El clasico fight club: Γύρος ‘Ζοσέ Μουρίνιο’
Υπάρχει μια νοητή κλίμακα στο μυαλό του καθενός μας στην οποία τοποθετούμε σιγά-σιγά κάθε πρόσωπο που σχετίζεται με οποιοδήποτε τρόπο με τη ζωή μας, άμεσα ή έμμεσα. Έτσι, κάθε νέος άνθρωπος ξεκινάει από το ‘φυσιολογικός’ κι ανάλογα με τις πράξεις και τα λόγια του παραμένει εκεί ή προχωράει στα ψηλότερα στάδια της κλίμακας, όπου συναντάμε τους χαρακτηρισμούς ‘γραφικός’ και ‘εκνευριστικός’. Το πόσο δύσκολο είναι να περάσει κάποιος από το ένα στο άλλο εξαρτάται από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο ο καθένας μας. Ο Ζοσέ Μουρίνιο για μένα είχε φύγει από το ‘φυσιολογικός’ εδώ και πολύ καιρό, αλλά το Σάββατο το βράδυ μετά το πρώτο clasico πάτησε πόδι και στην περιοχή του ‘εκνευριστικός’.
Γιατί μπορώ να παραβλέψω τον τρόπο στησίματος της ομάδας του απέναντι στην Μπαρτσελόνα, για τον οποίο άκουσε αρκετά. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η παράταξη εφτά αμυντικών σε μια ενδεκάδα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ομάδα θα παίξει κατενάτσιο. Μπορώ να παραβλέψω επίσης τον τρόπο που τελικά αντιμετώπισαν το παιχνίδι οι παίκτες του όσο οι δυο ομάδες έπαιζαν με τον ίδιο αριθμό παικτών. Το να είσαι δηλαδή η Ρεάλ Μαδρίτης των 9 πρωταθλημάτων Ευρώπης για τα οποία καυχιέσαι περισσότερο απ’ οτιδήποτε στον πλανήτη, να αγωνίζεσαι σ’ ένα κατάμεστο γήπεδο σαν το Σαντιάγκο Μπερναμπέου, να υποδέχεσαι την μισητή αντίπαλο σου που σου ρίχνει 8 πόντους στο πρωτάθλημα και σ’ έχει φιλοδωρήσει με 5 ντροπιαστικά γκολ πριν λίγους μήνες, να έχεις στο ρόστερ σου τις δυο πιο ακριβές μεταγραφές της ιστορίας και μια ενδεκάδα παικτών εκ των καλύτερων του κόσμου, να θέλεις την νίκη και μόνο την νίκη και παρ’ όλα αυτά να στοιβάζεσαι στο μισό κομμάτι του γηπέδου τρέχοντας πίσω από τις πασούλες των αντιπάλων περιμένοντας πότε θα σου επιτρέψουν αυτοί να συμμετάσχεις ενεργά στο παιχνίδι είναι κομματάκι άσχημο σαν εικόνα και δεν χρειάζεται να το εξομολογηθεί δημόσια και αποδοκιμαστικά ο άνθρωπος που βοήθησε περισσότερο απ’όλους να γίνεις αυτό το μεγαθήριο που είσαι για να το αντιληφθείς. Αλλά ούτε αυτό με χάλασε τόσο. Δεν είμαι οπαδός της Ρεάλ για να ντραπώ ή να νιώσω άβολα για την αντιμετώπιση του αγώνα απ’ την ομάδα μου, εδώ και πολύ καιρό έχω αποδεχτεί ότι αυτήν τουλάχιστον την στιγμή υπάρχουν στην Ευρώπη οι διάφορες ομάδες, οι καλές ομάδες, οι πολύ μεγάλες ομάδες (όπως η Ρεάλ) και η Μπαρτσελόνα με ότι αυτό συνεπάγεται για την αντιμετώπιση των Καταλανών απ’ όλους τους υπόλοιπους και εκτός αυτού σαν απλός φίλαθλος από άλλη χώρα, έχω απολαύσει ένα απ’ τα καλύτερα clasico βλέποντας την Ρεάλ να παίζει με την ίδια ακριβώς τακτική της μαζικής άμυνας και των αντεπιθέσεων. Τέλος, μπορώ να παραβλέψω ακόμα και την περίεργη διαιτησία η οποία σε δυο σχετικά ίδιες αμφισβητούμενες περιπτώσεις πέναλτι υπέδειξε την βούλα στην μια και έδειξε ‘παίζεται’ στην άλλη.
Αυτό που δεν μπορώ να παραβλέψω όμως είναι να προσβάλει κάποιος την νοημοσύνη μου, επαναλαμβάνοντας μετά στην συνέντευξη τύπου με το κλασσικό ειρωνικό στιλάκι του αδικημένου το γνωστό τροπάριο του “γίνεται πλέον συνήθεια να παίζω με 10 παίκτες απέναντι στην Μπαρτσελόνα” λες και η αποβολή του παίκτη του δεν οφειλόταν σε λαβή Ελληνορωμαϊκής πάλης αλλά σε αμφισβητούμενη φάση ή λες και όλες οι υπόλοιπες αποβολές του παρελθόντος ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης του Ενός και της εκάστοτε ομάδας του και όχι δυο άγαρμπες κλωτσιές στην ίδια φάση του ξυλοκόπου Ντελ Όρνο ή ένα σόου βαρβατίλας του Σέρχιο Ράμος (η φημισμένη αυστηρή αποβολή του Μότα δεν σχολιάζεται, γιατί το αδίκως ακυρωμένο γκολ εκείνου του αγώνα, που έκρινε και την πρόκριση τελικά, χαλάει κάπως τον σπαραγμό αδικίας του ανθρώπου που τα κάνει όλα αυτά για να προστατεύσει τους παίκτες του, ένα πρωτοεμφανιζόμενο επιχείρημα που μπορεί να δικαιολογήσει κάθε είδους καραγκιοζιλίκι στον βωμό της μετέπειτα αγωνιστικής επιτυχίας που έρχεται από την ιδανική συνεργασία Μουρίνιο-παικτών).
Το να λέει γελοιότητες δημόσια για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, για να παγιώσει αντιλήψεις (“Ο Μουρίνιο των 10 ηρωικών παικτών σε κάθε κόντρα με την Μπαρτσελόνα του κατεστημένου”) σε άτομα που επηρεάζονται εύκολα και για να κερδίσει υποσυνείδητα οποιοδήποτε μελλοντικό διαιτητικό ψίχουλο είναι αναμφισβήτητα μέρος της δουλειάς του εξαιρετικά πετυχημένου επαγγελματία Ζοσέ Μουρίνιο. Το να αισθάνομαι αηδία και εκνευρισμό διαβάζοντας τις δικαιολογίες αυτές είναι απλά μέρος της άμυνας του οργανισμού μου.
(Κείμενο: duendes)
Μισώ τη διαιτησία ως άλλοθι. Δηλαδή ναι, στην παρεϊστικη κουβεντούλα θα θυμηθούμε τη μία φάση ή την άλλη, θα κράξουμε καμιά παράγκα για να περνάει η ώρα, θα βρίσω πάλι τον τιτάνα Μπάιρον Μορένο για το πριονοκορδέλιασμα της Ιταλίας απέναντι στην Κορέα το 2002, αλλά ποτέ δε βάζω τη διαιτησία μέσα στην όλη συλλογιστική ενός ματς ή μιας σεζόν. Θεωρώ πως όταν είσαι καλύτερος -πρέπει να- βρίσκεις τρόπους. (Υπάρχουν μισή ντουζίνα φοβερά ακραίες περιπτώσεις, αλλά τι να γίνει, δεν αλλάζεις φιλοσοφία για πέντε ματς.)
Όταν η Τσέλσι αποκλείστηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με δύο ήττες φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν γκρίνιαξα ούτε στεναχωρήθηκα για τον αποκλεισμό της ομάδας μου, παρά τις καίριες αποφάσεις που ευνόησαν τη Μάντσεστερ και στα δύο ματς – πολύ απλά καμία Τσέλσι δεν απαίτησε καμία πρόκριση μες στο γήπεδο. Αντιθέτως, η Ίντερ πέρσι όταν έμεινε από το 30′ με δέκα παίχτες απέναντι στην ‘εξωγήινη’ και ‘υπερδιαγαλαξιακοδιαστημική’ Μπαρτσελόνα μετά την Οσκαρική παράσταση του Μπούσκετς, η ομάδα του Μουρίνιο είπε “στο Μπούσκετς μου κι εμένα αν δε με θέλουν τελικό”, μάσησε σίδερα και πέρασε.
Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να ξενερώνω κάθε φορά που ο Μουρίνιο (τον οποίο υποστηρίζω σε όποια ομάδα κι αν αναλάβει, μέχρι και στην αντιπαθητική Ρεάλ τον ακολούθησα δηλαδή, τι άλλο πια) γκρινιάζει για τη διαιτησία. Όπως μετά το clasico του Σαββάτου, όταν μίλησε για την ‘παράδοσή’ του να παίζει με 10 απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Θα έπρεπε να στραβώνω, πρώτ’απ’όλα γιατί ξεπουλάει τις ίδιες του τις ικανότητες και της ομάδας του. Εξάλλου μόλις είπαμε για εκείνη τη φορά που προκρίθηκε παρότι έπαιζε με 10 παίχτες για μια ώρα, και στο ίδιο αυτό το clasico γύρισε ματς παίζοντας με 10 για ένα ημίχρονο – και όντας η ομάδα του εμφατικά καλύτερη σε αυτό το ημίχρονο.
Όμως εδώ υπάρχουν δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι καθαρά, η απόπειρα επηρεασμού των εξωτερικών παραγόντων, όσο γίνεται τελοσπάντων. Η Μπαρτσελόνα είναι πράγματι μια ομάδα που διαχρονικά δεν αδικείται ποτέ, σε όλα τα αθλήματα (μια τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο έχει υπάρξει κι ακόμα την έχουμε για κειμήλιο). Και πράγματι, απέναντί της ο Μουρίνιο έχει δει αστείες αποβολές παιχτών του (σήκω Μπούσκετς, το έδωσε) ή αποβολές κατόπιν υπουργικής επιτροπής και μακροχρόνιων διαβουλεύσεων, τη στιγμή που ας πούμε στο Σαββατιάτικο clasico η αυστηρότητα του διαιτητή δεν εξαντλήθηκε με την ίδια συνέπεια στο πέναλτι που έκανε ο Άλβες ή στον Μέσι που έδινε πάσες στο κοινό της Ρεάλ και κλώτσαγε εκτός φάσης στις καθυστερήσεις.
Ο Μουρίνιο, ενόψει των 3 ματς που πραγματικά μετράνε, που θα κρίνουν 2 τρόπαια (ενώ αυτό, μη γελιόμαστε, δεν έκρινε κανένα) υπογράμμισε με φωσφοριζέ μαρκαδόρο το γεγονός ότι οι παίχτες του διαρκώς αποβάλλονται απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Πόσο πολύ θα το σκεφτεί δεύτερη φορά ο επόμενος διαιτητής πριν πάει να αποβάλει παίχτη της Ρεάλ στο επόμενο παιχνίδι;
Ο άλλος παράγοντας έχει να κάνει με τον τρόπο που ο ίδιος ο Μουρίνιο προστατεύει την ομάδα του σε επίπεδο ετοιμότητας και ψυχολογίας. Δεν είπε “οι διαιτητές διαρκώς αδικούν τη Ρεάλ”, είπε “οι διαιτητές διαρκώς αδικούν εμένα απέναντι στη Μπαρτσελόνα”. Για μια ακόμα φορά κρύβει τους παίχτες του κάτω από την προστατευτική περσόνα του και δημιουργεί ένα κλίμα ύστατης κόντρας του Δίκαιου απέναντι στο Άδικο. Δεν έχει σημασία πώς αντιλαμβανόμαστε εγώ κι εσύ αυτές τις δηλώσεις, το αν μας ενδιαφέρουν, το αν θα τις κάναμε ποτέ, το αν συμφωνούμε μαζί τους κτλ. Ο ρόλος τους είναι αυτός που είναι. Για τον Μουρίνιο η κουβέντα περί διαιτησίας δεν έχει το ρόλο της δικαιολογίας. Είναι όπλο.
Παύει να είναι σύμπτωση από ένα σημείο κι έπειτα. Ο Μουρίνιο κάθεται σε ομάδες για 2-3 χρόνια και φεύγοντας αφήνει πίσω του παίχτες οι οποίοι του έχουν αφοσίωση σχεδόν θρησκευτική. Έβλεπες πέρσι τον Λούσιο να διώχνει τη μπάλα πάνω από τη γραμμή στον ημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα και νόμιζες ότι κρίνεται η ζωή του από τη νίκη. Ο Ιμπραϊμοβιτς έχει δηλώσει πως “αν ο Ζοζέ μου ζήταγε να σκοτώσω κάποιον θα το έκανα”. Ο Σνάιντερ τον έχει κάνει να κλάψει. Ένας από τους τρόπους που έχει ο Μουρίνιο να παίρνει πάντα από τους παίχτες του κάτι παραπάνω από τις ίδιες τους τις δυνατότητες, είναι βάζοντάς τους διαρκώς σε ένα κλίμα μεγάλης αντιπαλότητας, με τον μεγάλο Κακό που τα έχει όλα υπέρ του, και προστατεύοντάς τον κάτω από τοπ μανδύα της παρουσίας του. Είναι κομμάτι τακτικής, είναι παιχνίδι ψυχολογίας, κάτι που λειτουργεί συχνότερα από ότι όχι. Μπορείς να γελάσεις λέγοντάς τον γραφικό όταν διαβάζεις δηλώσεις του για διαιτησία, αλλά η στατιστική λέει πως τελικά θα σε καρφώσει. Μετά ποιος θα είναι αυτός που θα γκρινιάζει λοιπόν;
Να σου πω μια λέξη-κλειδί: Ποτιστήρια.
(Κείμενο: dark_tyler)
28 σχόλια σχετικά με το “El clasico fight club: Γύρος ‘Ζοσέ Μουρίνιο’”
Απορώ πως ένας άνθρωπος που υποστηρίζει το joga bonito,είναι φαν του μουρίνιο.Ο μουρίνιο εκπροσωπεί τη χειρότερη ποδοσφαιρική νοοτροπία επιμένοντας στο αντιποδόσφαιρο στερώντας στο θεατή την ουσία του ποδοσφαίρου,δηλαδή το θέαμα.Η όλη προσέγγιση του μουρίνιο φτάνει τα όρια του γραφικού.
@Veronica
Eνω η δικη σου προσεγγιση για τον μουρινιο δεν ειναι γραφικη,ε?εχετε δει ποτε ομαδες του να παιζουν κατα τη διαρκεια μιας σεζον η θυμαστε ολοι σκορπια ματς με τη μπαρτσελονα (που ειναι ειδικων καταστασεων και αρα απαιτουν και αλλη προσεγγιση, δεν μπορεις να πας να παιξεις τη μπαρτσελονα με ψηλα την αμυνα και φουλ κατοχη) και βγαζετε συμπερασμα?ελεος πια… ακου στερει το θεαμα…
Και κατι αλλο…η ουσια του παιχνιδιου δεν ειναι το θεαμα,ειναι το αποτελεσμα…το θεαμα ερχεται μετα και δενει το γλυκο…
@panagos
το ποδοσφαιρο ειναι απλα ενα παιχνιδι…η ουσια του παιχνιδιου ειναι το θεαμα και η ευχαριστηση τοσο των αμεσα εμπλεκομενων οσο και τον εμμεσα…
η μυθοποιηση του και η λατρεια του προκυπτει απο τις εντονες στιγμες που χαριζει ειτε μεσα απο επιτυχιες ειτε μεσα απο μια ωραια ντριμπλα ή ενα ωραιο γκολ…
Αυτη ειναι και η διαφορα του απο τ αλλα αθληματα…ενα ωραιο καρφωμα θα το προβαλουν τα μεσα για μια βδομαδα.Ενα ωραιο καρφωμα επισης μπορει να επαναληφθει απο οποιοδηποτε μπασκετμπολιστα με στοιχειωδης ικανοτητες…
Ενα ωραιο γκολ ομως δεν θα προβληθει απλα για μια βδομαδα απο τα μεσα…ενα ωραιο γκολ ειναι ικανο να μεινει ανεξιτηλο στη μνημη ενος φαν…
παραδειγμα το γυριστο του ζιζου ή το απευθειας φαουλ του ρομπερτο καρλος…
δυστυχως αυτη η λατρεια προς το ποδοσφαιρο προκαλει την εμποροποιηση του νοθευοντας το στο βωμο του χρηματος(καθε επαγγελματικη ομαδα πλεον ειναι αε).
αυτα για το ποδοσφαιρο…οσον αφορα τι διαρκεια της ρεαλ και το ποδοσφαιρο που αποδιδει η ομαδα του μουρινιο θα συμφωνησω απολυτα με τα λεγομενα σου…
κατα την αποψη μου βεβαια κατι “γατακια” οπως ο ντι μαρια και ο οζιλ ειναι σουπερ για τη μπενφικα και τη βερντερ…στη ρεαλ θα επρεπε να ειναι παγκιτες…
Ρε τα γατακια…
Ρε τι γινεται…
Και ο αντιπαθης ο μουρινιο εβαλε τον πεπε στα χαφ ο ασχετος…τσ τσ τσ…
Και την καλύτερη των διαθέσεων να έχεις απέναντι στο δεύτερο μισό του κειμένου, η αναφορά του στο ότι η Μπαρσελόνα αδικηθηκε μιά φορά στην ιστορία απ την τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο το καθιστά τουλάχιστον εμπαθές.
Πολύ δε περισσότερο όταν υπάρχουν αναφορές στους περσινούς αγώνες της Μπάρσα με την Ιντερ, όπου ο Βράνκοβιτς στο Μιλάνοέβαλε γκολ δύο μέτρα οφ σάϊντ και ο Μοντέρο σκόραρε στο Καμπ Νόου, ο διαιτητής έξυσε το κεφάλι του και τελικά ακύρωσε το γκολ γιατί κάποιοι δεν γούσταραν να παέι η Ιντερ του τσε Γκεβάρα στον τελικό
Ελεος!
Οχι άλλο κάρβουνο!!!
O panagos το είπε καλύτερα. Εντάξει, καμπιονάτο προφανώς δε βλέπει κανείς, οπότε από ένα παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα βγήκε το συμπέρασμα περί κατενάτσιο. Αλλά φέτος που όλοι βλέπουν Ισπανία είναι νομίζω σαφές ότι κανένα απολύτως κατενάτσιο δεν υπάρχει στη μπάλα που παίζει, κανένα αντιποδόσφαιρο. Τα παιχνίδια με τη Μπάρτσα είναι ειδικών συνθηκών. Έτσι την παίζει η Ρεάλ, έτσι η Τσέλσι, έτσι και η Άρσεναλ ακόμα. Τι να κάνουμε τώρα. Απλά ο Μουρίνιο ξέρει να την ξεχαρβαλώνει αντί απλώς να κάθεται να αποκρούει κύματα επιθέσεων.
Exarchiotis, η actual διαιτησία είναι δευτερεύον point – όπως και θα έπρεπε. Μια χαριτωμενίστικη υπερβολή (προφανώς και δεν είναι δυνατόν να έχει αδικηθεί μια ομάδα μία φορά στην ιστορία της) δεν σβήνει το κεντρικό επιχείρημα του κειμένου, που απόψε στον τελικό κάπως επιβεβαιώθηκε. Και με την επιφυλακτικότητα του διαιτητή, και με τα σίδερα που μασάγανε οι Μαδριένοι, κάνοντας στο τέλος ροκ σταρ σε φάση stage diving τον προπονητή τους.
To be continued 😉
@dark_tyler
αναρωτιέμαι πραγματικά, διαβάζοντας το κείμενό σου, πόση primera και πόσο chou lou έχεις παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Φαντάζομαι πάρα πολύ για να βλέπεις μόνο 1 αδικία στην ιστορία της Μπάρσα…Η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο. Το κείμενό σου περνάει τη λεπτή γραμμή του “φυσιολογικού” και περνάει στην περιοχή του “γραφικού-εκνευριστικού” μέσα σε μία πρόταση. Συγχαρητήρια…πρέπει να αρθρογραφήσεις σε Ελληνική ποδοσφαιρική-οπαδική εφημερίδα.
Φίλε μου, το μόνο πράγμα που επιβεβαιώθηκε απο το χτεσινό τελικό είναι το οτι η μπάλα είναι πόρνη. Και δεν είναι πόρνη γιατι μπήκε μέσα απο κεφαλία του Κριστιάνο. Είναι πόρνη γιατι δεν μπαίνει οταν το θέλει τόσο πολύ ο Μέσσι, ο Πέδρο, ο Ρονάλντο, ο Πέπε, ο Ινιέστα.
Ποδόσφαιρο είναι παιδια. Θα κερδίσει και η Ρεάλ, δε γίνεται για τα επόμενα 20 χρόνια να κερδίζει η Μπαρσελόνα 5-0. Ας χαλαρώσουμε και ας δούμε το ποδόσφαιρο όπως πραγματικά αξίζει να το βλέπεις για να το χαίρεσαι
@dark_tyler Μ αρέσει η ελληνοπρεπής προσέγγιση αυτών που τρώνε σίδερα και σκιάζουν και τον διαιτητή.
Δεν μ αρέσουν οι χαριτωμενίστικες υπερβολές που αφορούν την … actual (τί είναι αυτό; ) διαιτησία
Αν το κεντρικό επιχείρημα του κειμένου επιβεβαιώθηκε με τον χθεσινό τελικό, πραγματικά χαίρομαι που δεν είναι όλοι Μπαρσελόνα σ αυτή τη γη !
Πολύ καλό κείμενο dark_tyler, όμως θεωρώ πως αγνοείς κάτι βασικό. Οι δηλώσεις του Μου σχετικά με την διαιτησία τις τελευταίες ημέρες δεν είναι μόνο προσπάθεια να χτυπήσει τον εγωισμό των παιχτών του και να τους πορώσει. Είναι και αυτό αλλά όχι μόνο. Ο Μου όλα αυτά τα χρόνια ξέρει πως το κατεστημένο στο ευρωπαικό ποδόσφαιρο αυτό τον καιρό είναι η Μπαρσελόνα. Έχει νιώσει τις αυστηρότατες αποβολές του Del Horno και του Motta, έχει δεί το ακυρωμένο γκολ του Shevchenko από τον Merk, το γκολ offside της ισοφάρισης του Eto’o στον τελικό του 2005 και πάνω απ’ όλα την ιστορική διαιτησία του Tom Henning Ovrebo στον αλήστου μνήμης ημιτελικό του 2009. Δεν συζητάμε φυσικά για γεγονότα που συνέβησαν φέτος στο ισπανικό πρωτάθλημα. Για παράδειγμα, την ώρα που η Sporting Gijon του έσπαγε το εντός έδρας αήττητο και του στερούσε τις όποιες πιθανότητες για τίτλο, η Μπαρσελόνα κέρδιζε στο El Madigal -λεπτομέρεια γκολ με το χέρι του Pique. Άρα λοιπόν δεν είναι μόνο mind games του Μου, είναι και η ανάδειξη μίας πραγματικότητας. Και ο Μου, καλώς ή κακώς, έχει το μέγεθος και την ακτινοβολία να θέσει θέμα.
Αγωνιστικά είδαμε μία ομάδα ψυχωμένη, που ήξερε τι ήθελε στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό είναι σίγουρα η φιλοσοφία του Μουρίνιο που σιγά σιγά περνάει στην ομάδα. Η επόμενη χρονιά θα έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, η Ρεάλ Μαδρίτης σίγουρα θα παίξει περισσότερο εντυπωσιακό ποδόσφαιρο όπως στο παρελθόν η Πόρτο, η Τσέλσι και η Ίντερ Μιλάνο. Και σίγουρα χθες δεν αποδείχθηκε ότι η μπάλα είναι πόρνη. Η ομάδα που έχτισε τις προυποθέσεις για γκολ (2 φάσεις τετ α τετ του Ronaldo, δοκάρι Pepe, ευκαιρία του Di Maria στο 90′) ήταν αυτή που τελικά κατάφερε να σκοράρει και να κερδίσει.
Υπάρχει και μια υποψία ότι το φάουλ απ’ το οποίο σκόραρε ο Κούμαν το 1992 και πήρε επιτέλους κούπα η Μπάρτσα ήταν αμφισβητούμενο. Ας το σημειώσουμε κι αυτό παρακαλώ. 🙂
Και δεν αναφέρθηκε και το οριακό οφσάιντ στο 3ο γκολ νομίζω του clasico του πρώτου γύρου. Στο τέλος ίσως παίξει ρόλο η διαφορά των γκολ, ποτέ δεν ξέρεις. Θα είναι κρίμα.
Στις δεύτερες σεζόν τους δεν παίζονται οι ομάδες του Μουρίνιο, θα έχει τρομερό ενδιαφέρον να δούμε του χρόνου πώς θα συνεχιστεί η διαμάχη. Σίγουρα πάντως τίποτα δεν γίνεται τυχαία για να το σβήσεις με ένα ‘η μπάλα ήταν πόρνη’. Ας τους δούμε πάλι την Τετάρτη και τους δυο τους και τα ξαναλέμε.
Γεια σας μετά από καιρό, οπότε επιτρέψτε μου λίγο μπλα-μπλα παραπάνω.
Είναι κλασικό ελληνικό φαινόμενο, τώρα που κέρδισε η Ρεάλ, να δικαιώνεται ο Μουρίνιο, να αναγνωριζεται ως μέγας προπονητής, να αποθεωνεται η τακτική του. Το εχουμε ξαναδει το έργο σε διαφορετικές περιπτώσεις, πολλές φορές στο παρελθόν. Συγχρόνως, απαξιώνεται η Μπαρτσελόνα, αδίκως πήρε τους τίτλους που πήρε, την ευνόησε η διαιτησία, το ευρωπαικό και ισπανικό παρασκήνιο κλπ.
Εβλεπα το ματς σε καφετερια. Δεν υπήρχε άνθρωπος εντός αυτής που να του άρεσε αυτό που έκανε η Ρεάλ. Κανείς δεν είπε ότι άδικα κέρδισε. Αλλά, ο πολύς κόσμος έγινε Ρεάλ γιατί έχει δει από αυτή την ομάδα μπαλάρα κατά καιρούς. Ο Μουρίνιο έκανε το ίδιο με την Ιντερ πέρσι, πέρασε τη Μπάρτσελόνα, το έκανε και τώρα και πήρε το Κύπελλο.
So what?
Για μένα η Μπαρτσελόνα παραμένει ό,τι καλύτερο έχει να δείξει αυτή τη στιγμή το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Χαίρεσαι να τη βλέπεις, χθες, μετά το 55′ το έδειξε. Μπράβο στον Μουρίνιο που μπορεί να βρει αντίδοτο σε αυτό το είδος ποδοσφαίρου της Μπαρτσελόνα. Αυτό δεν κάνει τη Ρεάλ καλύτερη ομάδα. Εκτός αν αναγάγουμε την καταστροφή σε ενδειγμένο τρόπο παιχνιδιού, ειδικά για μια ομαδα που λεγεται Ρεαλ και συγκαταλέγεται στις πιο ένδοξες από καταβολής ποδοσφαίρου. Αν το κάνουμε, πριν τον Μουρίνιο, έχουν υπάρξει δεκάδες προπονητές που έχουν καταφέρει να πάρουν αποτέλεσμα από μεγαλύτερες ομάδες. Ταμπούρι, ξύλο, καλή άμυνα, αντεπίθεση και γκολ. Μα αυτό, το έχουμε δει απειρες φορές. Δεν είναι κάτι καινούριο, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Το πρωτότυπο, το ποδόσφαιρο που άλλη ομάδα δεν μπορεί να παίξει, αυτή τη στιγμή το προσφέρει στον φίλαθλο (αυτός που αγαπάει το αθλημα) η Μπαρτσελόνα. Πρέπει να είσαι αοματος για να μην το δέχεσαι.
Ακόμα και αν περάσει η Ρεάλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αυτό το είδος ποδοσφαίρου δεν θα την καθιερώσει στη συνείδηση κανενός ουδέτερου. Η καλύερη ποδοσφαιρική πρόταση για μένα που βλέπω ελληνικό ποδόσφαιρο και μερικές φορές καθόμαστε με την παρέα να δούμε και ντέρμπι του εξωτερικού, παραμένει η Μπαρτσελόνα και δεν θα το κρίνω με βάση το αποτέλεσμα. Γιατί αν το κάνω, κρίνοντας μόνο το αποτέλεσμα, το 5-0 πριν από μερικούς μήνες, δεν μπορώ το ξεχάσω.
Μέχρι να βρεθεί η επόμενη ομάδα που θα υποσκελίσει τη Μπαρτσελόνα και θα διεκδικεί τις οποιες διακρίσεις δημιουργώντας και όχι καταστρέφοντας, αυτά για τον Μουρίνιο και την σούπερ τακτική του μπορώ να τα δεχτώ. Ετσι είναι, τακτικά καλά τα πήγε, αλλά δεν μου αρέσει αυτή η ποδοσφαιρική πρόταση. Ειδικά όταν μιλάμε για Ρεάλ Μαδρίτης. Μια ομαδα που την εχω θαυμασει πολλες φορές για τη μπαλα που έπαιζε. Οχι, αυτή η Ρεάλ δεν μου αρέσει. Ας την κερδίσει και στα αλλα δυο ματς την Μπαρτσελονα. Ποσώς με ενδιαφέρει ως φίλαθλο να βλέπω τη Ρεάλ να παίζει σαν την Ξάνθη. Εχω αλλες απαιτήσεις από τέτοιες ομάδες, με τέτοιους παίκτες.
Ελπιζω τα ματς που ακολουθούν μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελονα να είναι καλύτερα.
Mερικοι εχετε εμπαθεια λες και εχετε μεγαλωσει στα προαστια της βαρκελωνης,χαλαρωστε (ακου η ρεαλ επαιζε σαν την ξανθη)…μια χαρα στα ισα επαιξε το ματς η ρεαλ και πανδικαια το κερδισε. Αντιποδοσφαιρο, καταστροφη,ταμπουρι και λοιπες γραφικοτητες ειναι για να τα λενε σε κανα συνδεσμο της μπαρτσελονα…
Και μιας και μιλαμε για προπονητες,ο γκουαρντιολα τι ακριβως εκανε χτες,εκτος απο το να κατεβασει τη γνωστη 11αδα?αλλα τι να πεις,εδω ειχανε κανει προπονηταρα τον ραικαρντ…
Εχει αλλα δυο ματσακια και μαλιστα ημιτελικους τσ.λ. Χαλαρωστε και απολαυστε τα,καθε ποτε εχουμε τετοιες ευκαιριες?
@RED WHITE STAVROS συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενα σου!
@panagos προσωπικά δεν έχω καμία εμπάθεια,είναι θέμα γούστου απλά!η αλήθεια είναι ότι το ποδόσφαιρο δημιουργεί πάθη.Στην αργεντινή ακόμα σφάζονται οι menottistas και οι bilardistas για το τι είναι καλύτερο,να παίζεις θεαματικό επιθετικό ποδόσφαιρο ή να κυνηγάς το αποτέλεσμα;δεν υπάρχει σε αυτό το ερώτημα σωστή ή λάθος απάντηση,απλά διαφορετική φιλοσοφία!
Παναγο, αυτή η Ρεαλ του Μουρινιο, με τη Ρεαλ του Ζινταν, του Φιγκο, του Μακ Μαναμαν, του Ρομπέρτο Κάρλος, τι σχέση έχει;
Με τη Ρεάλ του Μπουντραγκενιο, του Μιτσελ, του Σαντιγιανα τι σχέση εχει;
Ασε, ξερουμε. Φοράνε την ιδια φανελα. Βαλε το βιντεο να δουλεψει,σκέψου και τι έκανε δημοφιλη τη Ρεάλ σε όλο τον κόσμο και μετά το συζητάμε. Πάντως δεν την έκανε δημοφιλή αυτό το στυλ ποδοσφαιρου. Το βαρεθήκαμε αυτό το στυλ του Μουρινιο. Το ίδιο στην Τσέλσι, το ίδιο στην Ιντερ, το ίδιο στη Ρεάλ. Ποια πρόταση έχει ο Μουρίνιο για το ποδόσφαιρο; Ο Γουαρδιολα έχει αυτή που ξέρουμε και την παρουσίασε στη Μπαρτσελόνα. Ο Μουρίνιο τι μας λέει; Παίρνω τίτλους και τα σκυλιά δεμένα; Και εμενα που θέλω να δω μπάλα και εχω απέναντι μου τις ομαδες με τα καλυτερα ροστερ στον κοσμο, ποια πρεπει να ειναι η γνώμη μου; Παίρνει την κούπα ο Μουρίνιο και μπράβο του; Να κρίνω το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει ή να μην το κρίνω;
Ταμπουρι και καταστροφη, επιμένω και ας το βρίσκεις γραφικο. Δυο ματς τώρα αυτό παίζει η Ρεάλ και χτύπημα στην αντεπιθεση. Ειδες κατι αλλο; Ειδες να μπορεί να στριμωξει την Μπαρτσελονα και να την αναγκασει να αμυνεται; Ως προς το δίκαιο της νίκης της Ρεάλ, καμία αντίρρηση δεν εχω. Ουτε γκολ οφσάιντ έβαλε ουτε πέναλτι ψεύτικο πήρε.
Δηλαδή ή θα αποθεώσουμε το συγκεκριμενο στυλ ποδοσφαιρου ή ανήκουμε σε σύνδεσμο της Μπαρτσελόνα; Μέση οδός δεν υπάρχει;
Αμα σου αρέσει αυτό το πράγμα, ολα καλά, δικαιωμα σου. Υπάρχουν και άλλοι που αλλιώς τη γνώρισαν τη Ρεάλ, αλλιώς την εχουν στο νου τους και τώρα βλέπουν ενα πράγμα να κλωτσάει, να βαράει, να τρέχει να κλείνει χώρους και να παίζει με 11 παίκτες πίσω απο τη μπάλα.
Γούστα είναι αυτά.
@RED WHITE STAVROS είμαι από παιδί μπαρσελόνα αλλά δεν μπορούσα παρά να θαυμάζω τη ρεάλ του ρονάλντο και του ζιντάν για το θέαμα που προσέφερε.Ο Alfredo di Stefano,επίτιμος πρόεδρος τη ρεάλ και σύμβολο για τους madridistas δηλωσε ότι η μπαρσελόνα του θυμίζει λιοντάρι ενώ η ρεάλ ποντίκι,τονίζοντας παράλληλα ότι άυτή η ρεάλ δεν έχει προσωπικότητα.Η φανέλα μιας ομάδας όπως η ρεάλ θα έπρεπε να έχει περισσότερη δυναμική από τον εκάστοτε προπονητή της.
pwpw oute PAO-OSFP na epaizan x8es re paidia 🙂
Loipon egw ws oudeteros(ws opados ths Milanaras pou efaga sthn mapa ton Mourinho toso kairo) eida mia Barca na paizei mpala k na xanei ta axasta(na’nai kala o Iker) kai mia Real na einai apisteyta psyxomenh(Mourinho), taktika arketa kalh an skefteis poia eixe apenanti(Mourinho) kai tyxerh sto telos na stefetai kypellouxos(karaMourinho). Etsi einai to podosfairo.
H Barcelona isws na einai h kalyterh omda ever ayth thn stigmh. Omws eite aresei eite oxi yparxei enas typos pou kserei na pairnei to apotelesma apenanti ths. Ok efage 5 ston prwto gyro, omws phre to kypello+persy thn apekleise. To na apokleiseis thn Barca se dipla mas, h estw na thn nikhseis se teliko einai sxedon akator8wto. Fantasteite ti zhtate osoi apo sas 8elete na to kanei o Mourinho paizwntas k 8eamatiko podosfairo(katoxhs ktl). Kalws h kakws einai o pio apotelesmatikos coach thn teleytaia 10etia. Oi paixtes tou ton latreyoun k pe8ainoun sto ghpedo gia party tou(kserete pollous allous??). Sthn psyxologia einai o kalyteros isws ever, pairnei to aristo apo ka8e paixth akoma k pe8ameno mporei na anasthsei. Sthn telikh oi omades tou den paizoun panta opws x8es. H Inter htan 3 klaseis anwterh sthn Italia kai mia xara sthn Eyrwph, mono me thn Barca kleisthke, gt mono etsi mporouse na thn apokleisei(gia mena ayto einai oksyderkia, oxi kati katakriteo). Epishs h Porto tou Mourinho epaize entypwsiako podosfairo, tote den yphrxe h Barcelona tou shmera wste na thn kontrarei k na xreiastei na paiksei amyntika.
Anyway, oloi dikio exete. H Barca paizei mpalara kai 8a to deiksei sto Ch.L. O Mou 8a vriskei tropous na tis kanei thn zhmia 1 stis 3 periptwseis
kai se osous den aresei pws agwnizetai mporoun na valoun na doun ta dvd pou h Barca moirazei 5-6 goal se Almeries-Getafe-Corunies ktl gia na goustaroun. Oso k na enoxlei o typos, h ikanothta tou einai adiamfisvhthth.
Αγαπάμε dark_tyler γιατί βλέπει φουτμπολ (το οριτζιναλ, το αμερικανικο)
Αγαπάμε dark_tyler γιατί εξαιτίας του είδαμε… πολλές σειρές
Αγαπαμε dark_tyler γιατί αγαπάει Μουρινιο
Αγαπάμε dark_tyler γιατί εξαιτίας του το community είναι πλέον mes que un σειρά
Τώρα πια τον αγαπαμε και γιατί τόλμησε να υψώσει τη φωνή του μέσα σε αυτη τη μπαρτσελονοφωλια…
HALA MADRID!! 😀
Προσωπικά δεν μπορώ ποτέ να καταλάβω το ελληνικό φαινόμενο να μαλώνει ο κόσμος για δυο ξένες ομάδες, λες και οι μεν γεννήθηκαν ένα στενό κάτω από το Παρκ Γκουέλ και οι δε μεγάλωσαν με την αφίσα του Μπουτραγκένιο πάνω από το κρεβάτι τους. ΟΚ, καλή η συζήτηση και το ενδιαφέρον, αλλά τέτοια πώρωση δεν μπορώ να την αντιληφθώ (μιλάω γενικά και το ίδιο ισχύει π.χ. για Λίβερπουλ-Μάνστεστερ κτλ)
Στο θέμα μας τώρα, ο προπονητής και η κάθε ομάδα πρέπει να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο όχι για να γίνει πιο αρεστός στον τηλεθεατή, αλλά για να κερδίσει. Για να το κάνει αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσει τα δικά του όπλα. Όταν λοιπόν πήγε και μάζεψε 5 μπαλάκια ο Μουρίνιο δεν τον αποθέωσε κανείς γιατί πήγε να παίξει στα ίσια το ματς.
Από την στιγμή που όλος ο σοβαρός κόσμος αναγνωρίζει το γεγονός ότι στο δικό της παιχνίδι η Μπάρσα δεν αντιμετωπίζεται, η Ρεάλ πολύ καλά έκανε και προσπάθησε να πάρει τη νίκη με άλλο είδος ποδοσφαίρου.
Τα υπόλοιπα κατ’ εμέ είναι δικαιολογίες μετά από μια ήττα που μάλλον οι φίλοι της Μπαρσελόνα δεν την περίμεναν. Μετά από αυτό το ματς δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι η Ρεάλ είναι καλύτερη, ούτε ότι η Μπάρσα είναι χειρότερη. Το γεγονός όμως είναι ότι η Ρεάλ πήρε το κύπελλο.
ΥΓ Ε όχι και μπαρσελονοφωλιά. Υπάρχουμε και οι ουδέτεροι που δεν υποστηρίζουμε τους απαταιώνιους της Ισπανίας 🙂
Απλά να υπενθυμίσω εδώ ότι τα κείμενα του συγκεκριμένου ποστ αναφέρονται στο πρώτο παιχνίδι, το οποίο φυσικά και η Ρεάλ αντιμετώπισε πολύ διαφορετικά από το ματς κυπέλλου το οποίο σχολιάζετε.
Ποστ για το δεύτερο παιχνίδι θα υπάρξει σύντομα, μόλις ο dark_tyler αποφασίσει πως πρέπει να σταματήσει επιτέλους να ..φτιάχνεται ξαναβλέποντας τις κλωτσιές που έπεσαν και καταδεχτεί να γράψει κείμενο. 🙂
Χορτασανε αντιποδοσφαιρο ταμπουρι και καταστροφη στη βαλενθια…6 και λιγα ηταν (και με τα δευτερα) μεχρι το 60’…
Συμφωνώ με τον Ελάιαθ. Αυτός ο… υπερκαταλανισμός που βγαίνει απ’το 2009 και μετά στην Ελλάδα, μ’έχει απομακρύνει κάπως απ’την Μπάρτσα που αγαπάω. Δεν με ενοχλεί θα είμαι εκεί με λιγότερη παρέα όταν θα στραβώσουν τα πράγματα και για τους πολλούς η μόδα θα περάσει.
Στην ουσία.
Ο Μουρίνιο είναι ο Μουρίνιο απ’το 2003 όταν η Πόρτο έπαιξε με τον Παναθηναϊκό. Και με την Τσέλσι στα ματς με την Μπάρτσα ήταν έτσι και πέρσυ μετά το πρώτο ματς ήταν και φέτος. Στην ουσία όμως μόνο φέτος έχει έναν ολόκληρο Τύπο να τον στηρίζει. Στην Αγγλία και στην Ιταλία μόνο υποστήριξη δεν είχε, γι’αυτό και το μιντιακό παιχνίδι το αναλάμβανε αυτός.
Αντίθετα, στη Βαρκελώνη, παρόλο που υπάρχουν τύποι όπως ο ΚΥΡΙΟΣ Γκουαρντιόλα, ή όπως ήταν πέρυσι ο Λαπόρτα (μας χαλούσε πρόεδρε Ροσέλ μια νίκη με 1-0 προχθές, ήθελες μανίτα, μα κάνουν τέτοιες δηλώσεις?), ας είναι καλά ο Τύπος εκεί και διάφοροι παίκτες που πουλάνε “οπαδιλίκι” (πχ Πικέ, Βαλντέζ, Μπουσκέτς, ειδικά ο Σακίρας γι’αυτό είχε πάει στην ΜανΓιουν?)
ΟΚ, βγαίνει ο Μουρίνιο και λέει σαχλαμάρες για τους διαιτητές, δεν έβγαιναν πέρσυ δημοσιεύματα-σαχλαμάρες που τον έκαναν “συνέταιρο” με τον Μπεγκερένσα?
Ή βγαίνουν οι Πικέ και σία και είναι λαλίστατοι για τους διαιτητές μετά από χηνάρια και ήττες, αλλά μετά το ματς στο Στάμφορντ Μπριτζ που ήταν?
Το ότι η Μπάρτσα είναι η νο1 ομάδα αυτή τη στιγμή, πέρα απ’τους τίτλους και το όμορφο ποδόσφαιρο και τα ρεκόρ, το αποδεικνύει και το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει ανοιχτά κι όμως αυτό το’χουμε πάει ανάποδα και αρχίζουμε να “μαστιγωνόμαστε” γιατί οι αντίπαλοι την αντιμετωπίζουν αμυντικά. Είναι σοβαρή ερώτηση-κριτική αυτή? Περισσότερο ρητορική μου κάνει.
Και πάλι όμως, παρόλο που έχεις τη νο1 ομάδα, παρουσιάζονται φαινόμενα όπως:
-επίθεση κατά του αυτοκινήτου του Μουρινιο μετά την περσυνή συν.Τύπου στον ημιτελικό της Βαρκελώνης.
-οπαδούς της Μπάρτσα με νταούλια και ζουρνάδες απ’τις 23.00-4.00 το βράδυ της παραμονής του αγώνα με την Ιντερ.
-τα… ποτιστήρια.
-ολόκληρα άρθρα για το… ακούρευτο χόρτο του Μπερναμπέου στο ματς πρωταθλήματος.
Σόρυ, αλλά αυτά συνάδουν με αυτά που υποτίθεται ότι είναι κατά? Όπως πχ τα κατάπτυστα άρθρα του Καδένα Σερ περί ντόπινγκ? Δε νομίζω.
Ένα ντέρμπυ, είναι πάντα ντέρμπυ και είναι μέσα ΟΛΑ τα αποτελέσματα, δεν είναι κάτι νέο αυτό και ναι πολλές φορές ΔΕΝ κερδίζει ο καλύτερος. Χρειάζεται να κρατάμε την αναπνοή μας σαν τον υιό Κρεμιδονέζ υ Παελιά?
Άντε καλό ματς σήμερα και ας κερδίσει ο καλύτερος (η Μπάρτσα δηλαδή;))
ΥΓ Ωραίος ο Πεπ χθες. Μπορεί πολλοί μέσα-έξω-αριστερά-δεξιά της ομάδας να’χουν πει διάφορα, αλλά ο ίδιος δεν έχει μιλήσει ποτέ για τη διαιτησία, ούτε τη χρησιμοποίησε για να “μειώσει” την επιτυχία των άλλων. Αρκεί μην βγουν πάλι “βασιλικότεροι του βασιλέως”, ελ μούντο και σπορ…
Το εγραψα οταν η Ρεαλ κέρδισε στο Κύπελλο, το γράφω και τώρα που έχασε:
Αυτό το πράγμα, με άσπρες φανέλες, που κλωτσάει, βαράει και την παίζει η Μπάρτσα 75-25 κατοχή μέσα στη Μαδρίτη, δεν ειναι η Ρεαλ που ξέρουμε ή αυτή που θαυμάζαμε (δεν κρύβω ότι ήμουν θαυμαστής της), τα προηγούμενα χρόνια. Η Ρεάλ, όσες κούπες πήρε, τις πήρε με στυλ και μπάλα. Τώρα έχει οχυρωθεί πίσω από την τακτική του Μου και αλλοιωνει τον χαρακτηρα της.
Είναι κρίμα. Δεν είναι το Αιγάλεω, δεν της λείπουν οι κούπες και οι επιτυχιες για να παίζει τόσο φοβισμένα, τόσο συντηρητικά, ακόμα και μέσα στην έδρα της. Ειναι η Ρεάλ. Δεν αξίζει σε μια ομάδα με τέτοια ιστορία και τετοιους παικταράδες τέτοια εικόνα. Ειναι θλιβερο.
Ευτυχώς, την έχω δει δει σε άλλες εποχές και δεν μπερδεύομαι με αυτό το έκτρωμα το τωρινό.
Τέλος, να ξεκαθαρίσω κάτι. Οπαδός του Ολυμπιακού είμαι και ενίοτε, όπως όλοι φαντάζομαι, βλέπω και ξένο ποδόσφαιρο. Στον κόσμο αυτή τη στιγμή, ομάδα σαν την Μπαρτσελόνα δεν υπάρχει, απεδείχθη για πολλοστή φορά. Αν αυριο είναι η Ρεάλ, δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να το πω. Αν είναι η Μίλαν, το ίδιο. Από τη μία έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αρέσει, από την άλλη το ποδόσφαιρο του “κλέβω αποτέλεσμα”.
Ας διαλέξουν ορισμένοι, αν τους αρέσει να βλέπουν ποδόσφαιρο ή αν προτιμούν να δικαιολογούν τον “εκλεκτο” για τον τρόπο που επέλεξε να καταστρέψει αυτό που μας αρέσει.
“Η Ρεάλ, όσες κούπες πήρε, τις πήρε με στυλ και μπάλα. Τώρα έχει οχυρωθεί πίσω από την τακτική του Μου και αλλοιωνει τον χαρακτηρα της.”
Τον τελικό του 98 δεν τον είδες έτσι? Μόνο με στυλ και με μπάλα δεν τον κέρδισε και το τελευταίο που είμαι στον κόσμο είναι Γιουβεντίνος.
Φίλε balkou, χρειάστηκε να αμυνθεί κατά διαστήματα η Ρεάλ απέναντι στην καλή τότε Γιούβε. Δεν πήγε να της κλέψει το ματς όμως. Ουτε είχε η Γιουβε τέτοια κυριαρχία όπως η Μπάρτσελόνα στον τελικό. Τουλάχιστον, έτσι θυμάμαι το παιχνίδι. Με λίγα λόγια, η Ρεάλ η τότε, δεν ήταν μια φοβισμένη, καταστροφική ομάδα.
Κορυφαίος. Τρομερος. Special Five με τα ολα του 🙂 (το εμπαθές σχολιο-προσφορα του Δρακουλα για την συμβολή του Ζοζέ-Αεροπορία Βάλλεσθε-Μουρίνιο)
Εγω παντως Ρεαλ ειμαι για να ξερετε… :p