διαφημίζεται ως αγώνας εναντίον της εθνικής Βραζιλίας του 2002, ασχέτως που στην παγωμένη πόλη καταφτάνουν Βραζιλιάνοι παλαίμαχοι όλων των γενεών, καθοδηγούμενοι από τον Ντούνγκα.
Το παιχνίδι διεξάγεται στο τοπικό γήπεδο παρουσία 10.000 εκστασιασμένων ντόπιων που βλέπουν για πρώτη φορά από κοντά τα ποδοσφαιρικά τους ινδάλματα, παραβλέποντας την μικρή λεπτομέρεια ότι αυτά έχουν υποστεί extreme makeover από την ανάποδη, λόγω ηλικίας. Απέναντι τους παρατάσσονται ντόπιοι νυν αλλά και πρώην ποδοσφαιριστές, ο πάω-όπου-με-καλούν Λόταρ Ματέους και φυσικά ο ηγέτης-πρόεδρος που παρά τα παραπανίσια κιλάκια του, φοράει το περιβραχιόνιο, σκοράρει δυο φορές (ένα με πέναλτι), στο ημίχρονο αλλάζει ρούχα και ρίχνει έναν παραδοσιακό χορό στο κέντρο και παρ’ όλα αυτά βρίσκει το κουράγιο να βγάλει κανονικά όλο το 90λεπτο, συν δεκατρία εξτρά λεπτά που συνωμοτικά κρατήθηκαν σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μειώσουν οι γηπεδούχοι. Η διαφορά ποιότητας όμως είναι εμφανής καθώς απέναντι βρίσκονται πρώην πρωταθλητές κόσμου, όπως οι Μπεμπέτο, Ρομάριο, Καφού, Σάβιο και Ραι, κι έτσι το τελικό 4-6 παραμένει κολακευτικό.
Η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε να είναι άνετα σενάριο Αμερικάνικης/Αγγλικής ταινίας β’ διαλογής, γεμάτο γραφικούς και μισότρελους χαρακτήρες της περιοχής. Είναι όμως πραγματική, βγαλμένη από τα ρεπορτάζ των μεγαλύτερων ειδησεογραφικών πρακτορείων στον κόσμο. Συνέβη εχθές στην πρωτεύουσα της Τσετσενίας, Γκρόζνι και είχε ως κεντρικό ήρωα τον πρόεδρο της χώρας, Ραμζάν Καντίροφ, που έδωσε κανονική παράσταση εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Η επίσημη δικαιολογία για την διεξαγωγή του αγώνα είναι πως έγινε για να προωθηθεί σ’ όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι η Τσετσενία είναι πλέον μια κανονική, βιώσιμη χώρα σαν όλες τις άλλες, που πλέον εξελίσσεται πολιτισμένα μακριά από πολέμους και τρομοκρατικές ενέργειες. Αλλά κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε ότι ο βασικότερος λόγος συνεύρεσης όλων αυτών των άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων ήταν για να μπορέσει ο Ρομάριο να σκοράρει μερικά ακόμα γκολ στην απάνθρωπη προσπάθεια που κάνει να φτάσει τα 2000 πριν του κάνει θανατηφόρο τάκλιν ο Χάρος.
5 σχόλια σχετικά με το “Το μεγάλο ματς της Τσετσενίας”
Άμα κουνήσεις κανένα φράγκο στους Βραζιλιάνους έρχονται να κάνουν τσαλιμάκια και στο σαλόνι σου (μπορεί να κάνουν και κανένα μερεμέτι).
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ δεν πήραν μια οι παίκτες. Απλά ο Τσετσένος πρόσφερε ένα σεβαστό ποσό (που δεν ανακοινώθηκε) σε κάποιες περιοχές της Βραζιλίας που πλημμύρισαν πριν λίγο καιρό.
Δεν υπάρχει αυτό που λες. Έστω ένα σερβίτσιο, ένα τάπερ με κεφτεδάκια Τσετσενίας, κάτι θα πήραν…
Η μεσαία φωτογραφία με τον ένα εκ των τριών μάγων (χωρίς τα δώρα αλλά με τη μαγκούρα) είναι βγαλμένη από ταινία έτσι;;; Δεν μπορεί να είναι πραγματική…
Ο Αβραάμ είναι αυτός (τον καταλαβαίνεις απ’τη μαγκούρα).
Στη θέση σου ντουέντες θα έφτιαχνα λίγο το κείμενο για τον τρισμέγιστο Καντύροφ 🙂