Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Βλέποντας ποδόσφαιρο στην Ευρώπη

Όποτε πηγαίνω στο εξωτερικό προσπαθώ αν μου δίνεται η ευκαιρία να πηγαίνω σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αφενός για να παίρνω λίγο τη δόση μου από τον εθισμό που λέγεται μπάλα και αφετέρου για να βλέπω διαφορές με τα όσα έχω γνωρίσει στα χρόνια που πηγαίνω στο γήπεδο στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά  μπόρεσα να δω τον αγώνα Χέρτα-Λεβερκούζεν. Παρά το γεγονός ότι το Βερολίνο είναι μια αρκετά μεγάλη πόλη και όχι και τόσο ποδοσφαιρική (η Χέρτα δεν συγκρίνεται σε τίποτα με ομάδες από άλλες πόλεις όπως Μόναχο, Αμβούργο, Ντόρντμουντ κτλ) από το πρωί υπήρχαν διάφοροι τύποι που τριγύριζαν στους δρόμους με κασκόλ της Χέρτα. Πολλοί από αυτούς στημένοι κάπου και πίνοντας μπύρες. Αν και οι ποσότητες μπύρας που καταναλώνονται είναι πολύ μεγάλες, οι τύποι δεν φάνηκαν σε καμία περίπτωση να έχουν διάθεση για τίποτα παραπάνω από λίγο τραγούδι. Ούτε επίσης φάνηκε κανείς να ενοχλείται όταν στην στάση του μετρό υπήρχαν και εκδρομείς οπαδοί της Λεβερκούζεν, μεταξύ των οποίων και κυρίες άνω των 50 ετών.

Το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου είναι σχετικά έξω από την πόλη σε μια περιοχή που δεν σε ενθουσιάζει όταν κατέβεις από το τρένο. Η παρουσία της αστυνομίας είναι διακριτική και το γήπεδο δεν πολυφαίνεται (σε αντίθεση π.χ. με το Αλιάνζ που ξεχωρίζει από μακρυά) με πρώτη μάτια. Απλά ακολουθείς το μπουλούκι και αν θες αγοράζεις κανένα κασκόλ, αφού δεν εναι ελληνικό φαινόμενο οι πλανόδιοι πωλητές. Αν πάλι πεινάς πριν αρχίσει ο αγώνας μπορείς να δοκιμάσεις κανένα λουκάνικο ή να πιεις καμια μπύρα. Το περπάτημα είναι σκάρτα κανένα 10λεπτο και τριγύρω σου βλέπεις φάτσες όλων των ηλικιών και των δύο φύλων. Από ψιλομυστήριους τύπους μέχρι τρομερά κυριλάτους και από αγοράκια μέχρι γιαγιάδες.

Εξωτερικά το γήπεδο δεν εντυπωσιάζει και σου δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ από το 1936 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν τότε. Δεσπόζουν στην είσοδο οι κολώνες με το μεγάλο σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων και εσύ σαν τουρίστας δεν μπορείς παρά να φέρεις στο μυαλό σου τις ασπρόμαυρες σκηνές με τον Αδόλφο που έχεις δει σε κάποιο παλιό ντοκιμαντέρ. Ξεπερνώντας αυτές τις σκέψεις φτάνεις στις εισόδους και εκεί σου έρχεται μια απογοήτευση. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές είσοδοι με τουρνικέ η όλη διαδικασία είναι αρκετά αργή. Σίγουρα ο κόσμος ήταν πολύς (στο συγκεκριμένο αγώνα, τα μάτριξ ανακοίνωσαν 45.000 θεατές περίπου), αλλά έχοντας πάει και στο ΟΑΚΑ σε μεγάλα παιχνίδια έχω να πω ότι το αργούν πολύ. Ο λόγος; Ο έλεγχος γίνεται στην πρώτη είσοδο, πολύ πριν φτάσεις στις θύρες. Αλλά μιλάμε για έλεγχο. Γερμανικό έλεγχο που σημαίνει τερατώδεις σεκιουριτάδες που ψάχνουν μέχρι και μικρά παιδάκια κανονικά με σωματικό έλεγχο λες και θα κρύβουν κανένα μπαζούκα. Ομολογώ πως μου έκανε εντύπωση και με κούρασε λίγο.

Αφού περάσεις τον έλεγχο ψάχνεις τη θύρα σου (αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τους διάφορους πλανόδιους με τα λουκάνικα που υπάρχουν) και εκεί απλά ελέγχουν το εισιτήριό σου χωρίς πολλά πολλά. Φυσικά πηγαίνεις ακριβώς στην θέση σου και κάθεσαι να δεις μπάλα. Εσωτερικά το γήπεδο είναι πολύ όμορφο και παρ’ ότι έχει κουλουάρ διαθέτει αρκετά καλή ακουστική. Φυσικά τα συνθήματα τα φωνάζουν αποκλειστικά από το πέταλο, καθώς το υπόλοιπο γήπεδο δεν συμμετέχει ιδιαίτερα (κάτι που μου φάνηκε ιδιαίτερα περίεργο). Για τον αγώνα δεν θα πω τίποτα, ήμουν αρκετά τυχερός μια που τέλειωσε με… 3-3. Η Χέρτα μπήκε δυνατά, έχασε πέναλτυ και στη συνέχεια έκανε το σκορ 2-0. Η Λεβερκούζεν αντέδρασε και με τον Ντερντιγιόκ σε μεγάλη μέρα το γύρισε στο Β΄ημίχρονο σε 2-3. Τελικά η Χέρτα ισοφάρισε και έφυγαν όλοι μάλλον ικανοποιημένοι. Το καλό με το γερμανικό ποδόσφαιρο είναι ότι δεν έχει πολλές διακοπές, έχει γυμνασμένους και γρήγορους παίκτες με σχετική τακτική παιδεία και συνήθως βλέπεις ανοιχτούς αγώνες με αρκετά γκολ.

Εκεί που θα σταθώ είναι στα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Πρώτον, οι άνθρωποι πίνουν μπύρα, πολλή μπύρα. Ένα παλικάρι μπροστά είχε πάρει την συσκευασία του ενός λίτρου η οποία έχει και γραμμές πάνω: “εναρκτήριο λάκτισμα”, “ημίχρονο” και “τέλος αγώνα” ώστε να την μοιράσεις σωστά. Γύρω στο 25′ του αγώνα, είχε ήδη μπει στις καθυστερήσεις της μπύρας του και σύντομα αγόρασε δεύτερη. Συνέχεια μπαινοβγαίνουν για να αγοράσουν κάτι να καταβροχθίσουν ή να πιουν, αν και φυσικά κυκλοφορούν και πωλητές μέσα στο γήπεδο. Καλό όλο αυτό βέβαια, μόνο που προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορείς να αφήνεις το ματς της ομάδας σου να παίζεται και εσύ να πηγαίνεις για ψώνια χάνοντας πολλές φορές πάνω από 5 λεπτά αγώνα. Είναι μια νοοτροπία που όσο και να θεωρείται “πολιτισμένη” ή “ευρωπαϊκή” ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω.

Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι αυτό το κλασσικό που ακούμε από μεγαλύτερους: “Κάποτε παιδί μου πηγαίναμε μαζί στο Άρης-ΠΑΟΚ δίπλα δίπλα” και συνήθως λέμε “άσε μας ρε πατέρα”. Πέρα από τους φιλοξενούμενος που ήταν σε μια γωνιά του γηπέδου, στα γκολ της Λεβερκούζεν πετάγονταν διάφοροι ξέμπαρκοι οπαδοί της που πανηγύριζαν έξαλλα, χωρίς κανείς όχι να τους αγγίζει, αλλά ούτε καν να τους κοιτάει. Εμείς σαν Ελληνάρες περιμέναμε να πέσει ξύλο, αλλά μάταια.

Τέλος, παρά τα προβλήματα στην είσοδο, η έξοδος ήταν πολύ εύκολη. Οι συρμοί που περίμεναν ήταν πολλοί και υπήρχε οργάνωση ούτως ώστε να μην είναι ο κόσμος πακτωμένος σαν τις σαρδέλες. Είναι εντυπωσιακό δυο αστυνομικοί να κρατάνε με μια κορδέλα ορδές οπαδών. Δεν είναι πάντα μόνο θέμα οργάνωσης, είναι και θέμα πολιτισμού και παιδείας του κόσμου. Στην Ελλάδα δυο αστυνομικοί μόνοι θα είχαν τσαλαπατηθεί από δεκάδες οπαδούς που δεν θα μπορούσαν να περιμένουν 2′ ακόμα.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι ιδιαίτερα φτηνό αγαθό στη Γερμανία, αλλά είναι σίγουρα αρκετά πιο άνετο και ποιοτικό από ότι στη χώρα μας. Δεν χρειάζεται να μιμηθούμε κάθε συνήθεια των ξένων, χρειάζεται όμως κάποια στιγμή να κάνουμε τα βασικά. Και όσο και κλισέ να ακούγεται, αφού χάσαμε την ευκαιρία με το 2004 και αφού άνθρωποι που είχαν μια διαφορετική προσέγγιση έφυγαν από το ποδόσφαιρο, δεν πιστεύω ότι θα καταφέρουμε σύντομα να ανέβουμε επίπεδο.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

sombrero on tour, Γερμανικό ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Όλα από αγάπη: πώς μια πανκ μπάντα έσωσε την αγαπημένη της ομάδα (αρκετές φορές)

Η σχέση ποδοσφαίρου και μουσικής είναι πολυεπίπεδη. Από μεγάλους καλλιτέχνες που είναι φανατικοί οπαδοί ομάδων όπως ο Στιβ Χάρις των Iron Maiden κι ο Έλτον Τζον που αγόρασε την αγαπημένη του ομάδα μέχρι ποδοσφαιριστές που έκαναν παράλληλη καριέρα ως τραγουδιστές, όπως ο δικός μας “Μόνο” Μπούργος, ή ο “μεταλάς” Νταρίο Ντουμπουά που κατέβαινε να παίξει με […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η χώρα που δεν ήθελε να υπάρχει

Μια σημαία με λευκό σταυρό στη μέση, μισή κόκκινη, μισή μπλε σκούρα, η οποία κάπως προϊδεάζει για το περίεργο πεπρωμένο της περιοχής. Ένα διπλό όνομα, ανάλογα από τη μεριά των συνόρων που στεκόμαστε: Σαρ στη Γαλλία, Ζάαρλαντ στη Γερμανία. Και μια ιστορία με πολλά πήγαινε-έλα ανάμεσα στα δύο. Γαλλικό έδαφος μετά τη Γαλλική Επανάσταση και […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *