Μια χώρα, ένας εμφύλιος και μια ομάδα
Για πολλούς η Λιβύη ήταν ένα εξωτικό μέρος με έναν εκκεντρικό ηγέτη. Για εμάς στην Ελλάδα λόγω της καλής σχέσης κυρίως στην δεκαετία του 1980 ήταν κάπως πιο οικεία σαν χώρα, αλλά και πάλι ένα μέρος που δεν το ακούγαμε πολύ συχνά. Μέχρι που η Λιβύη έγινε το Νο1 θέμα σε ένα ντόμινο εξεγέρσεων που εξαπλώθηκαν τον τελευταίο χρόνο και ο δυτικός κόσμος θυμήθηκε το πόσο κακός είναι ο Καντάφι. Ο εμφύλιος/επανάσταση μονοπώλησε για αρκετό καιρό τις ειδήσεις και οι μάχες συνεχίζονται παρ’ ότι πλέον δεν είναι πρώτο θέμα στα διεθνή δίκτυα. Μέσα σε όλα αυτά και μέσα στους νεκρούς κάποιοι θυμούνται ακόμα το ποδόσφαιρο.
Ένα ποδόσφαιρο που όπως ήταν λογικό πλήρωσε και αυτό το δικό του τίμημα, όπως για παράδειγμα στην Εθνική ομάδα της χώρας. Ο αρχηγός Ταρίκ Ταΐμπ ήταν (καθόλου τυχαίο) φανατικός υποστηρικτής του συνταγματάρχη Καντάφι (που πάντα είχα την απορία γιατί δεν εξελίχθηκε ποτέ σε στρατηγό). Άλλοι όπως ο Βαλίντ ελ Καχατρούσι όχι μόνο δεν ήταν υποστηρικτές, αλλά πήραν και τα όπλα στα χέρια τους πηγαίνοντας στον στρατό των επαναστατών.
“Όταν μου είπαν ότι ένας φίλος μου ήταν στο νοσοκομείο και είχε χάσει το χέρι του, αποφάσισα να φύγω από την προπόνηση και να πάω στην πρώτη γραμμη”
Όπως και κάθε άλλο πράγμα, έτσι και το ποδόσφαιρο στην Λιβύη ήταν υπό τον έλεγχο της οικογένειας του Καντάφι. Ο γιος του είχε τον απόλυτο έλεγχο της Ομοσπονδίας και είχε ορίσει τον εαυτό του αρχηγό της Εθνικής ομάδας, ενώ η Λιβύη κατρακύλησε στο 187 της παγκόσμιας κατάταξης το 1997. Το 2000 σε ένα παιχνίδη της Αλ Αχλί της Τρίπολης που ανήκε στο γιο Καντάφι και της Αλ Αχλί από την πόλη Μπενγκάζι που ήταν αντικαθεστωτική, οι οπαδοί της δεύτερης έβαλαν ένα γαϊδούρι να παρελάσει με φανέλα της Εθνικής του Καντάφι. Η ομάδα αποβλήθηκε για 5 χρόνια και τόσο τα γραφεία όσο και οι εγκαταστάσεις της καταστράφηκαν.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν σταματάει και έτσι η Εθνική της Λιβύης έπρεπε να συνεχίσει τους αγώνες της για τα προκριματικά του Κόπα Άφρικα. Τον Σεπτέμβριο σε έναν αγώνα που έγινε στην Αίγυπτο με κλειστές πόρτες, η Λιβύη επικράτησε επί της Μοζαμβίκης με 1-0. Οι ποδοσφαιριστές πανηγύρισαν έξαλλα φορώντας τις νέες φανέλες τους που είχαν επάνω την σημαία της Λιβύης των επαναστατών. Το πιο δύσκολο όμως σημείο ήταν να ξαναγίνει ομάδα η Εθνική, όχι επειδή μάλωσαν δυο παίκτες για τα πριμ ή για ένα πέναλτυ ή για το ποιος έφταιγε για μια ήττα. Πώς να ξανακάνεις ομάδα με ανθρώπους που ήταν σε αντίπαλες παρατάξεις σε έναν πόλεμο που συνεχίζει ακόμα την στιγμή που οι ποδοσφαιριστές κάνουν προπόνηση;
Ο Βραζιλιάνος προπονητής (παντού θα βρεις έναν Βραζιλιάνο να ζει από το ποδόσφαιρο) Μάρκος Πακετά είχε δύσκολο έργο. “Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε μετά την έναρξη του πολέμου έκανα μια συνάντηση με τους παίκτες. Τους είπα να κοιτάνε μόνο το ποδόσφαιρο. Να ξεχάσουν τον πόλεμο και τον Καντάφι, να εστιάσουν στους ανθρώπους. Η Λιβύη είναι η Λιβύη. Δεν είναι ο Καντάφι, δεν είναι η επανάσταση. Είναι οι Λίβυοι.”
Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά για τον Πακετά που έχει να πληρωθεί για περισσότερο από 6 μήνες. Το Σάββατο που μας πέρασε η Λιβύη αντιμετώπιζε την Ζάμπια και με νίκη θα κέρδιζε ιστορική πρόκριση τερματίζοντας πρώτη στον όμιλο. Ο αρχηγός Ταΐμπ που είχε αποκαλέσει τους επαναστάτες ποντίκια και σκυλιά είναι εξαφανισμένος. Ο Πακετά είπε ότι είναι πολύ μεγάλος, ξεχνώντας ότι ο τερματοφύλακάς του και νέος αρχηγός είναι 39 ετών. Δυο ακόμα παίκτες που πήγαν με τους επαναστάτες ήταν απόντες για τον αγώνα. Ο Μούσα τραυματίστηκε σε ένα φιλικό, ενώ ο Αλσαγκίρ είχε δεχτεί σφαίρα στο χέρι του και αφού βγήκε από το νοσοκομείο αποφάσισε να επιστρέψει στον πόλεμο. Το πρωτάθλημα έχει σταματήσει από τον Μάρτιο και φυσικά ούτε λόγος για φυσική κατάσταση και αγωνιστικό ρυθμό.
Ο Καχατρούσι όμως γύρισε στην ομάδα. “Αν ήταν για μένα δεν θα γύριζα ποτέ, δεν θα με βλέπατε να ξαναπαίζω ποδόσφαιρο. Οι συμπολεμιστές μου όμως μου είπαν να φύγω. Μου είπαν ότι αυτό είναι το μέλλον μου, αυτός είναι ο πόλεμός μου. Έχω καθήκον να πάω και να επιστρέψω μετά πάλι στον πόλεμο.”
Το παιχνίδι έγινε τελικά το Σάββατο στη Ζάμπια και έληξε 0-0 με την Λιβύη να μην παίζει καλά, αλλά να σώζεται από τον 39χρονο τερματοφύλακα Σαμίρ Αμπούντ που έκανε μερικές πολύ καλές αποκρούσεις. Η Λιβύη τερμάτισε έτσι 2η, αλλά πήρε το εισιτήριο για τα τελικά σαν μια από τις καλύτερες δεύτερες ομάδες. Μια επιτυχία διόλου ευκαταφρόνητη, καθώς είναι μόλις η τρίτη φορά στην ιστορία της που η χώρα θα δώσει το παρόν στα τελικά του θεσμού και μάλιστα σε μια από τις άλλες δύο ήταν διοργανώτρια χώρα. Οι παίκτες το πανηγύρισαν, πολύς κόσμος το πανηγύρισε, ο Καχατρούσι πιθανόν να επιστρέψει στο όπλο του ξανά σε λίγες μέρες σε έναν πόλεμο που ακόμα δεν έχει τελειώσει…
Σχετικό-άσχετο ανάγνωσμα:
Η μπάλα που χωρίζει και η μπάλα που ενώνει
