Μια γαλλική ομάδα με έναν Έλληνα πρόεδρο
Η Μονπελιέ είναι από χθες πρωταθλήτρια Γαλλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της, δείχνοντας ξανά ότι η Γαλλία έχει ένα πρωτάθλημα διαφορετικό από τα άλλα στο οποίο δικαίωμα στο όνειρο έχουν και οι μη προνομιούχοι. Χρειάστηκε βέβαια να υποφέρει αρκετά αφού το παιχνίδι της έγινε ευκαιρία διαμαρτυρίας για τους οπαδούς της υποβιβασθείσας Οσέρ, με αποτέλεσμα να διακοπεί. Και χρειάστηκε να γυρίσει και το παιχνίδι, καθώς βρέθηκε να χάνει με 1-0 και με τον Ουτακά πρωταγωνιστή να πάρει μια μεγάλη νίκη, την ίδια στιγμή που οι παίκτες της ΠΣΖ έβλεπαν σε τηλεόραση το τέλος του αγώνα (μια που λόγω της διακοπής, το παιχνίδι της ΠΣΖ τελείωσε πολύ νωρίτερα).
Αν όμως κάτι κάνει την Μονπελιέ να ξεχωρίζει είναι ο πρόεδρός της Λουί Νικολέν, γνωστός και ως Λουλού. Ένας τύπος που άνετα θα μπορούσε να είχε αναλάβει ελληνική ομάδα, ένας υπερ-γραφικός θεούλης που δεν ξέρει από σαβουάρ-βιβρ και καλούς τρόπους. Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει διάφορες δηλώσεις του και σας παρουσιάζουμε μερικές από τις καλύτερες:
Tον Οκτώβριο του 2009 η Μονπελιέ χάνει από την Οσέρ με 2-1. Ο Λουλού τα βάζει με τον Πεντρετί των γηπεδούχων θεωρώντας ότι κάνει θέατρο και επηρεάζει τους διαιτητές. Τον αποκαλεί “τρύπιο” (ελεύθερη ελληνική μετάφραση γιατί το “αδερφή” δεν είναι ακριβώς αυτό που είπε) και ότι όταν έρθει στο Μονπελιέ θα τον “φροντίσουν”. Φυσικά και ξεσηκώνεται θύελλα αντιδράσεων, ο Πεντρετί γενικά αντιδρά ήπια και το θέμα φαίνεται να λήγει. Ο Λουλού επανέρχεται για να το κλείσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο: “Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, αφήνουν περισσότερες πέρδικες (σ.Σ. πάλι ελεύθερη μετάφραση) για μας“. Στην ερώτηση γιατί έκανε τις δηλώσεις, ο Λουίς απαντάει: “Είμαστε άντρες, μιλάμε ελεύθερα. Δεν είμαστε γυναίκες“.
29 Αυγούστου 2009. Η Μονπελιέ κερδίζει τη Νις με 3-0, αλλά ο Λουλού τα βάζει με τους οπαδούς και τα βεγγαλικά τους. “Αυτοί δεν είναι οπαδοί, είναι τεράστιες κουράδες. Υπάρχουν μερικά καλά παιδιά που κρατάνε τις σημαίες, αλλά είναι 4-5 που με εκνευρίζουν“.
Σε άλλη ατάκα για τους παίκτες του: “Τους ποδοσφαιριστές μου τους πληρώνω πιο ακριβά από τις ερωμένες μου. Και οι ερωμένες μου τουλάχιστον, κάνουν δώρο το ρούφηγμα“.
Ποδοσφαιρική κριτική: “Στην Λιγκ 1, ο μόνος ποδοσφαιριστής που πραγματικά με ενθουσιάζει είναι ο Ζερεμί Μενέζ. Και είναι κρίμα που δεν έχει τίποτα μέσα στο κεφάλι του γιατί έχει έναν Παστόρε και έναν Αζάρ με το κάθε του πόδι του“.
Πατρική στοργή: “Προτιμώ τα παιδιά μου να ασχοληθούν με τον αθλητισμό αντί με την κλασσική μουσική που με κάνει να βαριέμαι. Δεν έχω τίποτα εναντίον της, αλλά προτιμώ να βλέπω κέρλινγκ αντί να ακούω Μότσαρτ“.
Πρόεδροι Νο1: “Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του προέδρου της ΠΣΖ που δεν ξέρει πόσα λεφτά έχει στη διάθεσή του. Όταν βλέπει την Μονπελιέ πρέπει να καρφώνει τον πισινό του με ένα λουκάνικο“.
Πρόεδροι Νο2: “Σήμερα, όταν βλέπω προέδρους που είναι στις θέσεις του τρεις μέρες και ήδη δίνουν συμβουλές με πιάνουν τα γέλια. Ο Ζαν-Κλωντ Ντασιέ (σ.Σ. πρόεδρος της Μαρσέιγ) είναι αξιολάτρευτος, αλλά δεν ξέρει από που κατουράει ο ταύρος“.
Πρόεδροι Νο3: “Υπάρχουν πρόεδροι που διαμαρτύρονται; Είναι τρελοί; Είναι εντελώς ηλίθιο. Περισσότερο ηλίθιος αυτός της Βαλενσιέν. Πιστεύω ότι πρέπει να πάσχει από Αλτζχάιμερ.“
Κουρμπίς Νο1 (όταν ο Κουρμπίς έφυγε από την Μονπελιέ): “Ο Κουρμπίς; Δεν έχω τίποτα εναντίον του. Ο καθένας φιλάει τη γυναίκα του όπως νομίζει αυτός. Θα πω στην Ομοσπονδία να τον πάρει στην Εθνική“.
Κουρμπίς Νο2: “Προτιμώ τον Κουρμπίς από τον Αντσελότι (σ.Σ. ανέλαβε στην μέση της σεζόν την ΠΣΖ). Πρέπει να είσαι θύμα για να προτιμάς αυτόν τον τύπο προπονητών που παίρνουν 500.000€ τον μήνα. Κέρδισε τίτλους αλλά με καλούς παίκτες. Ο καλός προπονητής είναι αυτός που κερδίζει τίτλους με μέτριους. Ο Κουρμπίς κέρδισε την άνοδο στην Λιγκ 1 με μια ομάδα ημι-μογγολοειδών“.
Θα μπορούσα να βάλω και άλλες ατάκες και είμαι σίγουρος ότι χθες μετά το παιχνίδι είπε πολλά ακόμα. Προτιμώ να κλείσω με το μεγαλείο του ανδρός, όταν και πήγε λίγες πριν σε συνέντευξη τύπου, είδε ότι δεν χωράει στην καρέκλα και αφού δεν είδε τους δημοσιογράφους να βιάζονται να τον ρωτήσουν σηκώθηκε και έφυγε:
15 σχόλια σχετικά με το “Μια γαλλική ομάδα με έναν Έλληνα πρόεδρο”
Αν βαλεις επισης οτι ενας απο τους φανατικους οπαδους της ειναι και ο remi gaillard τοτε τα ορια της τρελας και της γραφικοτητας ξεπερνουν κα8ε φαντασια
http://www.youtube.com/watch?v=17G5u6obrTY
Το ψήνω να κληρωθεί με κάναν ολυμπιακό στους ομίλους του χρόνου…
Τον Μαρινάκη κομμάτια να του λέει “I srew you” και αυτόν να φωνάζει “greek glory whole boy come to montelie”…
Ο Λουί ΝικολΕν, για τους φίλους “Λουλού” είναι πραγματικά ο μοναδικός τόσο υπερ-γραφικός πρόεδρος στο γαλλικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Είναι ο μοναδικός πρόεδρος που εδώ και 10ετίες κάθεται στον πάγκο της ομάδας του (είναι δλδ ο Κανελλάκης της Γαλλίας).
Απλώς να πω ότι δεν είναι κάφρος. Δεν είναι δλδ τύπος με φουσκωτούς μαφιόζους που δέρνουν κόσμο. Μάλλον είναι ένας γραφικός επαρχιώτης Γάλλος που δεν έχει καμία διάθεση να αλλάξει προς το κυριλέ, χωρίς όμως να πηγαίνει και προς τον κανιβαλισμό.
Είναι άρρωστος συλλέκτης ποδοσφαιρικών αναμνηστικών (έχει μεταξύ άλλων πάνω από 4.500 φανέλες!!!) τα οποία βρίσκονται σε ένα προσωπικό μουσείο όπου κινείται με αμαξάκι του γκολφ.
Το φαντάστηκα ότι προφέρεται Νικολέν, αλλά με μπέρδεψαν τα δυο λ.
Ναι δεν είναι κάφρος από ότι έχω συμπεράνει. Μου θυμίζει κάτι Γάλλους σε κωμωδίες. Τρομερή φιγούρα.
Όχι κι Έλληνας… Υπάρχουν πολλοί Έλληνες πρόεδροι που θα έλεγαν, όπως είπε χτες ο Λουλ πολλοί, ότι ο διαιτητής -που δεν διέκοψε οριστικά το ματς παρόλη την καφρίλα των οπαδών της Οξέρ- είναι πολύ καλός γιατί τους γλίτωσε από το να κερδίσουν το πρωτάθλημα στα χαρτιά; Ή υπάρχει έστω κι ένας που θα έκανε αυτήν την κόμμωση για να γιορτάσει το πρωτάθλημα; https://fbcdn-sphotos-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/538697_10150908729744844_135357144843_9668907_1590123659_n.jpg
Για να μην πω για το πιο βασικό, τον τρόπο που διαχειρίζεται εδώ και 38 χρόνια την ομάδα.
΄
Έχω ζήσει 2 χρόνια στο Μονπελιέ, η σχέση του κόσμου με την ομάδα -με ΤΙΣ ομάδες γιατί φέτος σκίζουν παντού, σε όλα τα αθλήματα- είναι φανταστική.
Vive la Paillade!
Ισχύει και έχεις δίκιο. Καταλαβαίνεις με τι έννοια το έγραψα βέβαια, περισσότερο στο γραφικό και όχι στα υπόλοιπα.
Αφού έχεις ζήσει εκεί, πες καμιά καλή ιστορία για τον θεό. Έχω γίνει μέγας φαν του φέτος.
Ναι, καταλαβαίνω, αλλά ρε γαμώτο τόσο πολύ μου λείπει αφενός ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός που κακά τα ψέμματα υπάρχει στην Γαλλία, αλλά και αυτό το απρόβλεπτο του γαλλικού πρωταθλήματος που δεν βλέπω σε τι θα μπορούσαν να συγκριθούν: άλλος πλανήτης. Λάθος!! αυτό που έκαναν χτες οι οξερουά -κι οι άλλοι στο ματς της ΠΣΖ- άνετα το κάνουμε κι εμείς. Βέβαια, μετά άκουγες τους παίχτες της ΠΣΖ, μεχρί τον υπαρκτό Πρίγκιπα-ιδιόκτήτη να λένε μπράβο στους άξιους πρωταθλητές, επιστημονική φαντασία…
Το Μονπελιέ είναι μικρή πόλη, τον Λουλού τον έβλεπες παντού, με την γυναίκα του, τον γιο του που είναι ίδια κοψιά κλπ. Είναι πάρα πολύ αγαπητός, γιατί είναι αυτό που βλέπεις κι είναι το Μονπελιέ, γαλλικός νότος, οι άνθρωποι τα γουστάρουν αυτά. Μεγάλη πολιτική μορφή πχ ήταν ο Ζορζ Φρες ο μακαρίτης, που ήταν μια από τα ίδια: καμιά πολιτική ορθότητα, αλλά κοσμαγάπητος (και παχύς). Εκτός όμως από την πλάκα, αν σκεφτείς τι παίκτες έχουν παίξει στο Μονπελιέ, και αναδείχτηκαν εκεί πριν κάνουν τεράστιες καριέρες, καταλαβαίνεις τι βάθος υπήρχε για να βγει αυτή η μικρή ομάδα, με το μικρό γήπεδο πρωτάθλήτρια ενώ πριν λίγα χρόνια πάλευε να ανέβει.
Αυτά, και συγχαρητήρια για το σομπρέρο, ειλικρινά.
Χωρίς να είμαι ειδικός στο γαλλικό πρωτάθλημα το έχω εισπράξει κι εγώ βλέποντάς το παλιότερα φανατικά (τόσο πρόσφατα που ο Ντρογκμπά έπαιζε στην Γκινγκάμπ). Τα τελευταία χρόνια δεν πολυασχολούμαι.
Είναι τελείως διαφορετική η κουλτούρα. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι διατηρεί ομάδες από πολλές πόλεις και κυρίως ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί μια μεγάλη ομάδα να πέσει ή μια μικρή να πάρει πρωτάθλημα. Αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα αλλού. Στα πολύ μεγάλα πρωταθλήματα υπάρχει σταθερά ένα κατεστημένο που μοιράζει τις πρώτες 3-4 θέσεις και από εκεί και πέρα το χάος. Δεν είναι το πιο καθαρό πρωτάθλημα (π.χ. ΟΜ), αλλά δεν φοβούνται να τιμωρήσουν όταν πρέπει. Επίσης αν δεν κάνω λάθος έχει αυστηρούς κανόνες όσον αφορά στα οικονομικά των ομάδων.
Και φυσικά έχει πάντα γραφικές (με την καλή έννοια) φυσιογνωμίες όπως π.χ. ο Γκι Ρου που τον έδειχναν σε εκείνη την εκπομπή με τις κούκλες (Γκινιόλ πως την λένε) να βάζει για ύπνο τους παίκτες (!!).
Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια. Προσωπικά χαίρομαι να διαβάζω και μερικά πράγματα παραπάνω από άτομα που τα έχουν ζήσει από κοντά.
Εγώ σαν όψιμος Μονπελιές (πέρυσι έκανε τίμια πορεία αλλά με πολύ αίμα και ξύλο, φέτος έπαιξε ωραία μπάλα) θέλω να ρωτήσω αν σημαίνει κάτι το La Paillade (είδα ότι είναι συνοικία του Μονπελιέ, αν μεταφράζεται ρωτάω) μιας και άνοιξε η κουβέντα.
Πέρα από τον Ρεμί και τον πρόεδρα, την αγαπάμε γιατί είχε 6-7 βασικούς από τα φυτώρια της (που είναι από τα καλύτερα της χώρας και όπου γίνεται εξαιρετική δουλειά), σε κάθε ματς έβλεπες τη σύνδεση των παιχτών με τον κόσμο της ομάδας και το πόσο πολύ ήθελαν να τους χαρίσουν τον τίτλο. Απλά, ρομαντικά, κάτι που πλέον βλέπεις πολύ σπάνια (μοναδικό ανάλογο παράδειγμα η Ντόρτμουντ).
Το γαλλικό είναι το πλέον αμφίρροπο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, πριν την αυτοκρατορία της Λυών θυμίζω για 8-9 χρόνια κάθε σεζόν το πρωτάθλημα έπαιρνε και διαφορετική ομάδα. Αυτό οφείλεται πιθανότατα σε λόγους οικονομικούς, που δεν επιτρέπουν σε ομάδες να γιγαντωθούν. Οι σύλλογοι υπόκεινται σε βαριά φορολογία (πλην της Μονακό που επειδή είναι αυτόνομο κρατίδιο πληρώνει λιγότερα) που τους αναγκάζει σε λογική “αγοράζουμε-πουλάμε”, με τις παραδοσιακές ομάδες της χώρας να έχουν και αυτές αναγκαστικά τα πάνω-κάτω τους. Σημαντικό ρόλο νομίζω παίζει και το γεγονός ότι στη Γαλλία το ποδόσφαιρο δεν είναι Νο1 σπορ (οι Γάλλοι αγαπάνε την ποδηλασία, το ράγκμπι σε αρκετές περιοχές κ.α.), τουλάχιστον με τη χαώδη διαφορά από τα υπόλοιπα αθλήματα όπως στις περισσότερες χώρες.
Έτσι και η Μονπελιέ, θα μοσχοπουλήσει τώρα τα αστέρια της και θα ψάξει να βρει αντικαταστάτες από τα σπλάχνα της. Δεν μοιάζει πάντως με one hit wonder, έχει τις ακαδημίες της από πίσω να τη στηρίξουν και με τον Ζιράρ στο τιμόνι μπορεί να εδραιωθεί σαν ομάδα της πρώτης 8άδας του Σαμπιονά.
Pailliade σημαίνει -κατα βάθος, είναι σπάνια λέξη- ένα παρακατιανό μέρος, αρχικά εκεί που μέναν οι υπηρέτες. Γι αυτό και τώρα τελευταία πήγαν να το αλλάξουν σε κάτι πιο κυριλέ, να το πουν Μοσόν. Πάντως η συνοικία ή συνοικισμός δεν ήταν κυριλέ, τώρα λόγω της ομάδας βέβαια δοξάζεται 🙂
Για το άλλο που λες: κι η Λιλ, από αυτές που ξέρω έχει τέτοια χαρακτηριστικά, με τους παίκτες να είναι προσιτοί κλπ. Πιθανόν κι άλλες, ας πούμε η Λανς, η Σεντ Ετιέν. ίΣως λόγω ειδικών συνθηκών και η Μαρσέιγ.
Πάντως το ποδόσφαιρο αναμφισβήτητα είναι πρώτο σπορ στην Γαλλία. Το ράγκμπι είναι βέβαια σχετικά πολύ δημοφιλές αλλά όχι σαν το ποδόσφαιρο
Α, και ειδική αφιέρωση στον οικοδεσπότη, η Παγιάντ είναι ας πούμε η Μπόκα του Μονεπελιέ, χωρίς λιμάνι και χωρίς άλλες συνοικίες στην πόλη με ανταγωνιστικές ομάδες!
Ποσο κοσμο εχει η πολη φιλε?
Στηρίζουμε λοιπόν την Μπόκα των φτωχών (!!) της Γαλλίας.
Στηρίχτε την να πέσουμε ολοι μαζί! Θα φάμε ξύλο του χρόνου, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, θα λέγαμε αν ήμασταν η Γκρενομπλ.
Το Μονπελιέ καμιά διακοσάρα, η Παγιάντ καμιά 30άρα. Αλλά αυξάνονται διότι είναι πολύ ευχάριστο μέρος για να μένεις, να ταξιδεύεις, η Μπαρτσελόνα είναι δίπλα, παραδείγματος χάρη 🙂
Γουστάρω που αποκτά φίλους η ομάδα, και στην Ελλάδα δηλαδή.