Ο Πολ Σκόουλς εξομολογείται
Σε μια ‘αποκαλυπτική και εκ βαθέων συνέντευξη’, όπως θα την χαρακτήριζε κάθε εγχειρίδιο κλισέ εκφράσεων που προφανώς λαμβάνει κανείς στα πρώτα μαθήματα κάθε σοβαρού εργαστηρίου δημοσιογραφίας της χώρας, ο ένας και μοναδικός Πολ Σκόουλς also known as ο ποδοσφαιριστής του “ήταν το πρώτο μου τάκλιν στον αστράγαλο κύριε διαιτητά, θεωρώ κομματάκι υπερβολική την κίτρινη που μου δείχνεις”, ‘άνοιξε την καρδιά του και την ψυχή του μιλώντας στο ράδιο του BBC για το πρόβλημα που αντιμετώπισε τόσες φορές στην ποδοσφαιρική του καριέρα’: τις κλωτσιές.
Paul Scholes has admitted he tackled players as a form of retribution after being fouled himself. The former Manchester United and England midfielder, who retired in the summer, was sent off 10 times during a distinguished career.
Scholes revealed he just wanted to ‘get people back’ after players had fouled him and denied he deserved his reputation for being a poor tackler.
‘Of course I can tackle,’ he said. ‘There’s plenty of evidence of me being able to tackle.
‘I was just getting people back. If someone got me early in the game, it was always in the back of my mind that I needed to get them back. I didn’t always do it on purpose. Some of it was just bad timing.’
‘I think throughout my career the record wasn’t that bad,’ added Scholes, who received 145 yellow cards for club and country between 1994 and 2011.
‘There were a few yellow cards but not many sendings-off. I think towards the end every time I made one tackle I got booked, because of my reputation I suppose.’
Με μια απλή μετάφραση ο πιο γνωστός κοκκινοτρίχης ποδοσφαιριστής του πλανήτη επιβεβαιώνει αυτό που είχε καταλάβει και ο τελευταίος που τον είχε παρακολουθήσει να παίζει. Ότι την μέρα που στο σχολείο γινόταν το θρησκευτικό κήρυγμα που επιτάσσει να γυρνάς και το άλλο μάγουλο σε οποιοδήποτε χτύπημα, ο Σκόουλς βρισκόταν στο γραφείο του διευθυντή προσπαθώντας να του εξηγήσει με το δάχτυλο σηκωμένο ότι ήταν απλά ένα αθώο τάκλιν μεταξύ παιδιών, το πρώτο του στην ώρα της γυμναστικής για την ακρίβεια, και ότι δεν είχε σκοπό να στείλει τον μικρό Ντέιβιντ στο ιατρείο του σχολείου πασπαλισμένο μ’ ένα μείγμα δακρύων, σκόνης και αίματος. Απλά ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να ξεχάσει ότι στην διάρκεια του καθιερωμένου τρεξίματος προθέρμανσης πριν την μπάλα, του είχε πατήσει – κατά λάθος – την φτέρνα.
