Η απόλαυση της ουδετερότητας
Είναι δύσκολο να βλέπεις ποδοσφαιρικό αγώνα και να παραμένεις ουδέτερος. Δεν ξέρω αν είναι στο στοιχείο του Έλληνα ή στο στοιχείο του ανθρώπου γενικότερα, αλλά ακόμα και το πιο αδιάφορο ματς να είναι, συνήθως κάποιον υποστηρίζεις ή τότε απλά δεν το βλέπεις. Χθες για μια από τις λίγες φορές στη ζωή μου έγινε αυτό σε αγώνα. Και μου άρεσε…
Μετά την ανοησία του αντιπαθέστατου Τέρρυ, οι περισσότεροι από εμάς (και ο Σωτηρακόπουλος που χθες εκτέθηκε ανεπανόρθωτα στην τελευταία του αναμετάδοση σε αγώνα CL στο Μέγκα) είπαμε ότι το παιχνίδι τελείωσε. Με το 2-0 είχα πάρει το τηλεκοντρόλ στο χέρι έτοιμος να κλείσω την τηλεόραση. Για καλή μου τύχη το 2-1 έγινε και δεν έκλεισα την τηλεόραση. Και κάπου εκεί άρχισα να παρακολουθώ ένα ενδιαφέρον ματς, με συνεχόμενες συγκινήσεις.
Το παιχνίδι έφτασε στο 85′ και δεν ήξερα τι ήθελα να γίνει. Συνήθως κάποια ομάδα υποστηρίζω ή αντιπαθώ κάποια αρκετά, ώστε να επιλέξω μία από τις δύο. Χθες όμως δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δεν υποστηρίζω την Μπαρσελόνα (παρά το γεγονός ότι πολλοί νομίζουν ότι όλοι όσοι γράφουμε εδώ είμαστε φαν της, μάλιστα μου την σπάει η “μόδα” που ξαφνικά όλοι έγιναν Καταλανοί-Έλληνες) και η Τσέλσι μου είναι γενικά αδιάφορη (και λίγο αντιπαθής από τότε που ο Αμπράμοβιτς άρχισε να σκορπάει τα δις του, το ίδιο και με την Σίτι που κάποτε συμπαθούσα). Από την μία ήταν μια ομάδα που παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, που έχει τον καλύτερο παίκτη του κόσμου και είχε όλη την ατυχία του κόσμου μαζί της χθες. Από την άλλη μια ομάδα που έπαιζε στη δυσκολότερη έδρα του κόσμου για μια ώρα με παίκτη λιγότερο και όσο και αν ήταν κλεισμένη πίσω δεν μπορούσες παρά να νιώσεις την υπερ-προσπάθειά της να τα καταφέρει και να δώσει μια ακόμα ωραία ιστορία σε ασπρουλιάρηδες Άγλλους με τεράστιες κοιλιές από τις μπύρες.
Να πάει το καλό ποδόσφαιρο και η ποιότητά του στον τελικό ή να επιβραβευθεί το “πάμε παλικάρια” βγαλμένο από ιστορίες του Μπλεκ. Και εκεί που σκεφτόμουν “μα τι διάολο να υποστηρίξω; το θέαμα; τον ποδοσφαιρικό ηρωισμό;” αποφάσισα ότι δεν με ένοιαζε. Απλά ήθελα κάτι ακόμα να γίνει εκεί στο τέλος. Μια ακόμα συγκίνηση, κάτι ακόμα που θα προκαλούσε συζητήσεις. Να βάλει π.χ. ο Μέσσι το πρώτο του γκολ στον Τσεχ στο 94′ ή να βάλει γκολ ο Τόρρες κάτι που θα ήταν απίστευτο. Τελικά η καλή στρογγυλή θεά μου έκανε τη χάρη. Έγινε ΚΑΤΙ. Και απλά το χάρηκα. Την ίδια στιγμή διάβαζα καφρίλες του στυλ “τέλειωσε το παραμύθι της Μπαρσελόνα” λες και όσα ζήσαμε και θα ζήσουμε ακόμα από αυτή την ομάδα δεν ήταν πραγματικότητα ή το “βάλανε το πούλμαν μπροστά, σα δεν ντρεπονται” λες και όταν παίζεις στον ημιτελικό του CL με παίκτη λιγότερο και με το σκορ υπέρ σου θα αφήσεις τον αντίπαλο να σε ξεφτιλίσει για να πάρεις το χειροκρότημα του οίκτου στο τέλος. Εγώ πάλι το χάρηκα που σαν απλός θεατής απόλαυσα (επιτέλους, μετά από πολλά αδιάφορα CL παιχνίδια) έναν ωραίο ημιτελικό.
Και μια που και οι δυο άλλες ομάδες των ημιτελικών μου είναι εξίσου αδιάφορες οπαδικά, θα ήθελα και απόψε κάτι αντίστοιχο. Αν γίνεται μάλιστα θα ήταν ακόμα καλύτερο να έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο ομάδες που θα βγουν μπροστά και θα παίξουν καλά. Ο ηρωισμός ο πολύς δεν είναι για κάθε μέρα…
31 σχόλια σχετικά με το “Η απόλαυση της ουδετερότητας”
Μπορεί να μή συμμερίζομαι την ουδετερότητά σου, όμως αντικειμενικά ήταν εξαιρετική σειρά ημιτελικών.
Είμαι οπαδός της Μπάρσα, αλλά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω οτι οι 10 της Chelsea είναι ήρωες. Μπράβο τους και άξια η πρόκρισή τους. Να πώ εδώ οτι θεωρώ πανάξια την πρόκρισή τους γιατί είναι πρόκριση που παίχτηκε στα ίσια, με ΟΛΟΣΩΣΤΕΣ διαιτησίες (ακριβοδίκαιες δε χάθηκε ο κόσμος για μια κάρτα παραπάνω ή μια κάρτα λιγότερη – μπάλα βλέπουμε, έλεος).
Ούτε συμφωνώ με τους ομοιδεάτες μου για το λεωφορείο στην άμυνα. Δηλαδή όταν ο άλλος δε μπορεί να σε παίξει στα ίσια, τι περιμένεις; Να κάτσει να χάσει;
Όσο για την ομάδα μου, άτυχη ήταν. Και λίγο πιο αργή απο τα συνηθισμένα στανταρ της.
Τέλος, δεν στεναχωριέμαι, απεναντίας έχω μια ανεξήγητη χαρά μέσα μου επειδή ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΣ οτι ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Έχω περισσότερες πιθανότητες να το πραγματοποιήσω, πιστεύω σε συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία, την εφαρμόζω και σίγουρα θα ξαναβρεθώ εκεί σύντομα.
Δεν είναι οτι απλά απεχθάνομαι την Barcelona (κυρίως γιατί μου στέρησε 2 τσαμπιονλί προσφάτως) για το “πάσσες-μέχρι-να-μπούμε-μέσα-στο-τέρμα-με-τη-μπάλα” σύστημα της, που χάρηκα χθές, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι δεν πάει άλλον ένα τελικό η ομάδα που μετα την εθνική Ελλάδος έφερε στον ποδοσφαιρικό σχολιασμό τον κάθε άσχετο-άμπαλο-γκόμενα που κυκλοφορεί στην χώρα μας…Γυρίστε στις σπηλιές και στα Men’s Health σας….ΟΥΣΤ!
φίλε μου και εγώ ακρίβώς αυτό ένιωθα, χωρίς να με πειράζει ποιός θα προκρινόταν, (κάτι με έκανε από μέσα να μην θέλω μπαρτσα)έτσι για αλλαγή. Στο γκολ του Τόρες όμως μου βγήκε ένας αυθόρμητος πανηγυρισμός, δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν υποστήριξα Τσέλσι…ίσως το όλος αυτός ο θόρυβος που γίνεται για την μπαρτσα (όχι άδικα) να έπαιξε ρόλο…
Mεγαλο σχολιο SaintEx,συμφωνω μεχρι κεραιας…20% ειχε χτες ο μεσσι στο μεγκα για mvp,να τρελαινεσαι τελειως…αφου δεν το κατεχετε το ρημαδι,ψαχτειτε με το κερλινγκ και την ιππασια.Να βρουμε την υγεια μας και μεις με τα 4-4-2 και τα λιμπερακια που μεγαλωσαμε.Ειχες τον καθε τουριστα να σου κανει υπεραναλυσεις και να το παιζει και γνωστης…
Στα του αγωνα,φανηκε οτι η μπαρτσελονα ειναι μια σκαλα κατω σε ταχυτητα και αντοχες απο τα προηγουμενα χρονια,καθοριστικο πληγμα η πτωση του τσαβι και η διαλυμενη αμυνα λογω ανεπαρκειας του φετινου πικε.Ειχε και ψυχολογια χαλια μετα το πεναλτυ,ενω οι τιμιοι αγγλοι δινανε το ειναι και την ψυχη τους.
Απο τα καλυτερα ματς τα τελευταια χρονια στο τσ.λ. απο αυτα που δινει κατα καιρους η τσελσι,οσο κι αν τη βριζουν μερικοι…
ομάδες όπως η Barcelona, που,
στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο
πρωταγωνιστούν, έχοντας μάλιστα βασικά τους στελέχη, παίχτες βγαλμένους από τα σπλάχνα τους,
μου άρεσαν πάντα και ήταν άξιες σεβασμού.
ομάδες όπως ο Άγιαξ στα μέσα της δεκαετίας του ’90
ή όπως η Γιουγκοπλάστικα (εντάξει το ξέρω αλλάζουμε άθλημα μη βαράτε)
Κι εγώ οπάδος της Μπαρτσελόνα, αλλά στο χτεσινό αγώνα η Τσέλσι έπαιξε τίμια και με σωστή τακτική και τελικά δίκαια πέρασε. Θέμα ατυχίας θεωρώ ότι δεν υπάρχει καθόλου για χτες. Ακόμα και στο δοκάρι ο Τσεχ την ακουμπάει τη μπάλα, στο πέναλτι είναι απλά θέμα κακής συγκεντρωσης – κι ο Μέσι να είσαι κάποια στιγμή θα αισθανθείς κάποια πίεση για το αποτέλεσμα.
Συνολικά, μου φαίνεται ότι τα δύο τελευταία της αποτελέσματα ήταν καλά και για τη Μπαρτσελόνα και για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Το Σάββατο ο Γκουαρντιόλα έδειξε να πιστεύει κάτι που θά ‘θελαν όλοι οι οπαδοί όλων των ομάδων νά ‘ναι αλήθεια για την ομάδα τους: η Μπαρτσελόνα με τα δεύτερα και χωρίς κανένα σχέδιο, είναι τόσο καλή ομάδα που τους νικάει όλους. Κατέβασε λοιπόν μια τελείως παρανοϊκή ενδεκάδα, χωρίς καν να δώσει στοιχειώδεις οδηγίες για την αξιοποίησή της (ο Τέγιο, π.χ., που μπήκε για να ανοίξει την άμυνα από τα αριστερά, πήρε την πρώτη του σωστή πάσα μετά το 30′). Αν η ομάδα νικούσε τη Ρεάλ το Σάββατο και περνούσε χτες και στον τελικό, του χρόνου τους έβλεπα να παίζουν πάσες μέχρι να ζαλιστεί ο αντίπαλος και να βάλει αυτογκόλ ή χωρίς τερματοφύλακα ή με δυο παίκτες με δεμένα τα μάτια και άλλους δυο να κάνουν μόνο κουτσό κ.ο.κ. Το αστείο βέβαια είναι ότι είναι όντως τόσο καλή ομάδα η Μπαρτσελόνα που έφτασε (σχετικά) κοντά να τα καταφέρει.
Το καλύτερο σχόλιο πάντως ήταν του πατέρα μου. Μας βλέπει με τον αδερφό μου να παρακολουθούμε όλους τους αγώνες της Μπαρτσελόνα εδώ και μια δεκαετία περίπου (και δεν είναι και λίγοι), πηγαίνουμε και μια-δυο φορές κάθε χρόνο στο γήπεδο να τη δούμε από κοντά και έχει απηυδήσει. “Τι κάθεστε και τους βλέπετε, αυτοί θέλουν να βάλουν γκολ χωρίς να κλωτσήσουν τη μπάλα”, χαρακτηριστική φράση του. Σημειωτέον ότι δεν παρακολουθούσε ποτέ ποδόσφαιρο, αλλά ακριβώς λόγω του κορεσμού που προκαλεί η παρουσία της Μπαρτσελόνα στο σπίτι, είναι πλέον ένθερμος υποστηρικτής όλων των αντιπάλων της, με πρώτη και καλύτερη τη Ρεάλ. Χτες λοιπόν, μετά το τέλος του αγώνα (που τον πέρασε διαβάζοντας εφημερίδα), ρωτάει:
-Τι έγινε;
-2-2.
-Και;
-Πέρασε η Τσέλσι.
-Και η Μπαρτσελόνα;
-Αποκλείστηκε.
-Δηλαδή δεν παίζει άλλο;
-Όχι, του χρόνου πάλι.
-Ουφ, θα ησυχάσουμε δηλαδή απ’ αυτούς φέτος.
Κι εγώ έχω πρόβλημα με το κάθε άσχετο που ανακαλύπτει ξαφνικά τη μόδα του ποδοσφαίρου και με ζαλίζει με το χαζοχαρούμενο τρόπο που το αντιμετωπίζει. Εντάξει, δέχομαι ότι αγνοούν ότι πριν από εμένα δεν υπήρχαν ούτε οπαδοί, ούτε φίλαθλοι, ούτε ποδόσφαιρο. Αλλά βγάζουν ρε παιδί μου έναν ενθουσιασμό, λες και το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι και όχι στάση ζωής. Το ίδιο πρόβλημα έχω και σε οποιοδήποτε χώρο είμαι εγώ από χρόνια μέσα, σωστός και γνώστης και ειδήμων και εμφανίζονται άσχετοι και μου σπάνε τα νεύρα με την αμάθειά τους. Τώρα τελευταία, π.χ., όλοι μιλάνε για τις εκλογές και τι θα ψηφίσουν. Ίσα ρε, είχατε και στο χωριό σου εκλογές
Έφαγα ένα ερωτηματικό στο τέλος, συγνώμη.
Έπος η τελευταία παράγραφος, ακόμα και χωρίς ερωτηματικό.
Συμφωνώ εν μέρει, το ποδόσφαιρο δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο κάποιου. Και δεν χρειάζεται να έχεις 8 διπλώματα για να μιλάς γι’ αυτό. Ούτε να διαβάζεις τις αναλύσεις του zonal marking για να χαρείς η να στενοχωρηθείς με ένα παιχνίδι.
Από την άλλη όμως δεν πάω τους glory hunters. Είτε πρόκειται για την Ελλάδα του Euro2004, είτε για την Ντόρντμουντ του 1990τοσο (ξαφνικά είχαν γίνει όλοι Μπορούσια τότε), είτε για την Μίλαν του Φαν Μπάστεν, είτε για την πρόσφατη Μπάρσα.
Γενικά όμως νομίζω ότι μας αρέσει να χωριζόμαστε σε παρατάξεις. Όσο μόδα είναι η ξαφνική αγάπη στην Μπάρσα, άλλο τόσο μόδα είναι αυτή η μεγάλη αντιπάθεια αρκετών που καταλήγει ορισμένες φορές σε επικές παπάτζες του στυλ “η ομάδα του Πλατινί”, “τέλειωσε το ψέμμα του Μέσσι” και άλλα τέτοια καφενειακά που δεν τα μπορώ καθόλου.
Όσο για το ζευγάρι Τσέλσι-Μπάρσα, νομίζω ότι επί της ουσίας και στα δυο ματς ήταν καλύτερη η ισπανική ομάδα και έπρεπε να περάσει. Αυτό δεν μειώνει τον “αντρίκειο” τρόπο με τον οποίο προκρίθηκε η Τσέλσι. Εγώ σαν ουδέτερος το απόλαυσα. Οι υπόλοιποι ας μαλώνουν.
Φίλτατε panago, δεν ήταν μόνο η ανάλυση και οι προβλέψεις της χθεσινής ημέρας, αλλά και συνέχιση τους σήμερα το πρωί στη δουλειά με σχόλια τύπου “στα’λεγα εγώ χθές”, “παιχταράς ο Τόρρες, μπήκε και το γραψε” (απο κάποιον που λογικά τον είχε δεί τελευταία φορά όταν έπαιζε με δίδυμο με τον Ντέμη στην Ατλέτικο…)
Δε λέω κι εγώ μπορεί να δω έναν τελικό τέννις κάποια στιγμή (που δεν θα χω κάτι καλύτερο να κάνω) αλλά δε θα αρχίσω να εκφέρω άποψη για το μπάκχαντ (μου έμεινε επειδή είναι ωραία λέξη, ιδέα δεν έχω τι είναι) του Ναδάλ…Και ερωτώ δεν καταλαβαίνουν ότι ενοχλούν? Δεν καταλαβαίνουν ότι κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι για να μην συνεχίσουν να μου προσβάλλουν το άθλημα που γουστάρω με την ευκαιριακή συμμετοχή τους?
Επίσης Elaith ούτε εγώ πιστεύω (ψέμαααααα) ότι πρέπει να’χεις κάνει διατριβή για να παρακολουθήσεις μπαλίτσα, ούτε ότι είναι κακό να υποστηρίζεις μια τόσο καλή ομάδα, αρκεί να το κρατάς για πάρτη σου… Μην προσπαθήσεις να μοιραστείς την γνώμη σου από την πρωτόγνωρη εμπειρία που έζησες να παρακολουθήσεις ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα χωρίς να κάνεις εκατό φορές ζάπινγκ στον Λαζόπουλο…Αν θές να τα πείς κάπου πες τα στην γυναίκα σου ή στον γκομενό σου!
Ευχαριστώ προκαταβολικά για την κατανόηση του συφιλιάσματος…
@fobos2 δεν είπα ότι απαγορεύεται να ασχολούνται (αν και θα έπρεπε) ή να σχολιάζουν (αν και θα έπρεπε επίσης), είπα ότι με ενοχλεί. Συγνώμη που με ενοχλεί. Αλλά με ενοχλεί. 😀
Αλήθεια υπήρχαν οπαδοί πριν από μένα?? Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω? Με τρομάζεις…
Eτσι ειναι φιλε,ελιτισμος οσο δεν παει οσον αφορα τη μπαλα…μπορουν να υποστηριζουν οτι θελουν και να κανουν μοδα οτι γουσταρουν αλλα οχι μπροστα μας.Εμεις ξερουμε τι ειναι ο “μεσα δεξια”,το μελε και το ξερο…εμεις ξερουμε τι θεση επαιζε ο καπουρανης και ο μαλαδενης,αυτοι οχι…
“ή το «βάλανε το πούλμαν μπροστά, σα δεν ντρεπονται» λες και όταν παίζεις στον ημιτελικό του CL με παίκτη λιγότερο και με το σκορ υπέρ σου θα αφήσεις τον αντίπαλο να σε ξεφτιλίσει για να πάρεις το χειροκρότημα του οίκτου στο τέλος”
Μπα. Αν έκαναν αυτό θα έβγαιναν και θα την κατηγορούσαν γιατί δεν έκανε αυτό που έκανε τελικά και πέρασε 🙂
Ο Μαλαδένης έπαιζε σε όλες τις θέσεις με την ίδια άνεση και τρομακτική πγιότητα. Σιγά το δύσκολο !
Ωραίο το άρθρο και η παρεπόμενη κουβέντα.
Σκεφτόμουν αν υπάρχει κάτι που να είναι το ίδιο ενοχλητικό με τους διάφορους άσχετους που ασχολούνται με την μπάλα εξ’ αιτίας μιας δημοφιλούς ομάδας/ενός πασίγνωστου παίκτη/μιας μεγάλης επιτυχίας. Υπάρχει και είναι όλοι εκείνοι που νομίζουν ότι είναι βαθείς γνώστες του αθλήματος και των μυστικών του και που εξαιτίας αυτής της… συσσωρευμένης γνώσης θεωρούν ότι οφείλουν πέρα από τις χιλιάδες αναλύσεις συστημάτων πρέπει να έχουν και μια πρωτότυπη/αιρετική/ξυπνητζίδικη άποψη για κάτι σχετικά.
Το μοντέλο βγαίνει σε πολλά σχέδια από γνωστούς δημοσιογράφους, μέχρι απλούς φιλάθλους.
Είναι <> πραγματικά που μια ομάδα πάει να μας αλλάξει το ποδόσφαιρο τώρα στα γεράματα… Και αναφέρομαι στη Μπαρτσελόνα. Αυτό το πράγμα με αυτή την ομάδα δεν έχει ματαγίνει και η απήχηση που έχει δείχνει πόσο σατανικά πλέον κυριαρχούν τα ΜΜΕ στη ζωή μας. Απο το τελευαταίο χωριό στη Βολιβία μέχρι το τελευταίο κάτοικο της Ναγκόγια, αμα τους ρωτήσεις για ποδόσφαιρο θα σουν πούν μια λέξη μόνο που αρχίζει απο μ. Θέλετε να πούμε οτι αυτή η ομάδα τσουλάει το τόπι όπως καμία άλλη τα τελευταία 100 χρόνια; Ωραία, δεκτόν. Αλλά ποιός είπε οτι το ποδόσφαιρο είναι μόνο αυτό ρε παιδιά; Ποιός είπε οτι το ποδόσφαιρο δεν είναι μια τέλεια άμυνα που σε κάνει να τη θαυμάζεις (το λέω με αφορμή τον αγώνα και οχι μόνο για αυτόν); Ποιός είπε οτι το ποδόσφαιρο δεν γράφεται για ιστορίες σαν κόμικ όπως αυτή προχτές μια ομάδα με 10 παίχτες, με τους βασικούς της σέντερ μπακ εκτός,με αλχημείες στην άμυνα και με 2 γκόλ στο κεφάλι να πάιρνει τη πρόκριση μέσα στο σπίτι του εχθρού; Ποιός είπε οτι το ποδόσφαιρο έιναι μόνο το αποτέλεσμα δλδ το γκόλ και οχι η υπερπρσπάθεια να το πετύχεις ή να το αποφύγεις ακροβατώντας σε ενα τεντωμένο σκοινί; H Mπαρτσελόνα με τη τελειοτητά της έχει καταφέρει να χαλάσει ενα ολόκληρο σπόρ και είναι ίσως η μοναδική ομάδα που τα τελευταία χρόνια με τη βοήθεια τη δικιά της αλλα και των ΜΜΕ να υπερκεράσει το ίδιο το σπόρ. Sorry fellas, αλλά όταν με ρωτήσουν τα εγγόνια μου μια μέρα <> θα προτιμήσω να τους πω ιστορίες σα το έπος του Μαρακανά, σαn την ιστορία της Γκρέμιο και πως βγήκε το παρατσούκλι Immortal, σα την κατάρα των άγγλων στα πέναλντι. Αυτό είναι για μένα το ποδόσφαιρο. Και όχι απλά μια γραμμή τελειότητας.
Μου έφαγε το κρίμα στην αρχη 🙂
Κανείς δεν είπε ότι ποδόσφαιρο είναι το ένα και όχι το άλλο, το Α και όχι το Β. Αυτά είναι υπερβολές.
Άλλωστε γίνονται τα πάντα: και οι περίτεχνες ενέργειες και οι τσουρουκιές, και το να κερδίζουν οι πανίσχυροι και το να χάνουν. Όλα. Τέλειο και αήττητο δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Από εκεί και πέρα υπάρχει το τι είναι ωραίο στο ποδόσφαιρο και τι όχι. Εκεί η πλειοψηφία τείνει προς συγκεκριμένα πράγματα (τα ίδια σταθερά, οι φανέλες και οι σημαίες αλλάζουν ανά εποχές). Αλλά πάλι είναι θέμα γούστου. Οπότε ο καθένας μπορεί να θαυμάζει ότι θέλει. Και τις γκολάρες και τις τρομερές επεμβάσεις, και τα μαγικά και τις κλωτσιές, και τα ανοιχτά ματς και τα ταμπούρια.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Λόγος ανησυχιας σαφώς υπάρχει. Γιατί ενα μεγάλο μέρος του κόσμου έχει αλλάξει τα πιστεύω του και έχει συμαπαρασυρθεί απο το κύμα του jogo bonito. Οτιδήποτε πέρα απο αυτό ή οτι μπόρει να το σταματήσει,εμφανίζεται ως λεοφωρείο στη περιοχή,αντιποδόσφαιρο και δεν ξέρω και εγω τι άλλο. Και το άλλο που θέλω να θίξω στο πρώτο πόστ και δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός είναι οτι αυτή η τέλεια ομάδα δυστυχώς είναι τόσο τέλεια που δεν προσφέρει συγκινήσεις… Δεν μπορώα να θυμηθώ εναν αγώνα της τα τελευταία χρόνια που θα μου μείνει αξέχαστος. Επειδή ακριβώς είναι τόσο τέλεια.
Φυσικά και δεν υπάρχει. Όποιος νομίζει ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν για 1η φορά στον κόσμο του ποδοσφαίρου είτε δεν γνωρίζει το παρελθόν, είτε δεν θυμάται. Έχουν ξαναϋπάρξει τεράστιες ομάδες (που -τι σύμπτωση…- έπαιζαν όλες επιθετικό ποδόσφαιρο, σε φουλ ρυθμούς, με περίτεχνες ενέργειες και με επικεφαλής τους καλύτερους ίσως παίκτες της εποχής τους) που είχαν μαζί τους το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Πολύ πρόχειρα: Ουγγαρία ’50-54, Ρ. Μαδρίτης ’56-60, Βραζιλία ’58-70, Άγιαξ ’71-74. Η απήχηση και ο θαυμασμός που είχαν στον πλανήτη (και ήταν τεράστια και μάλιστα χωρίς να υπάρχει αυτή η έκρηξη της πληροφορίας και των ΜΜΕ παγκοσμίως) ήταν καθολική, τόσο που παρέμειναν σημεία αναφοράς πολλές δεκαετίες μετά. Αυτό δεν τις εμπόδισε και να χάσουν ματς και τίτλους, και να εμφανιστούν άλλες ομάδες και άλλα στυλ παιχνιδιού, λιγότερο όμορφα. Οπότε αυτές οι ανησυχίες είναι το λιγότερο υπερβολικές.
Υπήρχαν και τότε κάποιοι που δεν τις συμπαθούσαν, είτε γιατί ήταν με κάποιες άλλες ομάδες, είτε γιατί… έτσι και καλά κάνανε. Ήταν προφανώς και λογικά η μειοψηφία. Κανείς δεν έπαθε τίποτα. Όπως δεν παθαίνει και τώρα.
Αλλά δεν γίνεται να θεωρητικοποιήσουμε την προτίμηση για κάτι άλλο (που είναι δικαίωμα του καθενός κανένα πρόβλημα), λιγότερο όμορφο ως “αντίσταση” και “διαφορετικότητα” για το καλό του ποδοσφαίρου.
Το ότι δεν θέλουν όλοι να κερδίζει η ίδια ομάδα είναι λογικό, συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα.
Ο καθένας μπορεί να γουστάρει το λεωφορείο μπροστά στο τέρμα, μπορεί να πανηγυρίζει όταν κερδίζει, δικαίωμά του αλλά δεν μπορεί να κατηγορεί τους άλλους γιατί το περιγράφουν ως λεωφορείο.
Το τι είναι συγκίνηση στην μπάλα είναι πολύ υποκειμενικό. Εσύ λες ότι αυτή η ομάδα είναι τέλεια και δεν προσφέρει συγκινήσεις, εγώ λέω ότι δεν είναι τέλεια αλλά έχει προσφέρει πάρα πολλές, άλλος θα πει αρκετές κτλ. Και για να το πάω και λίγο παραπέρα: άλλος βρίσκει συγκίνηση σε διάφορα ματς ΤΣΟΥ ΛΟΥ, εγώ τα περισσότερα τα βαριέμαι και κάτι LDU-Ιντεπεντιέντε με κρατάνε ξύπνιο στις 5 το πρωί (χωρίς να είναι οι ομάδες μου)…
charlie λες “Αλλά δεν γίνεται να θεωρητικοποιήσουμε την προτίμηση για κάτι άλλο (που είναι δικαίωμα του καθενός κανένα πρόβλημα), λιγότερο όμορφο ως «αντίσταση» και «διαφορετικότητα» για το καλό του ποδοσφαίρου.”
Προφανως και γινεται…και αυτο κανουμε…και σταδιακα δικαιωνομαστε…
Το τι ειναι ομορφο και τι οχι οπως λες ειναι προτιμηση του καθενος,αλλοι γουσταρουν 1500 πασες και 0 σουτ εξω απο την περιοχη.Αλλοι γουσταρουν μακρινα σουτ,τακλιν,σεντρες,ντριπλες και τσαμπουκαδες.
Τοσο καιρο εχει γινει αντικειμενικοτητα και “τελειοποιηση του ποδοσφαιρου” το πρωτο,αυτο γιατι ειναι λογικο και σωστο?επειδη εσυ συμφωνεις…αρα ξαναγυρναμε στην υποκειμενικη προτιμηση του καθενος,την οποια προσπαθει να πλασαρει σαν κατι γενικα παραδεκτο…λογικο δεν ειναι?
Το οτι ξενυχτας παντως για να βλεπεις ιντεπεντιεντε και χουχουι δεν βοηθαει και πολυ την επιχειρηματολογια σου…
Δεν καταλαβαίνω που μπερδεύεσαι.
Είπα ότι ο καθένας μπορεί να προτιμάει ότι γουστάρει. Και αυτή η προτίμηση δεν χρειάζεται αιτιολογία.
Από εκεί και πέρα όμως η υποτιθέμενη φιλοσόφιση της προτίμησης χωλαίνει ειδικά όταν κάποιος μου λέει ότι γουστάρει την Χ ομάδα μικρότερων δυνατοτήτων (μέχρι εδώ καλά, είπαμε δικαίωμα) ΕΠΕΙΔΗ οι άλλοι “θα μας αλλάξουν το ποδόσφαιρο” ή χαλάνε την πιάτσα κτλ.
Ποιοι είστε “οι εσείς”;;; και τι είδους “δικαίωση” σας συνέβη;;;
Όταν μία ομάδα κερδίζει τα πάντα και μάλιστα με στυλ (κερδίζοντας τους αντιπάλους της με 3-4-5-6 γκολ διαφορά) για κάποια περίοδο, αυτή η ομάδα προφανώς “αντικειμενικά” είναι η καλύτερη. Πως να το κάνουμε δλδ;;; Να λέμε άλλα;;; Είτε συμφωνώ εγώ είτε διαφωνώ, τα γεγονότα είναι αυτά.
Εγώ δεν έγραψα για χουχούι και για χούι. Το ματς που ανέφερα είναι συγκεκριμένο (έχει γίνει). Τώρα βέβαια μπορεί να βγεις και να μου πεις ότι εσύ γουστάρεις κανά Σάντερλαντ-Στόουκ με τίμια αγγλικά κορμιά να τρακάρουν όλη την ώρα. Ή κανένα ΠΑΟ-ΟΣΦΠ που να κράτησε 4 ώρες και 40 λεπτά (και δεν τελείωσε) και τα είχε όλα: πάθος, νεύρα, τσαμπουκάδες, γκολ, δοκάρια κτλ.
Πάσο.
Εσυ μπερδευεσαι…συμφωνω οτι ο καθενας εχει την αποψη του…στην “αντικειμενικοτητα” της εκαστοτε αποψης κολλαω…
Και λεω οτι αφου τοσο καιρο επιβαλλοταν απο παντου να ακους για το ποσο γαματο ποδοσφαιρο-πλειστεισον ειναι αυτο που παιζει η Χ ομαδα,ετσι και ο αντιλογος σε αυτη την κυριαρχη αντιληψη γινοταν αυτοματα “υποτιθεμενη φιλοσοφηση” και “θεωρητικοποιηση” οπως λες τωρα κι εσυ…
Δεν παει ετσι ομως,εμενα δεν με “γεμιζε” αυτο το πραμα που επαιζε η μπαρτσελονα.Μειοψηφια σιγουρα,υποκειμενικο επισης,αλλα ουτε αμπελοφιλοσοφια ουτε κομπλεξ…
Στα πρωτοσέλιδα των οικονομικών εφημερίδων διάβασα…..Σκάνδαλο για την χρεοκοπία (a.k.a. αποκλεισμό) των δύο πολυεθνικών (a.k.a. Barca-Real)τις τελευταίες δύο μέρες.Τα δύο golden boys χάσανε τα bonus τους (a.k.a. penalty),οι δύο καλύτεροι managers (a.k.a.εκγημναστές) στην πιάτσα αμαυρώσανε το image (a.k.a. ικανότητες) τους και όλος ο φίλαθλος κόσμος (a.k.a. πελάτες) έριξε μαύρο δάκρυ.Το πρώτο σκάνδαλο έσκασε στο γραφείο (a.k.a. Καμπ Νου) 99.000 θέσεων της Βαρκελώνης και το δεύτερο στο 80.000 θέσεων της Μαδρίτης (a.k.a. Μπερναμπέου).
Μετά βαρέθηκα και είπα να διαβάσω και τα αθλητικά…
Πανάγο,ποιοι είστε εσείς οι πεφωτισμένοι που δικαιώνεστε;
Κοίτα, είναι λογικό ο καθένας να ικανοποιείται με κάτι από το ποδόσφαιρο. Άλλος με τα γκολ, άλλος με ένα τάκλιν, άλλος με μια φωτοβολίδα στις κερκίδες κ.ο.κ. Όπως είναι θεμιτό να μην συμπαθεί μια ομάδα η να αντιπαθεί μιαν άλλη. Εγώ προσωπικά Βραζιλία δεν υποστήριζα ποτέ, ούτε και την Μπάρσα.
Το ωραίο ποδόσφαιρο όμως δεν είναι τόσο αφηρημένη έννοια όσο θες να μας κάνεις να πιστέψουμε. Είναι αρκετά συγκεκριμένο και υπάρχει εδώ και χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ιστορία έχουν μείνει ομάδες που παίζανε καλή μπάλα και όχι ομάδες που κάνανε καλά τάκλιν. Ή μάλλον έχουν μείνει και δεύτερες όπως π.χ. η Εστουδιάντες πριν 40-50 χρόνια που έμειναν στην ιστορία σαν δολοφόνοι. Αλλά όχι σαν ομάδα για να θαυμάζεις.
Ούτε είναι μόδα το “καλό ποδόσφαιρο” που πάει κάποιος να περάσει. Το καλό ποδόσφαιρο υπάρχει από τότε που δεν υπήρχε η τηλεόραση, συνεχίστηκε με την ασπρόμαυρη τηλεόραση και έφτασε τώρα με την HD. Δεν ήταν μόδα η Ολλανδία που έφτασε σε έναν τελικό και τον έχασε και όμως ακόμα την θυμόμαστε, ούτε η Βραζιλία του 1982 που συζητιέται ακόμα πιο πολύ π.χ. από τη Βραζιλία του 2002.
Μη νομίζεις λοιπόν ότι ανήκεις σε κάποια ελίτ που αντιστέκεται (αλήθεια σε τι; ) στο κακό του ποδοσφαίρου. Το κακό του ποδοσφαίρου δεν είναι το θέαμα σε καμία περίπτωση.
Επίσης μια που θεωρείς τον εαυτό σου γνώστη και δεν θέλεις άλλους να χαίρονται με το ποδόσφαιρο, να σου πω ότι με πιάνουν τα γέλια όταν μιλάς για το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο με τέτοιο υποτιμητικό τρόπο.
Η Χουχούι να σε ενημερώσω δεν παίζει σε διεθνή κύπελλα. Και αν θες όντως να νιώθεις ότι ανήκεις σε μια σπάνια κάστα ανθρώπων που “μεγάλωσαν με το 4-4-2 και το λίμπερο”, αν και στην ηλικία σου οι περισσότεροι έμαθαν το ποδόσφαιρο από το Football Manager και έγιναν ειδήμονες, καλό θα είναι να διευρύνεις τους ορίζοντές σου και να μην απορρίπτεις πράγματα τα οποία προφανώς δεν γνωρίζεις. Γιατί μετά θα καταλήγεις σε σοφίσματα του στυλ “1000 πάσες και 0 σουτ έξω από την περιοχή”, ξεχνώντας τα πάνω από 100 γκολ που έχει βάλει μια ομάδα στη σεζόν.
Εκτός αν βέβαια και τα γκολ είναι πολύ τρέντυ και πρέπει να αντισταθούμε και σε αυτά.
Δεν ειναι σοφισματα αυτα,αληθεια ειναι.Προφανως και η μπαρτσελονα επαιζε και παιζει καλη μπαλα και τελειοποιησε το συγκεκριμενο στυλ παιχνιδιου το οποιο ομως εμενα δεν με εκφραζει.Αυτο λεω.Και αυτο συμβαινει γιατι εχω αλλα βιωματα και συγκινησεις απο τη μπαλα,που δεν σχετιζονται με αυτο το στυλ.
Το οτι “εμεις οι ειδημονες δικαιωνομαστε” το ειπα με δοση χιουμορ,το ιδιο και για τη χουχουι,το ιδιο και για την ελιτιστικη συμπεριφορα απεναντι σε “ημιμαθεις” και “ψιλοαμπαλους”.Με το γραπτο λογο ομως δεν αποτυπωνεται επαρκως,οποτε καλα κανεις και με ψιλοκραζεις,αν και νομιζα οτι ηταν εμφανες.
Τα αλλα για το μανατζερ δεν με ενδιαφερουν,εχω παιξει σε αρκετες αλανες και “γηπεδα” της περιοχης οταν το μανατζερ ηταν ακομα μια ιδεα και εχω ιδια αποψη και κριση για το ποδοσφαιρο.Και ναι προτιμω το εγγλεζικο,αλλα εχω παρακολουθησει πολλες ωρες απο διαφορα πρωταθληματα ανα τον κοσμο,ωστε οταν μου λενε να “διευρυνω τους οριζοντες μου” τουλαχιστον χαμογελαω…
Α!Και κάτι ακόμα,το choreo (a.k.a. χορογραφία)στους καναπέδες του μεγάρου της Μπαρτσελόνα ήταν χρηματοδοτημένο απο την AUDI.
AGAINST MODERN FOOTBALL-AGAINST MODERN ULTRAS
Καλά, κόψαμε καπίστρι…
@Mr.Leon
2008-9: Ρεάλ – Μπάρτσα 2-6
2009-10: Μπάρτσα – Βιγιαρεάλ 1-1
2010-11: Άρσεναλ – Μπάρτσα 2-1 (για τα πρώτα 25 λεπτά)
Φέτος: Ο προχθεσινός με την Τσέλσι
Υπάρχουν αρκετοί ακόμα τα τελευταία χρόνια. Τώρα, αν βλέπετε ποδόσφαιρο αλλά δεν κοιτάτε τι βλέπετε…
Η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού πήγε χέρι-χέρι με την ανάπτυξή του. Εκτός κι αν η Τσέλσι έπαιζε χτες για την Πατρίδα και τη Βασίλισσα (και η Μπάγερν για το φούρνο της γειτονιάς της) δεν μπορούμε να κατηγορούμε τη Μπάρτσα και τη Ρεάλ για κάτι τέτοιο. Ή μάλλον, προφανώς μπορούμε, αλλά είναι χαζομάρα.
Για αλάνες, φούτμπολ μάνατζερ και τέτοια δεν ξέρω και έχω ξαναπεί την άποψή μου. Όταν παίζετε εσείς μπάλα, τέρματα στήνετε; Όταν τελειώσει ο αγώνας, πόσα γκολ έβαλε η κάθε ομάδα τα έχετε μετρημένα; Αν ναι, τότε παίζετε για να κερδίσετε. Το ρεαλιστικό κίνητρο είναι δευτερεύον θέμα.
Μου αρέσουν πολύ αυτές οι αφοριστικές θέσεις για το σύγχρονο ποδόσφαιρο και τις ομάδες που το εκφράζουν στη συνείδηση της μεγάλης μερίδας των φιλάθλων και οπαδών παγκοσμίως (επειδή είναι αδαείς, βέβαια, πιθανόν και λεχρίτες), ειδικά όταν συνοδεύονται από πολύ “ψαγμένες” εναλλακτικές προτάσεις για να απολαύσουμε το άθλημα στην “αγνή” του μορφή. Πραγματικά μου φαίνονται πολύ αστείες. Μου θυμίζουν κάτι γέρους που κάθονται και κουβεντιάζουν για τα παλιά χρόνια, τότε που π.χ. ήταν ασφαλές να κοιμάσαι στο σπίτι σου με την πόρτα ξεκλείδωτη ή που όλα τα τρόφιμα ήταν πιο νόστιμα και καλά και αρκετά για όλους. Άσχετα που τα κακουργήματα ήταν 10 φορές περισσότερα στην Ελλάδα με το ένα τέταρτο του πληθυσμού, οι μισοί θάνατοι προέρχονταν από επιμολυσμένα τρόφιμα και μέχρι το ’60 ένα 15% των παιδιών κάτω των 5 ετών πέθαινε από υποσιτισμό. Οι ίδιοι γέροι θα σου πουν πως τότε υπήρχαν παικταράδες πολύ ανώτεροι από τους σημερινούς, αφού σου πουν ότι περπατούσαν 15 χιλιόμετρα ξυπόλυτοι στο χιόνι για να πάνε σχολείο. Στο ίδιο σχολείο πήγαινες κι εσύ, βέβαια 50 χρόνια αργότερα, αλλά τώρα με μαγικό τρόπο είναι μόλις 500 μέτρα μακριά. Υποθέτω ότι ούτε αυτοί θα γουστάρουν Μπάρτσα.
I rest my case.
Yπέροχο!Ακόμη πιο υπέροχη η κουβεντούλα…
Πάντως ξεχάσατε τους “γκαλάκτικος” του μιλλένιουμ.Και τότε “μόδα”!
Απλά στο Ελλάντα ψαχουλευόμαστε για παραταξιοποίηση και διχασμό.Όσο κλισσέ κι αν ακούγεται.Εμπλέκονται και κάτι “αδελφοποιήσεις” και κάτι “υποστηρίξεις” σε ομάδες τελικών άλλων αθλημάτων και κολλάει το γλυκό.
Από την άλλη,το ποδόσφαιρο κερδίζει και έξτρα φίλους-φίλες (όπως το μπάσκετ με τη Γιουγκοπλάστικα ή μήπως και τη Λιμόζ;).Π.χ. η Καρδίτσα το Σάββατο βράδυ ήταν φουλ γεμάτη με ανθρώπους να βλέπουν το ματς.Δεν το θεωρώ κακό.
Ως προς τις “100 πάσες” και το “τίκι τάκα” δεν ξέρω,δεν είμαι Αλέφαντος.
Αυτό που ξέρω είναι πως είδα την Αθλέτικ,γούσταρα (όπως γούσταρα και Χιλή) και πως θυμήθηκα την συμπάθειά μου που είχε κρυφτεί πίσω από τον Κούμαν,το Στόιτσκοφ,το Χάτζι,το Γκουαρδιόλα τότε…Είπαμε,ένας ήταν ο “χασάπης”.
Συνεχίστε έτσι,όαση πραγματική.
AGAINST MODERN FOOTBALL-AGAINST MODERN ULTRAS
Επειδή το βλέπω σε διάφορες χώρες αυτό, ποιό είναι το μη-μόντερν φουτμπολ που νοσταλγούν οι θιασώτες του συγκεκριμένου κινήματος?
@balkou
Κάνε κλίκ στον ΠΙΖΗΤΑ από πάνω και θα πάρεις μια γεύση ή μπες στο μπλογκ football bla-bla.A!και τα ειρωνικά σχολιάκια κράτα τα για τους κολλητούς σου φιλαράκο.