Η χαρά των Βραζιλιάνων

4 Μαΐου 1994. Ο Άιρτον Σένα είναι νεκρός. Έχει αφήσει την τελευταία του πνοή στην πίστα Ίμολα στο Σαν Μαρίνο, τρεις μέρες πριν. Το φέρετρο που τον μεταφέρει διασχίζει τους δρόμους του Σάο Πάολο που είναι πλημμυρισμένοι από κόσμο. Μια νεαρή κοπέλα, εμφανώς βουρκωμένη, λέει στην κάμερα πως ήταν το είδωλο της καθώς αντιπροσώπευε ό,τι καλύτερο είχε η Βραζιλία.

(14 Μαΐου 1988. Λίγους μόλις γύρους πριν τον τερματισμό στο Γκραν Πρι του Μόντε Κάρλο και ενώ βρίσκεται με τεράστια διαφορά μπροστά απ’ όλους τους υπόλοιπους ο Σένα παραβλέπει όλες τις συμβουλές των τεχνικών της ομάδας και αντί να εκλογικευτεί και να σιγουρέψει τη νίκη του μετριάζοντας το ρυθμό του – όπως θα έκανε ο, υπέρμετρα ρεαλιστής και μεγάλος του αντίπαλος εκείνα τα χρόνια, Αλεν Προστ – παραμένει κυριευμένος από την καύλα της οδήγησης, την αίσθηση της υπεροχής και το εκ γενετής ένστικτο που τον προτρέπει συνεχώς να πάει όλο και γρηγορότερα, όλο και γρηγορότερα… Σαν την Βραζιλία του μεγάλου Τέλε Σαντάνα και του Σώκρατες το 1982 που αδιαφόρησε προκλητικά να καλύψει τα νώτα της, ο Σένα θα ‘φάει τελικά τα μούτρα του’. Θα τρακάρει σε τοίχο και θα χαρίσει ουσιαστικά στον Προστ τη νίκη.

Η αποτυχία αυτή γίνεται ορόσημο για την καριέρα του. Μετά απ’ αυτόν τον αγώνα δεν είναι ποτέ ξανά ο ίδιος, όπως ακριβώς και η εθνική Βραζιλίας δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια μετά το στραπάτσο στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Εκλογικεύεται, προσαρμόζεται στις επαγγελματικές ανάγκες της Φόρμουλα 1, καταλαβαίνει με τον καιρό πως ακριβώς παίζεται το παιχνίδι εντός και εκτός της πίστας και τελικά κατακτάει τρία πρωταθλήματα φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει ουσιαστικά μια σύγκρουση με τον Προστ στο προτελευταίο Γκραν Πρι του 1990 για να διασφαλίσει τον τίτλο του.)

Μετά τη νεαρή κοπελίτσα μια γυναίκα, όχι μικρότερη από 45-50 χρονών, παίρνει το λόγο και λέει: “Οι Βραζιλιάνοι έχουν ανάγκη από φαγητό, μόρφωση, υγεία και λίγη χαρά. Αυτή η χαρά δεν υπάρχει πια”. Δυο μήνες αργότερα οι ταλαιπωρημένοι από τη φτώχεια Βραζιλιάνοι θα ξαναβγούν στους δρόμους έχοντας βρει λίγη από τη χαρά που έψαχναν στα γκολ του Ρομάριο και του Μπεμπέτο. Μια διαφορετική εθνική Βραζιλίας, πιο εξευρωπαϊσμένη, πιο προσηλωμένη στο στόχο της και λιγότερο θεαματική, θα επανέλθει στην κορυφή του κόσμου μετά από πολλά χρόνια.

Μπεμπέτο και Αλνταΐρ αφιερώνουν τον τίτλο στον Σένα

Ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Gustavo Serrate προσπάθησε να χωρέσει όλη αυτή τη χαρά που έχει προσφέρει η εθνική ομάδα στο λαό της χώρας σ’ ένα μικρό κάτι-σαν-ταινιάκι-κάτι-σαν-απλό-κολάζ-στιγμών που κυκλοφόρησε στο ίντερνετ με την ονομασία “Το μεγάλο παιχνίδι”. Ένα παιχνίδι στο οποίο συνυπάρχουν όλοι όσοι έκαναν τους Βραζιλιάνους ευτυχισμένους, έστω και για λίγο: ο Γκαρίντσα, ο Ζαγκάλο, ο Πελέ, ο Ρομάριο, ο Ρονάλντο και αρκετοί άλλοι θρύλοι της χώρας…