19 χρόνια μετά
Αυτή είναι η εθνική ομάδα της Ζάμπια, σε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στις αρχές του 1993. Στη πάνω σειρά και δεύτερος από αριστερά διακρίνεται ο Καλούσα Μπουαλια, 30 χρονών την ώρα του κλικ, αρχηγός της ομάδας, πρώτος σε συμμετοχές, πρώτος σε γκολ και καλύτερος Αφρικανός παίκτης για το 1988. Στις 27 Απριλίου εκείνης της χρονιάς, το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα στη Σενεγάλη για ένα παιχνίδι των προκριματικών του Μουντιάλ έπεσε στον Ατλαντικό, 500 μέτρα από την παραλία της πόλης Λιμπρεβίλ που είναι η πρωτεύουσα της Γκαμπόν. Ανάμεσα στους 30 νεκρούς επιβαίνοντες βρισκόταν 18 ποδοσφαιριστές, μέλη μιας πολλά υποσχόμενης εθνικής ομάδας που φαινόταν έτοιμη να κερδίσει για πρώτη φορά την πρόκριση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Μπουαλια δεν ήταν ένας απ’ αυτούς. Όντας μέλος της Αϊντχόβεν εκείνη την περίοδο, επέλεξε να ταξιδέψει στη Σενεγάλη απ’ ευθείας από την Ολλανδία και να συναντήσει τους υπόλοιπους εκεί πέρα. Δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Αυτή είναι η εθνική ομάδα της Ζάμπια, σε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε 19 χρόνια μετά. Το βράδυ της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου η Ζάμπια αντιμετώπιζε την Ακτή Ελεφαντοστού στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών της Αφρικής επιδιώκοντας να κατακτήσει για πρώτη φορά στην, φτωχή από διακρίσεις, ιστορία της το τρόπαιο. Στο κέντρο της φωτογραφίας διακρίνεται ο Καλούσα Μπουαλια, 49 χρονών πλέον, πρώην προπονητής της ομάδας και νυν πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας. Η παραλία στην οποία περπατάει με τα λουλούδια στο χέρι βρίσκεται λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο στο οποίο η Ζάμπια θα προσπαθούσε να γράψει την πιο ωραία σελίδα της ιστορίας της και 500 μόλις μέτρα μακριά από το σημείο εκείνο της θάλασσας στο οποίο 19 χρόνια πριν γράφτηκε η πιο άσχημη σελίδα της. Ο δραματικός αλλά λυτρωτικός τελικός που ακολούθησε, με εκείνη την αξέχαστη διαδικασία πέναλτι, έγινε στη πόλη Λιμπρεβίλ, που είναι η πρωτεύουσα της Γκαμπόν και ήταν ο φόρος τιμής της νέας γενιάς στην παλιά.
