Και έμειναν αυτοί: Η Γερμανία

Πώς την γνώρισα: Σε ένα φιλικό οικογενειακό σπίτι. Δεν θυμάμαι τι διοργάνωση ήταν, αλλά παιδάκι τότε άκουγα τον φίλο μας να εκθειάζει την γερμανική μηχανή. “Θα τους διαλύσουν” έλεγε και κάθισα κι εγώ να δω. Τελικά είχε δίκιο. Δεν θυμάμαι ούτε τον αντίπαλο, αλλά οι Γερμανοί σφυροκοπούσαν μέχρι το τέλος δίχως έλεος. Ένα δέος με έπιασε γι’ αυτή την ομάδα.

Τι ομάδα είναι: Είναι η ομάδα που κερδίζει. Η ομάδα που δεν θες να έχεις για αντίπαλο. Η ομάδα που όσο χάλια και να είναι θα σου βγάλει την ψυχή μέχρι να την κερδίσεις. Η ομάδα που σπάνια θα ξεφτιλιστεί, η ομάδα που τα ονόματα δεν παίζουν τόσο ρόλο, όσο το σύνολo. Παίκτες με δύσκολα ονόματα που εμφανίζονται κάθε φορά και τα δίνουν όλα για το εθνόσημο.

Την αγάπησα: ΠΟΤΕ – ΠΟΤΕ – ΠΟΤΕ. Δεν αντιπαθώ τους Γερμανούς όπως πολλοί άλλοι. Απλά δεν είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Τους Άγγλους δεν τους χωνεύω, αλλά λατρεύω το χιούμορ τους, τις ταινίες τους, τις σειρές τους και πολλά πράγματα από την κουλτούρα τους. Αντίθετα στους Γερμανούς θαυμάζω αυτά που φτιάχνουν (αυτοκίνητα, κτίρια, ποδοσφαιρικά γήπεδα, μπύρες), αλλά θεωρώ τους ίδιους χωρίς αίσθηση του χιούμορ, βαρετούς και κυρίως… ντεμοντέ. Ναι, ντεμοντέ. Όταν βλέπω την Μέρκελ να χειροκροτάει σαν χαλασμένη κούκλα μετά από κάθε γκολ που βάζει η Γερμανία, είμαι περήφανος που δεν τους υποστήριξα ποτέ.

Ποτέ; Δεν είναι η αλήθεια. Κουβαλάω μέσα μου ένα μυστικό. Υπάρχει μια Γερμανία που υποστήριξα μια φορά. Ήταν στο Μουντιάλ του 2002. Λίγο επειδή εκείνη η Βραζιλία μου ήταν τρομερά αντιπαθής (παίζει ρόλο το άθλιο κούρεμα του Ρονάλντο, το θέατρο του Ριβάλντο με την Τουρκία και ο αντιπαθέστατος Ρομπέρτο Κάρλος) και αρκετά επειδή εκείνη η Γερμανία ήταν γενικά μέτρια και πολύ πιο… ανθρώπινη από κάθε άλλη φορά. Δεν ήταν η ανώτερη ασταμάτητη μηχανή, ήταν μια ομάδα που βασιζόταν στον Καν για να πάρει με το στανιό τα παιχνίδια. Στον τελικό την υποστήριξα λοιπόν…

Αντιπροσωπευτικός παίκτης: They don’t  make them like they used to. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το θηρίο Μπούχβαλντ; Ποιος μπορεί να βγάλει τους αντιτουριστικούς Καν και Λέμαν από το μυαλό του. Ποιος δεν βλέπει εφιάλτες με τον Γιούργκεν Κλίσνμαν να σκοράρει από το πουθενά; Ποιος δεν έχει φρίξει με το μαλλί και το μουστάκι του Ρούντι Φέλερ που ήταν αστείο από τότε και όχι όταν πέρασαν τα 80s και βλέπαμε τις φωτογραφίες και γελούσαμε; Γίνεται να μην σκιάζεσαι βλέποντας τον Έφενμπεργκ να φωνάζει; Τώρα η Γερμανία γέμισε με Πολωνούς, Τούρκους, Αφρικάνους και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Κι όμως… Ο πιο αντιπροσωπευτικός Γερμανός παίζει στην λιγότερο γερμανική Γερμανία. Ο Μπάστιαν Σβαΐστάινγκερ είναι κάποιος που πριν από 70 χρόνια ο Μένγκελε θα είχε πάρει λίγο από το DNA του για να κάνει πειράματα για τον υπέρτατο στρατιώτη. Όλη η “γερμανίλα” συμπυκνωμένη σε έναν ποδοσφαιριστή.

Οπαδοί στη χώρα μας: Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Οι θρύλοι λένε ότι στην κατοχή πουλούσαν λάδι. Στις συζητήσεις δεν χρειάζεται να φωνάζουν και να μαλώνουν. Αφήνουν Βραζιλιάνους-Άγγλους-Αργεντίνους-Ολλανδούς και αυτοί κάθονται και απολαμβάνουν. “Εσύ τι ομάδα είσαι;” “Γερμανία” “Α…” και κάπου εκεί τελειώνει η κουβέντα. Τι να του πεις; Έχει βαρεθεί να σηκώνει κούπες και να φτάνει σε τελικούς. Γυρίζεις πλευρά και ξαναμαλώνεις για το χέρι του Θεού και την αδικημένη Ολλανδία των 70s.

Προπονητής: Σαν κάθε γνήσιο γερμανικό εργοστάσιο που έχει διευθυντή, η Γερμανία δεν θα μπορούσε να μην βασίζεται πολύ στον προπονητή/στρατηγό της. Είτε ο μυξοφάγος Λεβ, είτε ο Μπέρτι Φογκτς, είτε κάποιος άλλος, πάντα θα υπάρχει για να βάζει τάξη στα πράγματα. Η φιγούρα που ξεχωρίζει όμως είναι μία. Ο Φραντζ Μπεκενμπάουερ είναι κάτι παραπάνω από παίκτης ή προπονητής. Είναι ένα τοτέμ του γερμανικού ποδοσφαίρου. Και είναι και πολύ cool για Γερμανός.

Θα το σηκώσει; Πιθανότατα. Έχει μια πολύ καλή ομάδα. Δυνατή σε όλες τις γραμμές και παίζει και καλό ποδόσφαιρο. Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα με αντίπαλο την Ιταλία, ούτε στον τελικό αν περάσει η Ισπανία. Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και να μην σηκώσει τώρα την κούπα, στα επόμενα χρόνια αυτή η φουρνιά παικτών θα έχει κι άλλες ευκαιρίες.