Γκρεμίζοντας το δεύτερο σπίτι σου

Δεν ήταν πάνω από 45 χρονών. Ήταν ντυμένος προσεγμένα, φορούσε γυαλάκια και αν έπρεπε να ποντάρω κάπου τα ελάχιστα ευρώ που μου είχαν απομείνει θα στοιχημάτιζα ότι είναι γιατρός και θα το κάλυπτα μ’ ένα μικρότερο ποντάρισμα σε κάποιο άλλο από τα κλασσικά ευυπόληπτα επαγγέλματα της σύγχρονης εποχής, όπως “επενδυτής”. Προσφέρθηκε να με βοηθήσει όταν είδε την κωμικοτραγική συζήτηση μου με μια θεία της περιοχής που βρίσκεται το Βιθέντε Καλντερόν κατά την οποία εγώ προσπαθούσα να μάθω πως θα βρω μια οποιαδήποτε στάση του μετρό κι αυτή πιθανόν μου εξηγούσε με ύφος πραγματικά απολογητικό και θλιμμένο ότι δεν έχει δει το σκύλο μου ή κάτι τέτοιο που ποτέ δεν κατάλαβα και ποτέ δεν θα αποσαφηνιστεί. Πριν με στείλει προς την σωστή κατεύθυνση πιάσαμε κουβέντα επηρεασμένοι από το γεγονός ότι αυτός κρατούσε σακούλα από τη μπουτίκ της Ατλέτικο κι εγώ φορούσα κιτρινόμαυρο κασκόλ αλλά και το χαμόγελο του περιπλανώμενου Αρειανού που σχεδόν μια εβδομάδα πριν “είχε πάρει το διπλό” λίγα μέτρα μακριά από εκείνο το σημείο.

Κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο γήπεδο. Του είπα πως μ’ εντυπωσίασε η ηχητική του και πριν προλάβω να προσθέσω κι άλλες εντυπώσεις με διέκοψε ενημερώνοντας με πως θα γκρεμιστεί σύντομα για να πάει η ομάδα σ’ ένα μεγαλύτερο γήπεδο σε άλλο μέρος, μια πληροφορία τόσο άκαιρη που ήταν σαν πίκρα την οποία ήθελε να βγάλει με κάθε τρόπο και προς οποιονδήποτε αποδέκτη. Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου του απάντησα μια τυπική μπούρδα, του στυλ “έτσι είναι η ζωή” μ’ ένα μικρό γαρνίρισμα “θα αυξηθούν και τα έσοδα της ομάδας”.

Ακολούθησαν μερικά λεπτά μιας εκ βαθέων εξομολόγησης κατά την οποία ακούστηκε η βαρύγδουπη και λίγο κλισέ ατάκα “είναι το δεύτερο σπίτι μου” και η οποία έκλεισε με την αλησμόνητη φράση “τι να το κάνω το κωλοπάρκο εδώ πέρα, εγώ μένω σχεδόν στην άλλη άκρη της πόλης κι όμως κάνω ολόκληρη διαδρομή για να περάσω με το αμάξι κάτω από την κερκίδα (είναι όπως ακριβώς διαβάζεται: ο δρόμος περνάει κάτω από την κερκίδα) μόνο και μόνο για την αίσθηση του γηπέδου. Για να το δω”.

Ήταν Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2010 όταν κάναμε αυτήν την συζήτηση. (Και έβρεχε καταρρακτωδώς, αν αυτή η πληροφορία μπορεί να προσθέσει λίγο δράμα ακόμα στην ελαφρώς γραφική αλλά αληθινά εξομολογητική σκηνή.) Στις 5 Δεκεμβρίου 2011 η Ατλέτικο Μαδρίτης ανέβασε στο ίντερνετ το επίσημο, άκρως εντυπωσιακό, 3D βίντεο του νέου της γηπέδου που θα είναι έτοιμο σε λίγα χρόνια. Αν ήξερα το e-mail του συναισθηματικού Ισπανού εκείνη τη μέρα θα του έστελνα να διαβάσει ένα εκπληκτικό γράμμα που έγραψε πριν πολλά χρόνια ο συγγραφέας Οσβάλντο Σοριάνο στον επίσης συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο, το οποίο συμπεριλήφθηκε και στο φημισμένο βιβλίο του δεύτερου “Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου”:

Αγαπητέ Εντουάρντο

Τις προάλλες ήμουν στο «Carrefour», εκεί που άλλοτε ήταν το γήπεδο της Σαν Λορένσο. Ήμουν μαζί με τον Χοσέ Σανφιλίππο, τον ήρωα των παιδικών μου χρόνων, που υπήρξε πρώτος σκόρερ της Σαν Λορένσο επί τέσσερις συνεχείς αγωνιστικές περιόδους. Περπατούσαμε ανάμεσα στις γόνδολες, περιτριγυρισμένοι από κατσαρόλες, τυριά και πλεξούδες από λουκάνικα. Ξαφνικά, ενώ πλησιάζαμε στα ταμεία, ο Σανφιλίππο ανοίγει τα χέρια του και μου λέει: «Φαντάσου, εδώ κάρφωσα τον Ρόμα, σ’εκείνον τον αγώνα με την Μπόκα». Προσπερνάει μια χοντρή, που σέρνει ένα καροτσάκι γεμάτο με μπριζόλες, κονσέρβες και λαχανικά, και λέει: «Ήταν το πιο γρήγορο γκολ που μπήκε ποτέ».

Συγκεντρωμένος, σαν να περίμενε την εκτέλεση ενός κόρνερ, μου διηγείται: «Είπα στο νούμερο πέντε, που εκείνη τη μέρα έπαιζε για πρώτη φορά στην πρώτη ομάδα: «Μόλις αρχίσει ο αγώνας, στείλε μου μια μπαλιά μέσα στην περιοχή. Μη θυμώνεις, δεν πρόκειται να σε εκθέσω». Εγώ ήμουν μεγάλος κι αυτός πιτσιρικάς. Καντερβίγια ονομαζόταν, φοβήθηκε και σκέφτηκε: να δούμε αν θα τα καταφέρω». Και αμέσως ο Σανφιλίππο μου δείχνει ένα σωρό από βαζάκια μαγιονέζας και φωνάζει: «Εκεί την έστειλε!». Ο κόσμος μας κοίταζε αμήχανα. «Η μπάλα έπεσε πίσω από τους κεντρικούς αμυντικούς, έτρεξα, μου ξέφυγε προς στιγμή προς τα εκεί, εκεί που είναι το ρύζι, βλέπεις;» και μου δείχνει την κάτω σειρά ραφιών, και ξαφνικά τρέχει σαν λαγός, παρά το μπλε κουστούμι και τα λουστρίνια που φορούσε. «Την τσίμπησα και μπουμ!» Εκείνη τη στιγμή έκανε ένα αριστερό σουτ. Όλοι στραφήκαμε προς τα ταμεία, εκεί όπου τριάντα χρόνια πριν ήταν η εστία, και νομίσαμε ότι η μπάλα πήρε ύψος και μπήκε γκολ, εκεί ακριβώς που είναι οι μπαταρίες ραδιοφώνου και τα ξυραφάκια. Οι πελάτες και οι κοπέλες των ταμείων ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Εγώ είμαι έτοιμος να κλάψω. Ο Νενέ Σανφιλίππο είχε ξαναβάλει εκείνο το γκολ του 1962, μονάχα για να μπορέσω να το δω.