Του Πίρλο το ανάγνωσμα
Μεταξύ μας, όταν πρωτοείχα δει τον Αντρέα τον Πίρλο για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν μου είχε κάνει καμία θετική εντύπωση. Δεν τον είχα προσέξει στην Μπρέσια, αλλά όταν πήγε στην Ίντερ είχε ακουστεί σαν μεγάλη μεταγραφή και ήθελα να δω τι διάολο είναι. Τον πέτυχα τότε σε κάποια από τα… συλλεκτικά του παιχνίδια στην ομάδα του Μιλάνου και με περίσσεια σιγουριά αναφώνησα: “Δεν κάνει το παλικάρι”.
Κάτι παρόμοιο είπαν και οι φωστήρες της Ίντερ (μιας ομάδας που έχει πάρει παίκτες όπως ο Φαρινός, ο Γεωργάτος, ο Ρόμπι ο Κιν κι ο Μπουράκ Οκάν) και θεώρησαν κορόιδα αυτούς της Μίλαν εκείνο το καλοκαίρι του 1998. Ένα καλοκαίρι που άλλαξαν συλλόγους στο Μιλάνο ιερά τέρατα όπως ο Μπρόκι κι ο Τζουλιεμινπέτρο (για τους φίλους Γκούλι ή και Τζούλι για κάποιους ψαγμένους) και τελικά τα αρκετά εκατομμύρια που έδωσε η Μίλαν για τον Πίρλο αποδείχθηκαν λίγα.
Ο Πίρλο μπορεί αρχικά να διαφημίστηκε σαν 10αρι, μεγαλούργησε όμως παίζοντας έναν κομματάκι διαφορετικό ρόλο. Ποτέ δεν ήταν το κλασσικό 10αρι τύπου Ρικέλμε, ποτέ δεν ήταν το 10αρι-επιθετικός τύπου ντελ Πιέρο, ποτέ δεν ήταν το 10αρι τύπου Ζιντάν. Ο Πίρλο είναι αυτός που πλησιάζει πιο κοντά από κάθε ποδοσφαιριστή στο σκεπτικό του κουόρτερμπακ του πράγματος που οι Αμερικάνοι ονομάζουν ποδόσφαιρο. Ο ποδοσφαιριστής που ξεκινάει την επίθεση από πίσω, “deep-lying playmaker”, και βρίσκεται συχνά πίσω από τα υπόλοιπα χαφ. Δεν είναι τυχαίο το όνομα “μετρονόμος” που του έχουν κολλήσει. Πρόκειται για έναν τύπο που καθορίζει τον ρυθμό της ομάδας του ανά πάσα στιγμή. Είναι πολύ περισσότερο χαφ και πολύ λιγότερο επιθετικός από άλλους παίκτες της συνομοταξίας του. Και λατρεύει να πασάρει. Είτε με λόμπες, είτε με μακρινές μπαλιές, είτε με κοντινές. Πάσα να είναι κι ας είναι ότι θέλει. Σε αυτό μοιάζει αρκετά στον Τσάβι, φαίνεται να γουστάρει πολύ περισσότερο μια πάσα, μια μπαλιά-τρύπα, παρά ένα δικό του γκολ.
Και πιο πολύ απ’ όλα, αυτό που με εντυπωσιάζει στον Πίρλο είναι ότι μοιάζει σαν να μην ανήκει στο γήπεδο μαζί με άλλους 21 μαντράχαλους. Σαν να σηκώνεται το πρωί και να λέει: “Πω ρε γαμώτο, ποιος βάζει πάλι τα ρούχα της δουλειάς” γιατί όταν τον βλέπεις δεν ταιριάζει στην εικόνα του μέσου ποδοσφαιριστή. Δίνει την εικόνα ενός ανθρώπου που νιώθει πιο άνετα φορώντας ένα σακάκι, μια γραβάτα και ένα καλό παντελόνι και συνομιλεί σε κάποιο γκαλά, παρά όταν φοράει το σορτσάκι και τις τάπες. Μερικές φορές με το στυλ του νομίζεις ότι γυρίζει στο σπίτι το βράδυ, πετάει τα κλειδιά στο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα και λέει: “Βάλε ρε γυναίκα τίποτα να φάμε, επιτέλους να βάλω και ένα σκαρπίνι να χαλαρώσω”. Όχι επειδή είναι τεμπέλης ή βαριέται, όχι επειδή δεν του αρέσει, αλλά επειδή τα κάνει όλα τόσο ψύχραιμα και ήρεμα σαν να είναι απλά. Επαγγελματικά και χειρουργικά. Άλλωστε όπως έχει πει κι ο Λίπι: “Είναι ένας σιωπηλός ηγέτης, μιλάει με τα πόδια του”.
Είχα την τύχη να τον δω φέτος και στην ομάδα που υποστηρίζω στην Ιταλία, όταν ήταν η σειρά της Μίλαν να τον αφήσει πιστεύοντας ότι τον είχε ξεζουμίσει. Τελικά ο Πίρλο σήκωσε την κούπα με την Γιουβέντους και παίζει στο Euro, ένας από τους τελευταίους μιας μεγάλης φουρνιάς της Εθνικής Ιταλίας. Και χθες το βράδυ άφησε το στίγμα του σε αυτό το Euro ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη συνέχεια. Πρώτα με το μεγαλειώδες παιχνίδι του και τις δεκάδες πάσες του και ασίστ (που οι συμπαίκτες τους δεν φρόντιζαν να εκμεταλλευτούν) και τέλος με το πέναλτυ γεμάτο αυτοπεποίθηση, που άλλαξε την ιστορία μιας κατά τα άλλα συνηθισμένης διαδικασίας πέναλτυ στην οποία οι Άγγλοι (ευτυχώς για το ποδόσφαιρο και την ανθρωπότητα) αποκλείστηκαν. Η Ιταλία με την πλάτη στον τοίχο, ο Αντρέα Πίρλο παίρνει φόρα με σιγουριά (παρά το γεγονός ότι έχει χάσει κάποια πέναλτι στην καριέρα του) και η εκτέλεση αλά Πανένκα, που έχει κάνει κι ο ίδιος στο παρελθόν ξανά. Οι Άγγλοι αστοχούν, ο Μπουφόν αποκρούει και ο Αντρέα Πίρλο μπορεί επιτέλους να βγάλει τα ρούχα της δουλειάς και να ξεκουραστεί…
11 σχόλια σχετικά με το “Του Πίρλο το ανάγνωσμα”
Επιτέλους ένα ωραίο στατιστικό στοιχείο και όχι τα σιχαμένα.100 σωστές πάσες ο φύσσας στον κυργιάκο και ο πικέ στον ράμος στο καταπλήκτικο τσουκου-τσουκου μπωλ του βάζελου και της εθνικής ισπανίας.
Αν προσέξεις λίγο το γράφημα φαίνεται αυτό που με διαίσθηση καταλαβαίνεις όταν βλέπεις το ματς. Ο Τσάβι είναι αλάνθαστος, παίζει πάντα πιο γρήγορα απο τον αντίπαλο, παίζει πάντα το σωστό. Οι πάσες του είναι όλες είτε στον παίχτη δίπλα του ή στο μπακ που ανεβαίνει ή αλλάζει πλευρά να βρεί τον εξτρέμ. Η ονείρωξη του Κροιφ και του κάθε προπονητή. Σοβιετικός ρεαλισμός.
Απο την άλλη έχεις έναν τύπο που έχει κάνει ό,τι μπορεί να γίνει ως πάσα. Στην πλάτη της άμυνας, κάθετες στον επιθετικό, αλλαγές παιχνιδιού στο μπακ, στο χαφ , διαγώνιες όλο το γήπεδο, με το δεξί, με το αριστερό, με το εσωτερικό, με το εξωτερικό. Και το απίστευτο είναι ότι είναι όλες σωστές όχι επειδή έτσι “πρέπει” λόγω του συστήματος και της λογικής της κατοχής, αλλά τις κάνει ΑΥΤΟΣ σωστές. Η ονείρωξη κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Ισπανικός σουρεαλισμός.
ΥΓ: Κε Ντελ Μπόσκε με την καλύτερη όμαδα του πλανήτη γιατί καταστρέφεις τόσο μαγικούς παίκτες; Γιατί να βλέπουμε την καλύτερη ομάδα του πλανήτη να μπερδεύει το άθλημα του ποδοσφαίρου με το παιχνίδι του κορόιδου όπως ο κάρα μπερδεύει τα κερδισμένα φάουλ με το γκόλ; Γιατί να κερδίζεις πάντα 1-0 σβηστά και να μην αποκλειστείς αλλά να μας δείξεις την πιο φαντεζί ομάδα στην ευρώπη, έξω από υπερπειθαρχημένα συστήματα και μηχανική κατοχή. Νομίζω ότι με αυτήν την εθνική Ισπανίας και με μερικά ακόμα τέτοιου είδους αηδιαστικά ματς της Μπαρτσα θα αρχίσει να μου λείπει η μαν γιου του σερ με γιορκ-κοουλ και τους 2 πλάγιους να πετάνε την μπάλλα στο κεφάλι του αφροβρετανού που τρέχει μπροστά.Μου λείπει ο μπέκαμ, να το πα.
Καταπληκτικό το πινακάκι, κι ωραίος κι ο Τομ από πάνω μου. Μαγεία χτες ο Πίρλος, αν ήμουν εγώ θα είχα σηκωθεί να φύγω, τι έδινε μπροστά το άτομο, τι χαβιάρια που λένε οι Γάλλοι, και τα έπαιρναν οι Μπαλοτέληδες και του τα έκαναν ταραμοσαλάτα…
Η σεκάνς με τον τερματζή να κάνει καραγκιοζιλίκια και ο Πίρλο να βαράει και να τον αδειάζει, μου θύμισε Ιντιάνα Τζόουνς που του κανει ταρζανιές με μια χατζάρα ο άλλος, και βγάζει το περίστροφο και τον αφήνει στον τόπο.
Παικται (sic) σαν τον Πιρλο πρεπει να κλωνοποιηθουν δια νομου – να συντηρηθει το ΝτιΕνΕι τους επ’απειρον μεχρι να μπορει η επιστημη να τους αναπαραγει.Και μετα να δωσουν δυο-τρεις Πιρλο-κλωνους ή Πιρλο-υβριδια στη ρημαδα Αγγλια μπας και αλλαξει καποτε μια μπαλλια της ανθρωπιας,εναν στη Γαλλια για να παψει να ψαχνει το νεο Ζινταν στους Νασρι και τους Ριμπερι,εναν στην Αργεντινη για ν’αξιοποιησει επιτελους τον Αγουερο και τον Μεσσι,εναν στη Γερμανια (οχι τον κλυτερο,για λογους ευνοητους),κι οτι περισσεψει στις λοιπες δημοκρατικες δυναμεις.
…(συνεχεια απο προηγουμενο )
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως κατ’αντιστοιχια ντεμεκ-ταλεντα τυπου Μπαλοτελλη πρεπει να τιμωρηθουν σε δια βιου βιντεοθεραπεια με γκολ και ενεργειες των Ιταλων Γκολτζηδων απο Ριβα και Ματσολα μεχρι Πιππο και Πιντουρικιο (ή και γκολ-οφαρδων τυπου Ροσσι και Σκιλατσι)μεχρι που να κλαψουν γοερως μετανοουντες.
Φιλος σχολιασε χθες μετα την 63η φλομπα του Τελλη ”Ρε πουστη,ο Γκεκας να επαιζε στην Ιταλια,2 με 3 θα ειχε σταξει αποψε!”
Συμφωνω κατα βαση με τον πρωτο λαλησαντα (πλην του ατυχους σχολιου που κανει για το τσουκουτσουκουμπολ του ΠΑΟ,και που αποδεικνυει ποσο δυσκολο ειναι για μερικους να κατανοησουν ιερα τερατα της προπονητικης οπως ο μαρκαριαν).Ο πιρλο θα λειψει πολυ οταν σταματησει,οπως λειπουν ηδη ο ντελπιερο,ο ιντζαγκι (που παντα αντιπαθουσα) ο γκατουζο,ο καναβαρο και ποσοι αλλοι…
υγ.μονο εγω τον συμπαθω τον μπαλοτελι?
Φοβάμαι ότι ο Πίρλο είναι ο τελευταίος του είδους του,δεν ξέρω αν θα ξαναδούμε τέτοιους παίχτες,που να μην είναι ταχυδυναμικά τέρατα,αλλά απλά καλλιτέχνες.Αυτός που μου λείπει περισσότερο είναι ο Μπέργκαμπ,αλλά όταν σταματήσει ο Πίρλο θα το ξανασκεφτώ.
Kατά βάθος όλοι συμπαθούν τον Μπαλοτέλι,ακόμα και αυτοί που τον κράζουν.
Δεν είναι νομίζω μόνο ο Πίρλο, είναι μια σειρά παικτών τύπου Πίρλο που τείνει να εκλείψει.
Μα πως να μην λατρευω τον θεουλη Μπαλοτελι με κατι τετοια?
http://freddos.sport24.gr/wp-content/uploads/2012/06/Mario-Balotelli-008.jpg
Ακριβώς την ίδια πορεία είχε στο μυαλό μου ο Πίρλο, από την αρχή του μέχρι σήμερα.
Είναι παίκτης που αν δε δεις σε συνεχόμενα ενενηντάλεπτα, δε θα εκτιμήσεις ποτέ.
Ασύλληπτη η ασφάλεια που σου δίνει όταν έχει τη μπάλα στα πόδια.
Δηλαδή με τον Κασάνο σε καλύτερη μέρα, και έναν Χ ιταλό επιθετικό καλύτερο του Αλτομπέλι(sic) το κοντέρ θα είχε γράψει.
Για τον Γκέκα που αναφέρθηκε, με συμπαίκτη τον Πίρλο, το καμάρι του κάμπου θα έβγαινε πρώτος σκόρερ σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα.
Το πιο εντυπωσιακό πάντως με τον Πίρλο, που σε μεγάλο βαθμό μου θυμίζει τον Νας – που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το μπασκετικό του ισοδύναμο -, είναι το πόσο έχει τελειοποιήσει τα βασικά και τα έχει κάνει δεύτερη φύση του, που κάνει τις πιο αδιανόητες μπαλιές στα μικρότερα κενά τις άμυνας να μοιάζουν, όπως έλεγε και ο Βασίλης, “όπως είναι για κάποιον να βάλει να πιει ένα ποτήρι νερό”.
Τέλος, είναι κρίμα, που πάντα ο Πίρλο θα είναι πιο χαμηλά από ότι αξίζει στη συνείδηση του κόσμου, επειδή δεν θα έχει παίξει στην ομάδα του.
GianniIce επειδή αγνοώ, ποιά είναι η ομάδα που υποστηρίζει ο Πίρλο?
Οπ, λάθος διατύπωση.
Δεν εννοούσα την ομάδα του Πίρλο, αλλά επειδή ο περισσότερος κόσμος δεν τον έχει δει στην ομάδα που υποστηρίζει (ο κόσμος).
Εγώ που είμαι Γιουβέντους π.χ. φέτος κατάφερα να εκτιμήσω το παιχνίδι του στο 100%, που τον έβλεπα συνέχεια.
Όσο ήταν στη Μίλαν τον έβλεπα σε κάποια ντέρμπι και στα παιχνίδια του τσάμπιονς λιγκ, πέρα από αυτό μόνο στα highlights.
Δε νομίζω ότι θα υπάρχει άνθρωπος που δε θα τον θεωρεί μέσα στους 5-6 καλύτερους χαφ τα τελευταία 15-20 χρόνια, αν τον έχει δει για έστω μια γεμάτη σεζόν.