Η ανθρώπινη φύση σε 90 ποδοσφαιρικά λεπτά

(Ανίκητη) Ανθρώπινη ηλιθιότητα είναι να είσαι οπαδός της Φέγενορντ, να υποδέχεσαι στο γήπεδο σου μερικές εκατοντάδες οπαδούς-εκδρομείς της Αϊντχόφεν για ένα μεγάλο ντέρμπι, να φτάνει το 12ο λεπτό του αγώνα – το λεπτό δηλαδή του 12ου παίκτη, όπως συμβολικά αναφέρονται σε πολλές ομάδες οι φανατικοί οπαδοί της – να σηκώνεις το κασκόλ σου και να τραγουδάς το θρυλικό “You will never walk alone” για χάρη ενός συνοπαδού σου, ενός 60χρονου καρκινοπαθή στον οποίο οι γιατροί δεν δίνουν αρκετό χρόνο ζωής και ο οποίος βρίσκεται στο γήπεδο για να βιώσει την τελευταία μεγάλη του επιθυμία, να ζήσει ένα εντός έδρας ματς της αγαπημένης του ομάδας, να βλέπεις στο απέναντι πέταλο τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας να ακολουθούνε πιστά την κίνηση σου (μετά από επίσημη προτροπή της ίδιας τους της ομάδας μερικές μέρες πριν, μέσω της επίσημης σελίδας της), να σηκώνουν κι αυτοί τα κασκόλ τους και να ενώνουν τη φωνή τους μαζί σου ξεπερνώντας το γεγονός ότι όλα γίνονται για έναν αντίπαλο οπαδό, για έναν ποδοσφαιρικό εχθρό, να γράφετε ιστορία, να προκαλείτε ανατριχίλα, να εξυψώνετε την οπαδική, και όχι μόνο, αλληλεγγύη και να κάνετε έναν άνθρωπο που βρίσκεται στα όρια της ζωής του ευτυχισμένο, τουλάχιστον για εκείνες τις στιγμές, στιγμές που σπάνια συναντάς σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα υπάρχουν ‘αντίπαλα στρατόπεδα’ οποιουδήποτε είδους…

…και παρ’ όλα αυτά στο τέλος του αγώνα, όταν η ομάδα σου έχει κερδίσει το ντέρμπι, όταν οι περισσότεροι αποθεώνουν τους παίκτες για την νίκη τους, εσύ να κάνεις ντου στους αντιπάλους εκδρομείς πετώντας τους καπνογόνα και ξεχνώντας τα όσα διαδραματίστηκαν λίγη ώρα πριν.