Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Τέσσερις εκτελέσεις πέναλτι

Πατήστε το ‘Play’, το βίντεο θα παίξει κανονικά

Ο Κόλο Τουρέ περπατάει προς την άσπρη βούλα για να αντιμετωπίσει την πιο ιδιαίτερη φιγούρα του τελικού, τον τερματοφύλακα της Ζάμπια // Όλα τα προηγούμενα πέναλτι ήταν εύστοχα // Εκτός από του Ντρογκμπά, αλλά αυτό εκτελέστηκε κατά την κανονική διάρκεια του αγώνα // Ο Κόλο Τουρέ παίρνει δέκα μέτρα φόρα // Δεν υπάρχει καμία σχετική επιστημονική μελέτη που να επιβεβαιώνει ότι όσοι ξεκινάνε την εκτέλεση από τόσο μακριά αστοχούν περισσότερες φορές από τους υπόλοιπους, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτών που βλέπουν ζωντανά το ματς ξέρει κάπου μέσα του ότι θα το χάσει // Το ξέρει χάρη σ’ αυτήν την εμπειρική γνώση που αποκτάς μετά από την παρακολούθηση πολλών εκατοντάδων αγώνων όλων των επιπέδων, μια γνώση που αρκετές φορές βέβαια σε οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα γιατί νομίζεις ότι την έχεις κατακτήσει χαζεύοντας απλά τα παιχνίδια ενώ στην πραγματικότητα δεν έχεις καταλάβει παρά ελάχιστα απ’ όσα βλέπεις, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι σχετικά απλό αλλά και τρομερά πολυσύνθετο ταυτόχρονα // Ο Κόλο Τουρέ, πράγματι, αστοχεί // Οι παίκτες της Ζάμπια πανηγυρίζουν με τη σκέψη της πρώτης μεγάλης κούπας στην ποδοσφαιρική ιστορία μιας ταλαιπωρημένης χώρας αλλά ο αρχηγός Κρίστοφερ Κατόνγκο, κάνοντας τους νόημα να ηρεμήσουν και να σιωπήσουν, τους προσγειώνει στη γη, εκεί που έχουν άτυπο χρέος να βοηθήσουν τραγουδώντας γονατιστοί και αγκαλιασμένοι τον συμπαίκτη τους που αναλαμβάνει τη μεγάλη ευθύνη να τελειώσει το παιχνίδι // Το πρώτο πέναλτι στην ιστορία με ηχητική υπόκρουση το τραγούδι των συμπαικτών είναι γεγονός // Και είναι άστοχο // Κοντινό πλάνο στον, σίγουρα απογοητευμένο αλλά ανέκφραστο, Ερβ Ρενάρ, τον προπονητή της Ζάμπια, τον Γάλλο Ερβ Ρενάρ που πριν μερικά χρόνια ξυπνούσε στις 3 τη νύχτα για να πάει να καθαρίσει κτίρια και τώρα βρίσκεται μια ανάσα από το να γίνει εθνικός ήρωας μιας ολόκληρης χώρας, γιατί έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη // Επόμενη σειρά εκτελέσεων // Ο Ζερβίνιο χάνει κι αυτός το πέναλτι // Και ξανά ένας πράσινος πάνω στη μπάλα και ξανά μια ολόκληρη χώρα ένα κλικ μακριά από μια τεράστια χαρά // Δευτερεύουσας σημασίας πάντα, αλλά χαρά // Λίγη φόρα // Τραγούδι στον πάγκο //  Τραγούδι από τον ίδιο τον εκτελεστή // Γκολ // Η Ζάμπια είναι η καλύτερη ομάδα της Αφρικής // Της Αφρικής που, όπως διαπίστωσε οποιοσδήποτε είδε έστω και λίγη ώρα από τον τελικό μόνο της μεγαλύτερης διοργάνωσης της, παραμένει διαφορετική // Ακόμα και στις αναμνηστικές φωτογραφίες.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

βιντεοθεραπεία, παγκόσμιο ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Στον τελικό με στιλ Αρμάνι

Στο ποδόσφαιρο μεγαλώνουμε με κάποια κλισέ. Οι Γερμανοί θα κερδίσουν στο 90′, οι Άγγλοι θα αποτύχουν πάντα, οι Ιταλοί θα παίξουν για το μισό-μηδέν και πάει λέγοντας. Ένα από αυτά είναι και ότι οι Βραζιλιάνοι περνάνε στα πέναλτι. Στο Moρουμπί του Σάο Πάουλο, η τοπική ομάδα αντιμετώπιζε την Ατλέτικο Νασιονάλ από την Κολομβία στη ρεβάνς […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Όχι στο ποδόσφαιρο δοκιμαστικού σωλήνα

Το χθεσινό Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Τσέλσι ήταν ένα μέτριο και κυρίως νερόβραστο παιχνίδι. Με κινέζικες διαφημίσεις στο γήπεδο και μέτριο ποδόσφαιρο μου θύμισε πίτα γύρο από αλυσίδα φραντσάιζ. Κάτι που εμφανισιακά με την πρώτη ματιά είναι γύρος, αλλά δεν έχει ούτε τη γεύση του, ούτε σου δίνει την απόλαυσή του. Για να αναπληρώσουμε λοιπόν τη χθεσινή μέτρια […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

3 σχόλια σχετικά με το “Τέσσερις εκτελέσεις πέναλτι”

  1. Ο/Η fobos2 λέει:

    Είχα πολύ καιρό να ευχαριστηθώ αγώνα τόσο. Από τη Ζάμπια δεν ήξερα κανένα παίκτη, την ίδια ώρα η Ακτή Ελεφαντοστού είχε μέσα Ντρογκμπά, Τουρέδες, Ζερβίνιο, Ζοκορά, Καλού… Περίμενα ότι η Ακτή θα πήγαινε σε χαμηλούς ρυθμούς και προσοχή στην άμυνα, με αυξημένες πρωτοβουλίες και κατοχή, για να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα που της έδινε η ανώτερη ποιότητα πολλών παικτών της και να σιγουρέψει το αναμενόμενο, θεωρητικά, αποτέλεσμα. Η Ζάμπια πάλι, αν χτυπούσε το παιχνίδι στα ίσα έβλεπα να την παίρνουν παραμάζωμα οι αντίπαλοι, οπότε λογικά θα κλεινόταν λίγο και θα κοιτούσε καμιά ηρωική αντεπίθεση.

    Αμ δε. Από τα παραπάνω φαίνεται πως έχει αλλοιώσει τη δική μου, τουλάχιστον, αντίληψη του παιχνιδιού ο τρόπος που αυτό παίζεται στην Ευρώπη. Δεν ήταν ότι ο αγώνας ήταν γρήγορος ή πολύ θεαματικός. Ηταν ότι η κατοχή και οι πρωτοβουλία άλλαζαν συνεχώς. Ήταν ότι η Ζάμπια δε νοιάστηκε καθόλου ποιον αντίπαλο είχε. Ήταν ότι παίκτες της Ακτής με τεράστιες εμπειρίες και από τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ φαίνονταν να γονατίζουν από το άγχος. Ήταν ότι ο διαιτητής άφηνε το παιχνίδι να συνεχιστεί σε μαρκαρίσματα που, αν τα έκαναν στον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Μουρίνιο θα ζητούσε να γδάρουν τον αμυντικό ζωντανό και να στειρώσουν τους μέχρι 4ου βαθμού αρσενικούς συγγενείς του. Ήταν ότι κάποιες στιγμές ήταν σα να βλέπω έναν από εκείνους τους αγώνες σε αλάνες όταν ήμουν μικρός, που οι παίκτες παίζανε για το γούστο του παιχνιδιού και τίποτα άλλο.

  2. Ο/Η duendes λέει:

    Απ’ τα λίγα που έχω δει θα συμφωνήσω μαζί σου σε μεγάλο βαθμό. Φυσικά όλη η παραπάνω περιγραφή με μια διαφορετική οπτική μπορεί να συνοψιστεί στο ότι το ποδόσφαιρο τους τακτικά είναι πολύ πίσω, σε σχέση με το Ευρωπαϊκό. Κι αυτό νομίζω μακροπρόθεσμα (πέρα δηλαδή από τα δυο-τρία ματς που μπορεί να βλέπουμε εμείς σαν κάτι διαφορετικό/γραφικό) μειώνει αρκετά την απόλαυση της παρακολούθησης γιατί σε αντίθεση με το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, που επίσης είναι σχετικά υποδεέστερο τακτικά από το Ευρωπαϊκό, εδώ η ατομική τεχνική δεν είναι κάτι το ξεχωριστό για να σε κρατήσει.

  3. Ο/Η Simigdalenios λέει:

    Εγώ αρχίσα να βλέπω το ματς στα πεναλτυ και παραξενευτηκα που κανεις δεν πετυχε το δοκαρι. Ο Τουρε φαινοταν οτι θα το χασει. Λουζερ η Ακτη.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *