Η συνταγή της επιτυχίας
Η Ουρουγουάη ήταν εδώ και πολλά χρόνια η ομάδα για την οποία μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι ιστορίες, αλλά εμείς δεν τις βλέπαμε στο χορτάρι ποτέ. Μια χώρα που την είχαμε συνδυάσει με περασμένα μεγαλεία και περηφάνια για τις επιτυχίες του παρελθόντος και ένα παρόν που συνοδευόταν κυρίως από αποτυχίες. Τρίτη (και πιο χαμηλά πολύ συχνά) σε δυναμική στη Νότια Αμερική πίσω από Βραζιλία και Αργεντινή. Χωρίς τόσο hype να τη συνοδεύει, χωρίς να έχει ομάδες που να κυριαρχούν στα Λιμπερταδόρες και στα Σουνταμερικάνα, χωρίς την παραγωγή τόσων ταλέντων όσο οι δυο άλλες μεγαλύτερες ποδοσφαιρικά χώρες. Έπαιξε μέχρι και μπαράζ για να πάει στο Μουντιάλ. Από χθες πλέον μπορεί να λέει με σιγουριά και χωρίς να μπορεί να διαφωνεί κανείς ότι διαθέτει την καλύτερη εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στην Αμερική.
Όχι επειδή απλά κέρδισε έναν θεσμό. Θα μπορούσε να τον είχε χάσει ή να τον είχε κερδίσει χωρίς να το άξιζε (είδαμε όλοι πώς έφτασε η Παραγουάη στον τελικό). Επειδή όμως ακριβώς μέσα σε 2 χρόνια έδειξε ότι είναι καλύτερη. Την στιγμή που Βραζιλία και Αργεντινή αποτυγχάνουν στον έναν μετά τον άλλον θεσμό, η Ουρουγουάη έφτασε στους 4 καλύτερους του κόσμου. Και πάνω που λέγαμε ότι ήταν μια έκπληξη, αποτέλεσμα συγκυριών ή οτιδήποτε άλλο ήρθε στο Κόπα Αμέρικα και παρά το μέτριο ξεκίνημα κατέκτησε εμφατικά τον τίτλο. Την ίδια στιγμή στην Αργεντινή θα συζητάνε πού πρέπει να παίζει ο Μέσσι και αν είναι καλύτερος του Μαραντόνα και στη Βραζιλία θα ψάχνουν τον επόμενο κοντοστούπη θεατρίνο με το πιο κωμικό κούρεμα.
Δεν πιστεύω ότι ατομικά η Ουρουγουάη έχει καλύτερους παίκτες π.χ. από την Αργεντινή. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι αυτή η Ουρουγουάη που βλέπουμε τα τελευταία 2 χρόνια είναι ένα από τα καλύτερα σύνολα που έχουμε δει σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Και επειδή νομίζω ότι κάποιος δεν έχει πάρει τα μπράβο που του αξίζουν, πρέπει να δώσουμε πάρα πολλά συγχαρητήρια στον Όσκαρ Ταμπάρες, τον άνθρωπο που καθόλου τυχαία ονομάζουν “Μαέστρο”. Αν είναι μια φορά δύσκολο να κάνεις μια “ομάδα” στο ποδόσφαιρο σε έναν σύλλογο, είναι δέκα φορές να το κάνεις σε μια εθνική (εκτός αν είσαι τυχερός και έχεις 4-5 παίκτες από τον ίδιο σύλλογο που δουλεύουν μαζί). Ο προπονητής της Ουρουγουάης κατάφερε να κάνει μια ομάδα που νομίζεις ότι παίζει 30 αγώνες τη σεζόν σε κάποιο πρωτάθλημα. Ο ίδιος δήλωσε ότι η δουλειά ξεκίνησε το 2006 και είχε επιτυχία γιατί συμπεριφερόταν το ίδιο σε όλους και γιατί “δεν είναι μια ομάδα φίλων, είναι μια εθνική ομάδα”. Σοβαρός, μετρημένος και εργατικός κέρδισε μια θέση στην ιστορία.
Η Ουρουγουάη δεν μπορεί τόσο συχνά να αλλάξει 10 πάσες και να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή με τριγωνάκια όπως π.χ. η Αργεντινή (άσχετο αν μετά οι Αργεντίνοι θα χάσουν το γκολ), ούτε έχει έναν παίκτη να αρχίσει ένα σόλο και να αφήσει πίσω αντιπάλους όπως θα έκανε κάποιος Βραζιλιάνος. Έχει όμως μια μηχανή που λειτουργεί άριστα από την αρχή ως το τέλος. Από τον θαυματουργό Μουσλέρα και τον εμβληματικό Λουγκάνο, από το θαύμα της φύσης που λέγεται Ρίος, από τον ακούραστο Περέιρα, τον δολοφόνο Πέρες μέχρι τον αντιπαθή αλλά πολύ καλό Σουάρες και φυσικά τον επικό Ντιέγκο Φορλάν. Χωρίς φαντεζί συστήματα, με ένα απλό “παρωχημένο” 4-4-2 στο οποίο όμως όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, πού πρέπει να βρίσκονται και πώς να αποκτούν κατοχή της μπάλας. Μας δείχνει ότι το ποδόσφαιρο είναι απλό, αν οι παίκτες έχουν μια κάποια ποιότητα και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Δυνατή στον αέρα, επικίνδυνη στις αντεπιθέσεις, επιθετική και όχι παθητική στην άμυνα. Αυτή είναι η Ουρουγουάη.
Ο Φορλάν θα μπορούσε να είναι ο Ντιρκ Νοβίτσκι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ο “μόνος μου και όλοι σας” και στο παρελθόν αναγκάστηκε να το κάνει στα πρώτα του βήματα, μόνο που είναι πιο τυχερός από τον Γερμανό καθώς πλέον έχει έναν καλό προπονητή δίπλα του και αρκετούς ικανούς συμπαίκτες που μπορεί να μην κάνουν τις τρομερές καριέρες, αλλά στην Εθνική τα δίνουν όλα. Μέσα σε αυτό το σύνολο, μπορεί κι ο ίδιος ο Φορλάν να προσθέτει το κάτι παραπάνω. Χωρίς πολλές φανφάρες, χωρίς περιττά λόγια η Ουρουγουάη κατάφερε και πάλι να είναι το Νο1 στην Αμερική. Το απέδειξε πέρσι, το απέδειξε και φέτος. Ίσως αυτή η κυριαρχία δεν κρατήσει για πολύ, μια που κάποια βασικά στελέχη είναι μετά τα πρώτα -άντα, θα έχει όμως την τιμή να λέει ότι τα κατάφερε και πάλι και έβαλε τα γυαλιά στους φαφλατάδες γείτονές της. Αρκεί να κρύψει κάπου το βραβείο fair play γιατί αποτελεί προσβολή σε κάθε φίλο της από το Μοντεβιδέο μέχρι την Ελλάδα. Γιατί όπως δήλωσε κι ο ΘΕΟΣ Λόκο Αμπρέου: “Το να δίνεις το βραβείο Fair Play στον Λουγκάνο, είναι σαν να δίνεις το Νόμπελ Ειρήνης στον Μπιν Λάντεν“.
19 σχόλια σχετικά με το “Η συνταγή της επιτυχίας”
Μεγάλε Λόκο Αμπρέου-ψυχάρα-για πάντα Αρειανάρα. 🙂
Spot on – και ιδίως εκεί με την ‘σύγκριση’ Ντιέγο με Ντιρκ. Όχι γιατί έχουν απαραίτητα ιδιαίτερα σχέση σε αξία, αλλά κυρίως επειδή κααι οι δύο ανήκουν σε αυτή την κατηγορία ξεκάθαρα σπουδαίων παικτών που για ένα λόγο ή τον άλλο έμοιαζαν να φτάνουν στο τέλος της καριέρας τους χωρίς να έχουν κάνει την υπέρβαση ή να έχουν εξασφαλίσει τη θέση τους στο πάνθεον. Μέχρι που… την εξσφάλισαν. Και οι δύο τρομερά εργατικοί παρά το μεγάλο τους χάρισμα, συγκέντρωνααν όλα τα χαρακτηριστικά παίχτη για χάρη του οποίου θα υποστήριζες ακόμα και την πιο αντιπαθητική ομάδα του κόσμου.
Είμαι σίγουρος πως από όσους παρακολουθούν και τα δύο αθλήματα, εκείνοι που υποστήριζαν Ουρουγουάη τα τελευταία χρόνια, είναι ίδιοι με αυτούς που φέτος στα πλέι-οφ του ΝΒΑ ενθουσιάστηκαν με την πορεία των Mavericks. (Όλοι δηλαδή.)
Αλλά μη μείνουμε μόνο στον Φορλάν. Τρομερή, όλο και καλύτερη Ουρουγουάη σταθερά εδώ και 3 διοργανώσεις. (2 Κόπα, 1 Μουντιάλ: 4άδα σε όλα.) Είμαι περίεργος να δω τη μετάβαση στην επόμενη εποχή, στη διάρκεια της τριετίας που ακολουθεί. Ο πάγκος της δεν είναι καθόλου αμελητέος, και θα τόλμαγα να πω ότι μπορεί να υπάρξει ζωή και μετά τον Φορλάν.
Τουλάχιστον το εύχομαι, γιατί είναι ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις. Παίζει ξύλο, παίζει μπάλα, μασάει σίδερα, είναι γρήγορη, είναι παθιασμένη, είναι γαμημένα awesome.
Είθε οι θεοί του ποδοσφαίρου να έχουν τόσο μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, που απλά να ανέστησαν την ποδοσφαιρική Ουρουγουάη πάνω στην ώρα απλά για να ξανακλείσει το σπίτι των Βραζιλιάνων το 2014.
@dark_tyler και εγώ αυτό ακριβώς σκεφτόμουν χτες,ένα νέο maracanazo το 2014!θα είχε πολύ πλάκα!
αυτο ειναι που της εχει βγει σε καλο
Ολες οι εθνικες ομαδες που βγαζουν συνεχεια νεα “ταλεντα” δεν προλαβαινουν να δεθουν και να γινουν στα αληθεια ομαδες .Εξαιρεση η ισπανια που εχει ολη την μπαρτσελονα μεσα και ισως και η ολλανδια που εχει την ιδια γενια παικτων χρονια .
και ο σουαρεζ δεν ειναι αντιπαθης αλλα πολυ καλος.
Ειναι παικταρας και μερικες φορες αντιπαθης. Φαινεται οτι ζει καθε παιχνιδι με την Λιβερπουλ και τον Αγιαξ , ποσο μαλλον με την εθνικη . Απο την τρελα που τον πιανει καθε φορα που βαζει γκολ μεχρι στο να πιασει την μπαλα με τα χερια, να παρει κοκκινη , να δωθει πεναλτυ αλλα τελικα να περασει η ομαδα του στον επομενο γυρο .
O Σουάρεζ ήταν συγκινητικός ρε σεις. Κυνήγαγε ακόμα και σκοτωμένες μπαλιές επί 90 λεπτά. Τέτοιο πάθος και σκυλίσια επιμονή σπάνια βλέπουμε.
“Ναι αλλά έχει.. πινακίδες της κακής πλευράς του Λίβερπουλ”. 😀
Αν ήταν ο Κέιχιλ θα είχε γράψει ύμνο.
Χαίρομαι που σε γενικές γραμμές συμφωνείτε. Όχι το θέμα μου με τον Σουάρες δεν είναι ότι παίζει στην Λίβερπουλ, απλά είναι αρκετά θεατρίνος και είναι πιο γκρινιάρης και από γκόμενα σε καλοκαιρινές διακοπές. Σαν παίκτης είναι πολύ καλός, δεν το συζητώ.
🙂
Yποστηριζεις μπαρτσελονα,ετσι?Και λες τον σουαρεζ θεατρινο και κλαψιαρη?οκ…
Πολυ καλη ομαδα η ουρουγουαη,δεν ειναι τοσο ομαδαρα βεβαια οσο λενε μερικοι,αλλα αν μη τι αλλο ειναι πολυ καλοδουλεμενη,τρεχει πολυ και εχει μπαλαδορους μπροστα.Αυτα αρκουσαν στη συγκεκριμενη διοργανωση…ειδικα οταν αποκλειεις την θεωρητικα καλυτερη ομαδα στα πεναλτυ,σημαινει οτι εχεις και αστρο.
Ουτε ο αρεβαλο ειναι κανα θαυμα της φυσης,μην τρελαθουμε,τι να πουμε για αλλους και αλλους τοτε…
Ας μην έχανε ο Καρλίτος το πέναλτι…
Ας μην έκανε αλλαγή ο Πέκερμαν τον Ρικέλμε στο 72’…
Πανάγο κατ’ αρχήν καλώς σε βρήκαμε πάλι. Νόμιζα κάτι είχες πάθει μετά τον αποκλεισμό της Αργεντινής. Στα έλεγα ότι δεν θα τα καταφέρουμε αλλά δεν άκουγες. 🙂
Όχι δεν υποστηρίζω Μπαρσελόνα, υποστηρίζω Βαλένθια. Μπορώ να λέω τον Σουάρες κλαψιάρη ή όχι τώρα;
Ειχα παθει…διακοπες και μπανακια…
Ακυρο για τη μπαρσελονα,σε μπερδεψα με τον ετερο αρθρογραφο μαλλον,αλλα εσυ εισαι χειροτερος…εβερτον ρε???????
Η αργεντινη ειναι μια μεγαλη ιστορια που δεν αναλυεται ευκολα,φταινε πολλα πραγματα για το οτι δεν παιρνει τιποτα εδω και 20 χρονια κοντα…ενα απο αυτα ειναι η γκαντεμια που μας δερνει (λες και μετα τον γκοικοετσεα εσβησε το αστρο…) και αποκλειομαστε στα πεναλτυ η στο τελευταιο λεπτο του αγωνα.Αλλιως θα φταιει η φιφα.Αλλιως ο προπονητης.Γενικα κατι θα βρουμε να τα ριξουμε.Τωρα ημασταν απλως γκαντεμηδες…
To θέμα Ορτέγα καλύτερα μην το αγγίξουμε καν
Ότι έχει σχέση με τον Αριελ καλύτερα να μην το.. αγγίζουμε γιατί θα πέσει κατ’ ευθείαν κάτω και θα ζητάει κάρτα ή και την αποβολή μας.
http://www.youtube.com/watch?v=zZzQKwFc7hk
Άλλος πέφτει, ο δικός μας ήταν ήρως !
Ο Σουάρεθ κράχτηκε διεθνώς για αρκετές απ’τις βούτες του και τις συνεχείς διαμαρτυρίες. Δε νομίζω να’ναι συνομωσία αντι-τσαρούα ή αντι-σκάουζερς. Αν και γίνονται έρευνες για τον Ομερ Σίμπσον
http://www.youtube.com/watch?v=1KwlRKg-WgU
Α, κι εντάξει σίγουρα βγάζει λιγότερα ταλέντα η Ουρουγουάη, αλλά έχει λιγότερο του 10% του πληθυσμού της Αργεντινής και λιγότερο του 2% αυτού της Βραζιλίας. Αναλογικά μάλλον βγάζουν περισσότερα ταλέντα παγκοσμίως, όχι απλά στη Νότια Αμερική.
Σελέστε ρε
μουνιάαααααααααααααααααααααα
@Balkou
Σωστη η παρατηρηση,αλλα δε νομιζω πως ειναι πληθυσμιακο ζητημα η παραγωγη ταλεντων,οσο ποδοσφαιρικης παραδοσης,καλων προπονητων και υποδομων.Κατι αντιστοιχο γινεται και στο μπασκετ με τη λιθουανια…
Δεν ειναι τυχαιο που οι κινεζοι αποτελουν ανεκδοτο και στα δυο αθληματα,αφου δεν ασχολειται κανεις σοβαρα εκει…