Τα καλύτερα 60 λεπτά του Euro

Το Euro κρατούσε τα καλύτερα λεπτά του για τον χθεσινό τελικό, ίσως γιατί γνώριζε ότι οι τελευταίες αναμνήσεις πάντα μένουν. Η Ισπανία αποφάσισε να παίξει καλά και όχι να κοροϊδεύει τον κόσμο, να δείξει θέληση, να βάλει ταχύτητα και να κερδίσει δίκαια τον χθεσινό τελικό. Η Ιταλία αδικείται από το τελικό σκορ και αδικείται σίγουρα και η προσπάθεια που έκανε κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Δεν της πήγε όμως τίποτα καλά χθες. Κενά στην άμυνα, ένας σούπερ Κασίγιας και ατυχία με τον τραυματισμό του Μότα στο τέλος. Το τελικό 4-0 είναι βαρύ και ήδη γίνονται συζητήσεις για το κατά πόσο έπρεπε να ρίξει ρυθμούς η Ισπανία. Για μένα καλά έκανε. Έτσι είναι αυτά. Έτσι γράφονται τα ρεκόρ, έτσι γράφονται ο θρύλοι.

Είναι δίκαια πρωταθλήτρια η Ισπανία; Είναι σίγουρα η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Απλά ίσως για πρώτη φορά έδειξε ότι κάπου έχει κορεστεί, ότι κάπου ξέρει ότι μπορεί να κερδίσει παίζοντας με λιγότερο από το 100% και να κρατήσει δυνάμεις για εκεί που πρέπει όπως χθες. Το τρέξιμο του Ζόρντι Άλμπα (ελπίζω η Βαλένθια να γδάρει όσο περισσότερο μπορεί την Μπαρσελόνα για να τον πουλήσει) τα δείχνει όλα αυτά. Εκεί που η Ιταλία πέρασε 120′ για να κερδίσει τους Άγγλους και έκανε κατάθεση ψυχής για να αποκλείσει τους Γερμανούς, η Ισπανία στο χαλαρό περνούσε τους αντιπάλους. Σε συνολική απόδοση η Ισπανία πιθανότατα δεν ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Όχι όμως ότι βρέθηκε καμιά ομάδα που να μας ξετρελάνει και που να πούμε “κρίμα που δεν το σήκωσε η τάδε”.

Απλά η διαφορά της Ισπανίας είναι ότι έχει πολλούς παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Είτε είναι ο Κασίγιας, είτε ο Τσάβι με τον Ινιέστα, είτε ο Φερνάντο Τόρες που βγήκε πρώτος σκόρερ παίζοντας σκάρτα 200 λεπτά συνολικά, είτε ο Τσάμπι Αλόνσο που κρατούσε το κέντρο στα πρώτα ματς. Όταν έχεις ένα τέτοιο ρόστερ κάποιος θα βρεθεί να σε ξελασπώσει. Μια ομάδα που έχει βάση έναν σύλλογο (δεν είναι τυχαίο ότι κι η Ιταλία που έφτασε εδώ είχε ως βάση τη Γιουβέντους), έχει μια ομοιογένεια και ξέρει πώς είναι πλέον να κερδίζεις και να μην είσαι ο συμπαθής loser. Από την άλλη η Ιταλία ήταν η λιγότερο Ιταλία των τελευταίων ετών. Αυτό το πλήρωσε στον τελικό, αλλά τη βοήθησε να κερδίσει πολλούς φίλους με τις εμφανίσεις της.

Έτσι τέλειωσε ένα Euro που δεν με ενθουσίασε, αλλά δεν ήταν και το χειρότερο όλων. Δεν είχε τόσο καλό ποδόσφαιρο, ούτε τόση αγωνία, δεν είχε καινούριους πρωταγωνιστές, νέα ονόματα, δεν είχε καμία ομάδα έκπληξη. Είχε κάποια σχετικά καλά παιχνίδια και αρκετά χάλια, είχε κάποιες σταθερές αξίες που ήταν και πάλι εκεί (Μπουφόν, Πίρλο, Κασίγιας, Τσάβι, Ινιέστα, Αγγλία αποκλεισμένη στα πέναλτι) και είχε και Ελλαδάρα όπως την περιμέναμε. Με μια νίκη σπουδαία, με έναν αποκλεισμό που έφαγε 4 και έβαλε 2. Πέρασα καλά σε αυτό το Γιούρο πάντως, δεν σιχτιρίζω για το χρόνο που ξόδεψα και τώρα περιμένω 2 χρόνια για το Μουντιάλ. Θα ήθελα και μια Ολλανδία σοβαρή, θα ήθελα και μια Ρωσία έτσι για αλλαγή, αλλά τι να κάνεις. Θα θυμόμαστε τους Ιρλανδούς οπαδούς, τις διαμαρτυρίες Καραγκούνη, τον Κριστιάνο Ρονάλντο να αλλάζει χτένισμα στη διάρκεια του ημιχρόνου, τον Ρόμπεν να μη δίνει ούτε από το αριστερό στο δεξί, τον Μάντζουκιτς, τον πανηγυρισμό του Μπαλοτέλι με την Γερμανία, την επιστροφή Ρούνεϊ στο τρίτο παιχνίδι, την γκολάρα του Ζλάταν, τον “τραυματισμό” Χαλκιά και πολλά άλλα τέτοια.

Μέχρι τότε να δώσουμε και τα συγχαρητήριά μας στον νικητή των σομπρεροπρογνωστικών. Ήταν παιχνίδι τόσο προβλέψεων όσο και τζόγου. Γι’ αυτό και είχε και πολλές ανατροπές. Από τον πάτο έφτασα στη 2η θέση και ξανά στον πάτο στο τέλος. Με τα μπόνους οι αλλαγές ήταν εύκολες, ίσως να έπαιζε παραπάνω ρόλο από ότι έπρεπε το μπόνους του νικητή της διοργάνωσης. Όσοι π.χ. έπαιξαν Ισπανία είχαν τεράστιο προβάδισμα έναντι των υπολοίπων. Πρώτος λοιπόν ο Jordi, δεύτερος ο Alex Curtis 21 και την τριάδα την έκλεισε ο redglove. Τα συγχαρητήριά μας στους καλύτερους μεταξύ των άμπαλων αναγνωστών και συντακτών τούτου εδώ του σάιτ. Είθε να χρησιμοποιείτε τις γνώσεις σας για το καλό της χώρας (να κερδίζετε λεφτά από τους μπουκ).