Το ποδόσφαιρο του Παζολίνι και του Νειμάρ
Brazil and Santos forward Neymar was awarded the FIFA Puskas prize for the best goal of 2011 at the Ballon d’Or Gala in Zurich. The supremely talented 19-year-old, who already has 15 caps for his country, beat off competition from Wayne Rooney’s overhead kick scored against Manchester City in February to win the award.
The goal, which was scored in July for Santos against Flamengo, sees Neymar beat several defenders with an outrageous array of skills before delicately dinking the ball over the advancing goalkeeper.
Πηγή: Daily Mail, 10/1
Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις βρίσκονται σε παρακμή, ακόμα και η θεία λειτουργία, το ποδόσφαιρο είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει. Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα σύστημα σημείων, είναι μια γλώσσα. Διαθέτει κατεξοχήν το σύνολο των βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων αυτού που εμείς ορίζουμε αμέσως ως μέτρο σύγκρισης, τον γραπτό και προφορικό λόγο. (…)
Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές που είναι αποκλειστικά ποιητικές: οι στιγμές των «γκολ». Κάθε γκολ είναι μια εφεύρεση, πάντα μια ανατροπή του κανόνα: Κάθε γκολ είναι αναπόφευκτο, λαμπρό, καταπληκτικό και μη αναστρέψιμο. Όπως ακριβώς και ο ποιητικός λόγος. Ο κορυφαίος σκόρερ ενός πρωταθλήματος είναι πάντα ο καλύτερος ποιητής της χρονιάς. Αυτή τη στιγμή είναι ο Σαλβόντι. Το ποδόσφαιρο που έχει τα περισσότερα γκολ είναι και το πιο ποιητικό.
Και το «ντριπλάρισμα» είναι ποιητικό αφ’ εαυτού (ίσως όχι πάντα, όπως είναι το γκολ). Στην πραγματικότητα το όνειρο κάθε παίκτη (το οποίο συμμερίζεται και κάθε φίλαθλος) είναι να ξεκινήσει από τη σέντρα, να τους ντριπλάρει όλους και να σημειώσει γκολ. Αν, μέσα στα όρια του επιτρεπτού, μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι το έξοχο στο ποδόσφαιρο, τότε είναι αυτό ακριβώς. Δεν συμβαίνει όμως ποτέ. Είναι ένα όνειρο (που το είδα να γίνεται πραγματικότητα μόνο στην ταινία «I due maghi del pallone» με πρωταγωνιστή τον Φράνκο Φράνκι, που –αν και απλοϊκή– κατάφερε να είναι ονειρική).
Ποιοι είναι οι καλύτεροι ντριπλαδόροι και γκολτζήδες του κόσμου; Οι Βραζιλιάνοι. Ως εκ τούτου το ποδόσφαιρό τους είναι ποιητικό ποδόσφαιρο: Πράγματι, βασίζεται καθ’ ολοκληρίαν στο ντριπλάρισμα και το σκοράρισμα. Το κατενάτσιο και τα τρίγωνα (που ο Μπρέρα ονομάζει γεωμετρία) είναι ποδόσφαιρο της πρόζας: Στην πραγματικότητα πρόκειται για συντεταγμένο ποδόσφαιρο, δηλαδή ένα παιχνίδι συλλογικό και οργανωμένο, βασισμένο στην έλλογη εκτέλεση του κώδικα. Η μοναδική ποιητική στιγμή του είναι το πέρασμα της μπάλας από τον αντίπαλο και το «γκολ» που ακολουθεί (το οποίο, όπως έχουμε ήδη δει, δεν μπορεί παρά να είναι ποιητικό). Εντέλει, φαίνεται ότι η ποιητική στιγμή του ποδοσφαίρου (όπως πάντα) είναι η ατομική (το ντριπλάρισμα και το σκοράρισμα, ή μια εμπνευσμένη πάσα).
Το πεζό ποδόσφαιρο είναι το λεγόμενο συστηματικό (το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο), και το σχήμα του είναι το εξής:
Το «γκολ» επαφίεται στην τελική ενέργεια ενός «ρεαλιστή ποιητή» πιθανόν, όπως ο Ρίβα, αλλά πρέπει να προέλθει από την οργάνωση του παιχνιδιού σε συλλογική βάση, ύστερα από μια σειρά «γεωμετρικά» περάσματα που έχουν γίνει σύμφωνα με τους κανόνες του κώδικα (ο Ριβέρα είναι τέλειος σ’ αυτό – στον Μπρέρα δεν αρέσει γιατί πρόκειται για μια τελειοποίηση λίγο εστέτ και όχι ρεαλιστική, σαν κι αυτή που κάνουν οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί που παίζουν κέντρο).
Το ποιητικό ποδόσφαιρο είναι το λατινοαμερικανικό: Για την πραγματοποίησή του απαιτείται μια τερατώδης ικανότητα να ντριπλάρεις (κάτι που στην Ευρώπη σνομπάρουν στο όνομα της «συλλογικής πρόζας»). Γκολ μπορεί να εφεύρει ο οποιοσδήποτε από οποιαδήποτε θέση.
Αν το ντριπλάρισμα και το σκοράρισμα είναι οι ατομικές-ποιητικές στιγμές, τότε το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο είναι ποιητικό ποδόσφαιρο. Με καθαρά τεχνικούς όρους και χωρίς να κάνουμε αξιολογική διάκριση, στο Μεξικό το ματς ήταν μεταξύ της ιταλικής εστέτ πρόζας και της βραζιλιάνικης ποίησης.
“Το ποδόσφαιρο” του Πιερ Πάολο Παζολίνι
Πηγή (και ολόκληρο το κείμενο): Monthly Review
(Ο Παζολίνι παίζει ποδόσφαιρο σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα του ‘Ακατόνε‘)
5 σχόλια σχετικά με το “Το ποδόσφαιρο του Παζολίνι και του Νειμάρ”
Αν ο Παζολίνι έβλεπε τη Βραζιλία του 2012 θα είχε διαφορετική πιθανώς διαφορετική άποψη
η συγχρονη όμως μπαρτσελόνα κατάφερε να κάνει ποίηση την πλήρη οργάνωση και το ολοκληρωτικό σχέδιο αναμειγμένο με προσωπικές εκλάμψεις μόνο οσο είναι αναγκαίο για να πάει το σχέδιο λόγο μπροστά για αυτό και είναι η καλύτερη ομάδα στην ιστορία ούτε ο παζολίνι δεν φαντάστηκε κάτι τέτοιο!!
υ.γ τι πιθανως, σιγουρα θα αναθεωρούσε, η εθνικη βραζιλια των τελευταιων χρόνων έχει ξεπεράσει και την γερμανία μιας εποχής σε επαγγελματισμό, ρελισμό και κυνισμό. δυστυχώς.
Η αναφορά του Παζολίνι για τους Βραζιλιάνους και τα γκολ μετά από ντριπλάρισμα κόλλησε άψογα, κατ’ εμέ, με τη μαγεία του Νειμάρ.
Από εκεί και πέρα εννοείται ότι συμφωνώ πως με τα σημερινά δεδομένα είναι αρκετά άστοχη. Η παλιά καλή Βραζιλία υπάρχει πλέον μόνο στις αναμνήσεις μας και σε λίγες μεμονωμένες εξαιρέσεις (παίκτες, φάσεις ή ελάχιστους αγώνες, συνήθως φιλικούς).
Τεράστιος τύπος. Πριν 40+ χρόνια είχε γράψει αυτό:
“Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να εκπαιδεύσουμε τις νέες γενιές στην αξία της ήττας. Στη διαχείριση της. Στον ανθρωπισμό που απορρέει απ’αυτή. Στην οικοδόμηση μιας ταυτότητας ικανής να αντιμετωπίσει μια κοινή μοίρα, όπου μπορεί να αποτύχεις και να ξανα-ξεκινήσεις χωρίς η τιμή και η αξιοπρέπεια σου να υπονομευθούν.
Στο να μη πορευόμαστε στην κοινωνία ρίχνοντας αγκωνιές, να μην πατάμε επί πτωμάτων για να φτάσουμε πρώτοι.
Σ’αυτόν τον κόσμο των χυδαίων και άτιμων νικητών, των ψεύτικων και καιροσκόπων απατεώνων, του κόσμου που μετρά, που έχει την εξουσία, που αρπάζει το παρόν, πόσο περισσότερο το μέλλον, των νευρωτικών της επιτυχίας, του θεαθήναι, του να γίνω.
Απ’αυτή την ανθρωπολογία του νικητή προτιμώ κατά πολύ αυτόν που χάνει.
Είναι μια άσκηση που τα καταφέρνω καλά.
Και με συμφιλιώνει με το ιερό λίγο μου.
Αλλά εγώ είμαι ένας άντρας που προτιμώ να χάσω απ’το να κερδίσω με αθέμιτα μέσα, αδίστακτα. Μεγάλο μου σφάλμα το ξέρω. Και το ωραίο είναι, ότι έχω την αυθάδεια να υπερασπίζομαι αυτό το σφάλμα, να το θεωρώ σχεδόν αρετή…”
Δεν ήταν προφητικό. Ήταν ανάγνωση της κοινωνίας και που (θα) καταλήξουμε/καταλήξαμε.
Εξαιρετικό. Ευχαριστώ balkou.