Και έμειναν αυτοί: Η Ισπανία

Πώς την γνώρισα: Ένα ξανθό αγόρι με τα κόκκινα. Ακούγεται πολύ γκέι το ξέρω, αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα από την Ισπανία. Ο “Γύπας” Εμίλιο Μπουτραγκένιο που άκουγα τους δημοσιογράφους της κρατικής τηλεόρασης (δεν θυμάμαι αν είχε ΕΡΤ-2 τότε) να τον εκθειάζουν. Να είμαι ειλικρινής μετά από τόσα χρόνια δεν μπορώ να πω με σιγουριά πόσο καλός παίκτης ήταν, αλλά στο μυαλό μου τότε είχε πάρει μυθικές διαστάσεις και ακόμα τον θεωρώ από τους καλύτερους επιθετικούς που έχω δει ποτέ.

Τι ομάδα είναι: Η Ισπανία είναι ίσως μοναδικό παράδειγμα ομάδας που έχει αλλάξει την ιστορία της σε τόσο μεγάλο βαθμό. Έχουμε συνηθίσει κάποιες σταθερές, π.χ. έχεις ομάδες παραδοσιακές όπως η Γερμανία, η Βραζιλία που πρωταγωνιστούν πάντα ή έχεις παραδοσιακά αποτυχημένους τύπους σαν τους Άγγλους. Πλέον υπάρχει και η εξαίρεση της Ισπανίας, μιας ομάδας που άλλαξε εικόνα. Ίσως γι’ αυτό πολλοί νεότεροι να μην την συμπαθούν τόσο γιατί δεν την έχουν προλάβει στα… κακά της. Μια ομάδα που μονίμως είχε καλό υλικό, καλή ομάδα, συμπαθητικούς παίκτες και πάντα την περιμέναμε να κάνει το μπαμ για να απογοητεύσει στο τέλος. Για χρόνια οι Ισπανοί ήταν οι losers του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με ελάχιστες εξαιρέσεις, μια ομάδα που σε έκανε να πεις: “πάλι αποτύχανε ρε γαμώτο;”

Τα πράγματα όμως άλλαξαν ριζικά, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά γενικά στον ισπανικό αθλητισμό. Από το τένις και το χάντμπολ, μέχρι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ ο ισπανικός αθλητισμός είναι στην κορυφή. Η Ισπανία πλέον δεν είναι ο Αλέκος Τζανετάκος, είναι καβάλα στο άλογο και δεν λέει να πέσει με τίποτα. Παίζει καλό ποδόσφαιρο και δημιουργεί φίλους και εχθρούς. Και αν για τους πρώτους το καταλαβαίνω, νομίζω ότι συχνά οι αντιδράσεις των δεύτερων είναι υπερβολικές σε μια ανάγκη αντικομφορμισμού και αντίδρασης στην μόδα. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι να μην γουστάρει κανείς την ισπανική αλαζονεία (ιδιαίτερη έκδηλη στο μπάσκετ), αλλά όχι να λέει ότι είναι κακό το ποδόσφαιρο της Ισπανίας (ακόμα και όταν κουράζει κάπως). Αντιλαμβάνομαι να μην αρέσουν οι πολλές πάσες, αλλά μπροστά στα αίσχη που βλέπουμε από άλλους τσουρουκάδες θεωρώ ότι είναι υπερβολή. Να πω την αλήθεια εμένα αυτό που μου την σπάει στο ισπανικό ποδόσφαιρο είναι ότι Ρεάλ και Μπάρσα έχουν ρουφήξει το μεδούλι των άλλων ομάδων, κλείνοντας τις κάνουλες των χρημάτων και μεγαλώνοντας όλο περισσότερο τη διαφορά με αυτές. Α, ναι… Και οι μουρμούρες της παλιοπαρέας της Μπάρσα για να πάρουν τον Φάμπρεγκας από την Άρσεναλ. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσο ωμή και κουραστική παρέμβαση στα εσωτερικά άλλης ομάδας (κάτι τέτοιο γίνεται τώρα και με τον Ζόρντι Άλμπα). Παρ’ όλα αυτά, τα προηγούμενα δεν έχουν καμία σχέση με την εθνική ομάδα. Η Ισπανία είναι κάτι σαν τον Λεμπρόν. Όσο ήταν στους Καβς ήταν συμπαθής, όταν πήγε στο Μαΐμι άρχισαν πολλοί να τον μισούν.

Την αγάπησα: Φανατικά ποτέ, άλλωστε δεν υποστηρίζω καμιά ευρωπαϊκή εθνική ομάδα φανατικά. Στενοχωρήθηκα όμως δυο φορές με αποκλεισμούς της σε Μουντιάλ. Την πιο πρόσφατη από τους αντιπαθέστατους Κορεάτες, σε ένα από τα χειρότερα διαιτητικά Μουντιάλ αυτό του 2002 που θύμιζε εποχές παράγκας με τους σχιστομάτηδες να σπρώχνονται περισσότερο και από κοκαΐνη σε πάρτυ της καλής κοινωνίας. Η πρώτη 8 χρόνια πριν και αυτή που μου έχει μείνει περισσότερο γιατί την έχω συνδυάσει με την εικόνα του ματωμένου Λουίς Ενρίκε και της τιμημένης αιματοβαμμένης φανέλας του. Το εγκληματικό χτύπημα-πέναλτι που ποτέ δεν δόθηκε εις βάρος της Ιταλίας στους 8 του Μουντιάλ του 1994 και πιθανότατα θα είχε αλλάξει τον ρου εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δυο διαφορετικά Μουντιάλ, δυο άδικοι αποκλεισμοί της Ισπανίας που πέρασε πολλά για να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα.

Αντιπροσωπευτικός παίκτης: Ο Ισπανός παίκτης πρέπει να είναι κοντός και γρήγορος. Και λίγο άσχημος. Δεν γίνεται αλλιώς. Εντάξει, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις, αλλά αυτές απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και επίσης δεν πρέπει να βγάζει τα φρύδια του ή ότι άλλο διάολο κάνεις Σεσκ Φάμπρεγκας και είσαι σαν τον Σάιλερ από τους Heroes. Δυσκολεύτηκα για να βρω τον παίκτη που αντιπροσωπεύει την Ισπανία και σίγουρα θα διαφωνήστε. Για μένα σε κοψιά είναι ο Σέρχι Μπαρχουάν, το περήφανο ταχυγρήγορο άμπαλο αριστερό μπακ, τότε που οι καιροί ήταν αλλιώς και το τίκι-τάκα δεν είχε μπει τόσο πολύ στη ζωή μας. Αυτό ήταν η Ισπανία παλιά. Σολοθόμπαλ στο μπάσκετ και Σέρχι στο ποδόσφαιρο. Τώρα το κάναμε Ναβάρο και Τσάβι.

Οπαδοί στη χώρα μας: Παλιότερα η Ισπανία δεν είχε τόσους οπαδούς στην Ελλάδα. Λίγο το γεγονός ότι δεν τα κατάφερνε, λίγο το γεγονός ότι στην Ελλάδα το ισπανικό πρωτάθλημα δεν είχε μεγάλη προβολή και έτσι αυτοί που την υποστήριζαν ήταν λίγοι. Τα χρόνια πέρασαν όμως και πλέον το ποδόσφαιρο που παίζουν και οι τίτλοι που μαζεύουν οι ισπανικοί σύλλογοι και οι εθνικές ομάδες έχουν δημιουργήσει ισπανόφιλους. Τους καταλαβαίνεις συνήθως από το γεγονός ότι μιλάνε με τουπέ και ανωτερότητα για την ομάδα και την μπάλα που παίζει και θεωρούν τους αντιπάλους εύκολη λεία. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα παραμείνουν οπαδοί της Ισπανίας, όταν κάποτε φυσιολογικά σταματήσουν να έρχονται οι τίτλοι.

Προπονητής: Σε αντίθεση με την Πορτογαλία, η Ισπανία είναι μια ομάδα που οι προπονητές δεν περνάνε απαρατήρητοι. Ισπανοί συνήθως με μεγάλη καριέρα σε συλλόγους από πίσω και πολλά χρόνια προϋπηρεσίας αναλαμβάνουν την ομάδα και προσπαθούν να περάσουν τη δική τους φιλοσοφία και να αφήσουν το στίγμα τους. Οι γκρίνιες για τις κλήσεις και για το ποιος χρησιμοποιείται είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένες, με τις εφημερίδες να παίζουν τον δικό τους ρόλο. Αν κάποιος είναι αντιπροσωπευτικός είναι ο Λουίς Αραγονές. Ένας ωραίος τυπάς, με τα γούρια του, με τις ατάκες του και με την πρώτη κούπα της Ισπανίας μετά από 44 χρόνια. Α, ναι. Μου θυμίζει και τον Αρχοντίδη και τον πάω.

Θα το σηκώσει; Μπορεί. Έχει θεωρητικά την πιο αδύναμη ομάδα απέναντί της και μια ομάδα με μικρότερο ειδικό βάρος. Τον Ρονάλντο τον ξέρουν καλά και αν καταφέρουν να τον βγάλουν εκτός παιχνίδιου μάλλον θα περάσουν. Τα δύσκολα θα είναι στον τελικό όποιος και να είναι ο αντίπαλος. Εκεί δεν θα τους αρκεί μια εμφάνιση “νταξ μωρέ, ας γυρίζουμε την μπάλα και κάποια στιγμή θα το καρφώσουμε” όπως έκαναν με τους Γάλλους. Ειδικά με τους Γερμανούς, θα πρέπει να θυμηθούν τις πολύ καλές τους στιγμές και όχι το φετινό Euro με τις σβηστές μηχανές.