Όταν το ποδόσφαιρο μέσα σου παραβλέπει τον εγκέφαλο

Ήταν ο Ορτέγκα των Βραζιλιάνων; Ένας τσόγλανος με πολύ ταλέντο; Ένας μικρός Ροναλντίνιο; Ένας διαφορετικός Ρομπίνιο; Ένας πρώιμος Νειμάρ; Ένας μικρός σαλτιμπάγκος που κάποια μέρα είχε χαζέψει τέσσερις παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης, μερικούς συμπαίκτες, αρκετές χιλιάδες θεατές και μερικά εκατομμύρια τηλεθεατές όταν επιχείρησε μια πετυχημένη lambreta (ή εναλλακτικά bicicleta) μέσα στη μεγάλη περιοχή; Ένας απίστευτα ταλαντούχος παίκτης αδικημένος από το χαρακτήρα του; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά.

Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ο Τζαλμίνια ήταν ένας ποδοσφαιριστής που είχε αναμφίβολα το ποδόσφαιρο μέσα του. Μπορεί να μην ήταν ο τέλειος επαγγελματίας, μπορεί να είχε αρκετά θεματάκια συμπεριφοράς και πειθαρχίας αλλά ήταν σίγουρα ένας απ’αυτούς τους παίκτες που ήξερες ότι είχε ‘επιλεχθεί’ από το παιχνίδι για να προωθήσει την καλλιτεχνική φύση του. Το ποδόσφαιρο ήταν μέρος της ύπαρξης του, ζούσε στις αρτηρίες του, στην καρδιά του και στα νεύρα του και λειτουργούσε ορισμένες φορές παραβλέποντας ακόμα και την κατεστημένη εξουσία του εγκεφάλου. Αυτό το μαγικό φαινόμενο, που δύσκολα περιγράφεται και εύκολα κατανοείται από κάποιον που έχει περάσει μια ολόκληρη ζωή παίζοντας και βλέποντας μπάλα, ευτυχώς κατάφερε να το καταγράψει η κάμερα που βρισκόταν πίσω από το ένα τέρμα του Ριαθόρ σ’ ένα από τα ντέρμπι της Γαλικίας, μεταξύ Ντεπορτίβο Λα Κορούνια και Θέλτα.

Το κατάφερε μένοντας καρφωμένη πάνω του και συγκεκριμένα πάνω στο δεξί του πόδι, που ασυνείδητα κάνει πως σουτάρει για χάρη του συμπαίκτη του που επιλέγει να μην σουτάρει, σαν έμπειρος οδηγός σε θέση συνοδηγού, που όταν νιώσει πως κινδυνεύει ασυναίσθητα κάνει πως πατάει φρένο σε μια θέση που δεν έχει πετάλι φρένου. Κι όλο αυτό μετά από μια ακόμα έμπνευση βγαλμένη από την πιο ποικιλόμορφη φαντεζί ποδοσφαιρική φαρέτρα που έχει γνωρίσει ο ποδοσφαιρικός κόσμος: την βραζιλιάνικη.