Λίγη μπάλα και λίγο ποδόσφαιρο
Καθώς περνούσα χθες από μια μεγάλη πλατεία πηγαίνοντας για δουλειές, μια μπάλα ποδοσφαίρου ήρθε προς το μέρος μου. Με το που την είδα μου ήρθε στο μυαλό η ατάκα του Ντιέγκο που έχει σημαδέψει το σομπρέρο, τόσο που να την έχουμε κοτσάρει μόνιμα στο “info”. Ο μεγάλος Ντιέγκο λοιπόν έχει δηλώσει στο παρελθόν: “Ακόμη κι αν ήμουν καλεσμένος σε επίσημο δείπνο, ντυμένος στα λευκά, εάν έβλεπα μια λασπωμένη μπάλα να έρχεται κατά πάνω μου, θα την σταματούσα με το στήθος“. Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ, σταμάτησα την μπάλα με το εσωτερικό του αριστερού, την έφερα στο δεξί και με πάσα ακριβείας την επέστρεψα στο παιδάκι που έπαιζε (η αλήθεια είναι ότι η μπάλα πήγαινε πιο αργά και από ταινία του Αγγελόπουλου και το παιδάκι ήταν στα 10 μέτρα το πολύ, αλλά ποτέ δεν πείραξε λίγη υπερβολή).
Με το που το έκανα αυτό με έπιασε μια τρομερή νοσταλγία. Θυμήθηκα ότι σε αυτά τα τσιμεντένια αλώνια έπαιζα μπάλα μικρός και θυμήθηκα πόσο μου έλειψαν αυτές οι εποχές. Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έπαιξα μπάλα, έτσι άνετα όπως παλιά. Τότε που κατέβαινα στο “πάρκο” και παίζαμε μπάλα χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί δέκα ώρες για το πότε μπορούμε, χωρίς να υπάρχουν κινητά και άλλες εκατό υποχρεώσεις που δεν μας άφηναν. Την εποχή που πηγαίναμε στις πολυκατοικίες των φίλων μας και χτυπούσαμε απλά το κουδούνι για να δούμε αν θα κατέβει να παίξει. Που βάζαμε δυο κουτάκια από γάλα ή χυμό για δοκάρια, είχαμε μια μπάλα της πλάκας και στο τέλος ερχόντουσαν οι μανάδες να μας μαζέψουν για να φάμε ή μερικές για να αλλάξουν τους κανακάρηδές τους που είχαν ιδρώσει. Το ξέρω ότι και τώρα μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο. Απλά το 5Χ5 δεν είναι για μένα μπαλίτσα, είναι κάτι σαν ποδόσφαιρο δοκιμαστικού σωλήνα. Με τις εστίες που μοιάζουν σαν του χάντμπολ, το πλαστικό χορτάρι, τα… συρματοπλέγματα τριγύρω για να μη φύγει η μπάλα, τις ατέρμονες συζητήσεις στα κινητά για το πώς θα πάμε, πότε θα πάμε, ποιοι θα πάμε και τέλος το φόβο μην βγάλουμε κανέναν ώμο, κανένα γόνατο και δεν μπορούμε να πάμε στη δουλειά μας. Δεν είναι μόνο ότι άλλαξαν οι εποχές, είναι ότι αλλάξαμε κι εμείς.
Κάπως έτσι νιώθω εδώ και καιρό και για το ελληνικό ποδόσφαιρο σαν θεατής. Έφυγε ο Βιερίνια αυτή την εβδομάδα. Σαν αντίπαλος του ΠΑΟΚ κανονικά θα έπρεπε να ήταν καλή είδηση. Παρ’ όλα αυτά ήρθε να μου θυμίσει πόσο έχει διαλυθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ είναι διαλυμένη, με ένα σωρό δημοσιογράφους να κάνουν παιχνίδι σώτου πάνω από το κουφάρι της, ακολουθώντας πιστά τη διοίκηση και τους εξαφανισμένους ιδιοκτήτες της. Ο Παναθηναϊκός που μπορείς να καταλογίσεις τα όσα θες στους Βαρδινογιάννηδες, αλλά τουλάχιστον κρατούσαν μια σοβαρότητα διοικητική έχει φτάσει στο σημείο να συντηρεί το θέμα του απίστευτου Τσάκα για μήνες ολόκληρους και να μη δίνει ένα τέλος. Ο ΠΑΟΚ χάνει ότι καλύτερο έχει αγωνιστικά και η επόμενη μέρα δεν φαίνεται καλύτερη. Ο Άρης βυθισμένος στα δικά του προβλήματα, ο Ηρακλής χαμένος κάπου στις μικρές κατηγορίες και πάει λέγοντας. Ναι, ξέχασα κάποιον. Αυτόν που δεν φαίνεται να έχει προβλήματα και που περνάει μονίμως από όλες τις βρώμικες καταστάσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου ατσαλάκωτος, ενώ είναι πάντα μέσα σε αυτές. Δεν θέλω να πάω εκεί όμως τις σκέψεις μου. Έχουμε ένα πρωτάθλημα με ομάδες που δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν ποιότητα, δεν έχουν απολύτως τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι ανισόρροποι έχουν το κουράγιο να κυνηγάνε διαιτητές, να κυνηγάνε αντίπαλους οπαδούς, να παθιάζονται γιατί αυτό που ξέρουν και έχουν ως αθλητική κουλτούρα είναι μόνο η νίκη και το να την πουν σε κάποιον αλλόθρησκο.
Το καλοκαίρι βγήκαν στην επιφάνεια πολλές από τις βρώμικες ιστορίες του ποδοσφαίρου μας, σοκάρισαν κάποιους, όχι βέβαια αυτούς που τα λέγανε για χρόνια και οι εξυπνάκηδες τους αποκαλούσαν κλαψιάρηδες και συνωμοσιολόγους. Κάτι πήγε να γίνει, να προχωρήσει το θέμα, αλλά όπως πάντα πολύ γρήγορα άρχισαν να κουκουλώνονται. Μπήκαμε στο 2012 και ακόμα υπάρχει αυτή η βρωμερή και τρισάθλια ΕΠΟ και ακόμα έχει τα μούτρα να κυκλοφορεί ο πρόεδρος της χωρίς να έχει παραιτηθεί, παρά τα όσα του καταλογίζει ο πρώην πλέον ποδοσφαιρικός εισαγγελέας. Με τι διάθεση να δεις ελληνικό ποδόσφαιρο; Όπως όμως και πριν, δεν άλλαξε μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν ποτέ κορυφαίο και ξαφνικά έπιασε πάτο, στριφογύριζε εκεί κοντά εδώ και χρόνια. Είναι ότι πλέον ως πολίτες έχουμε άλλα πιο σοβαρά θέματα να μας κάνουν να εξοργιζόμαστε, να απογοητευόμαστε, να αγωνιούμε. Και αυτό τελικά αποτελεί βούτυρο στο ψωμί όλων αυτών που πλέον βρίσκουν και τα κάνουν.
