Η Κυριακή ενός ball boy

Θέμα έκθεσης: Πως πέρασες την Κυριακή σου;

Αυτή η Κυριακή ήταν μια από τις καλύτερες της ζωής μου. Η ομάδα μου ο Ολυμπιακός Βόλου, έπαιζε με τον Παναθηναϊκό κι αν κέρδιζε θα πήγαινε στα πλέι οφ. Ήμουν πολύ χαρούμενος από το μεσημέρι γιατί όλη η πόλη είχε ξεσηκωθεί και ήταν σαν να είχαμε πανηγύρι. Και τα πανηγύρια είναι τα αγαπημένα μου. Μετά τις σοκολάτες. Πήγαμε από νωρίς στο γήπεδο με τον μπαμπά γιατί με είχαν επιλέξει να είμαι μαζί με μερικά ακόμα παιδάκια μέσα στο γήπεδο για να φέρνω τις μπάλες.

Στο πρώτο ημίχρονο όλα πήγαιναν τέλεια. Με είχαν βάλει πίσω από την εστία που βαρούσαμε κι έτσι ήμουν τυχερός και είδα από κοντά το πέναλτι που βάλαμε. Στο ημίχρονο όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι γιατί η η ομάδα κέρδιζε. Αν δεν έβρεχε κιόλας και δεν γινόμασταν λούτσα θα ήταν όλα τέλεια, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου. Όταν ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο πήγα πάλι στην θέση που βρισκόμουν και πριν αλλά πριν προλάβω καν να επιστρέψω καμία μπάλα ήρθε ο κύριος Αχιλλέας και μου είπε να τον ακολουθήσω μαζί με τα υπόλοιπα παιδάκια στα αποδυτήρια. Την ώρα που περπατούσαμε όλοι πίσω του τον ρώτησα “μα κύριε Αχιλλέα, ποιος θα φέρνει τις μπάλες τώρα πίσω” κι αυτός μου απάντησε “θα τις κυνηγάνε οι παίκτες, μην αγχώνεσαι, πόδια έχουν”. Το σκέφτηκα για λίγο και μου φάνηκε λογικό. Ο κύριος Αχιλλέας τα ξέρει όλα, σαν τον μπαμπά. Ίσως και περισσότερα απ’ τον μπαμπά.

Αφού φτάσαμε σ’ ένα δωμάτιο στα αποδυτήρια μας είπε να μπούμε και να περιμένουμε εκεί πέρα κι αν μας φωνάξει κανείς να μην απαντήσουμε. “Σαν να παίζετε κρυφτό”. Δεν κατάλαβα που βρήκε την όρεξη για παιχνίδια την ώρα που η ομάδα έπαιζε τόσο σημαντικό αγώνα αλλά δεν τόλμησα να αντιμιλήσω ξανά για να μην τον θυμώσω γιατί πιο πριν ο κύριος Αχιλλέας είχε λιποθυμήσει και είχε μαζευτεί γύρω του όλη η ομάδα κι έτσι καθυστέρησε το δεύτερο ημίχρονο να ξεκινήσει κι έτσι είχε νευριάσει ο διαιτητής που όπως μου είπαν τα άλλα παιδιά ήθελε όλα τα παιχνίδια να ξεκινήσουν την ίδια στιγμή. Ποτέ δεν κατάλαβα πως ξέρει ποια στιγμή ξεκινάνε τα άλλα παιχνίδια όμως. Περιμέναμε για ώρα κλεισμένοι εκεί μέσα όταν ακούσαμε όλο τον κόσμο να φωνάζει γκοοοοοολ. Ο Ολυμπιακός Βόλου μας είχε βάλει κι άλλο γκολ κι επειδή δεν το είδαμε προσπαθούσαμε να μαντέψουμε ποιος το έβαλε. Ο Γιώργος είπε πως το έβαλε ο Σολάκης. Οι περισσότεροι συμφώνησαν μαζί του. Εγώ πίστευα πως το έβαλε ο Μάρτιν. Κι ο Νικολάκης, που είναι ο πιο μικρός απ’ όλους, έλεγε ότι το έβαλε ο Ούμπιντες που είναι ο αγαπημένος του παίκτης, με δυνατό μακρινό φάουλ. Τότε του είπα ότι ο Ούμπιντες αποκλείεται να το είχε βάλει γιατί είχε χτυπήσει πιο πριν και έγινε αλλαγή. Όλοι συμφώνησαν μαζί μου κι ο Νικολάκης αναγκάστηκε να αλλάξει γνώμη. “Καλά, δεν το έβαλε με δυνατό φάουλ, το έβαλε με πλασέ”.

Ήμουν λίγο θυμωμένος που καθόμασταν εκεί και δεν βλέπαμε το ματς αλλά φοβόμουν να βγω να πάω να δω τι γίνεται μήπως μας βρούνε αυτοί που τα φυλάνε και χάσουμε. Τότε όμως ο κύριος Αχιλλέας μας είπε να μπούμε τρέχοντας ξανά στο γήπεδο. Κανείς μας δεν πρόλαβε να πει τίποτα γιατί μας έσπρωχνε έξω από το δωμάτιο και φώναζε “γρήγορα-γρήγορα”. Μάλλον κάποιος θα έκανε ‘φτου ξελευτερία’. Όταν πήγα στην παλιά μου θέση, είδα ότι το σκορ ήταν 2-2. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό. Σίγουρα θα τους βοήθησε κάπως ο διαιτητής. Πάντα έτσι συμβαίνει. Για λίγο φοβήθηκα ότι δεν θα κερδίσουμε και στεναχωρήθηκα αλλά μετά από λίγο βάλαμε και τρίτο γκολ. Όλο το γήπεδο πανηγύριζε, εγώ δεν το είδα καλά γιατί ήμουν στο άλλο τέρμα και γι’ αυτό έτρεξα προς τους πάγκους να πανηγυρίσω με τον Γιώργο. Τότε ο κύριος Αχιλλέας μας φώναξε πάλι να πάμε να κρυφτούμε αλλά αυτήν την φορά πήγαμε πίσω από την πόρτα των αποδυτηρίων για να μπορούμε να βλέπουμε το τέλος του ματς.

Στα τελευταία λεπτά κι ενώ όλοι είχαμε πολύ άγχος οι φίλοι του κυρίου Αχιλλέα πετούσαν στο γήπεδο κι άλλες μπάλες. Εκεί μπερδεύτηκα πραγματικά. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα μπορούσαν να παίξουν οι παίκτες με δυο μπάλες όταν δυσκολευόταν ακόμα και με την μια. Αυτό έγινε πολλές φορές και στεναχωρήθηκα λίγο που μας είχαν διώξει πάλι και δεν μπορούσαμε να παίξουμε κι εμείς. Λίγο μετά ο διαιτητής σφύριξε και τότε έγινε χαμός. Όλοι μπήκαν μέσα χαρούμενοι, εμείς τρέξαμε να αγκαλιάσουμε τους παίκτες, ο κόσμος στις κερκίδες τσίριζε, είχαμε κερδίσει! Εκεί που χοροπηδούσαμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι με τον κύριο Αχιλλέα, τον σκούντηξα λιγάκι και τον ρώτησα γιατί κρυφτήκαμε και γιατί πετούσαμε κι άλλες μπάλες στο γήπεδο κι αυτός μου είπε πως είμαι μικρός και δεν θα καταλάβω αλλά σήμερα έγινα αντράκι και με πήρε στην αγκαλιά του και τους είδα όλους από ψηλά κι από εκεί χαιρέτησα και τον μπαμπά και χαμογελούσα συνέχεια. Ήταν τρομερή αυτή η Κυριακή, δεν θα την ξεχάσω ποτέ.