Η ομορφιά της άνεσης

Είσαι 33 χρονών ρε Αντρέα Πίρλο, είσαι 33 χρονών κι έχεις κερδίσει σχεδόν τα πάντα σε συλλογικό, σε ατομικό και σε επίπεδο εθνικών ομάδων, είσαι 33 χρονών και πιθανόν να μην προλάβεις άλλη μεγάλη διοργάνωση με τη φανέλα της Ιταλίας, δεν έχεις ανάγκη να αποδείξεις ποιος είσαι, δεν έχεις ανάγκη να κάνεις κάτι εξεζητημένο για να συστηθείς στον πλανήτη, δεν έχεις ανάγκη να ρισκάρεις το ενδεχόμενο να μη χάψει ο τερματοφύλακας το κόλπο που του σκαρώνεις – ένας τερματοφύλακας που βρίσκεται στην κορυφή της αυτοπεποίθησης του μετά από 120′ αποτυχημένης πολιορκίας του -, δεν έχεις ανάγκη να βρεθείς στη δυσχερή θέση να τον δεις να μένει απλά όρθιος και με επιδεικτική άνεση να αγκαλιάζει τη μπάλα που πηγαίνει με παιδική ταχύτητα πάνω του στο κέντρο της εστίας, ίσως αυτή να είναι η τελευταία σου μεγάλη στιγμή σε μια τεράστια καριέρα με τη φανέλα της χώρας σου, δεν θέλεις να είναι μια στιγμή αποτυχίας, ξέρεις ότι με ένα απλό, καλοζυγισμένο πλασέ στη γωνία οι πιθανότητες σου είναι περισσότερες και η αποτυχία πιο δικαιολογημένη, “ήταν καλοχτυπημένο αλλά ο τερματοφύλακας είναι σε μεγάλη μέρα”, κι όμως πας ρε Αντρέα Πίρλο και το χτυπάς με χαλαρή λόμπα, φωνάζοντας χωρίς να πεις κουβέντα στον Άγγλο ότι το γεγονός πως δεν μπήκε στις διάφορες ευκαιρίες που μαεστρικά δημιούργησες σε όλο το ματς ήταν απλά τυχαίο και ότι η ανωτερότητα σου είναι τόσο ολοφάνερη που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με τον χαρακτηρισμό “ένα ακόμα εύστοχο πέναλτι” κι έτσι το καταχωρείς στην Ιστορία σε μια άλλη κατηγορία από αυτή που κατατάσσουμε τα εκατοντάδες εύστοχα πέναλτι των μεγάλων διοργανώσεων, σε μια κατηγορία που συναντάμε αρκετά ακόμα πέναλτι πανένκα, τα οποία όμως είναι πέναλτι με όνομα και αναμνήσεις, είναι το πέναλτι του Ζιντάν, το πέναλτι του Τζαλμίνια, το πέναλτι του Αμπρέου, το πέναλτι του Τόττι, και στην τελική ρε Αντρέα Πίρλο, για να στο πω πολύ απλά, γάμα την Ιστορία και τι θα γραφτεί για αυτό ή σε ποια θέση της λίστας με τα ωραιότερα σημαντικά πέναλτι θα καταχωρηθεί, μείνε στο παρόν και σκέψου μόνο ότι ο συνδυασμός της χάρης σου, της άνεσης σου, λες και παίζεις σε ένα παιχνίδι γειτονιάς και θέλεις να κάνεις πλάκα στον αντίπαλο τερματοφύλακα γιατί απλά έτσι γουστάρεις αλλά και γιατί μπορείς, της φαινομενικής απλότητας της ενέργειας σου, της απελπισμένης προσπάθειας του τερματοφύλακα να αποφύγει τη διαφαινόμενη ήττα και του μικρού συναισθηματικού και οπτικού οργασμού που προκάλεσες εκείνη τη στιγμή σε χιλιάδες ανθρώπους από την Ελλάδα έως την Αυστραλία, σε ανθρώπους που είδαν κάτι στιλάτο και όμορφο – όμορφο με μια έννοια που πιθανόν κάποιος που δεν κλώτσησε ποτέ του μια μπάλα δεν θα μπορέσει να καταλάβει – είναι στην τελική το ποδόσφαιρο που αγαπάμε.