Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Λόγος για να ζεις;

Ο German Aczel, ένας από τους καλύτερους καρτουνίστες στην Λατινική Αμερική, κυκλοφόρησε πέρσι από την Γερμανία. στην οποία διαμένει πλέον. ένα βιβλίο για το Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο έχει συμπεριλάβει μερικά από τα καλύτερα σχέδια του. Σχολιάζοντας το δισέλιδο που έχει αφιερώσει στο “γκολ του αιώνα” του Ντιέγκο Μαραντόνα εξομολογήθηκε στο BBC ότι την ώρα που το σχεδίαζε τον πήραν τα κλάματα, ενθυμούμενος ότι όταν γινόταν αυτή η φάση αυτός ήταν 12 χρονών, μια ηλικία στην οποία “αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι συμβαίνει γύρω σου και εντυπωσιάζεσαι”. Το να κλαις 36 χρονών μαντράχαλος πάνω από το σχέδιο ενός γκολ που μπήκε πριν από δυο δεκαετίες είναι σοβαρή υπόθεση, αλλά ο German Aczel δικαιολογείται από το γεγονός ότι είναι Αργεντινός. (Και η έκρηξη ευτυχίας μετά από ένα γκολ της ομάδας σου είναι μια στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι σηκώνει κάποιες φορές ακραίες μορφές συναισθηματικής εκτόνωσης.)

Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο από την άλλη είναι Ιταλός. Και όχι ένας απλός Ιταλός. Είναι ο πιο επικηρυγμένος συγγραφέας της χώρας, ο άνθρωπος που δεν φοβήθηκε να γράψει το αποκαλυπτικό ‘Γόμορρα‘ (στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία), να μιλήσει πολλές φορές δημόσια για την Μαφία, να την εμπλέξει με το ποδόσφαιρο και το βασικότερο όλων, να παραμένει ζωντανός – έστω και υπό διαρκή προστασία.

Στην προαναγγελία του νέου του βιβλίου (στο οποίο θα υπάρχει και μια ιστορία για τον Μέσσι), ο Σαβιάνο έκανε μια λίστα με τα δέκα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζει κανείς. Και παρ’όλο που “το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι” ή “22 τύποι που κυνηγάνε πάνω-κάτω στο χόρτο μια μπάλα που τρέχει” και παρ’όλο που ως Ιταλός στο γκολ εκείνο του Μαραντόνα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας απλός τηλεθεατής, τα 10 δευτερόλεπτα εκείνα, τα 60 εκείνα μέτρα που διένυσε ανεμπόδιστος ο Ντιεγκίτο, η φάση εκείνη γενικότερα που έβγαινε από την φαντασία εκατομμυρίων παιδιών-ανθρώπων που κάποια στιγμή στην ζωή τους κλώτσησαν μια μπάλα και γινόταν ρεαλιστική πραγματικότητα μπροστά στα μάτια τους σ’ έναν αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου, κέρδισε μια θέση στην προσωπική του λίστα:

1) Η βουβαλίσια µοτσαρέλα από την Αβέρσα
2) Ο Μπίλυ Εβανς στο τραγούδι “Love theme from Spartacus”
3) Να πας τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο στον τάφο του Ραφαήλ και να του διαβάσεις την επιγραφή στα λατινικά: “Αυτός είναι ο Ραφαήλ, από τον οποίο η Φύση φοβάται πως θα νικηθεί και, όταν εκείνος πεθάνει, πως θα πεθάνει κι αυτή µαζί του”
4) Το γκολ του Μαραντόνα στο 2-1 κατά της Αγγλίας, στο Μουντιάλ του Mεξικού, το 1986
5) Η Ιλιάδα
6) Να ακούς στα ακουστικά σου το τραγούδι του Μποµπ Μάρλεϊ «Redemption song», ενώ κάνεις µια χαλαρή βόλτα
7) Να κάνεις µια βουτιά, αλλά στα βαθιά, εκεί που η θάλασσα είναι θάλασσα
8 ) Να ονειρεύεσαι ότι θα γυρίσεις σπίτι αφού αναγκάστηκες να µείνεις µακριά για πολύ, πολύ καιρό
9) Να κάνεις έρωτα
10) Στο τέλος µιας ηµέρας κατά την οποία συγκέντρωσαν υπογραφές εναντίον σου, να ανοίγεις τον υπολογιστή και να βρίσκεις µήνυµα από τον αδελφό σου που λέει: «Είμαι υπερήφανος για σένα».

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, Κουλτούρα να φύγουμε, παγκόσμιο ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο Πάπας του Πόρτο: η ιστορία του αμφιλεγόμενου Πίντο ντα Κόστα

Λίγοι άνθρωποι στην Ευρώπη μπορούν να περηφανεύονται ότι διοικούν τον ίδιο σύλλογο για πάνω από 30 χρόνια. Από αυτούς, κανείς δεν έχει τις επιτυχίες, την ιστορία και την πορεία του Ζόρζε Νούνο Πίντο ντα Κόστα, του ανθρώπου που στα 82 του χρόνια συνεχίζει να βρίσκεται επικεφαλής της αγαπημένης του ομάδας, της Πόρτο. Ο άνθρωπος πίσω […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Λιντς-Μίλαν: Ο τελικός του Μίχα

16 Μαΐου 1973. Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Η Θεσσαλονίκη φιλοξενεί τον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό στην ιστορία της. Το Καυτανζόγλειο είναι γεμάτο από άκρη σε άκρη παρά το γεγονός ότι λίγη ώρα πριν τη σέντρα ξεσπάει τρομερή μπόρα που προς στιγμήν απειλεί ακόμα και τη διεξαγωγή του ματς. Από τη μια πλευρά βρίσκεται η κυπελλούχος Ιταλίας, Μίλαν, […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Λόγος για να ζεις;”

  1. Ο/Η γιώργης λέει:

    ένας άλλος ιταλός, ο Ναπολιτάνος δάσκαλος Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα, ανάμεσα στις εκθέσεις των μαθητων του που είχε δημοσιεύσει στο βιβλίο “εγώ ελπίζω να τη βολέψω” (το συστήνω ανεπιφύλακτα) είχε και μία με τίτλο “άγιοι της εποχής μας”. Έλεγε λοιπόν ο μικρός μαθητής οτι για πολλούς μπορούμε να πούμε οτι είναι άγιοι, ο πάπας, ο πυροσβέστης που έσωσε κάποιόν….αλλα πιό πολύ απ’όλους ο Diego, που όταν αυτός έβαζε γκολ, οι ανάπηροι κουνούσανε τις γάμπες τους στα καροτσάκια τους και, για μια στιγμή τους φαινότανε ότι τρέχανε στο χορτάρι. Και αυτό είναι σχεδόν θαύμα…. Και γι’αυτό τον λόγο θα μπορούσα να πω με σιγουριά οτι ο Diego είναι ένας άγιος της εποχής μας.

  2. Ο/Η duendes λέει:

    Δεν το ήξερα αυτό. Σ’ευχαριστώ, θα το ψάξω περισσότερο το θέμα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *