Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 2011

Να γράψω λέει σε δυο παραγράφους για τον καλύτερο του 2011. Ούτε γραμμή παραπάνω. Α, ναι και χωρίς πολλά κλισέ. Τσάβι-Μέσι-Ρονάλντο. Τον Ρονάλντο τον αποκλείουμε εξαρχής. Όχι επειδή μου είναι εξαιρετικά αντιπαθής, έτσι κι αλλιώς ούτε Ρεάλ, ούτε Μπαρσελόνα υποστηρίζω. Πολύ απλά γιατί ότι στατιστικά να μου φέρεις, αν έχει παραπάνω Μ.Ο. σε ασίστ, σε γκολ, σε ευστοχία έξω από τα 6.75 ή οτιδήποτε άλλο δεν παίζει κανέναν ρόλο. Γιατί στο τέλος της κουβέντας θα πω ότι έπαιζε στην ομάδα που στο C.L. δεν έκανε τίποτα, γιατί στο πρωτάθλημα δεν τα κατάφερε, γιατί η Μπάρσα τον ταπείνωσε, γιατί ο ίδιος στα μεγάλα ντέρμπυ και στις μεγάλες στιγμές της καριέρας του είναι πάντα κρυμμένος. Πιθανόν αν έπαιζε κι ο ίδιος στην Μπάρσα να είχε παραπάνω ελπίδες, δεν παίζει όμως. Ήταν στους χαμένους και δυστυχώς για αυτόν οι ήττες ήταν πολλές και εμφατικές πέρσι και η κατάκτηση του κυπέλλου δεν είναι αρκετή. Γιατί για να είσαι ο κορυφαίος πρέπει να έχεις κάνει τη διαφορά και να είσαι και με τους κορυφαίους. Όταν τα αγόρια γίνουν άντρες, ο Κριστιάνο θα έχει την ευκαιρία.

Ναι, ο Τσάβι. Ξέρω, ξέρω… Το μυαλό, ο ιθύνων νους, χωρίς αυτόν ο Μέσι δεν υπάρχει στην Εθνική Αργεντινής. Μας τα είπατε παιδιά, τα ξέρουμε. Συμπαθέστατος ο Τσάβι, χαμηλών τόνων και υπερ-τεράστιος παίκτης. Γεννημένος άτυχος. Σε έναν άλλον κόσμο, μια άλλη στιγμή θα ήταν αυτός το νούμερο 1. Σε έναν κόσμο που θα έλειπε ο πρωταγωνιστής μπροστά και θα είχε να ανταγωνιστεί παίκτες που παίζουν στο κέντρο και δεν σκοράρουν τόσο θα έπαιρνε το βραβείο κάθε χρόνο φορώντας παντόφλες. Γιατί είναι τέτοια παιχτούρα. Αλλά κάθε καλός σούπερ-ήρωας θέλει το sidekick του. Ο Μπάτμαν έχει τον Ρόμπιν, ο Σέρλοκ Χολμς έχει τον Γουότσον, ο Φρόντο έχει τον Σαμ (ο οποίος σίγουρα τον γουστάρει) και στην εποχή μας ο Μέσι έχει τον Τσάβι.

Πώς να μην είναι ο καλύτερος ο Λιονέλ; Έκανε διαστημικά πράγματα και συνεχίζει να κάνει. Σπάει τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Γιατί μπορεί η… τούρτα των Καταναλών να έχει βάσεις από κάτω διάφορους παίκτες και μια απίστευτη ομοιογένεια, αλλά το κερασάκι σε αυτή είναι από το Ροζάριο. Γιατί και στα εύκολα και στα δύσκολα είναι εκεί. Και ας μας πληγώνει κάθε φορά που η Αργεντινή πατώνει. Θα γυρίσει ο τροχός και θα κάνει κι εκεί το θαύμα του. Λιονέλ ήσουν ο καλύτερος ΚΑΙ το 2011.

(Elaith)

Xavier Hernández i Creus: Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι.

Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ. Αν μπορείς ανάμεσα στις αιωρήσεις του μετρονόμου να δεις τις κινήσεις και τις κάθετες πάσες που κάνουν ευτυχισμένους τόσους πολλούς, ξέρεις γιατί ο Τσάβι δικαιούταν να σηκώσει εχθές το βράδυ το ιερό «κιούπι» στον ουρανό της Ζυρίχης.

(ausencia)

Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να στοιχειοθετήσω επαρκώς την επιλογή μου, πόσο μάλλον σε μια χρονιά όπου το αντίπαλον δέος επικράτησε στα πάντα πλην ενός Κυπέλλου. Αλλά αυτό το πράγμα είναι κάτι προσωπικό, δεν πρέπει να έχει να κάνει με τίτλους, σωστά; (Γιατί αν οι τίτλοι παίζουν ρόλο τότε ο Γουέσλι Σνάιντερ είναι στο τηλέφωνο και θέλει το περσινό βραβείο.)

Όμως είναι κάτι που απλά το βλέπω. Έχει πολλά πράγματα πάνω του που βρίσκω αποκρουστικά, για την ακρίβεια πιστεύω πως σε οτιδήποτε αφορά το άτομό του έξω από το γήπεδο θα ήθελα διακαώς να τον δείρω αν τον γνώριζα. Αλλά παρόλ’αυτά, όταν τον βλέπω να παίζει μπάλα τα ξεχνάω όλα. Μπορεί να μην κέρδισε σχεδόν τίποτα μες στο ’11, αλλά υπήρξε η χρονιά της απόλυτης ποδοσφαιρικής του ολοκλήρωσης. Η χρονιά που πέραν αμφιβολίας, καθόσουν να δεις ένα παιχνίδι της υπέροχης Ρεάλ του Ζοζέ Μουρίνιο και περίμενες από αυτόν να βάλει μεγάλο γκολ, να κάνει μεγάλη μπαλιά, να αποτελέσει τον πυρήνα του φανταστικού παιχνιδιού της ομάδας του.

Το ξέρεις ότι είσαι μέγιστος όταν σε καθορίζει η στιγμιαία σου αδυναμία. Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς δεν ήταν καλός στην 4η περίοδο του φετινού τελικού. Ο Νίκος Γκάλης δεν έπαιρνε το τελευταίο σουτ. Ο Κριστιάνο δεν έβαλε γκολ στη Μπαρτσελόνα φέτος. ΟΚ. Έβαλε πέρσι, στον τελικό του Κυπέλλου, στη στιγμή που θεμελίωσε τη ρεαλιστική αμφισβήτιση της κυριαρχίας της Μπάρτσα στην Ισπανία. (Κυριαρχία που, ασχέτως της αδυναμίας της Ρεάλ να την κερδίσει, θα απωλέσει φέτος.)

Δεν έχει υπάρξει στιγμή στην καριέρα του Κριστιάνο που να μην ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας του. Με το καλημέρα. Και τι ομάδες κιόλας. Όταν ξεχωρίσει κάποιος άλλος, νιώθουμε την ανάγκη να το δηλώσουμε με έμφαση. (Δε συμβαίνει συχνά.) Νιώθεις πως αν πάρεις το καστ φανταστικών ποδοσφαιριστών που βρίσκονται γύρω από αυτόν σε μια ομάδα και τους αλλάξεις με άλλους, πάλι θα την οδηγήσει μακριά. Τον ίδιον, δε γίνεται να τον αλλάξεις. Στην καρδιά μιας ομάδας με άκρατα επιθετική φιλοσοφία βασισμένη σε ταχύτητα και τεχνική ως ισοδύναμα γρανάζια, ο Κριστιάνο είναι η αρχή και το τέλος. Είναι καταδικασμένος να είναι έτσι για πάντα, για όλη του την καριέρα. Και για την καριέρα του, το 2011 ήταν η καλύτερη χρονιά.

Ως τώρα.

(dark_tyler)

Μέσα στο 2011 σκόραρε πάνω-κάτω τα ίδια γκολ με τον Κριστιάνο Ρονάλντο (νούμερα αδιανόητα, βγαλμένα από στατιστικά στο Football Manager τα οποία κάποτε θεωρούσαμε αστεία λόγω έλλειψης αληθοφάνειας), μοίρασε περισσότερες και πιο θεαματικές ασίστ ακόμα και από τον μετρ του είδους Τσάβι (πάσες εντυπωσιακές, πανέξυπνες, διορατικές, ικανές να προκαλέσουν επιφώνημα θαυμασμού πριν καν ακουμπήσει την μπάλα ο παραλήπτης τους), συνέχισε να προσφέρει φάσεις στις οποίες κάποιος απελπισμένος αμυνόμενος τον κλωτσάει σε θέση ιδανική για εκτέλεση φάουλ λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή κι όμως αυτός συνεχίζει την προσπάθεια του (φάσεις τόσο ξένες στη γενικότερη νοοτροπία του σύγχρονου ποδοσφαίρου), δήλωσε για άλλη μια χρονιά βροντερό παρών στα περισσότερα απ’ τα μεγάλα ματς που ο ‘καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου’ οφείλει να δηλώνει παρών (όπως αποστομωτικά δείχνει ένας σχετικός πίνακας που κάποιος φανατικός στατιστικολόγος έφτιαξε και στον οποίο, όπως ένας οποιοσδήποτε πολέμιος του Μέσσι θα φώναζε, δεν συμπεριλαμβάνονται οι αποτυχημένες προσπάθειες του με την εθνική, μειονέκτημα το οποίο μπορείς να καταθέσεις με στόμφο σαν επιχείρημα μόνο αν προσπαθείς πρόωρα και λανθασμένα να τον συγκρίνεις με τον Μαραντόνα) και πρόσθεσε στο ήδη γεμάτο σχετικό παλμαρέ του αμέτρητες νέες στιγμές κατά τις οποίες αποφάσιζε να ξεφύγει από τον καλοδουλεμένο ομαδικό ρυθμό που βγάζει η ορχήστρα της Μπαρτσελόνα και να προσπεράσει με μια ασύλληπτη απλότητα και άνεση (μια τέτοια άνεση που ορισμένες φορές υποβιβάζει άθελα της όλη την ενέργεια, κάνοντας την να φαίνεται κοινότυπη και – το χειρότερο και πιο ειρωνικό – εύκολη στα μάτια του θεατή, ειδικά αυτού που έχει παίξει λίγες φορές μπάλα στη ζωή του) οποιονδήποτε βρεθεί στο δρόμο του, αδιαφορώντας παντελώς για το πόσους θα συναντήσει, πόσο μεγάλης ποιότητας παίκτες είναι αυτοί και πόσα τετραγωνικά μέτρα ή εκατοστά έχει στη διάθεση του για να τους ντριπλάρει.

Μαγικές στιγμές, βγαλμένες από τα παιδικά όνειρα όλων μας, που πολλές φορές δεν τελείωναν με την μπάλα στα δίχτυα, γεγονός που αυτόματα τις αφήνει εκτός κάθε ιστορικού αφιερώματος που μένει άφθαρτο στον Χρόνο αναγκάζοντας έτσι οποιονδήποτε αγαπάει αυτό το παιχνίδι να αναρωτηθεί βλέποντας το ριπλέι “can we make it go in?”:

(duendes)